ΜΙΑ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ.

Είναι οι εκλογές η σωστή απάντηση στο δραματικό και επιτακτικό ερώτημα της εποχής;

Τα νέα από το Eurogroup της Πολωνίας, έφτασαν ως πένθιμες καμπάνες στην χώρα.

Βρήκαν το Έλληνα πρωθυπουργό στο Λονδίνο, καθ οδόν προς την Αμερική και τον έφεραν άρον άρον πίσω και τον Αρχηγό της Ν.Δ. να δηλώνει με περισσή αυτοπεποίθηση : «Πέρυσι σας μίλησα για το τι προτείνω . Φέτος θα σας μιλήσω για το τι θα κάνω»….

Ονειρεύεται τον εαυτό του ως πρωθυπουργό εν αναμονή, με την Ελλάδα γύρω του να καταρρέει…

Βρήκαν τα υπόλοιπα κόμματα στον κόσμο τους κυριολεκτικά, να απουσιάζουν δραματικά από την γύρω τους πραγματικότητα, το ΚΚΕ να καθοδηγεί τον κόσμο στην γραμμή του «δεν πληρώνω» και τον ΣΥΝ, να προτείνει εναλλακτικό.. κυβερνητικό πρόγραμμα, στην υπόλοιπη Αριστερά, πρόγραμμα ,το οποίο απέρριψαν λίγες μόλις ώρες αργότερα και τα δύο κόμματα της Αριστεράς στα οποία απευθύνθηκε. Μη νομίσετε όμως ότι απογοητεύθηκε. Άρχισε αμέσως επαφές και συναντήσεις με το πιο παρακμιακό τμήμα του συνδικαλισμού, με όλους εκείνους που υπερασπίζονται απερίφραστα τον συνδιαχειριστικό τους ρόλο, και έχουν να απαντήσουν στα ερωτήματα των εκατοντάδων εκατομμυρίων που εισέπραξαν τα συνδικάτα τους από τις ΔΕΚΟ τις οποίες συνδιοικούν.

Βρήκαν τα Μέσα Ενημέρωσης στην πιο αρνητική στάση τους απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, και την κοινωνία να παραδέρνει σε ένα πέλαγος άγνοιας άρνησης, οργής και συχνά παράνοιας. Το χειρότερο μείγμα για να επιχειρήσει κανείς να εξασφαλίσει την τόσο κρίσιμη συμβολή, κατανόηση και γιατί όχι συμμετοχή..

Αυτήν την φορά τα μηνύματα που εξέπεμψαν οι εταίροι δανειστές μας εμπεριείχαν την πλήρη γνώση όλου αυτού του σκηνικού, συμπεριλαμβανομένης της κυβερνητικής αδυναμίας να εφαρμόσει τις δύσκολες και κρίσιμες για την επιβίωση της χώρας αποφάσεις.

Γι αυτό και δεν άφησαν την παραμικρή αμφιβολία σε κανέναν.

Μια χώρα που δεν μπορεί, αλλά κυρίως δεν θέλει να σωθεί, είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένη. Συνεπώς αυτή η αυτοκαταδίκη δεν μπορεί παρά να συμπεριληφθεί στην πολιτική της Ευρώπης, ενισχυόμενη καθημερινά τόσο από κυβερνήσεις, όσο και από τα αισθήματα των ευρωπαϊκών λαών και των Μέσων ενημέρωσης που τους εκφράζουν.

Η περίφημη «συντεταγμένη χρεοκοπία» συζητείται καθημερινά ανά την Ευρώπη και την Αμερική σε όλα τα επίπεδα , μεταξύ όλων των θεσμικών εκπροσώπων του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.

Η Ευρώπη έχασε την υπομονή της, μας διαχώρισε οριστικά από τις δύο άλλες χώρες που έχουν καταφύγει στον Μηχανισμό στήριξης, την Πορτογαλία δηλαδή και την Ιρλανδία και όπως φαίνεται μας έδωσε μια τελευταία ευκαιρία, εν γνώσει της ότι και αυτή θα έχει κατά πάσα πιθανότητα την τύχη των προηγουμένων.

Καθώς η συμμετοχή των ιδιωτών στην προσωρινή έστω αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, δεν φαίνεται να προχωρά ικανοποιητικά, και οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου ξανασυζητούνται έστω και άτυπα, η κατάσταση στην Ελλάδα δείχνει να ξεφεύγει από τις δυνατότητες, -υπαρκτές, ή ανύπαρκτες πλέον- της κυβέρνησης να τις διαχειριστεί αποτελεσματικά.

Δύο φορές στην τελευταία διετία η κυβέρνηση από εσωτερικούς λόγους και αναστολές, πιθανόν και από κόπωση, επιβράδυνε την εποπτεία της στην υλοποίηση των όσων η ίδια με βαρύτατο πολιτικό και κοινωνικό κόστος ψήφισε.

Και τις δύο φορές τα πράγματα έγιναν χειρότερα, οι απαιτήσεις των δανειστών οδυνηρότερες, και τελικά τα αποτελέσματα των έκτακτων μέτρων ακόμη ασθενέστερα.

Ζώντας στον περίκλειστο όπως αποδεικνύεται κόσμο μας, η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να δει έστω για λίγο και να κατανοήσει τα όρια των εταίρων, των δανειστών και της κοινής γνώμης στην Ευρώπη.

Ερμηνεύουμε τα συνεχή μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης, ως συνεχείς απαιτήσεις ενός απρόσωπου απαγωγέα, που κρατεί αιχμάλωτη την χώρα και απαιτεί όλο και περισσότερα λύτρα για να την απελευθερώσει.

Είναι έτσι φυσικό να αντιδρά η ελληνική κοινωνία με τον αρνητικό και μηδενιστικό τρόπο που αντιδρά.

Γιατί ανάμεσα στα άλλα που διέφυγαν από την κυβέρνηση, ήταν ακριβώς και η καθημερινή ενημέρωση του λαού, η ειλικρινής και αυτοκριτική παρουσίαση τόσο των πραγματικών προβλημάτων, όσο και των αδυναμιών της χώρας.

Αφέθηκαν έρμαια στις γελοιότητες και τους μύθους της Αριστεράς, στις προσωπικές τυφλές φιλοδοξίες του Αρχηγού της Ν.Δ. στην αδιαφορία της πνευματικής ελίτ και φυσικά των συνδεδεμένων με συμφέροντα ΜΜΕ της χώρας, που βλέπουν και αξιολογούν κάθε στάση τους, ανάλογα με τις εξελίξεις και τις προοπτικές των συμφερόντων των μεγαλομετόχων τους.

Γι αυτό και είναι πράγματι ηρωική και εθνική η στάση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που μέσα σ αυτό το κλίμα συνεχίζουν να ψηφίζουν νέα μέτρα ,γνωρίζοντας ότι δεν θα αποφύγουν την καταδίκη όταν έρθει η ώρα των εκλογών, ότι δεν πρόκειται το μεγαλύτερο μέρος τους να ξαναδεί την Βουλή.

Παρ όλο ότι σε πολλές βόρειες χώρες και ιδιαίτερα στην Γερμανία η εσωτερική πολιτική τους κατάσταση επηρεάζει εξαιρετικά σημαντικά την συνολική στάση της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα , αυτό και μόνο το γεγονός δεν μπορεί νομίζω να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία ούτε για την κυβέρνηση, ούτε φυσικά για την αντιπολίτευση.

Γιατί απλούστατα το πρόβλημα μας ,αυτό που επηρεάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την στάση της Ευρώπης, είναι η πραγματική αδυναμία μας να λάβουμε και να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά μια πολιτική.

Να παρουσιάσουμε συγκεκριμένα μετρήσιμα αποτελέσματα στους τομείς του ελλείμματος, του χρέους, της ύφεσης, της ανάπτυξης.

Στο βάθος όλου αυτού του σκηνικού βέβαια προβάλλει το κυρίαρχο ελληνικό πρόβλημα. Το αδυσώπητο μεγάλο δημόσιο χρέος της χώρας, που από οποιαδήποτε πλευρά και αν το δεις, με οποιουσδήποτε όρους και να το προσεγγίσεις, δείχνει πως δεν μπορεί με τις υπάρχουσες συνθήκες και συμφωνίες να καταστεί διαχειρίσιμο και άρα αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε κάποιας μορφής στάση πληρωμών και χρεοκοπία, ελεγχόμενη ή άναρχη, αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία.

Αυτό υπαινίχθηκε και ο Μπάρακ Ομπάμα πριν στείλει στο Eurogroup σε εκείνη την ατυχή συνάντηση ,τον υπουργό του των Οικονομικών, όταν δήλωνε ότι «η Ευρώπη ανέβαλε προσωρινά το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά δεν το έλυσε».

Και τι υπέκρυπτε η δήλωση; Ασφαλώς την ανάγκη κάποιας τολμηρής «αναδιάρθρωσης» ώστε το χρέος να γίνει διαχειρίσιμο.

Και αυτό είναι φυσικά το καίριο πρόβλημα της χώρας, αυτό επηρεάζει τις αποφάσεις των εταίρων, αυτό θα οδηγήσει τελικά την χώρα στο βάραθρο της χρεωκοπίας νωρίτερα, ή αργότερα.

Μας το λένε άμεσα και προκλητικά πλέον, πολιτικά πρόσωπα στην Ευρωζώνη, αναλυτές και οι αγορές.

Μας το λένε με τον τρόπο ακόμη και με τον τρόπο που μας διαχώρισαν οριστικά από τις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας με πρόβλημα χρέους.

Το έγραψε προχθές ο ECONOMIST τονίζοντας σε άρθρο του ότι «η Ευρώπη πρέπει να ξεκαθαρίσει ποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θεωρούνται αφερέγγυες και ποιες όχι, προσφέροντας απεριόριστη στήριξη στις φερέγγυες , αλλά αναδιαρθρώνοντας το χρέος εκείνων που δεν θα μπορέσουν ποτέ να το εξοφλήσουν» .

Και οι Ταιμς της Ν. Υόρκης τόνιζαν: «Μια ανεξέλεγκτη στάση πληρωμών θα ισοδυναμούσε με παραίτηση της Ελλάδος από το χρέος της, όποιες κι αν είναι οι επιπτώσεις. Στόχος των Ευρωπαίων ηγετών είναι να απομονώσουν τα προβλήματα της Ελλάδος, όσο γίνεται περισσότερο, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το είδος εκείνο της αναδιάρθρωσης του χρέους , με ακόμη μεγαλύτερες απώλειες για τους Έλληνες ομολογιούχους, που οι ηγέτες απέρριψαν ως προοπτική πριν από έξη μήνες».

Μια άλλη εφημερίδα η Globe And Mail επιβεβαιώνει τις υπαρκτές και συχνά δημόσιες συζητήσεις για το μέλλον της Ελλάδας στους κόλπους της Ένωσης:

«Το πρόβλημα του ελληνικού χρέους δεν πρόκειται να τελειώσει εδώ. Ήδη, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συζητούν το ενδεχόμενο χρεωκοπίας. Η αλήθεια είναι ότι τα ταμπού έσπασαν τον Ιούλιο, όταν οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν να βοηθήσουν την Ελλάδα, επιτρέποντας την συμμετοχή των ιδιωτών στην ανταλλαγή ομολόγων. Αυτό όμως λένε οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης θα δημιουργήσει μια δυναμική που θα οδηγήσει την Ελλάδα παροδικά στη χρεωκοπία. Αν η Αθήνα δεν μπορέσει να κινήσει το ενδιαφέρον των κατόχων των ομολόγων- όπως και φαίνεται να συμβαίνει-, τότε θα βρεθεί στο μέσον μιας «άτακτης» χρεοκοπίας. Καθώς οι γερμανικές τράπεζες είναι γεμάτες ελληνικά χαρτιά, δεν προκαλεί απορία που το Βερολίνο άρχισε να προετοιμάζεται για το αναπόφευκτό. Το ερώτημα είναι κατά πόσον πράττει το ίδιο και η Αθήνα»…

Οι Financial Times σημείωναν σε πρόσφατο άρθρο τους σχετικά με την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα:

«Το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση περνά τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας παρά τις διαδηλώσεις δεν ενδιαφέρει τους επικριτές της. Αυτή η συμπεριφορά θέτει το ευρώ σε άμεσο κίνδυνο. Ήδη η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου της κοινωνικής αστάθειας. Νέες περικοπές θα την εξωθήσουν εκεί και πιθανώς θα παρασύρει του υπόλοιπους υπερχρεωμένους της Ευρωζώνης, ακόμη και την Γαλλία».

Νομίζω ότι τώρα βρισκόμαστε ακριβώς εκεί.

Η πίεση για νέα μέτρα, μέτρα άμεσης απόδοσης, που ασκείται από την Ευρώπη, θα οδηγήσει ασφαλώς σε νέες εξ ίσου οδυνηρές περικοπές, απολύσεις και αυξήσεις φόρων.

Θα τις επιχειρήσει η κυβέρνηση;

Θα τις ψηφίσει η Βουλή;

Θα τις αντέξει, έστω αντιδρώντας η ελληνική κοινωνία;

Πολλοί αμφιβάλλουν.

Και θεωρούν πως πλέον μέσα στο «εθνικό καθήκον» που επικαλείται η κυβέρνηση για την σωτηρία της χώρας, περιλαμβάνεται τώρα και η προσφυγή στις εκλογές…

Συνυπολογίζουν άραγε πόσο κοντά στην χρεωκοπία θα βρεθεί η χώρα αμέσως μετά την προκήρυξή τους;

Υ.Γ.

Τον τελευταίο καιρό επαναλαμβάνεται όλο και πιο εμφαντικά η άποψη, που βρίσκει φιλόξενη στέγη στα Μέσα Ενημέρωσης, ότι αυτό το πολιτικό σύστημα ,που με διαφορετικό βαθμό ευθύνης οδήγησε την χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και στο γνωστό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, που τώρα αδυνατεί να ανταποκριθεί στον κρίσιμο ρόλο του για την έξοδο από την κρίση, δεν είναι σε θέση να συλλάβει και να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο που θα βγάλει την χώρα από τα πολλαπλά αδιέξοδα της και θα την σώσει από την χρεοκοπία.

Γιατί έργα των χειρών του είναι όλα αυτά που επιχειρεί τώρα να μεταρρυθμίσει και να αλλάξει, έχοντας ως εργαλείο ένα διαλυμένο διεφθαρμένο παρασιτικό απέραντο και αναποτελεσματικό κράτος.

Το πανίσχυρο ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης έχει εξελιχθεί σε υπαρξιακό στοιχείο προσωπικό και συλλογικό και στο βάθος συνεχίζει να αποτελεί κριτήριο και οδηγό αποφάσεων και πράξεων.

Μήπως δεν βρίσκεται εκεί και η εξήγηση των δύο μεγάλων καθυστερήσεων στην εφαρμογή των ψηφισμένων μέτρων, τόσο του Μνημονίου, όσο και του Μεσοπρόθεσμου, που και οι δύο επιδείνωσαν την κατάσταση και εξαφάνισαν και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας της χώρας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας;