ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ.

Μια στοιχειώδης καταγραφή, έστω και επιδερμική, των όσων συνέβησαν το τελευταίο 10ήμερο, οδηγεί χωρίς αμφιβολία, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο πολιτικό και όπως μπορεί κανείς να διακρίνει και κοινωνικό περιβάλλον.

Είναι απίστευτη αυτή η πρωτοφανής συμπίεση του πολιτικού χρόνου που ζήσαμε σ αυτές τις ελάχιστες τελευταίες 10 περίπου ημέρες.

Το Δημοψήφισμα κατ αρχήν, και οι συνέπειες του στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Η παραίτηση του Γ. Παπανδρέου και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό συνέβη.

Η απόφαση του Α. Σαμαρά να προχωρήσει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Η εξευτελιστική και αδιανόητη διαδικασία εξεύρεσης του νέου κοινής αποδοχής πρωθυπουργού.

Η τελική συμφωνία, η επιλογή και η ορκωμοσία της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου.

Κάθε ένα από τα γεγονότα αυτά θα μπορούσαν να διεκδικήσουν πολιτικό χρόνο μηνών, κυρίως λόγω των συνεπειών που είχαν, των ανατροπών που προκάλεσαν, της νέας πραγματικότητας που δημιούργησαν.

Δεν προλαβαίνει κανείς να αναλύσει στοιχειωδώς , να ερμηνεύσει να αξιολογήσει, και φυσικά να μετρήσει τις συνέπειες του καθενός από αυτά, όταν επέρχεται το επόμενο, με τις δικές του απαιτήσεις και επιπτώσεις.

Η συνολική εικόνα εξελίχθηκε σε ένα απίστευτο κουβάρι πολιτικών, κομματικών, διεθνών και προσωπικών επιδιώξεων, αλλά και ανατροπών, το ξεδιάλυμα του οποίου αποκλείεται να συμβεί στον παρόντα χρόνο, ή τουλάχιστον στον χρόνο αυτής της κυβέρνησης, μια και την συνοδεύσει μια προσχηματική ημερομηνία λήξεως, που χρησιμοποιείται για να κρατήσουν κάποιοι τα προσχήματα. Κάτι σαν φύλλο συκής.

Μπορεί όμως να επιλέξει κάποιους από τους πρωταγωνιστές και να επιχειρήσει να καταγράψει την συμμετοχή τους, τις ευθύνες τους, τους σκοπούς που επεδίωκαν και σε ποιο βαθμό τους πέτυχαν, και τελικά την επόμενη ημέρα της χώρας και όλων μας, μιας και εκ των πραγμάτων αυτοί την επηρεάζουν και την διαμορφώνουν.

Προλαβαίνω την αυτονόητη ένσταση ότι πλέον και την τύχη της χώρας και το αύριο της και κατ επέκταση το αύριο της ελληνικής κοινωνίας, το καθορίζουν οι Βρυξέλλες και οι «ηγετικές δυνάμεις» της Ε.Ε.

Μας αφήνουν όμως το περιθώριο της αποτυχίας και της δυσμενέστερης επιλογής, μιας και τα της «σωτηρίας» έχουν οριστικοποιηθεί για το προσεχές τρίμηνο τουλάχιστον….

Και φυσικά προηγείται σ αυτήν την καταγραφή, ο τραγικός ήρωας των ημερών ο Γ .Παπανδρέου.

Δεν είναι συνηθισμένο πολιτικό φαινόμενο στην χώρα, η παραίτηση ενός πρωθυπουργού, στο μέσον της θητείας του. Το μοναδικό προηγούμενο είναι η κατάρρευση της κυβέρνησης της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη, με πρωτοβουλία του Αντ. Σαμαρά.

Αλλά η περίπτωση του Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να συσχετισθεί με κανένα τρόπο με την ιστορία και την κυβέρνηση εκείνη.

Ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε την διακυβέρνηση, με προσδοκίες για αλλαγές, ως ώριμο αίτημα μιας κοινωνίας που βρισκόταν σε αδιέξοδο.

Και πριν προλάβει να ξεδιπλώσει και να υλοποιήσει τις ιδέες και τις επιλογές του, σκόνταψε πάνω στο τείχος της κρίσης και αναγκάστηκε να αλλάξει πλήρως και τους στόχους και την στρατηγική του.

Σκόνταψαν, ή δεν ξεκίνησαν καν οι ιδέες του για μια άλλη κοινωνία ανοχής, για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την ανάπτυξη της οικολογικής συνείδησης, γενικά με ό,τι είχε να κάνει με την νοοτροπία που εγκαταστάθηκε στην ελληνική κοινωνία από δεκαετίες πελατειακής οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους.

Το στοιχειώδες, η απαγόρευση του καπνίσματος πνίγηκε μέσα στους καπνούς των σκοπιμοτήτων, της πίεσης των συμφερόντων και μας έφερε πίσω και από την Τουρκία…

Από την διετία των σκληρών και άδικων μέτρων που έλαβε κάτω από την πίεση και τις απειλές της Ευρώπης, και που ανέτρεψαν και εξαφάνισαν ακόμη και τους στοιχειώδεις όρους της επιβίωσης χιλιάδων ανθρώπων, έχει να επιδείξει μόνο την καθιέρωση του Μηχανισμού στήριξης, χάρις στον οποίο η χώρα απέφυγε την χρεωκοπία.

Αλλά το αντίτιμο καταβλήθηκε από την ελληνική κοινωνία και ήταν αντίτιμο θυσιών και πόνου.

Πέτυχε στην αρχή και την αποκατάσταση της αξιοπιστίας και της σοβαρότητας της χώρας, που είχε πληγεί από την πολιτική, και την συμπεριφορά της κυβέρνησης της Ν.Δ. για να την απολέσει στην συνέχεια σταδιακά από την αναποτελεσματικότητα, την αναβλητικότητα, την αμφιθυμία, την αδυναμία να αλλάξει το κράτος, ή τουλάχιστον να το κάνει να λειτουργήσει στοιχειωδώς.

Ανέδειξε έτσι την πλευρά εκείνη του χαρακτήρα του, το έλλειμμα αποτελεσματικότητας, συντονισμού, ηγεσίας τελικά.

Και μέσα σ αυτό το κλίμα και τις ισχυρές αμφιβολίες των εταίρων μας όχι μόνο για την δυνατότητα της χώρας να εφαρμόσει τα όσα συμφωνεί, αλλά και για την βούληση της να προχωρήσει, ήρθε η καταστροφική ιδέα του Δημοψηφίσματος, για να προκαλέσει πανικό στην Ευρώπη και ερωτηματικά για την δυνατότητα του ανθρώπου να εκτιμά τις συνέπειες των «πολιτικών πρωτοβουλιών» που απαιτούσε η κουρασμένη και απογοητευμένη κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Η πολιτική κατάρρευση του ολοκληρώθηκε με την αδιανόητη μάχη για την ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός δεσμευόταν ότι θα παραιτηθεί εάν την λάβει, ως συνέπεια βέβαια μιας κίνησης που διαφορετικά ξεκίνησε και αλλού κατέληξε, αλλά και ένδειξη της βαθιάς πλέον ρήξης στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος.

Και από αυτήν την απίθανη πολιτικά διαδικασία γεννήθηκε η άλλη διαχείριση του ζητήματος της συμφωνίας για μια νέα «κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας», όπου κυριάρχησαν οι χειρότερες πλευρές της πολιτικής του Γ.Παπανδρέου αυτές που συνδέονταν με τον τρόπο διαχείρισης της εξουσίας, τους «κύκλους εμπιστοσύνης» τους φίλους και του «κηπουρούς»,.

Όλες οι προτάσεις για το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού κοινής αποδοχής, που αναδεικνύονταν, για να αποσυρθούν εντός ωρών, δεν είχαν άλλο στόχο παρά τον έλεγχο της νέας κυβέρνησης από το Γ. Παπανδρέου και τον στενό προσωπικό του επιτελείο. Δηλαδή την εξασφάλιση των όρων της επιβίωσης του στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, την διαμόρφωση των καλύτερων δυνατόν όρων για την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.

Και όλα αυτά να παρακολουθούνται από την ελληνική κοινωνία σε «real time», σε πολύωρες απ ευθείας μεταδόσεις, με σχολιασμούς κατεδαφιστικούς της αξιοπιστίας και αμφισβήτησης των προθέσεων του που εξευτέλιζαν τους θεσμούς και υποβάθμιζαν το εγχείρημα της σωτηρίας της χώρας.

Τώρα ο Γ. Παπανδρέου έχει να αντιμετωπίσει όλη αυτήν την εξέλιξη τόσο στο εξωτερικό, όσο και το εσωτερικό, εξέλιξη που πλήττει ανεπανόρθωτα την πολιτική και ηθική του υπόσταση.

Ο έτερος των πρωταγωνιστών των ημερών, ζει το δικό του δράμα, που δεν υπολείπεται πολιτικών συνεπειών.

Αναγκασμένος από την ισχυρή πίεση των ευρωπαίων ομοϊδεατών του κυρίως, να συναινέσει στην κυβέρνηση συνεργασίας, αναγκασμένος να αποδεχθεί τους όρους που έθεταν οι ευρωπαίοι, όροι που ανέτρεπαν εκ βάθρων την «αντιμνημονιακή πολιτική» που υπηρέτησε σταθερά τα δύο χρόνια, οδηγήθηκε στο εφεύρημα της «μεταβατικής κυβέρνησης» , στον προσδιορισμό ημερομηνίας εκλογών, και στην «νίκη» έναντι του Γ.Παπανδρέου, τον οποίο «οδήγησε σε παραίτηση».

Αποδείχθηκε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο , πόσο εκτός πραγματικότητας ήταν η πολιτική που άσκησε τα δύο αυτά χρόνια, πόσο λίγο αξιολόγησε την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, πόσο υποβάθμισε την ένταση και τις συνέπειες της κρίσης, πόσο λανθασμένα και επικίνδυνα για την χώρα έθεσε ως στόχο του την πρωθυπουργία, ακόμη και πάνω στα ερείπια μιας χώρας που κατέρρεε.

Σε πόσο δύσκολη θέση βρέθηκε, το απέδειξε με την δήλωση του την ημέρα της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης, στην οποία μετέχει με κορυφαία στελέχη του, όταν δεν βρήκε ούτε μία λέξη να πει για την επιτυχία του δύσκολου έως αμφίβολου εγχειρήματος της, που είναι επιτυχία της χώρας , αλλά επιχείρησε να «μπαλώσει» μια κατάσταση, που από μόνη της βοά την αποτυχία της πολιτικής του.

Είναι δε εντυπωσιακό το γεγονός, πως καθώς οι προσεχείς ημέρες θα οδηγούν την κυβέρνηση να παίρνει μέτρα, να ψηφίζει νόμους, να συμφωνεί και να ψηφίζει περιορισμούς και δεσμεύσεις της χώρας για τα πολλά προσεχή χρόνια, να αντιμετωπίζει εκ των πραγμάτων και των δεσμεύσεων θέματα θεσμικών αλλαγών, καθημερινότητας κλπ, τα οποία θα ψηφίζει η Ν.Δ. θα φαντάζουν όλο και περισσότερο, τα επιχειρήματα περί «μεταβατικής κυβέρνησης», της παραίτηση Παπανδρέου και ο δεσμευτικός χρόνος των εκλογών, ως «πουκάμισο αδειανό» και θα τον εκθέτουν.

Το δε χειρότερο όλων, θα υποχρεωθεί να πιει το πικρό ποτήρι της δεσμευτικής υπογραφής για την πιστή τήρηση όλων των δεσμεύσεων της χώρας, ακόμη και αν το περιτύλιγμα επιχρυσωθεί.

Αλλά το πρόσωπο της ημέρας δεν είναι άλλο από τον Λουκά Παπαδήμο.

Έχουν γραφεί σχεδόν τα πάντα για την προσωπικότητα, την συγκρότηση και τις εμπειρίες του, την αποδοχή του στην Ευρώπη και Αμερική, την δυνατότητα του να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των εταίρων και το κύρος της χώρας.

Το κρίσιμο στοίχημα, όμως, το δικό του και της χώρας, βρίσκεται αλλού.

Βρίσκεται σ αυτήν την κυβέρνηση-μεραρχία, που οι επιδιώξεις των τριών «εταίρων» του επέβαλαν και η οποία καλείται αυτή να βγάλει την χώρα στην όχθη.

Βρίσκεται στην σύνθεση της, και στις επιδιώξεις όχι μόνο των κομμάτων που συμμετέχουν , αλλά και στις επιδιώξεις των υπουργών και υφυπουργών, οι οποίοι έχουν το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές.

Και αρκετοί από αυτούς και στο κομματικό αύριο του ΠΑΣΟΚ.

Θα καταφέρει να ελέγξει όλο αυτό το ανομοιογενές πολιτικά και ιδεολογικά σώμα;

Θα καταφέρει να τους ενοποιήσει και να τους οδηγήσει στις προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης;

Και μόνο η απλή αναφορά στα κεντρικά θέματα που καλείται να διαχειριστεί, θα αρκούσε για να κατανοήσει κανείς το μέγεθος τις δυσκολίες του έργου.

Και τελικά να πετύχει αποτελέσματα στην πολιτική που θα εφαρμοστεί, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο και μόνο χάρις σ αυτό μπορεί η χώρα να ελπίζει πραγματικά ότι η αλλαγή που επήλθε στην πολιτική κατάσταση θα καταφέρει να απομακρύνει την χώρα από τους κινδύνους της χρεωκοπίας και της αναγκαστικής απομάκρυνσης της από την Ευρωζώνη.

Του ζητούμε κάτι περισσότερο από τους 12 άθλους του Ηρακλή…

Υ.Γ.

Στο βάθος προβάλλει και μία τέταρτη πολιτική παρουσία, αυτή του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών Βαγγέλη Βενιζέλου, με την πολύπλευρη συμμετοχή του σχεδόν στο σύνολο των μοναδικών πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων, αυτού του αξέχαστου δεκαήμερου.

Αλλά αυτή συνεχίζει να αξιολογείται και θα αναδειχθεί στις ημέρες που έρχονται καθώς ο ρόλος του θα γίνεται όλο και περισσότερο κεντρικός και αποφασιστικός στην επιτυχία του εγχειρήματος.