ΤΟ «ΓΕΝΝΑΙΟ» ΚΟΥΡΕΜΑ

ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Και αναμφίβολα της Κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος.

Από τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, που πανηγυρίστηκαν σε Ευρώπη και Ελλάδα, μας χωρίζουν 92 ημέρες.

Πάρα πολλές για τα δεδομένα ακόμη και της Ευρώπης, για να ανακαλύψουν όλοι ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, συνεχίζει να βρίσκεται εκτός ελέγχου, να δυναμιτίζει το χρέος του συνόλου των κρατών της Ευρώπης και να κλονίζει την ομαλή πορεία της παγκόσμιας οικονομίας.

Πρόκειται και πάλι για άλλη μια επίδειξη της δύναμης των αγορών, που κρίνουν και τελικά καθορίζουν τα οικονομικά μέτρα των κυβερνήσεων, πρόκειται για άλλη μια τρανταχτή απόδειξη των ατελειών και των αδυναμιών της οικονομικής ένωσης και του ευρώ;

Η απάντηση που δίδεται στο ερώτημα δεν είναι φυσικά χωρίς ενδιαφέρον.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι αν ανεξάρτητα από το πώς κινούνται οι αγορές, ανεξάρτητα από τις αδυναμίες και τα δομικά προβλήματα της Ευρώπης, το πολιτικό σύστημα στην χώρα και κυρίως η κυβέρνηση έχουν την δυνατότητα, τα περιθώρια και την πολιτική βούληση να αξιολογήσουν τα ουσιώδη στοιχεία της ελληνικής κρίσης και να επικεντρώσουν εκεί, αλλά αποτελεσματικά και με συνέπεια , την πολιτική τους.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν φυσικά ότι η χώρα σέρνεται κυριολεκτικά, αδυνατεί να σχεδιάσει μια σαφή πολιτική, ας μην μιλούμε πλέον για τις περίφημες «κόκκινες γραμμές», γιατί αποτελούν και θα συνεχίσουν για πολλά χρόνια να αποτελούν, ένα νοσταλγικό παρελθόν.

Τα κόμματα έχουν παγιώσει την πολιτική και την συμπεριφορά τους , εντελώς μακριά από την πραγματικότητα, έχουν επιλέξει μια τυφλή, αυστηρά κομματική γραμμή, που υπηρετεί κομματικά και κάποτε προσωπικά συμφέροντα, χωρίς όμως μέλλον, και κυρίως χωρίς καμιά απολύτως αίσθηση της πραγματικότητας και των δραματικών κινδύνων μέσα στους οποίους κινείται η χώρα.

Και η κυβέρνηση, απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την καταιγίδα που την περίμενε, αναποφάσιστη, δίβουλη και ασυντόνιστη, δείχνει ότι έφτασε στα όρια των αντοχών της, όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά, αλλά, φως φανάρι, και βιολογικά.

Εν τούτοις η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να αποφασίσει, έστω να αποδεχθεί, αυτό που προετοιμάζεται τις τελευταίες ώρες, διαθέτοντας πλέον ελάχιστα περιθώρια κινήσεων.

Ούτε όμως αυτή ούτε καμιά πλέον κυβέρνηση, που να προέρχεται από την υπάρχουσα σύνθεση της Ελληνικής Βουλής και δυστυχώς από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, δεν διαθέτει την δυνατότητα, την αντοχή, την πολιτική βούληση και τόλμη να τα αποδεχθεί και κυρίως να υλοποιήσει.

Και ας είναι σε κάποιο βαθμό οι λογικές και αναμενόμενες συνέπειες των έργων και των πολιτικών τους.

Τώρα πια κάτω από τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, η προσφυγή στον λαό, θα είναι κάποια στιγμή αναπόφευκτη, ως ελπιζομένη διέξοδος, ως ενδεχομένως προϋπόθεση να συζητηθούν εξ αρχής και από μηδενική βάση όλα τα περί συγκυβέρνησης, οικουμενικής, συμμαχικής εξωκοινοβουλευτικής και άλλα σενάρια και οι απόπειρες που τον τελευταίο καιρό προβλήθηκαν ή επιχειρήθηκαν για να οδηγηθούν στο αδιέξοδο και το χειρότερο να αναιρεθούν και να καταστούν αναξιόπιστες, ως συλλογικά σχήματα εθνικών περιστάσεων.

Σ όλα αυτά καταλύτης που θα επενεργήσει κατά τρόπο αδιευκρίνιστο, θα είναι δυστυχώς η δραματική απόσταση από την πραγματικότητα, μέσα στην οποία παραδέρνει επί δύο χρόνια η κοινωνία.

Ούτε η άγνοια, ούτε η οργή, ούτε η απελπισία, ούτε οι καλλιεργούμενοι μύθοι εδώ και πολλούς μήνες, ούτε φυσικά η ανεύθυνη στάση των κομμάτων και κυρίως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αποτελούν το εχέγγυο ότι η δημοκρατική διαδικασία των εκλογών μπορεί να δώσει απάντηση στο μεγαλύτερο από μεταπολεμικά διλήμματα που τέθηκαν ποτέ σε εκλογές.

Αλλά και το αναμενόμενο αποτέλεσμα τους αυτό που τουλάχιστον προβλέπουν οι μετρήσεις των τάσεων της κοινής γνώμης, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα ότι μια νέα κυβέρνηση ενισχυμένη από πρόσφατη λαϊκή εντολή, θα μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικότερα την διαμορφούμενη από την ελεγχόμενη χρεοκοπία κατάσταση.

Γιατί αυτή η νέα κυβέρνηση δεν θα πιστεύει στην δοθείσα λύση, θα επιχειρήσει έστω για τα μάτια την περίφημη «επαναδιαπραγμάτευσης» θα χάσει πολύτιμο χρόνο, θα βρίσκει εύκολο καταφύγιο και άλλοθι στους «άλλους»που μας έφεραν εδώ.

Δηλαδή με απλά λόγια η χώρα θα κλυδωνίζεται ο λαός θα ζει και πάλι σε μια άλλη εκτός τόπου και χρόνου διάσταση, οι πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις θα κυριαρχούν. Αυτό δυστυχώς θα είναι το αναμενόμενο μετεκλογικό τοπίο στην χώρα.

Και εν τω μεταξύ ο χρόνος θα τρέχει τα πράγματα θα επιδεινώνονται, οι συνθήκες στην Ευρώπη θα έχουν αλλάξει κυρίως όσον αφορά στην δυνατότητα απομάκρυνσης μιας χώρας από την Ευρωζώνη.

Και αν σ αυτά προστεθεί η αναμενόμενη δυσπιστία των αγορών για τις αποφάσεις που θα ληφθούν, αν προστεθούν οι πιέσεις στην Ιταλία, την Ισπανία και ενδεχομένως στην Γαλλία, τότε το ερώτημα για την σημασία και την λυτρωτική αξία των εκλογών θα έχει δυστυχώς αυτονόητη και θλιβερή απάντηση.

Δεν υπάρχει δηλαδή άλλη διέξοδος;

Η απάντηση θα δοθεί συνεπώς αναγκαστικά και πάλι από το παρόν πολιτικό σύστημα, αυτό δηλαδή που είναι υπεύθυνο για τα αξεπέραστα αδιέξοδα, είτε τώρα, είτε μετά τις εκλογές.