ΤΟ «ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΠΕΤΥΧΕ»….

Όταν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και «αναλυτές» αδιαφορούν για τις επιπτώσεις, στην χώρα και το εξωτερικό, μιας πολιτικής άκρατου λαϊκισμού .

Η «αποτυχία» του Μνημονίου, το αρχικό σύνθημα της Ν. Δημοκρατίας, πέρασε τώρα με ιδιαίτερη ένταση και στα ΜΜΕ, ιδίως σε αυτά του Συγκροτήματος, διακεκριμένοι αστέρες του οποίου έχουν γίνει φανατικοί κήρυκες, στα όρια της εμμονής, με τρόπο που διαστρεβλώνει κάθε προσέγγιση στα τρέχοντα καυτά ζητήματα της οικονομικής επικαιρότητας.

Στο MEGA μάλιστα εφαρμόζουν «από κοινού», μηδέ του «σοβαρού» Τσίμα εξαιρουμένου, την αρχή πως αν δεν δηλώσεις, δεν αποδεχθείς την «αποτυχία» του Μνημονίου, δεν μπορείς να συνεχίσεις να αναπτύσσεις την άποψή σου, ακόμη και όταν το θέμα της συζήτησης δεν αφορά την ιστορία αυτή.

Στην «αποτυχία» του Μνημονίου έχει ως γνωστόν εγκλωβιστεί και η πολιτική του Αντ. Σαμαρά, πάντοτε υπό τον εύσχημο , άχρηστο και υποκριτικό εν προκειμένω όρο ,του «άλλου μείγματος πολιτικής».

Αφού καταψήφισε από καθαρά λαϊκιστική προσέγγιση τους όρους της σύμβασης της χώρας με τους δανειστές των 110 δις, - να μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι πράγματι το Μνημόνιο-, μη έχοντας απάντηση στο επιτακτικό ερώτημα από πού τότε θα βρεθούν τα 110 δις, που δεν περιμένουν, τώρα αφού θεωρεί και αυτός δικαιωμένο τον εαυτό του, αναζητεί τις απαντήσεις στις χίμαιρες και τα αδιέξοδα του «Ζαππείου 1» και «Ζαππείου 2» και πιθανόν σε λίγο και του «Ζαππείου 3», αν θα του αφήσουν τον αναγκαίο χρόνο οι εταίροι του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα…

Ας πάρουμε για παράδειγμα την μείωση των φορολογικών συντελεστών, που προβλέπει το «Ζάππειο 2» και απετέλεσε την μέγιστη διαφωνία μεταξύ των δύο κομμάτων, στην προσπάθεια συνεννόησης.

Πιστεύει ο Αντ. Σαμαράς ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μια άμεση μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων θα αυξήσει τις επενδύσεις, θα δημιουργήσει δουλειές, θα προσελκύσει επενδυτές από το εξωτερικό. Προς επιβεβαίωση μάλιστα των προσδοκιών του έσπευσαν την ίδια ημέρα να συμφωνήσουν ενθουσιωδώς, οι Πρόεδροι των επαγγελματοβιοτεχνών, των βιομηχάνων των εμπόρων, όλοι τους διακεκριμένα στελέχη του κομματικού μηχανισμού της Ν.Δ.

Υπάρχει έστω και ένας λογικός έλληνας που να πιστεύει ότι τα κονδύλια που θα εξοικονομήσουν οι επιχειρήσεις, θα επενδυθούν άμεσα; Υπάρχει κανένας ειδικός που μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ο μηχανισμός αυτός θα λειτουργήσει τόσο άμεσα και ταχύτατα ώστε να αποδώσει τα αναμενόμενα έσοδα στην χώρα, όταν εναγωνίως αναζητείται εδώ και δύο εβδομάδες το 1.5 δις για να συμπληρωθεί το κονδύλιο των 6.5 δις που πρέπει να συγκεντρωθεί για να μειωθεί το έλλειμμα στα όρια των στόχων, και να πεισθεί η τρόικα να αποδεσμεύσει την δόση του Ιουνίου;

Επικαλείται ο Αντ. Σαμαράς την «εθνικά υπερήφανη» στάση του πρωθυπουργού της Ιρλανδίας , ο οποίος αποδέχθηκε να μην μειωθεί το επιτόκιο του δανείου της Ιρλανδίας, όπως συνέβη με την Ελλάδα, επειδή αρνείται να αυξήσει την φορολογία των επιχειρήσεων. Μα εκεί τα πράγματα διαφέρουν ριζικά. Η Ιρλανδία υπάρχει και ελπίζει μόνο και μόνο χάρις στο κίνητρο της χαμηλής φορολογίας, που επέτρεψε σε δεκάδες μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις να επενδύσουν εδώ και χρόνια στην Ιρλανδία και να την κρατούν τώρα ζωντανή και απειλούν ότι και μία εκατοστιαία μονάδα αύξησης του φόρου θα τους οδηγήσει στο να τα μαζέψουν και να φύγουν. Έκανε τους υπολογισμούς του λοιπόν ο Κένι και βρήκε πως τον συμφέρει το ακριβότερο επιτόκιο του δανείου της τρόικα , από την αποχώρηση των επενδύσεων από την χώρα.

Κι όμως Αντ. Σαμαράς επιμένει και το θεωρεί μείζον θέμα διαφωνίας.

Αλλά την δραματική πραγματικότητα, την ουσία του Μνημονίου, δεν μπορεί κανείς εύκολα να την παραβλέψει. Μας δάνεισε τα 110 δις η τρόικα, όταν οι αγορές έκλεισαν για την χώρα, και οι απαιτήσεις τόσο των αναγκών της χώρας, όσο και των ληξιπρόθεσμων οφειλών, δεν επιδέχονταν αναβολές, θέτοντας δύο βασικούς όρους.

Την μείωση του ελλείμματος και την καθιέρωση θεσμικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία, εκεί δηλαδή όπου κατοικοεδρεύει η μαύρη τρύπα των ελλειμμάτων.

Το ότι η Ελλάδα αποδέχθηκε να εξασφαλίσει τα αναγκαία κονδύλια και να επιβάλλει τις μεταρρυθμίσεις με τον τρόπο που το έκανε, είναι ένα άλλο θέμα και εκεί ασφαλώς χωράει και κριτική και καταγγελία.

Ποιο ήταν όμως το αποτέλεσμα;

Επίτευξη των στόχων μείωσης του ελλείμματος και μεταρρυθμίσεις, έστω δειλά, έστω άδικα, έστω αναποτελεσματικά, ικανές όμως να πείσουν τους δανειστές να καταβάλλουν κανονικά τις δόσεις του δανείου, όπως θα την καταβάλλουν και τώρα.

Συνεπώς ας μιλήσουμε για τις αδικίες των μέτρων, για την ανικανότητα του κράτους για τα ημίμετρα στις μεταρρυθμίσεις, για τις εσωτερικές δυσκολίες της κυβέρνησης και για πολλά άλλα.

Αλλά δεν μπορούσε να μιλήσουμε για την «αποτυχία του Μνημονίου», γι αυτήν την αποπροσανατολιστική τακτική, που επιλέγεται ως πολιτική κριτική προς την κυβέρνηση , ως προϋπόθεση και επωδός για κάθε συζήτηση πάνω στα εξελισσόμενα με εξαιρετική ταχύτητα , όλο και δυσμενέστερα τρέχοντα οικονομικά γεγονότα.

«Μα αφού το Μνημόνιο απέτυχε»…

Από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν για να αρνηθούν, ή και να εμποδίσουν ουσιαστικά την αντικειμενική ενημέρωση του κοινού, στα κρίσιμα και καθημερινά εξελισσόμενα θέματα της επικαιρότητας, αρνούμενοι να συμβάλουν όσο ο θεσμικός τους ρόλος το επιβάλει, στην διευκόλυνση του κοινού να κρίνει , όσο αυτό είναι πλέον δυνατό, με κάποια νηφαλιότητα τα γεγονότα και να αξιολογεί τις εξελίξεις.

Και αυτό είναι το πρωταρχικό ζητούμενο, για μια κοινωνία, που ανεξάρτητα από την παραζάλη στην οποία έχει οδηγηθεί από την σκληρή οικονομική πολιτική, συνεχίζει να έχει καίριο ρόλο, όχι μόνο γιατί από την στάση της θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό κάθε προσπάθεια της χώρας να ξεφύγει από την κρίση, αλλά και από την συμβολή της στην επανεκκίνηση της οικονομίας, από το κλίμα εμπιστοσύνης, που αποτελεί όρο για μια νέα εποχή.

Πόσο μπορεί κανείς να ελπίζει σε κάτι τέτοιο, αν η κοινωνία πεισθεί ότι οι τρομακτικές θυσίες στις οποίες υποβλήθηκε πήγαν χαμένες;

Ακόμη χειρότερη έως και επικίνδυνη είναι η επίπτωση αυτής της γενικευμένης εσωτερικής πεποίθησης ότι το «μνημόνιο απέτυχε» , άρα και οι τεθέντες στόχοι του, στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στους κύκλους της Ε.Ε.

Καλλιεργείται τώρα και εκεί, με αφορμή τα όσα λέγονται υποστηρίζονται και γράφονται εδώ, η άποψη ότι πρέπει να επιβληθούν ακόμη πιο αυστηρά μέτρα, πρέπει να εκποιηθεί ακόμη μεγαλύτερης αξίας δημόσια περιουσία, αφού από επίσημα χείλη υποστηρίζεται τώρα το απίστευτο μέγεθος των 300δις, στο οποίο δήθεν φτάνει η δημόσια περιουσία.

Χθες μόλις ένα μεγάλο κανάλι μετέδωσε τις «πληροφορίες» του ανταποκριτή του στην Νέα Υόρκη ότι «πηγές» του ΔΝΤ υποστηρίζουν ότι το Μνημόνιο απέτυχε στους στόχους του. Και όταν ο Γ. Παπακωνσταντίνου βγήκε για να το διαψεύσει κατηγορηματικά, του έφεραν ως υποστηρικτικό της αλήθειας του γεγονότος, δημοσίευμα του..Σπήγκελ!..

Ακολούθησε φυσικά και η διάψευση του ίδιου του ΔΝΤ.

Θα μου πείτε έχει τόση μεγάλη σημασία όλη αυτή η φιλολογία για να ασχοληθεί κανείς μαζί της;

Νομίζω πως έχει και μάλιστα με διαστάσεις που επεκτείνονται και φτάνουν στην σαφή πλέον απόπειρα να «κηδεμονεύσουν» τις εξελίξεις, που θα υπηρετήσουν αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα τους.

Ο Γ. Παπανδρέου φαίνεται πως χάνει το ένα μετά το άλλο τα ερείσματα του στα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά.

Πιέζεται να αποδεχθεί λύσεις στο πολιτικό πρόβλημα, που όντως υπάρχει, λύσεις που θα διευκολύνουν , την συνέχιση του ρόλου των ΜΜΕ και των οικονομικών συμφερόντων που κρύβονται από πίσω.

Μα τότε ,θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς ,τι μέλλον μπορεί να έχει οποιαδήποτε προσπάθεια της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κρίση, όταν έχει εναντίον της την αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ, την κοινωνία; Και όταν στο εσωτερικό της – κυβέρνησης και κόμματος- υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές εκτιμήσεις και διαφορετικές πολιτικές;

Αυτό νομίζω πως είναι το κρίσιμο ερώτημα των ημερών.

Και αυτό απασχολεί και του εταίρους μας στην Ευρώπη γι αυτό και ξεπέρασαν τα όρια με τις επίμονες δημόσιες δηλώσεις τους με τις οποίες, δεν προτρέπουν απλώς, σχεδόν απαιτούν και εκβιάζουν την περιβόητη «συναίνεση».

Αυτή η εικόνα της χώρας, συνδυασμένη με τις καθυστερήσεις και την αναβλητικότητα, οδήγησαν την Ευρώπη στο να αλλάξει στάση απέναντι μας και να επιχειρεί τώρα να βρει λύσεις όχι από αλληλεγγύη, ή και αλληλεγγύη, αλλά αποκλειστικά και μόνο από τον φόβο των επιπτώσεων που μπορεί να έχει στην Ευρωζώνη, η αποτυχία της ελληνικής προσπάθειας.

Και ας μην το υποτιμούμε αυτό.

Υ.Γ.

Όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης , ακόμη και οι πρόσφατες αναδεικνύουν ένα πρωτοφανές εύρημα.

Την ταυτόχρονη καταβύθιση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

Εννοώ φυσικά της Αξιωματικής και έχει αυτό την σημασία του γιατί θεωρητικά τουλάχιστον σ αυτήν στρέφεται ο κόσμος όταν μια κυβέρνηση αποτυχαίνει.

Υπήρξε όμως ένα εντυπωσιακό περιστατικό την παραμονή της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που ανέδειξε και δικαιολόγησε εν μέρει, την στάση της δυσπιστίας και απαξίωσης των δύο αυτών κομμάτων.

Δευτερεύον ίσως, αλλά χαρακτηριστικό.

Ο μεν πρωθυπουργός για να διαμορφώσει την τακτική και τις προτάσεις του, κάλεσε στο Γραφείο του τους στενούς προσωπικούς πολιτικούς φίλους και συνεργάτες, Παπακωνσταντίνου, Ραγκούση, Γερουλάνο, Ρέπα, και στην συνέχεια ανέλαβε ο Παπακωνσταντίνου να καλέσει τα «κορυφαία» στελέχη στο Υπουργείο Οικονομικών για να τους «ενημερώσει» για τις ληφθείσες ήδη αποφάσεις.

Αντίστοιχα δε ο Αντ. Σαμαράς, συσκέφθηκε με το στενό περιβάλλον των άτυπων συμβούλων του, αποκλείοντας από την κρίσιμη , ιδιαίτερα γι αυτόν σύσκεψη τους δύο Αντιπροέδρους του κόμματος του , τον Δημ. Αβραμόπουλο και τον Σταύρο Δήμα, τους κεντροδεξιούς ευρωπαϊστές της Ν.Δ.

Υ.Γ. 2

Σχετικά με το δημόσιο χρέος και το πώς αυτό συνδέθηκε με την «αποτυχία» του Μνημονίου, είπα τις απόψεις μου σε προηγούμενο Σημείωμα.