ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ή ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ;

Ένα ερώτημα με αυτονόητη απάντηση

Ακούω και διαβάζω την παραφιλολογία των τελευταίων ωρών, μεταξύ πολλών άλλων, με επίκεντρο ένα ερώτημα: Παπαδήμος, ή Βενιζέλος;

Πραγματικά αναρωτιέμαι πόση σοβαρότητα, σημασία και αξία έχει αυτή η συζήτηση, όταν λάβει κανείς υπ όψιν τις εξελίξεις στην Ευρώπη γύρω από το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα στο σύνολό του, δηλαδή εκταμίευση του υπολοίπου δανείου των 110 δις. δανεισμός για το 2012 και το 2013 και κάποιου είδους ρύθμιση του δημόσιου χρέους ώστε να είναι διαχειρίσιμο.

Μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων εξελίξεων και κάτω από τη0 ψυχολογικό και πραγματικό βάρος των γεγονότων που εμφανίστηκαν στην διάρκεια της γενικής απεργίας και έκαναν και πάλι στον γύρο του κόσμου, οι σημαντικές εξελίξεις στις συζητήσεις και διαφωνίες- κυρίως αυτές- στην Ευρώπη για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος , πέρασαν στα ψιλά των εφημερίδων και στο τέλος των δελτίων ειδήσεων.

Όμως εκεί εξελίχθηκαν εξαιρετικής σημασίας γεγονότα ελληνικού ενδιαφέροντος.

Φαίνεται πως μετά την επίμονη παρέμβαση των ΗΠΑ και την χθεσινή συμφωνία Σαρκοζί- Μέρκελ, ο ορίζοντας ξεκαθαρίζει, μια λύση «πακέτο» για το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο τραπέζι. Ενδεχομένως μια γεύση του θα έχουμε από τις συναντήσεις του Eurogroup και του Ekofin των αμέσως προσεχών ημερών..

Αργά ή γρήγορα η Ευρώπη και μάλλον πολύ γρήγορα, θα καταλήξει σε μια λύση, οριστική αυτήν την φορά.

Όλοι δείχνουν τώρα να βιάζονται.

Δεν έχει περιθώρια καθυστερήσεων γιατί βλέπει ήδη τα πρώτα αρνητικά φαινόμενα στην αντιμετώπιση της Πορτογαλίας και της Ισπανίας από τις αγορές, βλέπει δηλαδή αυτό που τρέμουν Ευρώπη και ΗΠΑ, ένα απροσδιόριστο προς το παρόν σπιράλ να εξελίσσεται με επίκεντρο την Ελληνική κρίση.

Ποιο είναι συνεπώς το επόμενο κύριο καθήκον του Υπουργείου Οικονομικών;

Ασφαλώς όχι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, το ΔΝΤ την ΕΚΤ και την Ευρώπη. Και φυσικά η όποια πολιτική και οικονομική προσωπικότητα, με το όποιο κύρος της ελάχιστα μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις και τις αποφάσεις, όπου διακυβεύονται η οικονομική σταθερότητα Ευρώπης και ΗΠΑ και όπου το εθνικό συμφέρον εταίρων και μη πρυτανεύει συνήθως.

Το κεντρικό και επείγον πρόβλημα στην Ελλάδα, είναι να κινηθούν επιτέλους οι μηχανισμοί του κράτους, να κυνηγηθεί αμείλικτα η φοροδιαφυγή, να κινηθούν κανονικά και αποτελεσματικά οι εισπρακτικοί μηχανισμοί, να δραστηριοποιηθούν επί τέλους οι υπαρκτές οικονομικές δυνατότητες των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, να αρχίσει να εξετάζεται με πολιτική αντίληψη και αίσθηση της κοινωνίας κάθε δυνατότητα ελάφρυνσης των τάξεων που έχουν οδηγηθεί στα αδιέξοδα και γεμίζουν την πλατεία Συντάγματος.

Απαιτείται συνεπώς εκεί στο Υπουργείο Οικονομικών μια πολιτική παρουσία, με γνώση με ικανότητες , με αποτελεσματικότητα με ισχυρή προσωπικότητα, με πειστικό λόγο , με συναίσθηση της ξεχασμένης αρχής, ότι δεν διαχειρίζονται απλώς μόνο αριθμούς και μεγέθη και στόχους, αλλά και την ζωή, το μέλλον την μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Υπάρχει σ αυτήν την χώρα έστω και ένας πολίτης που να πιστεύει ότι για τον ρόλο αυτόν ο Λουκάς Παπαδήμος είναι καταλληλότερος από Βαγγέλη Βενιζέλο;

Νομίζω δε πως την άποψη αυτήν επιβεβαιώνει και η τελευταία αναφορά σε ενδεχόμενο χρεωκοπίας της Ελλάδας, που έγινε από τα χείλη ενός γνωστού οικονομικού παράγοντα του Άλαν Γκρίσπαν στο πρακτορείο Bloomberg, δηλώνοντας:

«Είναι σχεδόν βέβαιη η χρεωκοπία της Ελλάδος, καθώς είναι εξαιρετικά απίθανο να λειτουργήσει αποτελεσματικά το πολιτικό σύστημα».

Θα μου πείτε χρειαζόταν να μας το υπενθυμίσει ο Άλαν Γκρίνσπαν, όταν όλοι, Έλληνες και ξένοι διαμόρφωσαν την πεποίθηση ότι το τελευταίο τετράμηνο η κυβέρνηση βυθίστηκε στην αναποτελεσματικότητα, τα εσωτερικά προβλήματα, την ανικανότητα να ελέγξει και να κινητοποιήσει τους κρατικούς μηχανισμούς, γεγονός που τροφοδότησε την αίσθηση μιας κρίσης με έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά;

Αν αληθεύουν οι φήμες ότι ο Λ. Παπαδήμος αρνήθηκε πεισματικά να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών και απέρριψε οριστικά την πρόταση του πρωθυπουργού, τότε δύο ερμηνείες μπορούμε να δώσουμε.

Ή ότι πιστεύει και ο ίδιος ότι δεν είναι ο ιδανικός, ο κατάλληλος για τον ρόλο αυτόν, έχει δηλαδή μια αίσθηση των πραγματικών προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει τώρα ο υπουργός των Οικονομικών, ή ότι αποφεύγει να εμπλακεί σε μια περιπέτεια, η οποία μπορεί τελικά να μειώσει το κύρος και την απήχηση του στους διεθνείς οικονομικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους.

Μα τότε δικαιούται ο καθένας να αναρωτηθεί γιατί είναι ο καταλληλότερος.

Υ.Γ.

Θα υποκύψω όμως στον πειρασμό να σχολιάσω και εκείνη την πλευρά του συνολικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή των ΜΜΕ, των οποίων η συμβολή, η αρνητική συμβολή στην πορεία και τις εξελίξεις θα καταγραφεί πιστεύω ιστορικά ως μια από τις χειρότερες σελίδες που κατέγραψε η ελεύθερη τηλεόραση στην χώρα.

Είχαν σε ένα μεγάλο κανάλι στην διάθεσή τους, ως προνόμιο, στην πρώτη δημόσια παρουσία του ,τον νέο υπουργό Οικονομικών.

Δεν προλάβαιναν λοιπόν να πάρουν σειρά οι τρεις «αστέρες» του καναλιού. Μιλούσαν, υποτίθεται ότι ρωτούσαν ,ταυτόχρονα και οι τρεις μη υποχωρώντας κανείς, υποτίθεται γιατί είχαν να ρωτήσουν εξαιρετικής σημασίας πράγματα και πράγματι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ισχύει.

Τα ερωτήματα τους όμως ξεπέρασαν κάθε προσδοκία…

Τι θα άνετε με το Μεσοπρόθεσμο, θα το αλλάξετε;

Όταν και ο τελευταίος απληροφόρητος πολίτης αυτής της χώρας γνωρίζει ότι το Μεσοπρόθεσμο πέρασε από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής και οδεύει στην ολομέλεια για ψήφιση υπό τους ήχους της συγχορδίας, ΔΝΤ, ΕΚΤ Ευρώπης, Όλι Ρεντ, Μπαρόζο, Μέρκελ και Σαρκοζί , που εξαρτούν απολύτως από την έγκριση του συμφωνημένου με την τρόικα Μεσοπρόθεσμου, την καταβολή της δόσης του Ιουλίου, το Δάνειο του 2012 και 2013 και την συνολική ρύθμιση για το δημόσιο χρέος,. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να συνεχίζουν να πιέζουν και την Ν.Δ. κυρίως να το ψηφίσει και εκείνη.

Τι περίμεναν δηλαδή;

Ότι θα υπήρχε ενδεχόμενο να τους δηλώσει ο νέος υπουργός Οικονομικών, ότι διακόπτει την κρίσιμη και ευαίσθητη αυτή διαδικασία για Ευρώπη και ΗΠΑ και καλεί την τρόικα για επαναδιαπραγμάτευση;

Και φυσικά οι ερωτήσεις συνεχίστηκαν και σε ειδικότερα θέματα, τι θα κάνει με τους τρεις φόρους που επιβαρύνουν τα ακίνητα, τι θα κάνει με τους χαμηλοσυνταξιούχους, με την επανάκτηση των χαμένων από τους μισθωτούς και ότι άλλο εκτός τόπου και χρόνου, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για την συγκεκριμένη στιγμή.

Ωσάν να βρεθήκαμε μέσω μιας μεταφοράς επιστημονικής φαντασίας , κάπου στις αρχές του 2009, ωσάν να μην είχαν προηγηθεί όλα όσα προηγήθηκαν, ωσάν να μην αντιμετωπίζουμε το όλεθρο της χρεωκοπίας, ωσάν να μην κατέφτασαν στην χώρα η τρόικα και τα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα, ωσάν να μην περιμένουμε όλοι εναγωνίως τα αποτελέσματα της προσεχούς Συνόδου Κορυφής, από τα οποία εξαρτάται απολύτως η επιβίωση της χώρας.