ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ…

Οι χθεσινές αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση δημοσιοποίησε ο Αντιπρόεδρος της και υπουργός των Οικονομικών, όχι μόνο στο εθνικό, αλλά κυρίως στο διεθνές ακροατήριο, έθεσαν ένα οριστικό τέλος στις ψευδαισθήσεις και τις ελπίδες , -που δημιουργήθηκαν προς στιγμή-, ότι υπάρχουν ακόμη κάποια ελάχιστα έστω περιθώρια στην Ελλάδα, να επιδιώξει αλλαγές στο σκληρό πακέτο των μέτρων που έχουν περιληφθεί στο Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, αλλά και τις επίμονες απαιτήσεις που μέσω της τρόικας θέτουν οι δανειστές της χώρας.

Θα έλεγα ότι ακόμη και η ελάχιστη προσπάθεια που κατέβαλε η κυβέρνηση- απόπειρα μάλλον θα το έλεγα- να ελαφρύνει κάπως το βαρύ φορτίο που πέφτει στους ώμους των Ελλήνων προκάλεσε οργή και αγανάκτηση στην Ευρώπη, ξεσήκωσε άλλη μια εκστρατεία υποτιμητικών χαρακτηρισμών και απειλών και επανέφερε στο προσκήνιο την ρητορεία, έστω και έμμεσα ,της απομάκρυνσης της χώρας από την Ευρωζώνη.

Του λοιπού θα πρέπει να γίνει κατ αρχήν απόλυτα κατανοητό και να μην αφήνει την παραμικρή αμφιβολία, ότι η άσκηση της οικονομικής πολιτικής έχει περιέλθει πλήρως στα χέρια των δανειστών και κάθε απόπειρα «διαπραγμάτευσης» θα αυξάνει το κόστος των επιπτώσεων και θα περιθωριοποιεί την χώρα, η οποία περιβάλλεται και πάλι από βαθιά δυσπιστία για την ικανότητα της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έχει μπροστά της.

Κάθε καθυστέρηση κάθε ολιγωρία, έστω και λίγων εβδομάδων, -τι λέω; λίγων ημερών καλύτερα-κάθε απόπειρα διαφυγής, κοστίζει πλέον υπερβολικά και οδηγεί την χώρα στην περιθωριοποίηση.

Και είναι επιτέλους καιρός να σταματήσει αυτή η γελοία ιστορία περί των δυνατοτήτων άσκησης πολιτικής «διαφορετικού μείγματος», επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, ή κάποιων «μαγικών» τρόπων εξόδου από την κρίση.

Τέλος.

Αν η χώρα θέλει να παραμείνει στην Ευρώπη, και στην Ευρωζώνη, που αποτελεί την μοναδική της ελπίδα να αποφύγει την κατάρρευση και την χρεωκοπία, να το πάρει απόφαση.

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος και αυτός είναι ο σκληρός και βάναυσος δρόμος των δανειστών και των αγορών, της κυρίαρχης ιδεολογικής και πολιτικής της Ευρώπης, της ακραίας συντηρητικής πολιτικής, της σκληρής λιτότητας και της ανεργίας.

Τι απομένει συνεπώς σε μια κυβέρνηση να πράξει;

Εφ όσον πιστεύει ότι έστω και με αυτήν την πολιτική, εφαρμόζοντάς την πλέον χωρίς παρεκκλίσεις και συμβιβασμούς είναι δυνατή η έξοδος από την κρίση, ας το κάνει με τον καλύτερο τον ταχύτερο και τον αποτελεσματικότερο τρόπο.

Αν δεν το πιστεύει, ας δηλώσει καθαρά ότι έφτασε στο τέλος του δρόμου της, στο τέλος των αντοχών της, στο τέλος των ιδεολογικών και πολιτικών συμβιβασμών, στην κόκκινη γραμμή της και ας παραδώσει την εξουσία, στην κρίση του λαού.

Γιατί αν έχει μια ελπίδα να δικαιωθεί από την ιστορία, αυτή περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ενδεχόμενη αναγνώριση ότι ανέλαβε ένα έργο δύσκολο, αντιλαϊκό, απάνθρωπο κάποιες φορές, μόνο και μόνο για να καταφέρει να ανατρέψει αυτό το απίστευτο δίχτυ συναλλαγών, συμφερόντων , ανεύθυνων και εγκληματικών πολιτικών, αναποτελεσματικότητας, διόγκωσης του κράτους για πελατειακούς και μόνο λόγους, μιας γραφειοκρατίας, που εξασφάλιζε απλώς διαπλοκή και συμφέροντα, απίστευτης σπατάλης του δημόσιου πλούτου, που οδήγησαν την χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.

Έφερε σε πέρας ένα έργο τιτάνιο και αδιανόητο για την παρακμασμένη πολιτική ελίτ της χώρας, χάρις βέβαια στις θυσίες των εκατομμυρίων ελλήνων.

Και έτσι παρέδωσε μια άλλη Ελλάδα, ένα άλλο κράτος, μια διαφορετική –αναγκαστικά- στάση και συμπεριφορά των πολιτών απέναντι στο κράτος.

Θα το πετύχει;

Ή στα επόμενα λίγα χρόνια θα δικαιωθούν εκείνοι που προβλέπουν ότι η χρεωκοπία δεν φεύγει από την προοπτική της χώρας και αν όχι αυτή ,οπωσδήποτε η ταπεινωτική εκδίωξη της από την Ευρωζώνη, όταν θα έχουν ελαχιστοποιηθεί οι δυσμενείς επιπτώσεις στο σύνολο της Ευρώπης, από το απευκταίο αυτό σενάριο.

Γιατί δεν πρέπει να έχουμε τώρα πλέον και την ελάχιστη αυταπάτη.

Ο χρόνος τρέχει εις βάρος μας.

Υ.Γ.

Η πλέον οδυνηρή ανακοίνωση από εκείνες που έκανε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ήταν πιστεύω η διαπίστωση του, ότι αυτή η γενιά θα είναι η πρώτη που για πρώτη φορά από το πόλεμο, θα ζήσει χειρότερα, από την προηγούμενη…

Στην διαπίστωση αυτή συμπυκνώνεται ολόκληρο το δράμα της σύγχρονης Ελλάδας.

Και αυτό νομίζω τα λέει όλα.