Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΠΑΡΑΖΑΛΗ

ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΛΟΙΠΟΝ;

Μόνο μετά την απώλεια της δεδηλωμένης στην Βουλή, μπορεί κανείς να πιστέψει στο ενδεχόμενο αυτό.

Την ευφορία των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, διαδέχεται σταδιακά μια ρευστή, ανασφαλής και αβέβαιη κατάσταση ,, τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη γενικότερα που οδηγεί αναπόφευκτα σε αποπροσανατολισμούς, διαφωνίες, καθυστερήσεις και πρωτοφανή αβεβαιότητα

Η ανάγκη κατ αρχήν να εγκριθούν οι αποφάσεις από τα Κοινοβούλια των κρατών μελών, μετέφερε την οριστικοποίηση της απόφασης της Συνόδου Κορυφής, για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, ακόμη και μέχρι τον Οκτώβριο.

Ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, γιατί οι αγορές δεν είδαν μια «χειροπιαστή» απόφαση και γιατί η κατάσταση στην ευρωπαϊκή οικονομία συνέχισε να επιδεινώνεται και να τίθενται και πάλι σε αμφιβολία η αποτελεσματικότητα και η πληρότητα της σχετικής απόφασης.

Και στο μεταξύ προέκυψε η «συμφωνία» Ελλάδος Φιλανδίας για τις περίφημες εγγυήσεις, μια κίνηση από την πλευρά της Ελλάδος, που επιδίωκε να ξεκαθαρίσει το τοπίο, αλλά εξελίχθηκε σε ντόμινο διεκδικήσεων και άλλων κρατών, με αποτέλεσμα να παραπεμφεί η υπόθεση στα όργανα της Ε.Ε. και να διαμορφώσει άλλη μία εκκρεμότητα.

Καθυστερήσεις προέκυψαν και στο όντως δύσκολο και περίπλοκο θέμα της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα, των τραπεζών δηλαδή, που κρατούν ελληνικά ομόλογα στα θησαυροφυλάκια τους και τώρα πρέπει να παρατείνουν την λήξη τους, με ταυτόχρονο «κούρεμα» ,την αποτελεσματικότητα της επίπτωσης του οποίου στην διαχειρισιμότητα του δημόσιου χρέους, αμφισβητούν ήδη οι αγορές.

Η διεθνής εικόνα της οικονομίας επιβαρύνθηκε από την γνωστή περιπέτεια με το χρέος των ΗΠΑ και τις πρωτοφανείς διενέξεις Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανικών, την συνεχιζόμενη επιδείνωση των πραγμάτων στην Ευρώπη και η λήψη μέτρων λιτότητας από το σύνολο σχεδόν των κρατών της Ευρωζώνης. Μέτρων που μία εβδομάδα μετά και κάτω από την αμφισβήτηση και τις πιέσεις των αγορών, υποχρεούνται να επανεξετάσουν και επαυξήσουν.

Δυστυχώς στο εσωτερικό τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλύτερα

Η «συναίνεση» ,βούλιαξε στις κομματικές επιδιώξεις τον λαϊκισμό και την φιλοδοξία του Αντώνη Σαμαρά στις γνωστές θέσεις της Αριστεράς, κυρίως όμως στα εσωτερικά προβλήματα της κυβέρνησης και του κόμματος που κυβερνά και την απερίγραπτη αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις πιεστικές απαιτήσεις για αποτελεσματικότητα και ταχύτητα.

Η κατάσταση στην πραγματική οικονομία και την ελληνική κοινωνία επιδεινώθηκε , με το βάθεμα της ύφεσης και την πρωτοφανή ανεργία, αλλά και την ένταση και εξέγερση , όπως αυτές εκφράστηκαν με τις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού.

Κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και θεσμικών αλλαγών, βρίσκει απέναντί της συντεχνιακά συμφέροντα, που υποδαυλίζονται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και όπου δεν επέρχεται συμβιβασμός, που ουσιαστικά αναιρεί την σημασία της αλλαγής ,η ένταση και οι συγκρούσεις αποδιαρθρώνουν τις πόλεις και τις λειτουργίες τους και πλήττουν τον τουρισμό, την σημαντικότερη σχεδόν πηγή που μπορεί να συμβάλλει στην ευνοϊκή εξέλιξη των οικονομικών δεδομένων.

Εκείνο όμως που κατέστη σχεδόν σύμφυτο γεγονός με την λειτουργία της κυβέρνησης, είναι οι εσωτερικοί διαγκωνισμοί και υπόγειες, αλλά μη αποκρυπτόμενες διαφωνίες υπουργών, τις οποίες δεν εκμεταλλεύεται πλέον μόνο η Ν.Δ. αλλά αναδεικνύουν με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο και τα ΜΜΕ.

Ίσως δε αυτή η τακτική των Μέσων και η σταδιακή αλλαγή στην στάση ακόμη και των παραδοσιακών υποστηρικτών του κυβερνώντος κόμματος, να καταστούν τελικά ο καταλύτης εξελίξεων, καθώς η πολιτική τους και το κλίμα που διαμορφώνουν τροφοδοτούν αναπόφευκτα τα αδιέξοδα της κυβέρνησης.

Έχει συνεπώς μπροστά της η κυβέρνηση δύο δρόμους, μια και αποκλείστηκε οριστικά η προοπτική της συναίνεσης και ακόμη περισσότερο της συγκυβέρνησης και μάλιστα μετά βδελυγμίας και από τους δύο ενδεχόμενους κυβερνητικούς εταίρους.

Η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές , ή η επίμονη παραμονή στην απόφαση να συνεχίσει μέχρι την λήξη της θητείας της τον Οκτώβριο του 2013.

Τον τελευταίο καιρό , ή μάλλον τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την αποκάλυψη ότι η ύφεση θα είναι βαθύτερη και ταυτόχρονα την δημοσιοποίηση της έκθεσης της Ανεξάρτητης Αρχής παρακολούθησης της πορείας του Προϋπολογισμού , μέσα σε ένα κλίμα νέων καθυστερήσεων και αδυναμίας έγκαιρης ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις της χώρας σχετικά με την δημοσιονομική προσαρμογή και τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, κάποιες νέες σκέψεις φαίνεται ότι τέθηκαν στο τραπέζι της στρατηγικής της κυβέρνησης.

Οι συζητήσεις με την τρόικα διακόπηκαν αιφνίδια μετά τα μεσάνυχτα της περασμένης Πέμπτης και η προσπάθεια να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις μιας κρίσης, δεν έπεισε φυσικά κανένα, ανέδειξαν για πρώτη φορά μια τάση από την πλευρά της κυβέρνησης να αμφισβητήσει την εφαρμοζόμενη πολιτική, αυτήν τουλάχιστον που ασφυκτικά επιβάλλουν οι δανειστές της χώρας.

Μια προσεκτική ανάγνωση κάποιων σημείων της ομιλίας του πρωθυπουργού στην Εθνική Διάσκεψη, δείχνουν ξεκάθαρα πως η κυβέρνηση ετοιμάζεται να θέσει στο τραπέζι είτε του Εurogroup, είτε αργότερα στην Σύνοδο Κορυφής, όχι απλώς τις «αστοχίες» του προγράμματος που επέβαλε και παρακολουθεί η τρόικα, αλλά κάτι περισσότερο.

Να θίξει πτυχές της πολιτικής αυστηρής λιτότητας, που επέβαλαν στην Ευρώπη οι κυρίαρχες συντηρητικές δυνάμεις και όχι μόνο αυτές.

Είναι γνωστές εδώ και καιρό όχι μόνο οι απόψεις οικονομολόγων αλλά και μεγάλων εφημερίδων τόσο στις ΗΠΑ, όσο και την Ευρώπη, ακόμη και επώνυμων στελεχών της οικονομικής ζωής της Γερμανίας.

Δεν είναι μόνο το Ευρωομόλογο, που επιτέλους έθεσαν έμμεσα στο τραπέζι οι Μέρκελ-Σαρκοζί, έστω παραπέμποντας το στο άγνωστο μέλλον και για το οποίο σταδιακά διαμορφώνεται , να μην ξεχνούμε και ένας παράλληλος σκεπτικισμός, ακόμη και μεταξύ των υποστηρικτών του.

Είναι η τώρα η ανάπτυξη, ως το μόνο μέσον αντιμετώπισης της ύφεσης, η οποία ουσιαστικά καθιστά ανέφικτη κάθε απόπειρα επίλυσης του γενικότερου οικονομικού προβλήματος της χώρας.

Και φυσικά η ανάπτυξη δεν συνδέεται μόνο με τις διευκολύνσεις για τα υφιστάμενα προγράμματα της Ε.Ε., ή και την καθιέρωση και άλλων, ούτε και μόνο με τις επενδύσεις που ετοιμάζονται να κάνουν Γερμανικές επιχειρήσεις.

Συνδέεται με την ικανότητα του τραπεζικού συστήματος της χώρας να παρέχει ρευστότητα στην αγορά, στις χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, στην λειτουργία των οποίων στηρίζεται εν Ελλάδι τόσο η απασχόληση, όσο και η λειτουργία της αγοράς.

Τι απομένει από όλα αυτά;

Ένα μεγάλο ερωτηματικό. Μια ρευστότητα, μια αβεβαιότητα για τις εξελίξεις μέχρι το τέλος του χρόνου.

Αν η κυβέρνηση αντέξει μέχρι τον Δεκέμβριο, όταν θα έχουν οριστικοποιηθεί και τεθούν σε εφαρμογή οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, όταν θα έχουν ξεπεραστεί (;) οι αντιδράσεις των συντεχνιών και των οργανωμένων συμφερόντων απέναντι στην ουσιαστική απελευθέρωση των επαγγελμάτων, όταν θα υπάρξουν απτά αποτελέσματα στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, όταν το ενιαίο μισθολόγιο των δημόσιων υπαλλήλων θα γίνει Νόμος του κράτους, όταν θα καταργηθούν περιττές ΔΕΚΟ και δημόσιοι οργανισμοί, όταν θα εφαρμοστεί η εργατική εφεδρεία ,όταν τα πανεπιστήμια θα βρουν έναν ομαλό ρυθμό λειτουργίας, όταν το κίνημα των αγανακτισμένων θα έχει καταλαγιάσει, όταν τα πρώτα δείγματα αντιμετώπισης της ανεργίας θα εμφανιστούν, όταν, όταν….

Μπροστά στις δυσκολίες αυτές και στην συνεχιζόμενη ασφυκτική πίεση της Ευρώπης ,έρχεται στο προσκήνιο από πολλές πλευρές, άμεσα από την αντιπολίτευση, χωρίς ιδιαίτερο πάθος φυσικά, έμμεσα από πολλά ΜΜΕ ακόμη και από τα παραδοσιακά φιλοκυβερνητικά Μέσα, το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών, ως κυρίως της γνωστής ιστορικής διαπίστωσης, της επίλυσης δηλαδή των πολιτικών οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων δια της προσφυγής σε εκλογές.

Στο σημείο αυτό θεωρώ ότι την απάντηση μπορούμε να την βρούμε στην πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού στην Εθνική Διάσκεψη του κυβερνώντος κόμματος, ότι η κυβέρνηση θα ανταποκριθεί στην πρόκληση της ιστορίας και θα κάνει το εθνικό της καθήκον.

Μπορεί όμως και να αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών;

Όχι φυσικά.

Η απώλεια της δεδηλωμένης στην Βουλή, κατά την ψήφιση ενός Νομοσχεδίου, ή και κατά την ψηφοφορία επί προτάσεως εμπιστοσύνης, είναι αναμφισβήτητα ο μόνος δρόμος που μένει για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Αναγκαστικά πλέον.

Καμιά άλλη δικαιολογία δεν μπορεί να σταθεί λογικά, για να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές και στο αναπόφευκτο και ανεξέλεγκτο χάος που θα ακολουθήσει.