ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ,ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ ΜΗΝΕΣ

ΚΑΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ (συντεταγμένης, ή ανεξέλεγκτης)

Δύο βασικά συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς με βεβαιότητα, από όσα συνέβησαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ,στην Θεσσαλονίκη.

Το οποίο ας ελπίσουμε ότι δεν θα γραφεί στην ιστορία ως το «μαύρο» των εξελίξεων γύρω από την πορεία της χώρας.

Το πρώτο , που επιβεβαιώνεται απόλυτα και από τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου, αλλά και τις δηλώσεις των επώνυμων πολιτικών παραγόντων στην Ευρώπη, είναι ότι η κυβέρνηση επιχείρησε πράγματι μια «πολιτική διαπραγμάτευση» με την τρόικα, τους δανειστές μας δηλαδή, κυρίως όσον αφορά στην τρύπα των 1.7 δις. Που προκάλεσε η πολύ μεγαλύτερη απ ότι υπολογίστηκε ύφεση και δευτερευόντως από την συνεχιζόμενη αδυναμία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών να συγκεντρώσουν τους ψηφισμένους πόρους.

Είτε όμως επειδή δεν υπολόγισε σωστά την κατάσταση, είτε γιατί η Ευρώπη διαπίστωσε στην μέχρι σήμερα πολιτική της των μεταρρυθμίσεων, την «μανούβρα» για την οποία τόσο εκφραστικά μίλησε ο Όλι Ρέντ μόλις προχθές, η κίνηση της αυτή γύρισε ανάποδα, έδωσε προσχήματα και αφορμές για να ξεκινήσει μια απίστευτης έντασης και ωμότητας δημόσια πίεση, που έφερε σε επίσημα χείλη το ενδεχόμενο της απομάκρυνσης της χώρας από την Ευρωζώνη, ή τέλος πάντως μιας μορφής «εθελούσιας αποχώρησης», τα αποτελέσματα της οποίας δεν θα διέφεραν φυσικά και πολύ.

Και όπως φάνηκε στην διάρκεια του Σαββάτου, αλλά και την Κυριακή το πρωί, τα όσα διαμείφθηκαν μεταξύ των πρωταγωνιστών της ιστορίας σε Ελλάδα και Βρυξέλλες-Βερολίνο, δεν άφηναν ούτε τα ελάχιστα περιθώρια να τελειώσει αυτό το Σαββατοκύριακο χωρίς η χώρα να «αναλάβει τις ευθύνες» της, αν δεν θέλει να δει την επερχόμενη στάση πληρωμών στο εσωτερικό της τουλάχιστον.

Και έτσι τα 1.7 δις. βρέθηκαν από «ασφαλή» πηγή και θα εισπραχθούν από ασφαλέστερη σε χρόνο μηδέν, δηλαδή μέσα από τον λογαριασμό της ΔΕΗ.

Και ταυτόχρονα δόθηκαν διαβεβαιώσεις σε όλους τους τόνους ότι οι μεταρρυθμίσεις θα προχωρήσουν και θα συμπεριλάβουν και εκείνες που υποτίθεται ότι ολοκληρώθηκαν και ταυτόχρονα θα συντομευθεί και ο χρόνος εφαρμογής τους.

Όλα αυτά έγιναν με το βλέμμα στραμμένο εναγωνίως στις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, που εκ των πραγμάτων καθυστερούν να ολοκληρωθούν αφού πρέπει να περάσουν από τα εθνικά Κοινοβούλια, και στο μεταξύ νέες «σκέψεις» βλέπουν το φως καθώς οι προβληματισμοί για την ικανότητα και την αποφασιστικότητα της χώρας, να αναλάβει τις ευθύνες της, γίνονται εντονότεροι.

Η εκκρεμότητα αυτή τονισμένη πλέον και με την διαφαινόμενη ρευστότητα που άρχισε νε περιβάλλει τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, τρομοκράτησε κυριολεκτικά την κυβέρνηση και τους υπουργούς.

Κάθε απόπειρα επανεξέτασης των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου θα σήμαινε αυτόματα την χρεωκοπία την οποία θα επέβαλαν οι αγορές και πιθανόν οι σκοπιμότητες πολλών χωρών, καθώς φαίνεται να ωριμάζει στο παρασκήνιο το περιβόητο PLAN B.

Το ερώτημα είναι αν επιτέλους η κυβέρνηση θα κινηθεί χωρίς αναστολές, και δεύτερες σκέψεις, χωρίς να στρέφει το ένα της μάτι στην εκλογική απήχηση των μέτρων και τις αντοχές του εκλογικού της κοινού, κάτι που όπως φαίνεται κυριάρχησε σε πολλές από τις «μεταρρυθμίσεις»της.

Αν στην φάση αυτή δεν κλείσει οριστικά το κεφάλαιο της αμφισβήτησης και των αμφιβολιών, για να μην πω της οργής των δανειστών της χώρας, η υπόθεση σωτηρία πρέπει να θεωρηθεί οριστικά παρελθόν και στο τραπέζι να μπει η αγχώδης πλέον προετοιμασία της καταστροφικής αποχώρησης από την Ευρωζώνη.

Όχι μόνο γιατί τα περιθώρια μας θα έχουν εξαντληθεί, αλλά και κυρίως γιατί στο μεταξύ στο παρασκήνιο προχώρησαν οι προετοιμασίες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην Ευρώπη, περιορίστηκαν οι επιπτώσεις και πάντως ζυγίστηκαν τα δύο ενδεχόμενα, αυτό της παραμονής μας με την διαρκή τροφοδότηση των κινδύνων ντόμινο και του ουσιαστικού κόστους της διάσωσης, και των συνεπειών από την απομάκρυνση, ή την «εθελούσια» έξοδο μιας χώρας από την ευρωζώνη.

Το διακινούμενο παραμύθι, που εν πολλοίς τροφοδότησε και τις υπεκφυγές υπουργών και βουλευτών, ότι δεν μπορούν να μας διώξουν από την Ευρώπη, φαίνεται να τελειώνει οριστικά και ευτυχώς γιατί θα είναι χρήσιμο να τελειώνουμε με όλες αυτές τις αυταπάτες και τα παραμύθια, , πάνω στα οποία δυστυχώς στήριξαν την τακτική και την πολιτική τους κόμματα και η οποία καθήλωσε τα αντανακλαστικά της πλειοψηφίας του λαού, αφήνοντας να κυριαρχούν αντιλήψεις του τύπου, «δεν χρωστάμε» ή «δεν πληρώνουμε».

Ομολογώ πως έχω χάσει κάθε δυνατότητα να αξιολογήσω αυτήν την απερίγραπτη στάση του Αντώνη Σαμαρά και της Ν.Δ., μια στάση που δηλώνει ξεκάθαρα πως μοναδικός στόχος και επιδίωξη του είναι η εγκατάσταση του στον πρωθυπουργικό θώκο, ανεξάρτητα αν αυτός θα παραδέρνει πάνω στους σωρούς των ερειπίων μιας πτωχευμένης χώρας.

Στοιχειώδης νοημοσύνη απαιτείται για να αξιολογηθεί σωστά και στις συνέπειες της η σημερινή ομοβροντία σχολίων, προτάσεων, αναλύσεων, που διατυπώνονται δημόσια από κυβερνητικά στελέχη στην Γερμανία, τα οποία «αρνήθηκε να σχολιάσει» η κυβέρνηση.

Ούτε λόγος φυσικά για τον Γερμανικό τύπο που διαμορφώνει καθημερινά όλο και πιο εχθρική στάση των Γερμανών εναντίον της Ελλάδας, επηρεάζοντας ασφαλώς και την στάση των Γερμανικών κομμάτων, ιδίως δε της κυβέρνησης της Άγκελα Μέρκερ , που βλέπει τον κυβερνητικό συνασπισμό να φυλλορροεί και να την ωθεί σε όλο και πιο ανθελληνικές και αντιευρωπαϊκές δηλώσεις.

Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά στην κυβέρνηση.

Κατά ένα ανεξήγητο και ιστορικά μοναδικό σχεδόν τρόπο, κατάφερε να μετατρέψει την πολιτικά τολμηρή αλλά εθνικά επιβεβλημένη βούληση της να εργαστεί και να σώσει την χώρα, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, το μέλλον του κυβερνώντος κόμματος και την «καρέκλα» του πρωθυπουργού, λαμβάνοντας επώδυνα μέτρα, σε απλή αποτυχημένη διαχείριση ,καθώς τελικά τα περισσότερα αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά, καθυστερημένα, ημιτελή και ψευδεπίγραφα, ώστε να προκαλέσουν την οργή και την απογοήτευση ακόμη και των πλέον ένθερμων φίλων μας στην Ευρώπη, να αποτύχουν, να μην «αλλάξουν την κοινωνία», συχνά το αντίθετο, να μην αλλάξουν την χώρα, αλλά να οδηγήσουν την κοινωνία σε άρνηση, εκρήξεις, διαμαρτυρίες και ακραίες συμπεριφορές.

Αναμφισβήτητα η πολιτική βούληση , η διακηρυγμένη τουλάχιστον υπήρξε.

Αλλά τα αποτελέσματα των πρωτοβουλιών της δεν δικαίωσαν την πολιτική της, δεν επέφεραν τα προσδοκώμενα, δεν ικανοποίησαν τους εταίρους της χώρας, δεν επέτρεψαν την Ελλάδα να κάνει το αναγκαίο προς την έξοδο βήμα.

Τι έφταιξε γι αυτό;

Αναμφισβήτητα το διαλυμένο, πελατειακό, και αναποτελεσματικό κράτος, που τροφοδοτήθηκε από παραπέρα αδράνεια λόγω των μέτρων που έπληξαν τα εισοδήματα των υπαλλήλων.

Αλλά αυτό ήταν πασίγνωστο και αναμενόμενο.

Πέραν αυτού είναι πλέον φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση ενώ έχει την πολιτική βούληση αλλαγών και ανατροπών, δεν έχει την ικανότητα διεύθυνσης και αποτελεσματικότητας. Γιατί αυτά τα δύο πράγματα δεν συνυπάρχουν δυστυχώς αυτονόητα.

Για να μην πω ότι σχεδόν δεν συμβαδίζουν.

Γι αυτό και η επιλογή του Β. Βενιζέλου στην θέση του «τσάρου» της Οικονομίας, ενισχυμένου μάλιστα με την ανάθεση της Αντιπροεδρίας, δημιούργησε ελπίδες, ότι το»έλλειμμα» στην διεύθυνση και την αποτελεσματικότητα, θα μπορούσε να καλυφθεί από ένα ευφυή, αποτελεσματικό και έμπειρο πολιτικό.

Συνέβησαν όμως εκείνα τα δύο μη διευκρινισθέντα ακόμη «επεισόδια», η διμερής κατ αρχήν συμφωνία με την Φινλανδία και η διακοπή των συζητήσεων με την τρόικα αργότερα, που δημιούργησαν την εντύπωση αδικαιολόγητων λαθών με σημαντικές συνέπειες, ώστε να αποδυναμωθεί πρόσκαιρα τουλάχιστον η αίσθηση της βεβαιότητας και της σιγουριάς που δημιούργησε η παρουσία του στο τιμόνι της ελληνικής οικονομίας.

Εξετάζοντας βέβαια κανείς με ψυχραιμία τα πράγματα, αντιλαμβάνεται ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο δεν ήταν ικανά να προκαλέσουν τις συνέπειες που είδαμε τις τελευταίες ημέρες,στην στάση των εταίρων μας.

Γιατί θα είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι έστω «λάθη»κάποιου υπουργού ,μπορούν να οδηγήσουν σε τόσο ακραίες και επικίνδυνες αποφάσεις και στάσεις, όπως αυτές που ακλούθησαν την συμφωνία με την Φινλανδία, και την αποχώρηση της τρόικας από τις συνομιλίες.

Στην οικονομία εκείνο που μετρά είναι τα πραγματικά, τα ουσιαστικά ζητήματα και όχι οι διαδικασίες, ή και οι απόπειρες συζητήσεων.

Υ.Γ. 1

Την Δευτέρα η Ευρώπη έδειχνε να μην μπορεί πλέον όχι απλώς να ελέγξει τις εξελίξεις, αλλά ούτε και να αυτοπροστατευτεί. Ούτε αυτή, ούτε τα επί μέρους κράτη και όχι μόνο, εκείνα βρίσκονται στην κόκκινη γραμμή του χρέους.

Στην Γαλλία οι απειλές των οίκων αξιολόγησης για υποβάθμιση των τραπεζών της, οδήγησε σε καταβαράθρωση τις μετοχές τους και την κυβέρνηση να εξαγγέλλει το ενδεχόμενο κρατικοποίησης τους.

Στην Ιταλία τα επιτόκια δανεισμού ξεπέρασαν το όριο ασφαλείας και οδήγησαν την κυβέρνηση να αρχίσει συνομιλίες πώλησης των ομολόγων της στην Κίνα.

Και στις Βρυξέλες είδαν την ισοτιμία δολαρίου ευρώ στην χειρότερη σχέση εδώ και πολλά χρόνια.

Στην Γερμανία η κατάσταση στο εσωτερικό της συμμαχικής κυβέρνησης ξεπέρασε κάθε όριο σε βαθμό ώστε τα Μέσα ενημέρωσης να κάνουν λόγο για χάος στην κυβέρνηση.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές το ΔΝΤ εξετάζει το ενδεχόμενο να επιστρέψει η τρόικα το ταχύτερο δυνατό στην Ελλάδα και να ανακοινωθεί στην συνέχεια η διάθεση και της 6ης δόσης του δανείου…

Γιατί όλα αυτά;

Γιατί απλούστατα ακόμη και στην χειρότερη των περιπτώσεων, στην περίπτωση δηλαδή που καταλήξουν ότι η «εθελούσια έξοδος» της Ελλάδας από το ευρώ θα κοστίσει λιγότερο στις υπόλοιπες χώρες, απ ότι συμβαίνει τώρα, ακόμη και τότε λόγω του νομικού κενού , η νομιμότητα δεν μπορεί να εξασφαλιστεί, αλλά κυρίως οι συνέπειες δεν μπορούν να υπολογιστούν απόλυτα και μια ανεξέλεγκτη κινητικότητα μπορεί να διαλύσει τα πάντα.

Ίσως και γι αυτό οι καθημερινές, ή ακριβέστερα οι με μορφή ριπών πολυβόλου δηλώσεις των πολιτικών και άλλων παραγόντων της Γερμανίας, να έχουν καταστεί πλέον ανεξέλεγκτες, επειδή πιθανόν ελπίζουν ότι επί τέλους η Ελλάδα θα κινητοποιηθεί, η πολιτική της ελίτ θα βρει κάποιους τρόπους συνεννόησης και τα πράγματα θα τεθούν υπό κάποιον έλεγχο, ώστε να σταματήσει η συνεχής μετάδοση του επικίνδυνου ιού που απειλεί πλέον και τις χώρες των τριών Α.

Παρ όλα αυτά η Γερμανία αντιλαμβάνεται ότι παίζει πλέον με την φωτιά, η εσωτερική διαμάχη στο κυβερνητικό στρατόπεδο εξελίσσεται με τρόπο επικίνδυνο, καθώς οι αγορές συνυπολογίζουν πλέον τα πάντα και έτσι η Γερμανίδα καγκελάριος παρενέβη για πολλοστή φορά στην συνεχιζόμενη για την Ελλάδα συζήτηση, με μια δήλωση, που εν τούτοις έχει πολλαπλές αναγνώσεις, δηλώνοντας ότι «πρέπει να αποφευχθεί πάσει θυσία μία μη ελεγχόμενη χρεοκοπία»…

Σταματώ περισσότερο στον «φόβο» της για μια «ανεξέλεγκτη χρεοκοπία», επειδή η δήλωση της επιβεβαιώνει ότι το αποτρόπαιο σενάριο όχι μόνο δεν φεύγει από το προσκήνιο, αντίθετα γίνεται επίκεντρο πλέον όλων των συζητήσεων, των προβληματισμών και των εκτιμήσεων.

Στο ενδεχόμενο αυτό αναφέρθηκε σήμερα και ο Αυστριακός υπουργός Οικονομίας δηλώνοντας: «Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα».

Υ.Γ. 2

Την σοβαρότητα της κατάστασης ήρθε να επιβεβαιώσει η παρέμβαση του προέδρου των Η.Π.Α. Μπάρακ Ομπάμα, οι σχετικές δηλώσεις του οποίου δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία, ότι πρόκειται για πολιτική ενέργεια ιδιαίτερης σημασίας και βαρύτητας.

Φέρνει τους ευρωπαίους μπροστά στις ευθύνες τους για την πορεία και τους κινδύνους της παγκόσμιας οικονομίας εξ αιτίας κυρίως της πλήρους απουσίας μιας κοινής οικονομικής πολιτικής στην Eυρωζώνη .

Η αναφορά του στην πολιτική που ασκεί η Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική, γιατί η Αμερική αφήνει πίσω τα συνήθη προσχήματα:

« Οι ευρωπαίοι κάνουν κάποια βήματα για να επιβραδύνουν την κρίση, αλλά όχι για να άρουν την κρίση».

Και για να κάνει ακόμη πιο εμφαντική την παρέμβαση των ΗΠΑ στέλνει τον υπουργό του των Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ στην Πολωνία για να λάβει μέρος για πρώτη φορά, στην ιστορία της Ε.Ε. στην προσεχή κρίσιμη συνεδρίαση του Ecofin.

Υ.Γ. 3

Αύριο πραγματοποιείται συνάντηση (δια τηλεδιασκέψεως) των Μέρκελ-Σαρκοζί-Παπανδρέου, με θέμα φυσικά το ελληνικό πρόβλημα.

Οι περισσότεροι αναλυτές τονίζουν, ότι κάτω από τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν , τα νέα θα είναι μάλλον καλά.

Θα είναι όμως αρκετά καλά και για τις αγορές;