«PLAN B». Υποχρεωτική επιστροφή στην δραχμή…..

Τα εφιαλτικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας και το διεθνές δραματικό και αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον.

Καθώς γύρω μας εξελίσσονται καταιγιστικά οικονομικά γεγονότα, αναδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τον πανίσχυρο ρόλο των αγορών και της διεθνούς κερδοσκοπίας, στην Ελλάδα οι αρμόδιοι διαχειριστές της κρίσης αισθάνονται ρίγη, όχι τόσο μπροστά στον απίθανό ογκόλιθο των μέτρων που πρέπει να ληφθούν και να εφαρμοστούν σε χρόνο ουσιαστικά μηδενικό, όσο μπροστά στο φάσμα να ακυρωθούν στην πράξη οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου.

Ισπανία Ιταλία, ΗΠΑ και στο βάθος Γαλλία και Βέλγιο κλυδωνίζονται από τις επιθέσεις των αγορών, Τρισέ, Μπαρόζο και Όλι Ρεντ επανέρχονται πιέζοντας για επιτάχυνση υλοποίησης των αποφάσεων και ταυτόχρονα την Γερμανία να αντιληφθεί επιτέλους κάποτε ότι το εθνικό της συμφέρον, όπως το αντιλαμβάνεται μπορεί να οδηγήσει στον όλεθρο το κοινό νόμισμα , το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης αλλά και να προκαλέσει ένα νέο επεισόδιο Lehman Brothers με άγνωστες παγκόσμιες συνέπειες.

Η απόφαση της Standard end Poor’s να υποβαθμίσει τις ΗΠΑ και η αναμενόμενη συνέχεια και από άλλους οίκους αξιολόγησης, παρά την σφοδρή απάντηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ δείχνει ότι οι αγορές ξεπέρασαν τον Ρουβίκωνα και πλέον επιδιώκουν να αναδείξουν τον διεθνή «διαχειριστικό» τους ρόλο, ως μιας εξουσίας παράλληλης ,αν όχι υπέρτερης εκείνης των πολιτικών, σε Ευρώπη και Αμερική.

Υπάρχουν βέβαια και οι στοιχειοθετημένες επιστημονικές απόψεις, που θεωρούν ότι όταν μια χώρα θα χρωστά στα προσεχή χρόνια δάνεια που ξεπερνούν το 120% του ΑΕΠ της και τα επιτόκια δανεισμού θα ξεπερνούν το 6,5% τότε η υποβάθμιση είναι αυτονόητη και δεν χρειάζονται άλλου είδους ερμηνείες, για την ενέργεια της S. end P.

Η Ευρώπη , κάνει τα τελευταία κρίσιμα χρόνια, κινείται και πάλι με αμφιθυμίες με καθυστερήσεις με..διακοπές της πολιτικής της ηγεσίας στις θάλασσες και τα βουνά…

Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες και οι τηλεδιασκέψεις, είτε από τις παραλίες, είτε από τα γραφεία, δεν φαίνονται ικανές και αποτελεσματικές ,όσο η Γερμανία εφαρμόζει την γνωστή της πολιτική των καθυστερήσεων, όταν δεν περιπλέκει τα πράγματα με τις αλληλοσυγκρουόμενες εκτιμήσεις και δηλώσεις του πολυκέφαλου συστήματος των οικονομικών διαχειριστών της..

Και έτσι δεν θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξει κανείς ότι από μια κλωστή κρέμεται κυριολεκτικά, η ολοκλήρωση και η υλοποίηση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου για την Ελλάδα.

Τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια βρίσκονται σε διακοπές και η έγκριση τους δεν προβλέπεται πριν από το Σεπτέμβριο.

Οι Τράπεζες , τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα funds, ο περιβόητος ιδιωτικός τομέας ,την συμμετοχή του οπίου επέβαλε η Γερμανία στην εγκριθείσα λύση του προβλήματος χρέους της Ελλάδας, καλούνται να αποφασίσουν τις ζημίες που επωμίζονται ,μέσα στις χειρότερες συνθήκες αβεβαιότητας και ρευστότητας ,που προκάλεσαν οι τελευταίες επιθέσεις των αγορών κατά της Ισπανίας της Ιταλίας και των ΗΠΑ.

Ως τα τέλη Σεπτεμβρίου η Ελλάδα θα ζει μέσα στην χειρότερη αβεβαιότητα από την έναρξη της κρίσης, ενώ ταυτόχρονα θα επιχειρεί να εφαρμόσει τα όσα από την δική της πλευρά αποδέχθηκε να πράξει, ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές επώδυνες περικοπές , νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, νέα φορολογική Νομοθεσία, και ουσιαστική απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων.

Μέσα σε μια τέτοια πρωτοφανή αβεβαιότητα για τις εξελίξεις, τις οποίες θα καθοδηγήσει προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση η Γερμανία με τις αποφάσεις, ή τις αδράνειες της, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο η συζήτηση τόσο της αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας, ότι η παρούσα κατάσταση αυτή στην Ευρωζώνη ωφελεί την Γερμανία, όσο και ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ την ιδέα επιστροφής στο Μάρκο, ως μέσος απόλυτης κυριαρχίας της στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Συνέπεια και αυτής της πολιτικής υπήρξε ότι όλες οι αποφάσεις των Συνόδων κορυφής που έχουν ληφθεί από την έναρξη της κρίσης και μετά, βρίσκονταν πίσω από τις ανάγκες των καιρών, γεγονός που το αποδείκνυαν αμέσως μετά οι αγορές.

Ποιος λοιπόν μπορεί να απορρίψει μετά βεβαιότητας, ότι κάποια στιγμή , οι αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν, θα είναι μοιραία καθυστερημένες και θα προκαλέσουν την ανεξέλεγκτη πλέον και επώδυνη ανατροπή στο ευρωπαϊκό νόμισμα;

Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός των θεωριών συνομωσίας, ούτε των απίθανων σεναρίων και ιδεοληψιών που κυριαρχούν στον ελληνικό χώρο την περίοδο αυτή, καθώς επ[επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα γεγονότα, ή να προτείνουν λύσεις.

Σκέφτομαι όμως ότι όταν ο υπουργός των οικονομικών μιλά για «ασύμμετρες επιθέσεις», όταν η κατάσταση γίνεται τόσο ρευστή, όταν σχεδόν τίποτε δεν αποκλείεται, δεν θα ήταν έστω ως «σχέδιο επί χάρτου», μια απόφαση δημιουργίας ενός σχήματος, ειδικών και τεχνοκρατών, που σε κάποιο απομακρυσμένο γραφείο του Υπουργείου Οικονομικών, να εξετάζει τις συνέπειες , διάλυσης του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος και άρα επιστροφής στην δραχμή και να προετοιμάζει τα αναγκαία μέτρα αντιμετώπισης του σοκ , ή περιορισμού των επιπτώσεων;

Να διαμορφώσει ένα σενάριο , έστω «επιστημονικής φαντασίας» , για το απευκταίο ενδεχόμενο, που μπορεί να προκύψει μέσα από την «ασύμμετρη», ανεξέλεγκτη κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον και θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομική ισορροπία, όση έχει απομείνει πλέον;

Και μακάρι να καταστεί αχρείαστο. Και ας πάνε στράφι και κάποια κονδύλια αμοιβών. Και ας μεταχθεί στο καλάθι των σκουπιδιών της ιστορίας στο τέλος.

Άλλωστε δεν θα ήταν μια άχρηστη εντελώς δουλειά, μια και θα μπορούσε να αποτελέσει κριτήριο των αποφάσεων και των πολιτικών που οφείλει να εφαρμόζει η χώρα, αν δεν θέλει να δει να πραγματοποιείται το εφιαλτικό σενάριο.

Μήπως θα έπρεπε στο τέλος τέλος, να πάρουμε κάπως στα σοβαρά και τις πληροφορίες που κατά καιρούς δημοσιεύονται είτε ως απόψεις ειδικών αναλυτών, είτε ως απόψεις κορυφαίων στελεχών της οικονομικής ζωής της Γερμανίας, για την «απομάκρυνση» κάποιων μελών, τα οικονομικά δεδομένα των οποίων τροφοδοτούν την κρίση, ή συμβάλλουν στην εμφάνιση και ενεργοποίηση των μηχανισμών ντόμινο στην Ευρώπη;

Σκάφτομαι ακόμη πόσα λίγα και ελλειπή πράγματα έχουν αναφερθεί κυρίως ως γενικές πολιτικές αναφορές, στο ενδεχόμενο αυτό. Πόσα λίγα και κυρίως απίθανα, γνωρίζει ο Έλληνας για τις συνέπειες επιστροφής στην δραχμή και πόσο χρήσιμο θα ήταν να γνωρίζει τις συνέπειες αυτές ,σε όλο το φάσμα της εθνικής και της ατομικής του πορείας και φυσικά του κοινού μέλλοντός μας.

Γιατί λοιπόν θα ήταν τόσο ακραίο σενάριο, ή φοβικό, ή προβοκατόρικο, αν οι αρμόδιοι είχαν αποφασίσει να στήσουν χωρίς δημοσιότητα φυσικά, μια τέτοια επιτροπή;

Γιατί μήπως και τα όσα συμβαίνουν την εποχή αυτή , όπως π.χ. η διαμάχη Δημοκρατικών -Ρεπουμπλικάνων στα Νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ, μέχρι το παρά πέντε της κήρυξης στάσης πληρωμών, από την μεγαλύτερη οικονομική δύναμη του πλανήτη, είναι φυσιολογικά και συνήθη στην παγκόσμια οικονομική ιστορία;

Ή μήπως μπορεί πια κανείς, άτομα και χώρα, να εμπιστεύονται απόλυτα ότι η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Μπερλουσκόνι, είναι οι ηγέτες που έχει την στιγμή αυτή απόλυτη ανάγκη η Ευρώπη;

Και κυρίως ότι δεν θα έχουν την παραμικρή αναστολή να καθιερώσουν στην Ευρωζώνη σχήματα δύο ταχυτήτων, η και περιορισμού της στις ισχυρές και μόνο χώρες;

Και στο μεταξύ;

Είχαμε τουλάχιστον την τύχη να έχουμε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή.

Αυτόν που έχει την πολιτική εμπειρία και την δύναμη να εφαρμόσει ό,τι ο Άνχελ Γκουρία, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΟΣΑ, που μετέφερε πρόσφατα στην Αθήνα την πρώτη αισιόδοξη εκτίμηση για το αύριο της χώρας, συνιστά:

«Εφαρμογή, εφαρμογή, εφαρμογή. Εκτέλεση, εκτέλεση, εκτέλεση» των προβλέψεων του Μεσοπρόθεσμου.