ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ…

ΕΝΤΑΞΕΙ.

ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΊ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΥ…

….Και μια νηφάλια φωνή….

Από την επομένη της περιπετειώδους ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου και των δύο Εφαρμοστικών Νόμων, άρχισε η φιλολογία περί εκλογών το αργότερο το φθινόπωρο.

Ως μια πρώτη και εύκολη δικαιολογία προβάλλεται μια παλαιότερη δήλωση του Βαγγέλη Βενιζέλου, ότι το «Μνημόνιο 2», η σχετική δηλαδή Σύμβαση που θα περιλαμβάνει τις ρυθμίσεις του Μεσοπρόθεσμου, πρέπει να ψηφισθεί από αυξημένη πλειοψηφία βουλευτών τουλάχιστον των δύο τρίτων δηλαδή των 180 και όχι των 151, με την οποία ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο.

Η σχετική αναφορά περιελάμβανε φυσικά και την ερμηνεία αυτής της δήλωσης.

Με κανένα τρόπο δεν θα θελήσει ο νέος υπουργός Οικονομικών να αναλάβει το βάρος των πιο σκληρών μέτρων που έχουν ληφθεί ποτέ στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας, και άρα καθορίζοντας τον αριθμό 180, φέρνει την Ν.Δ. προ του διλήμματος, ή να τον ψηφίσει και να καταστεί «συνυπεύθυνη», ή να τον καταψηφίσει και να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη γι αυτό και το σχετικό κόστος με δεδομένη την αντίθεση της κοινής γνώμης σε πρόωρες εκλογές.

Δεν χρειαζόταν και πολύ για να σπεύσει ο Αντ. Σαμαράς να δηλώσει με κατηγορηματικό τρόπο ότι αποκλείεται να κάνει κάτι τέτοιο η Ν.Δ,. και αν ο Γ. Παπανδρέου φέρει τέτοια ρύθμιση στην Βουλή θα έχει εκείνος την ευθύνη των πρόωρων εκλογών.

Καθώς οι ημέρες περνούν η συζήτηση για πρόωρες εκλογές συνεχίζεται, αλλά αυτήν την φορά τα επιχειρήματα φαίνεται να αποκτούν μια λογική βάση.

Δεν αντέχει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει τις προβλέψεις και τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται σ αυτό το τερατώδες Μεσοπρόθεσμο, αλλά και αν το επιχειρήσει αποκλείεται να το πετύχει.

Τα χρονικά περιθώρια είναι ασφυκτικά, η κρατική μηχανή παραμένει αδρανής και εχθρική, οι βουλευτές δέχονται τεράστιες πιέσεις, η κοινωνία θα εξεγερθεί και πάντως , τι έχει περισσότερο να χάσει, αν αρνηθεί να εκτελέσει τα μέτρα που θα της ζητηθούν.

Αυτό το τελευταίο, υπαινίσσεται , ή μάλλον το λέει ξεκάθαρα, ο Σταύρος Λυγερός, κάνοντας ένα βήμα πιο πέρα από την κινητικότητα που συγκεντρώνουν οι «Αγανακτισμένοι», μιλώντας για μια «λευκή κοινωνική απεργία».

Στο σημείο αυτό βέβαια γεννιέται το ερώτημα αν η κυβέρνηση, μόλις τώρα μετά τις δραματικές ψηφοφορίες αντιλήφθηκε την έκταση και την σκληρότητα των μέτρων που περιλαμβάνονται στο Μεσοπρόθεσμο , ή την πολυπλοκότητα των αποφάσεων και των ρυθμίσεων που απαιτούνται σε χρόνο μηδενικό, όπως αυτός για τις αποκρατικοποιήσεις, το νέο Μισθολόγιο των Δημοσίων υπαλλήλων τον νέο Φορολογικό Νόμο, αλλά και τις εκατοντάδες επί μέρους ρυθμίσεις και κυρίως επιβαρύνσεις.

Ποιος κοινός νους μπορεί να το ισχυριστεί κάτι τέτοιο;

Άλλωστε την αναγκαιότητα τους την απέδειξε και η Ν.Δ. ψηφίζοντας το 50% σχεδόν των επί μέρους ρυθμίσεων κατά την συζήτηση και ψήφιση των Εφαρμοστικών Νόμων, από την μια δείχνοντας το αναπόδραστο του πράγματος, και από την άλλη επιδιώκοντας να εξασφαλίσει, μάταια βέβαια, κάποιο φύλλο συκής απέναντι στην οργή των ομοϊδεατών της στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός, ο υπουργός των Οικονομικών γνώριζαν πολύ καλά πως αμέσως μετά την ψηφοφορία θα έχουν απέναντι τους, την καθημερινή πίεση της τρόικας, την Ν.Δ. το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ, τους «Αγανακτισμένους» και κυρίως την ίδια την κοινωνία στο σύνολό της που θα βλέπει ότι η πορεία της χώρας γίνεται ακόμη πιο σκοτεινή, η ζωή των ανθρώπων να επιδεινώνεται, η αγορά να βογκάει και συνακόλουθα η ανεργία να αυξάνεται και στην πραγματικότητα να μην γίνεται και πάλι τίποτε για την φοροδιαφυγή, που χρειάζεται θεσμικές αλλαγές και χρόνο

Το πιο σημαντικό. Αυτό που ξεχνάμε πολύ εύκολα. Δεν ρωτήθηκε η κυβέρνηση αν συμφωνεί. Της επιβλήθηκαν με τρόπο σκληρό , κάτι ξέρει και ο υπουργός Οικονομικών γι αυτό, με το γνωστό πλέον δίλλημα, μέτρα ή χρεωκοπία.

Και φυσικά κάποιες προσδοκίες, όπως η εξασφάλιση των αναγκαίων δανείων για το 2012-2014, κάποιου είδους ρύθμιση του συνολικού χρέους και η αποδέσμευση των κοινοτικών κονδυλίων του ΕΣΠΑ για την ανάπτυξη και την αντιμετώπιση της ανεργίας. Αλλά αυτά θα μπορούσαν να συζητηθούν μόνο μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, και των Εφαρμοστικών Νόμων και φυσικά του «Μνημονίου 2», της σχετικής δηλαδή Σύμβασης με την τρόικα.

Κάτω από τα δεδομένα αυτά, η κυβέρνηση, έχοντας και την νέα δομή της για μια «νέα επανεκκίνηση», ψυχολογικά τουλάχιστον, τρέχει τώρα να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της.

Να βρει μέσα σε ένα εξάμηνο τα 6.5 δισ. από «έσοδα» και «περιορισμό των δαπανών» και ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και να εξασφαλίσει τα πρώτα 10 δισ. από τις αποκρατικοποιήσεις και ξέρουμε επίσης τι σημαίνει αυτό.

Και δεν είναι χωρίς σημασία και επιπτώσεις το γεγονός, ότι οι «εταίροι» μας επιδεικνύουν τον τελευταίο καιρό έναν απίστευτο κυνισμό , συνοδευόμενο από δυσπιστία , καχυποψία , αμφισβήτηση , αλλά και μια προσβλητική συμπεριφορά, ενώ δεν έχουν καμιά αναστολή να μιλήσουν δημόσια και από επίσημα χείλη πλέον, για μια χώρα «περιορισμένης κυριαρχίας», που αφήνει την πικρή γεύση μιας χώρας «προτεκτοράτο» της Ε.Ε., που από μόνη της και κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα.

Και εδώ ακριβώς γεννιέται το ερώτημα.

Όταν όλα αυτά θα έχουν γίνει πραγματικότητα, όταν όλα αυτά θα τα αντιληφθεί πλήρως και δραματικά ο κόσμος, όταν θα έχει γίνει αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς των «εταίρων», τότε αυτή η κυβέρνηση θα προκηρύξει εκλογές;

Όταν θα έχει εισπράξει μόνη της όλο το πολιτικό κόστος της διάσωσης της χώρας, όταν η κοινωνία θα βρίσκεται σε πρωτοφανή εξέγερση, όταν οι «αγανακτισμένοι» θα πλημμυρίζουν τις πλατείες κάτω από τις σημαίες του τύπου «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε»,για να μην θυμηθώ τα όσα γράφτηκαν και βροντοφωνάχθηκαν κατά της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, τότε ο Γ. Παπανδρέου θα προκηρύξει εκλογές;

Είπαμε στην αρχή, πως πρέπει να βρεθεί ο άνθρωπος που θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου.

Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι αυτός θα είναι ο Γ. Παπανδρέου.

Μα τότε ποιος;

Υπάρχει ασφαλώς ένας απρόβλεπτος, τώρα πλέον όχι και τόσο, παράγων.

Μια καθολική εξέγερση της κοινωνίας.

Η πραγματικότητα των «Αγανακτισμένων», παρ όλα τα μηδενιστικά χαρακτηριστικά της, παρ όλη την έλλειψη πολιτικής σκέψης και στόχων, παρά τον αυθόρμητο χαρακτήρα της, δείχνει ότι τον τελευταίο καιρό έχει αποκτήσει κάποιας μορφής «καθοδήγηση».

Στελέχη του Συνασπισμού, αλλά και ακροδεξιών οργανώσεων, φαίνεται να έχουν κινητοποιηθεί στην κατεύθυνση αυτή.

Όσο κι αν η διάκριση ανάμεσα στους Αγανακτισμένους και τα γνωστά στοιχεία που δημιούργησαν τα προχθεσινά πρωτοφανή γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας , είναι εμφανής , δεν παύει η «συνύπαρξή» τους να αποτελεί ένα απίστευτα επικίνδυνο μείγμα, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πως μπορεί να εξελιχθεί και πως μπορεί να «εκραγεί»..

Σε μια τέτοια περίπτωση μόνο πιστεύω, πως το ενδεχόμενο των εκλογών μπορεί να συζητηθεί σοβαρά.

Εκτός των άλλων και γιατί θα δείχνει πλέον πως όχι μόνο δεν μπορεί να προχωρήσουν τα πράγματα, αλλά πλέον θα διακυβεύονται το παρόν και το μέλλον των θεσμών, και ότι άλλη δικλείδα ασφαλείας δεν θα υπάρχει εκτός από την προσφυγή στον λαό, υπέρτατο κριτή μοναδικό και τελευταίο θεσμικό παράγοντα , που μπορεί να δώσει απάντηση στα δραματικά αδιέξοδα της χώρας. Την όποια απάντηση.

Υ.Γ. 1

Υπάρχουν βέβαια και τα «σενάρια συνομωσίας» για την ερμηνεία των πραγμάτων. Η κυβέρνηση καταθέτει το Μνημόνιο 2 και ζητεί την ψήφισή του με 180 βουλευτές.

Δύο πράγματα θα συμβούν τότε. Ο Αντ. Σαμαράς αρνείται την ψήφιση από την Ν.Δ.

Η κυβέρνηση παραιτείται, διεξάγονται εκλογές και η Ν.Δ. αναδεικνύεται πρώτο κόμμα , οπότε ο Αντ. Σαμαράς καλείται να εφαρμόσει εκείνος το Πρόγραμμα του Μεσοπρόθεσμου, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα να αλλάξει το «μείγμα» του. Υπάρχει το προηγούμενο των ομολόγων του και ομοϊδεατών πρωθυπουργών της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, το γνωρίζει πολύ καλά και αποτελεί τον εφιάλτη του.

Η πολιτική βέβαια δεν ασκείται με βάση την «βεντέτα», ή την «εκδίκηση», αλλά σε μια τόσο δύσκολη και ρευστή περίοδο κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τη εξέλιξη των πραγμάτων με βάση την λογική, ή και συνήθη πρακτική.

Υ.Γ. 2

Και για να μην μείνω στα ζοφερά των ημερών, θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από την συνέντευξη του Στέλλιου Ράμφου στην Καθημερινή, μόνο και μόνο γιατί μιλάει με νηφαλιότητα , με βαθιά αίσθηση του λαϊκού αιτήματος, με μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση, γεγονός σπάνιο στην εποχή μας.

«Πιστεύω ότι αυτή η περίσταση είναι μια καλή, αλλά δύσκολη ευκαιρία. Θεωρώ ότι πρέπει να πάμε, όπου πρέπει να πάμε, μέσα από αυτό που είμαστε. Δεν μπορούν να γίνουν βιασμοί. Ποια χειρονομία θα ήταν η ενδεδειγμένη; Αυτό που ζητάει ο κόσμος, μέσα σ αυτήν την κρίση της γενικής αναξιοπιστίας που βρέθηκε, συνοψίζεται σε δύο λέξεις: παράδειγμα και νόημα. Το ένα είναι να πείσουν αυτοί οι άνθρωποι που τις τελευταίες δεκαετίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν τα πράγματα στα χέρια τους, συμμετέχοντας στον κοινό πόνο. Μια τέτοια κίνηση θα έχει λογική και πολύ αίσθημα. Ο λαός θα το εισπράξει σαν συμμετοχή στην οδύνη του. Και το δεύτερο, νόημα. Δηλαδή δικαιοσύνη. Τι θα έχει γίνει τότε; Θα υπάρχει κίνηση εσωτερικής επικοινωνίας και επαφής με τους ανθρώπους, Ό,τι και να γίνει σήμερα, τα μέτρα και οι πρωτοβουλίες που προσπαθούν να πάρουν θα μειονεκτούν γιατί δεν θα υπάρχει συμπαράσταση. Ακόμη κι αν γίνουν εκλογές, εάν έρθει η αντιπολίτευση στα πράγματα, και έχει δίκιο, επειδή ακριβώς κι αυτή θα στερείται της εμπιστοσύνης του λαού, πάλι θα ναυαγήσει. Επομένως προέχει η συναίνεση, πάση θυσία. Πάση θυσία…»