ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ : Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΜΗΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΩΡΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Υπάρχει κανείς νηφάλια σκεπτόμενος, κάτι αρκετά σπάνιο στις ήμερες μας νομίζω, που να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να λάβει και πρόσθετα μέτρα πέραν εκείνων που ανακοινώθηκαν πρόσφατα, συμπεριλαμβανομένων και των αποφάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου της περασμένης Κυριακής;

Πιστεύω πως όχι.

Γιατί ακόμη και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το βέβαιο είναι πως τα νέα αυτά μέτρα θα είναι πλέον αδύνατο να τεθούν σε εφαρμογή όχι γιατί η κυβέρνηση θα αδρανήσει, ή το αναποτελεσματικό και σε «λευκή απεργία» κράτος, θα αποτύχει και πάλι, αλλά γιατί οι αντοχές της ελληνικής κοινωνίας έχουν πλέον εξαντληθεί.

Αυτή νομίζω είναι η κατάλληλη λέξη.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πλέον αντοχές μετά από δύο σκληρά χρόνια , με αλλεπάλληλα μέτρα, με ύφεση και προπαντός με συνεχιζόμενες απολύσεις και δραματική ανεργία.

Οι σημερινές πληροφορίες ότι πέραν των μέτρων αυτών, η τρόικα ζήτησε κατάργηση της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης με στόχο την μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, και προπαντός οι δηλώσεις του Επιτρόπου Όλι Ρεν, λίγο πριν μπει στην σύνοδο του Eurogroup ότι: « Φαίνεται ότι η Ελλάδα πιθανώς να μην μπορέσει να εκπληρώσει τους προδιαγεγραμμένους για φέτος και το επόμενο έτος στόχους. Τα συγκεκριμένα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί μέχρι σήμερα δεν επαρκούν για την επίτευξη όλων των δημοσιονομικών στόχων», διαμορφώνουν πλέον ένα τελείως διαφορετικό τοπίο στην χώρα και την Ευρώπη.

Οι επίμονες δηλώσεις κεντρικών πολιτικών παραγόντων από την Γερμανία και το ΔΝΤ, ότι μόνο μετά την υποβολή της Έκθεσης της τρόικα και την αξιολόγησή της θα μπορούμε να μιλήσουμε για την εκταμίευση της 6ης δόσης και κυρίως για την τ συνέχιση και ολοκλήρωση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου, οδηγούν στην κατεύθυνση ότι η πίεση προς την Ελλάδα ενδεχομένως να συμπεριλαμβάνει πλέον και την εντός της Ευρωζώνης χρεοκοπία και το κούρεμα του χρέους .

Η κυβέρνηση έδειχνε πως η τελευταία προσπάθεια της θα ήταν να εξασφαλίσει με κάθε θυσία την επικύρωση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου και με αυτήν ως επίτευγμα, να καταθέσει στην Βουλή προς ψήφιση τον προϋπολογισμό του 2012 και τα τελευταία μέτρα, επιδιώκοντας την ψήφισή τους με αυξημένη πλειοψηφία.

Και προς την κατεύθυνση αυτήν πρέπει να ερμηνεύσουμε την όντως πρωτοφανή αναφορά στον Προϋπολογισμό ότι προϋπόθεση της επιτυχίας των στόχων του είναι η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής και η κοινωνική ανταπόκριση. Δύο όροι που μόνο ως εκ θαύματος μπορούν πλέον να υπάρξουν.

Και αν αυτό δεν επιτυγχάνονταν, τότε να δηλώσει πως ήρθε πλέον η ώρα του ελληνικού λαού να πάρει την ευθύνη των αποφάσεων για το μέλλον της χώρας και το δικό του.

Απαραίτητη όμως προϋπόθεση είναι η έγκριση από τα Κοινοβούλια των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου κάτι που όπως φαίνεται θα συμβεί μετά τα μέσα του Οκτωβρίου και φυσικά μια θετική έκθεση της τρόικας.

Αλλά αυτά προϋποθέτουν και τα νέα μέτρα που ζητούνται . Όπως όμως προκύπτει από την δήλωση του Γ.Παπανδρέου όταν ρωτήθηκε για την κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα, κάτι τέτοιο δεν είναι διατεθειμένη η κυβέρνηση να επιβάλλει.

Η δήλωση ήταν σαφής και εξέπεμπε πολλά μηνύματα:

« Έχουμε όπλα να προστατεύσουμε τους εργαζόμενους. Έχουμε την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Δεν είμαστε Ινδία, ούτε θα γίνουμε».

Η δήλωση αυτή δεν ήταν απλώς χάραξη κόκκινης γραμμής. Ήταν απ ευθείας πρόκληση προς την τρόικα και ουσιαστικά προς την Ευρώπη και το ΔΝΤ.

Και θα έχει ασφαλώς συνέχεια και συνέπειες.

Συμπέρασμα;

Παρ όλο ότι ο Οκτώβριος εξελίσσεται σε μοιραίο μήνα για την πορεία της χώρας, θα είναι και ο μήνας των αποφάσεων για πρόωρες εκλογές.

Είτε υπό συνθήκες που θα επιτρέπουν στην κυβέρνηση να παρουσιάσει κάποιο «επίτευγμα» όπως π.χ. αυτό της εξασφάλισης των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου, είτε υπό συνθήκες «ηρωικής σύγκρουσης» με την τρόικα.