Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΑΠΕΙΛΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ

Τελείωσε, όπως τελείωσε λοιπόν και το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, που κλήθηκε να αποφανθεί για τα πλέον κρίσιμα προβλήματα που έχει μπροστά του το κόμμα αυτό, τα σημαντικότερα θα έλεγα από ιδρύσεως, μια και η κατάρρευση του στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, το οδηγεί σχεδόν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό το 14,5% , ή ότι βρέθηκε στην 5η θέση των μετρήσεων, ή το πρόσφατο 11,1% ;

Και τι έγινε στο διήμερο των εργασιών του;

Ο πλήρης ευτελισμός των διαδικασιών, η επιβεβαίωση της βαθύτατης κρίσης, η αποκάλυψη των πραγματικών προθέσεων και επιδιώξεων των «κορυφαίων», και ιδιαίτερα εκείνων που τον τελευταίο καιρό εμφανίζονται με δηλώσεις τους, ως υποψήφιοι για την κατάληψη μιας θέσης που δεν είναι άδεια και που δεν πρόκειται να αδειάσει, όπως ο κοινός νους που βλέπει και διαβάζει, μπορεί να συμπεράνει.

Απαξίωση, γιατί η αυτοκριτική, η σκληρή , η αδυσώπητη, αλλά δίκαιη αυτοκριτική, απουσίασε στο διήμερο εκείνο, με κραυγαλέα την επιβεβαίωση της, στο πρόσωπο του Γ .Παπανδρέου.

Απαξίωση, γιατί ελάχιστα, διάσπαρτα και χωρίς συνοχή και σοβαρότητα ήταν όσα αναφέρθηκαν στην κατάρρευση της ιδεολογίας και της πολιτικής που διακήρυσσε το κόμμα αυτό, και ανύπαρκτος ο ελάχιστος έστω προβληματισμός γύρω από τα ερωτήματα που δυναστεύουν τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία δύο χρόνια.

Κλειστοφοβικοί, ασχολούμενοι με τον εαυτό τους και τα ερωτηματικά τους, ξέχασαν πως μια ολόκληρη κοινωνία προσέβλεπε στο διήμερο αυτό, είτε γιατί προσδοκούσε να ακούσει κάποιον λυτρωτικό λόγο, είτε γιατί περίμενε μια δημόσια ηχηρή και ειλικρινή συγνώμη.

Έχω την αίσθηση ότι αυτό που κυριαρχεί στους οπαδούς του τέως «κόμματος εξουσίας» , τις ημέρες αυτές είναι η οργή ,ένας απελπισμένος άγριος θυμός, που θα διαρκέσει και που η κατάληξη του μπορεί να είναι ακόμη και η μαζική ,πλήρης εγκατάλειψη και περιθωριοποίηση του πάλαι ποτέ ελπιδοφόρου κινήματος.

Όσο για την αναγνώριση λαθών, την αγωνιώδη αναζήτηση και κάποια εξήγηση του τι συνέβη και γιατί, την βαθύτερη αυτοκριτική και την συγνώμη, που περίμενε η ελληνική κοινωνία, όπως όλα δείχνουν, δεν θα την ακούσει ποτέ.

Επιβεβαιώθηκε το χάσμα που χωρίζει πλέον αυτό το κόμμα και τα στελέχη του από την ελληνική κοινωνία και την δραματική της κατάσταση.

Δεν είναι μόνο ο εξευτελισμός των περίφημων «δημοκρατικών διαδικασιών» στο εσωτερικό, στην λειτουργία δηλαδή του κόμματος, είναι κυρίως η στάση του Γ. Παπανδρέου, που από την δήλωση-δέσμευση δεν θα είναι ούτε υποψήφιος πρωθυπουργός, ούτε υποψήφιος πρόεδρος, έφτασε στην απίθανη μέχρι πολιτικής γελοιότητας πρόταση του για ανάδειξη του νέου Προέδρου του κόμματος μέσα στον Μάρτιο, με προσφυγή στην λαϊκή βάση, αρνούμενος πεισματικά να επιβεβαιώσει αυτό που μόλις προ ολίγων ημερών είχε δεσμευτεί, ότι δηλαδή δεν θα είναι ο ίδιος υποψήφιος.

Και όχι μόνο αρνήθηκε να απαντήσει στις έμμεσες προτροπές του Β. Βενιζέλου, και τις πιεστικές επίμονες και ξεκάθαρες προκλήσεις άλλων στελεχών, αλλά για να μην υπάρχει αμφιβολία των πραγματικών του προθέσεων, έβαλε τον άνθρωπό του, που παρ ολίγον να τον είχαμε τώρα πρωθυπουργό, να δηλώσει εκτός αίθουσας αλλά με σαφήνεια, ότι φυσικά και μπορεί να είναι και πάλι υποψήφιος ο πρώην πρωθυπουργός.

Και μόνο όταν ξέσπασε σχεδόν ένας εξευτελιστικός σάλος, μόνο τότε και πάλι με αμφίσημη δήλωση του εκπροσώπου του δήλωσε ότι δεν θα είναι υποψήφιος τον Μάρτιο…

Αλλά ας μην βιαστούμε να βγάλουμε και πάλι συμπεράσματα…

Έφυγαν λοιπόν οι «εθνοσύμβουλοι» του ΠΑΣΟΚ, ο καθένας για την περιφέρεια του, συναποκομίζοντας την βαριά αίσθηση, μάλλον την πεποίθηση, ότι το μοιραίο για το κόμμα αυτό επέρχεται αναπόφευκτα.

Η φθορά των συνειδήσεων σε σχέση με την ουσία των κομματικών διαδικασιών, επιβεβαιώθηκε φυσικά από την πρώτη στιγμή, από την στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε την πρότασή και το σχετικό χρονοδιάγραμμα για την εκλογή Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και συνόδευσε την δήλωση εκείνη με την πρωτοφανή για δημοκρατικό κόμμα, που διατηρεί κάποια προσχήματα έστω, ότι δεν πρόκειται να δεχθεί οποιαδήποτε άλλη πρόταση η διαδικασία από αυτήν που ο ίδιος προτείνει.

Έσπευσαν, αμέσως να συνταχθούν μαζί του, ο Α. Λοβέρδος, ο Μ. Χρυσοχοίδης ,η Α. Διαμαντοπούλου, εκτός από τον Β. Βενιζέλο, εναντίον του οποίου στρεφόταν φυσικά όλο αυτό το εσωκομματικό παιχνίδι, που έστησε ο Γ. Παπανδρέου.

Και όχι μόνο συμφώνησαν, αλλά ο Χρυσοχοίδης επιβεβαιώνοντας τον χωρίς όρια λαϊκισμό του δήλωσε περίπου την επομένη πως η πρόταση του Γ. Παπανδρέου ήταν τίμια, ηθική και καθαρή…

Δεν αρκέστηκε μόνο σ αυτό. Ακολουθώντας μια αυτοκτονική και ταυτόχρονα αποκαλυπτική του χαρακτήρα του πολιτική προχώρησε στην πρωτοφανή δήλωση, ότι ψήφισε το Μνημόνιο χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενο του!... Και η κατοπινή προσπάθεια του να επανορθώσει έκανε ακόμη χειρότερα τα πράγματα.

Ο δε Λοβέρδος για να μην αποκοπεί από την δυνατότητα συμμετοχής στην «κληρονομιά» των φίλων του Γ. Παπανδρέου, δήλωσε το απίστευτο, ότι «όποιος πειράξει τον Γ. Παπανδρέου θα γίνει μακελειό» !...

Το πιο εντυπωσιακό όμως σημείο της παρουσίας του στην τηλεόραση, ήταν η προσπάθεια του να εμφανιστεί πλέον ως εν δυνάμει…. αρχηγός μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο, με λέξεις και φράσεις του τύπου «υπόσχομαι», «θα κάνω το παν», και άλλα θλιβερά παρόμοια, που δείχνουν πως τα κορυφαία στελέχη του κόμματος αυτού, δεν αντιλήφθηκαν το παραμικρό και φυσικά δεν διδάχθηκαν τίποτε, από την δραματική περιπέτεια στην οποία έχει εμπλακεί η χώρα και η κοινωνία, και η πλήρης και χωρίς προηγούμενο κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.

Υπάρχει περίπτωση να σταματήσουν όταν το κόμμα αυτό φύγει εντελώς από τον πίνακα των μετρήσεων, όταν δηλαδή φτάσει στο όριο εισόδου ή μη στην Βουλή;

Και την ίδια στιγμή αφήνουν την Ν.Δ. να «δίνει μάχες» και να θέτει «κόκκινες γραμμές» υπερασπιζόμενη μισθούς, δώρα, επικουρικές συντάξεις κλπ, όταν όλοι κατανοούμε πως τελικά θα υπογράψει τα πάντα.

Κάπως έτσι γελοιοποιούμενοι, εξευτελιζόμενοι και εκτός τόπου και χρόνου, πορεύονται οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ,

Εν τούτοις είτε το επιδιώξει , είτε όχι η ηγεσία ,αυτή η μοιραία διετία της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, πιστεύω πως θα γίνεται αντικείμενο όχι μόνο ιδεολογικής και πολιτικής κριτικής , αλλά και μιας προσέγγισης πιο νηφάλιας, όταν θα επιχειρείται η αναγκαία πιστεύω σύνδεσή της με την επιβληθείσα πολιτική στην Ευρωζώνη από τις κυρίαρχες συντηρητικές δυνάμεις.

Γιατί αυτή η παράμετρος δεν μπορεί να αφαιρείται από το τραπέζι, αν θέλει κανείς να αξιολογήσει με αντικειμενικότητα τα έργα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, την διετία 2010-2011.

Δεν αναφέρομαι πάντως ούτε στο Μνημόνιο, ούτε στην «σωτηρία» της χώρας από την χρεωκοπία, ούτε τα πρωτοφανή «οριζόντια» μέτρα που έπεσαν στα κεφάλια δικαίων και αδίκων.

Για όλα αυτά και για άλλα πολλά θα μπορεί νομίζω να παρουσιάζει δικαιολογίες και να ακούγονται μάλιστα και αληθινές, όταν ακόμη και σήμερα η πολιτική αυτή δεν φαίνεται να αλλάζει, και η τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας, την εφαρμόζει όπως και η τότε κυβέρνηση υπό την πίεση και τον εκβιασμό της τρόικας.

Και θα δεχθώ με σκεπτικισμό ακόμη και την αναφορά του Κ. Σημίτη στο «μοιραίο Μνημόνιο», ακριβώς επειδή ούτε ο χρόνος, ούτε τα περιθώρια επέτρεπαν να γίνει τότε κάτι το διαφορετικό.

Θα σταθώ όμως σε δύο πτυχές της όλης διετίας για τις οποίες πιστεύω πως δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ αποδεκτή από την κοινωνία δικαιολογία.

Η δραματική καθυστέρηση στο να αντιληφθεί η κυβέρνηση τι συμβαίνει και κυρίως τι επέρχεται, όταν μάλιστα ο Γ. Παπανδρέου περιβαλλόταν από κορυφαίους οικονομολόγους και συμβούλους, αλλά λειτούργησε ως μια κλασσική ελληνική κυβέρνηση που θεώρησε ότι μετά την νίκη της στις εκλογές , έπρεπε να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις και τις υποσχέσεις της για παροχές και επιδόματα.

Κατασπατάλησε τότε τον χρόνο επιτρέποντας στις αγορές να αφηνιάσουν κυριολεκτικά και σε ελάχιστο χρόνο να πετάξουν την χώρα έξω από τις αγορές δανεισμού.

Και όταν επιτέλους και μετά από τις χωρίς μέλλον «διαπραγματεύσεις», αποδέχθηκε τους όρους «σωτηρίας» του τότε Μνημονίου, δεν είχε ούτε τότε την δυνατότητα να αντιληφθεί πως οι θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που της επέβαλλαν μέσω του Μνημονίου, όχι μόνο έπρεπε να εφαρμοστούν, αλλά το γρηγορότερο δυνατόν, και χωρίς συμβιβασμούς και γελοίες απόπειρες να ξεγελάσει τους κουτόφραγκους… γιατί εκεί ακριβώς βρισκόταν η μοναδική δυνατότητα που θα επέτρεπε στην χώρα να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να επιστρέψει στην ανάπτυξη.

Τα χρόνια κύλισαν μόνο με τις θυσίες του λαού, γιατί μόνο αυτές μπορούσαν να δώσουν μια άμεση και αποτελεσματική απάντηση στους αριθμούς και τα ποσοστά που ζητούσε η τρόικα.

Καθυστερήσεις, υστεροβουλίες, υπεκφυγές, προσωπικές στρατηγικές, αναποτελεσματικότητα, μακρόσυρτες συνεδριάσεις και συζητήσεις, ηρωικές υπερβολές χωρίς αντίκρισμα, και τέλος το όντως μοιραίο Δημοψήφισμα, οδήγησαν την χώρα στην πλήρη ανυποληψία.

Είναι βέβαιο πως αν οι ευρωπαίοι δεν φοβόταν τις αλυσιδωτές επιπτώσεις στο σύνολο της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής οικονομίας θα είχαν προ πολλού εγκαταλείψει την χώρα στην άτακτη χρεωκοπία και την επιστροφή της στην δραχμή.

Και από αυτήν την ανυποληψία και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την πολιτική της τάξη, θα περάσουν πολλά χρόνια για να απαλλαγεί η χώρα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της.

Ακόμη και τώρα , ακόμη και χθες, η συμπεριφορά της πολιτικής ελίτ και κυρίως των κομμάτων εξουσίας, επέτρεψαν τις πρωτοφανείς για τις διεθνείς σχέσεις εξευτελιστικές και βαθύτατα προσβλητικές δηλώσεις του Ν .Σαρκοζί και του Ό .Ρεν.

Και για να γυρίσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Ποια πολιτική λογική, ποια εθνική ανάγκη, ποια καταστατική δέσμευση, επέβαλε στον Γ. Παπανδρέου να προτείνει εκλογές τον Μάρτιο;

Τι θα συμβεί με την συμπεριφορά των υποψηφίων, όλο αυτό το διάστημα, όπως άλλωστε συμβαίνει ήδη, και δεν θα ευτελίζει ακόμη περισσότερο την λειτουργία αυτού του κόμματος και των κορυφαίων στελεχών του;

Πώς θα κατανέμουν τον χρόνο τους ανάμεσα στις δύσκολες υπουργικές υποχρεώσεις τους και τις απαιτήσεις και σκοπιμότητες της «προεκλογικής» τους πολιτικής;

Και τι θα προλάβουν να κάνουν στις ελάχιστες ημέρες που θα τους απομένουν μετά την ανάδειξη τους ως του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και την ημερομηνία των εκλογών;

Ασφαλώς κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η επιλογή αυτή του Γ. Παπανδρέου, δεν οδηγεί απλώς τον τότε πρόεδρο του Κόμματος ως πρόβατο επί σφαγή στις επερχόμενες εκλογές, αλλά του επιφυλάσσει και ταπεινωτική και εξευτελιστική ήττα, όχι μόνο κομματική, αλλά και προσωπική.

Και μήπως τότε, είτε μη υπάρχοντος υποψηφίου, είτε μετά από την οδυνηρή ήττα του, θα έρθει η στιγμή να «παρακληθεί» ο Γ. Παπανδρέου να «σώσει» το κόμμα από την γελοιοποίηση και την ήττα;

Υ.Γ.

Θα έπρεπε νομίζω να περιμένουμε παρενέργειες στην ενότητα και λειτουργία της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτές που εμφανίστηκαν κατά τις ονομαστικές ψηφοφορίες σε επί μέρους άρθρα του Πολυνομοσχεδίου.

Και έδωσαν πιστεύω λαβή και δικαιολογία, για τις σημερινές πρωτοφανείς δηλώσεις και απόψεις σχετικά με την Ελλάδα, όχι μόνο στον διεθνή τύπο, αλλά και από σημαντικά πολιτικά πρόσωπα στην Ευρώπη.

Και για πρώτη φορά νομίζω, εμφανίζεται με τρόπο ορατό και πειστικό το ενδεχόμενο «εγκατάλειψης» των προσπαθειών για την διάσωση της χώρας…