ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΑΝΙΚΑΝΗ ,ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΒΟΥΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ

ΥΠΟΘΗΚΕΥΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ  ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Αντίθετα με ό,τι γενικά πιστεύεται για την επιρροή που άσκησε στην εξέλιξη των πραγμάτων ο σχηματισμός της «κυβέρνησης συνεργασίας», και καθώς εξελίσσονται τα γεγονότα ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, τολμώ να πω ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως συγκροτήθηκε σε συνδυασμό με την άθλια πολιτική των «εταίρων» που την απαρτίζουν, μάλλον θα οδηγήσει την χώρα ταχύτερα στο μοιραίο, παρά θα το αποτρέψει.

Η «συμφωνία» των εταίρων της κυβέρνησης, που ανακοινώθηκε, έχει ήδη υπονομευτεί από την αναμενόμενη άλλωστε συμπεριφορά, τις δηλώσεις και τα ¨διαγγέλματα» κυρίως των Σαμαρά και Καρατζαφέρη.

Η εικόνα την οποία εκπέμπουμε διεθνώς καθημερινά σχεδόν , επιβεβαιώνει ακόμη και τους χειρότερους φόβους τουλάχιστον εκείνων των παραγόντων, που πιστεύουν και υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, ενώ αντίθετα δικαιώνουν εκείνη την απίστευτη πλειοψηφία Μέσων ενημέρωσης, αναλυτών και πολιτικών, που απειλούν, εκβιάζουν χυδαιολογούν προσβάλλουν βάναυσα κάθε αρχή και δεοντολογία που διέπει τις σχέσεις όχι εταίρων, αλλά και απλώς συνεργαζομένων κρατών.

Δεν θυμούμαι να υπήρξε τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, τέτοιας έκτασης υποτίμηση της αξιοπρέπειας ενός λαού, τέτοια καταβαράθρωση της αξιοπιστίας μιας χώρας.

Είναι τυχαία όλα αυτά;

Είναι τυχαίο γεγονός, ή και επίμονο ιδεολόγημα, η πολιτική την οποία επιβάλλουν μέσω της τρόικας τώρα στην Ελλάδα, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα οδηγήσει σε βαθύτερη ύφεση , αδιέξοδο και πλήρη αδυναμία εκπλήρωσης των δεσμεύσεων;

Υπάρχει και το ελάχιστο ενδεχόμενο να μην αντιλαμβάνονται την κοινωνική αποδιάρθρωση της χώρας, την απελπισία, την παντελή απουσία ελπίδας για το ξεπέρασμα της κρίσης, για ένα τέλος των παθών της;

Που στηρίζουν την υπόθεση τους ότι αυτή η χώρα, με καταστραμμένο τον παραγωγικό ιστό της, με νεκρή την αγορά, με πρωτοφανή ανεργία και φτώχεια, με εξοργιστική απουσία από τις επιλογές τους ενός αναπτυξιακού βραχίονα, με κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και απαξίωση πολιτικής και πολιτικών, είναι δυνατόν να σταθεί στα πόδια της, να πιστέψει σε ένα καλύτερο μέλλον και να επιχειρήσει την ανόρθωση;

Τι σημαίνουν τα ευρήματα των μετρήσεων των τάσεων της κοινής γνώμης που δείχνουν πως μόνο το 30% επιθυμεί την παραμονή της χώρας στον ευρώ, αντίθετα με το 60% που ζητά επιστροφή στην δραχμή, αγνοώντας που θα οδηγούσε την χώρα και την κοινωνία κάτι τέτοιο;

Ακόμη και στην διάρκεια των ολονύκτιων πολύωρων προσπαθειών της χώρας να διασώσει τις ελάχιστες δυνατότητες επιβίωσης της κοινωνίας και να αποφύγει ανεξέλεγκτες εκρήξεις, Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιούνγκερ, Μέσα ενημέρωσης, ξεπερνώντας ακόμη και τους κυνικότερους των αναλυτών, μιλούσαν για το «τέλος του χρόνου», για «επιτρόπους» και «δεσμευμένα ταμεία» , για «ατυχήματα» για ενδεχόμενη εγκατάλειψη της χώρας στην τύχη της.

Θα μπορούσα να δεχθώ μια εξήγηση.

Η Ευρώπη έχει απαξιώσει απόλυτα την πολιτική ελίτ της χώρας, δεν την εμπιστεύεται, την θεωρεί ανίκανη να αναλάβει και να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο.

Θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί κανείς ότι θα άκουγε αυτήν την πρωτοφανή δήλωση του Β. Σόιμπλε ότι οι Έλληνες εμπιστεύονται περισσότερο τους ευρωπαίους πολιτικούς παρά τους δικούς τους;

Παρ όλα αυτά κανείς νηφάλιος παρατηρητής δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εκτίμηση και την στάση της αυτή, παρακολουθώντας την συμπεριφορά των «συνεργαζομένων» κομμάτων, ακόμη και τώρα στην έσχατη ώρα της κρίσης.

Μικροκομματικοί υπολογισμοί, παιχνίδια εντυπώσεων σε βαθμό γελοιότητας, προετοιμασία εδάφους για τον πιο σκληρό προεκλογικό αγώνα που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, πάνω από το σώμα της χώρας που αγκομαχεί, υπεκφυγές, παληκαρισμοί χωρίς αντίκρισμα.

Ακόμη και τώρα κλώτσησαν την τελευταία ευκαιρία τους να δεχτούν την πραγματικότητα, να μιλήσουν την γλώσσα της αλήθειας, να συνεργαστούν πραγματικά και ειλικρινά στο όνομα της σωτηρίας της χώρας, να εξηγήσουν με τόλμη και καθαρότητα το γιατί και το πώς καταλήγουν να αποδεχθούν τα δυσβάστακτα για τον λαό μέτρα, να τον στηρίξουν να του εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στο αύριο, να τον παρακινήσουν σε εγρήγορση σε ενότητα, σε αλληλεγγύη και προπαντός στο απόλυτα αναγκαίο και πρωταρχικό, να αναλάβει ο κάθε πολίτης τις δικές του ευθύνες για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Η χώρα πρέπει και μπορεί να σωθεί, μόνο με ένα λαό ενωμένο πίσω από ένα στόχο με εμπιστοσύνη στην ηγεσία που τον εμπνέει και τον καθοδηγεί.

Μπορεί να διακρίνει κανείς έστω και ίχνος από κάτι τέτοιο στην σημερινή πολιτική κατάσταση;

Η Ν.Δ. και ο Α. Σαμαράς καταπίνουν το «Ζάππειο 1» και το «Ζάππειο 2», ξεχνούν την περιβόητη «επαναδιαπραγμάτευση», συνδιαμορφώνουν και ψηφίζουν τον πλέον «υφεσιακό» και καταστροφικό Μνημόνιο , δηλώνοντας ότι «για πρώτη φορά γίνεται διαπραγμάτευση» με επιτυχίες μάλιστα, τις οποίες και απαριθμούν, όταν το πρωί της ημέρας συνάντησης των αρχηγών κατήγγειλαν με κάθε τρόπο, ότι δεν γνωρίζουν τίποτε από όσα συμφωνήθηκαν, ότι περιμένουν το κείμενο , έτοιμοι να καταγγείλουν τους πραγματικούς διαπραγματευτές, εννοώντας προφανώς ότι την πραγματική διαπραγμάτευση διεξήγαγε ο… ίδιος ο Α. Σαμαράς , συζητώντας με τον Παπαδήμο στην συνάντηση των αρχηγών, όπου φυσικά στο τραπέζι υπήρχε ήδη το αποτέλεσμα και η κατάληξη των διαπραγματεύσεων!...

Πετούν με άνεση στα σκουπίδια την αντιμνημονιακή τους πολιτική, πάνω στην οποία στήριξαν ολόκληρη την πολιτική τους των δύο χρόνων, μια πολιτική, που σε τίποτε δεν βοήθησε την χώρα, στο να κατανοήσει την σκληρή αλλά αδήριτη πραγματικότητα.

Ελπίζω ότι θα γνωρίζει τώρα από πρώτο χέρι ο Α. Σαμαράς ,τα γιατί και τα πως του πρώτου Μνημονίου, όταν θα υπογράφει το δεύτερο και οδυνηρότεροι 2ο Μνημόνιο, αλλά δεν πρόκειται να σταθεί απέναντι στην ανατροπή αυτή με ειλικρίνεια και τόλμη, που θα επέτρεπαν στην κοινωνία να κατανοήσει και αυτή τι ακριβώς διακυβεύεται.

Αλλά η χώρα δεν έχει μπροστά της άλλα δύο χρόνια, καθυστερήσεων, υπεκφυγών, ατολμίας και ημίμετρων.

Δεν έχει στην διάθεση της ούτε χρόνο, ούτε ανοχή, ούτε συμμάχους.

Απομονωμένη, ανυπόληπτη, διεθνώς δακτυλοδεικτούμενη, ως παράδειγμα προς αποφυγή, ποια περιθώρια έχει να διασωθεί;

Κανείς δεν γνωρίζει την αποψινή εξέλιξη της συνεδρίασης του Eurogroupe, αλλά αν κρίνουμε από τις δηλώσεις που προηγήθηκαν και το κλίμα που συνάντησε ο Β. Βενιζέλος δεν μπορούμε να περιμένουμε παρά άλλη μία προθεσμία, άλλη μία απειλή, άλλη μία προσβολή.

Υ.Γ.

Μέσα σ αυτό το κλίμα ο αρχηγός της Ν.Δ. έκρινε πως πρέπει να απευθυνθεί με διάγγελμα στον ελληνικό λαό.

Δεν χρειάζεται νομίζω οποιοδήποτε σοβαρό σχολιασμό το περιεχόμενο του διαγγέλματος.

Αρκεί να σημειώσουμε ότι μπροστά στην κατάσταση που βιώνει η χώρα και την απαξίωση των πολιτικών μας στον διεθνή χώρο ο κ. Σαμαράς έκρινε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να κηρύξει μόνος του την έναρξη του προεκλογικού αγώνα και να υποσχεθεί μόνος αυτός, φως στο τούνελ και ελπίδες.

Αν δεν επρόκειτο για την μέγιστη ανοησία, ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει ο υποψήφιος αυριανός πρωθυπουργός της χώρας…