ΕΝ ΟΨΕΙ ΜΙΑΣ ΑΚΟΜΗ ΠΡΑΞΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ.

Με πρωταγωνιστές τα «μικρά παιδιά» ,στο τιμόνι των κυρίαρχων χωρών της….

Και στο βάθος να αχνοφέγγει ένα απρόσμενο «θαύμα»;

Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη με αφορμή τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας αλλά στην ουσία και στο βάθος με αφορμή την κρίση χρέους στην Ευρώπη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ευφυές σενάριο επιστημονικής φαντασίας, για το πώς το μεταπολεμικό όραμα της Ενωμένης Ευρώπης πυρπολήθηκε στα χέρια των «νάνων» της πολιτικής και μαθητευομένων μάγων, εξυπηρέτησης των στενών εθνικών και ακόμη χειρότερο εκλογικών συμφερόντων τους.

Διαβάζοντας κανείς τον διεθνή τύπο, τους διακεκριμένους αναλυτές και ειδικούς οικονομολόγους, την καθημερινή ειδησεογραφία ,ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, φτάνει πραγματικά στο σημείο να πιστεύει ότι ονειρεύεται έναν εφιάλτη και δεν ζει μια πραγματικότητα.

Το πώς παίζουν με την φωτιά που φαίνεται έτοιμη να εκραγεί και να καταπιεί το κοινό νόμισμα και μαζί την ύπαρξη της Ενωμένης Ευρώπης και την ευημερία των εκατομμυρίων πολιτών της, το πώς αργούν, κωλυσιεργούν, αλλάζουν από ημέρα σε ημέρα και από ώρα σε ώρα άποψη για την προτεινόμενη λύση, το πώς διαφωνούν και ο καθένας στέκεται πεισματικά πίσω από την άποψή του.

Είναι απίστευτο πως δεν μπορεί να κατανοήσει το αυτονόητο η Άγκελα Μέρκελ, ότι δεν πρόκειται να την σώσει από την προσεχή εκλογική αναμέτρηση η «συμμετοχή των ιδιωτών» στην οριστική αντιμετώπιση του χρέους της Ελλάδας και το χειρότερο δεν πρόκειται να διασωθεί απέναντι στην ιστορία, αυτή η «μικρή» διάδοχος ενός από τους διακεκριμένους οραματιστές και δημιουργούς της Ενωμένης Ευρώπης.

Και αυτά όταν από παντού και από τα πλέον επίσημα χείλη της επισείουν τον κίνδυνο που μεγαλώνει καθημερινά, ότι η φωτιά που τροφοδοτεί με την πολιτική της δεν απειλεί μόνο τον κατάξερο «κάμπο» της Ευρώπης, αλλά και την Αμερική, σε μια πολύ επικίνδυνη και χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της κρίση.

Ακόμη και η πρώτη απόπειρα των «θεσμικών» εκπροσώπων της Ευρώπης, του Προέδρου του Συμβουλίου Βαν Ρομπάϊ, του Προέδρου της Κομισσιόν Ζοζέ Μπαρόζο, του επικεφαλής του Γιουρογκρούπ Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ και του Επιτρόπου Όλι Ρεν, να «χειραφετηθούν « και να συγκαλέσουν έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, έπεσε στο κενό, μετά την κυνική άρνηση της Γερμανίας που απέδειξε τον κυρίαρχο ρόλο της στην πορεία των πραγμάτων στην Ευρώπη, αλλά το έκανε και με τρόπο σκληρό και κυνικό και χωρίς προσχήματα, ανακοινώνοντας ότι « η Σύνοδος θα συνέρθει μόλις ολοκληρωθεί η σχετική πρόταση « στέλνοντας στον κάδο των αχρήστων την απόπειρα των θεσμικών παραγόντων και επιμένοντας στην διελκυστίνδα για την ανάμειξη των ιδιωτών δηλαδή των τραπεζών, στην όποια ρύθμιση για το Ελληνικό δημόσιο χρέος.

Και στο μεταξύ οι αγορές, πανίσχυρες, ανέγγιχτες, ελεύθερες στην εξυπηρέτηση των γνωστών κερδοσκόπων , καθορίζουν μέσω των οίκων αξιολόγησης, την κατεύθυνση των αποφάσεων, πιέζουν αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το συμφέρον των πελατών τους, ουσιαστικά καθοδηγούν τις εξελίξεις.

Οι ευρωπαίοι πολίτες, η ζωή τους ,η καθημερινότητα τους, το μέλλον τους ,απουσιάζουν ολοσχερώς όχι μόνο από τα κριτήρια των αποφάσεων ,αλλά και από τους προσχηματικούς έστω λόγους τους.

Αγορές, οίκοι αξιολόγησης, πολιτικές ηγεσίες, μιλούν καθημερινά και συχνά πολλές φορές την ίδια ημέρα, χωρίς να κάνουν την παραμικρή αναφορά στους λαούς της Ευρώπης και στις δυσμενείς ή ευμενείς επιπτώσεις ,που μπορεί να έχουν στην ζωή τους αυτά που με περισσή ευκολία εξαγγέλλουν, υποστηρίζουν σθεναρά και επιδιώκουν να επιβάλλουν.

Το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει προ πολλού καταρρεύσει στις συνειδήσεις των πολιτών της Ευρώπης και δεν απομένει και η τυπική αναγγελία του θανάτου του.

Και φυσικά όχι μόνο γι αυτόν τον λόγο.

Μια ανάπηρη νομισματική ένωση, για τις ελλείψεις της οποίας κραυγάζουν και τα πλέον συντηρητικά στόματα, οδεύει στο αδιέξοδο χωρίς κανείς να δηλώνει έστω και την στιγμή αυτή την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης του πραγματικού προβλήματος, της γενεσιουργού αιτίας των προβλημάτων της «περιφέρειας» .

Και τώρα στ καθ ημάς,

Καθώς βρισκόμαστε στο επίκεντρο της κρίσης, με την άκρη της θρυαλλίδας εγκατεστημένη σταθερά στην Αθήνα και τις απολήξεις στην Ευρώπη, αλλά και την Αμερική και τον κόσμο, είναι φυσικό να επιδιώκεται η όποια λύση μέσα από την «περίπτωση Ελλάδα».

Επιτέλους η Γερμανία συγκατένευσε να πραγματοποιηθεί η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής την προσεχή Πέμπτη. Να συμπεράνουμε πως στο παρασκήνιο ολοκληρώνονται οι επί μέρους «ρυθμίσεις» για μια συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Στις ανεπίσημες πληροφορίες που διοχετεύονται από δύο πηγές το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο, που συνεδριάζει στην Ρώμη και αναζητεί τους τρόπους «συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα» και τα θεσμικά όργανα της Ευρώπης στις Βρυξέλλες, φαίνεται πως με την προτεινόμενη λύση, θα αντιμετωπιστούν:

Το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, με επιμήκυνση , «κούρεμα» κάποιου τύπου και μείωση του επιτοκίου, ώστε να καταστεί πραγματικά διαχειρίσιμο.

Η εξασφάλιση των δανείων που θα χρειαστεί η χώρα για την περίοδο 2012-2014, μια και δεν θα μπορεί να βγει στις αγορές.

Η αποδέσμευση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ από την δέσμευση της εθνικής συμμετοχής, με στόχο την επιτάχυνση της ανάπτυξης, που όπως δείχνουν όλες οι πληροφορίες έχει πλέον συνδεθεί με την όποια επίλυση της κρίσης, ως αυτονόητος όρος για την αυτοδύναμη εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων της χώρας.

Ενθάρρυνση του ιδιωτικού κεφαλαίου κυρίως της Γερμανίας για επενδύσεις στην χώρα.

Στο «κάδρο» που διαμορφώνεται είναι αναμφισβήτητο ότι πρέπει να προστεθεί και η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, μετά την θετική εξέλιξη των stress tests για τις πέντε μεγάλες ελληνικές τράπεζες, καθώς εκτός των άλλων το τραπεζικό σύστημα θα κληθεί τώρα να παίξει τον ρόλο του στην ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης και της επιχειρηματικότητας.

Αν λοιπόν οι τρείς παραπάνω όροι εκπληρωθούν, μέσα από την απόφαση της Συνόδου κορυφής, τότε ακόμη και στην απευκταία περίπτωση που χαρακτηριστεί από τους οίκους αξιολόγησης ως «επιλεκτική χρεωκοπία» ,περί της οποίας τόσος λόγος έγινε τελευταία, ο χαρακτηρισμός θα καταστεί λέξη χωρίς περιεχόμενο και τότε θα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι για την Ελλάδα τουλάχιστον έχει πραγματοποιηθεί το «θαύμα» ,στο οποίο είχαν στηριχθεί όλες οι ελπίδες για την αντιμετώπιση αυτής της χωρίς προηγούμενο και χωρίς διέξοδο κρίσης.

Και φυσικά τότε θα βρεθούμε «ενώπιος ενωπίω» με τις αδυναμίες και τις δυνατότητες μας, με τις ευθύνες , αλλά και την ωριμότητα του πολιτικού συστήματος, με τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα μας, άλλες μικρές και άλλες μεγάλες ,για να ανοίξει ένας δρόμος προς το μέλλον. Τότε θα φανούν και οι βαθύτερες αιτίες της κρίσης, τότε θα αναδειχθούν οι νέες προκλήσεις, τότε με λίγα λόγια θα έρθει η ώρα της αλήθειας για την χώρα και του πολίτες.

Και μία παράμετρος, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει

Η ελληνική κρίση οδηγεί αργά αλλά σταθερά την Ευρώπη στο να συνειδητοποιήσει τα ουσιαστικά προβλήματα της καθιέρωσης του κοινού νομίσματος χωρίς την παραμικρή πρόνοια για την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα η Ευρώπη, θα θέσει στο τραπέζι το καίριο για το μέλλον της πρόβλημα και θα ξεκινήσει μια μακρά φαντάζομαι συζήτηση, η οποία όμως αναγκαστικά θα καταλήξει καθώς θα μεταβάλλεται και ο πολιτικός

χάρτης της.

Υ.Γ.

Έντονες αντιδράσεις , οι περισσότερες επικριτικές, προκάλεσε η απόφαση δύο βουλευτών ,μιας γυναίκας και ενός άνδρα ,με διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα, να επιστρέψουν τα μεγάλου κυβισμού βουλευτικά αυτοκίνητά τους και να παραιτηθούν από τις αποζημιώσεις συμμετοχής τους σε επιτροπές της Βουλής.

Ομολογώ πως μου έκανε μεγάλη εντύπωση η σκληρότητα των επικρίσεων, όχι μόνο από τους «συναδέλφους» τους βουλευτές, αλλά και από «σοβαρούς» δημοσιογράφους και άλλους .

Αναρωτιέμαι γιατί μια πράξη έστω συμβολικού χαρακτήρα, παραίτησης από κάποιο «προνόμιο» από τα χιλιάδες που το πολιτικό σύστημα και η γνωστή αντίληψη διαχείρισης της δημόσιας εξουσίας, έχει εξασφαλίσει σε δημόσιους λειτουργούς, αλλά και ανώνυμους «παράγοντες» και υπαλλήλους , δέχτηκε αυτόν τον καταιγισμό ειρωνείας, και καταγγελίας περί δήθεν λαϊκισμού και εντυπωσιασμού.

Γιατί έπρεπε να στραφεί προς τα εκεί η κοινή γνώμη και όχι προς μια διάθεση- ειλικρινή ή όχι- να αποποιηθούν κάποιοι μερικά από τα προνόμια που τους παρέχει ανοιχτόχερα η κρατική εξουσία, ή οι όποιοι θεσμοί δημόσιας λειτουργίας.

Γιατί αυτή η αυτόβουλη παραίτηση δεν συνάντησε την ομόθυμη αποδοχή και την δημόσια επικρότηση της;

Μας περισσεύουν τα παραδείγματα του τύπου αυτού, σε μια εποχή που η κατάργηση των κάθε είδους προνομίων, μικρών, ή μεγάλων εμφανών, ή αφανών, αποτελεί όχι μόνο λογική συνέπεια της οικονομικής κρίσης, αλλά έστω και έμμεση ένδειξη αλληλεγγύης, προς όλους εκείνους του χιλιάδες, που δεν χάνουν απλώς προνόμια και διακρίσεις, αλλά σημαντικό τμήμα της αμοιβής εργασίας ,που δεν αρκεί πλέον για την επιβίωσή τους;

Για να μην αναφερθώ στις χιλιάδες των αγνώστων ,άλλα υπαρκτών προσώπων, που έχασαν τα πάντα μέσα στην ανεργία;