ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

«Να γνωρίζουν αυτά τα καθάρματα, ότι όταν έρθει η ώρα, τις κουκούλες τους θα τις κατεβάσω. Γιατί πρέπει να βγουν οι κουκούλες για να δούμε, όχι μόνο αυτοί ποιοι είναι, αλλά και ποιοι κρύβονται από πίσω τους οι οποίοι δεν θέλουν να μπορεί να έχει δικαίωμα ο ελληνικός λαός να εκφράζεται ελεύθερα».

Αντώνης Σαμαράς

Πρόεδρος Νέας Δημοκρατίας και αυριανός πρωθυπουργός-κατά πρόσφατη δήλωσή του-.

Ακόμη αναζητώ γιατί η δήλωση αυτή, μου προκάλεσε έντονα συναισθήματα απορίας, ανησυχίας, φόβου ,τα οποία ομολογώ ότι δεν μπορώ ακριβώς να τα διευκρινίσω

Μήπως αυτή η περίεργη σειρά των λέξεων του προφορικού του λόγου;

Μήπως η φρασεολογία, ασυνήθιστη για πολιτικά πρόσωπα και φυσικά για αρχηγούς μεγάλων κομμάτων, που διεκδικούν μάλιστα την εξουσία;

Ή μήπως μια ασυγκράτητη οργή που φανερώνει και μια ανεξέλεγκτη ενδεχομένως συμπεριφορά;

Μήπως η ακραία διατύπωση, που περισσότερο θυμίζει σύγκρουση και καυγά γειτονιάς, παρά συγκροτημένη πολιτική αντίληψη και πρακτική;

Ή μήπως πρόκειται για την πιο ακραία μορφή λαϊκισμού, όταν όλοι φυσικά γνωρίζουν την οργή , την αγανάκτηση, που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία οι απίστευτες καταστροφές, σε παραδοσιακά κτίρια, σε καταστήματα, σε αγορές, στις περιουσίες και στην εργασία εκατοντάδων εργαζομένων, που τους έστειλαν ξαφνικά στην ανεργία;

Και την επομένη ήρθε η επίσκεψη του Αντ. Σαμαρά στους τραυματισμένους αστυνομικούς. Ενέργεια έκφρασης συμπάθειας, που τοποθετούμενη μέσα στο κάδρο των δηλώσεων που προηγήθηκαν, παίρνει άλλη διάσταση.

Τελικά καθώς κάνω αυτές τις σκέψεις καταλήγω στην πιο απλή απάντηση.

Ο Αντ. Σαμαράς κινείται τώρα, ή μήπως από πάντα, στο άκρο της δεξιάς παράταξης , όχι απλώς για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας, αλλά γιατί πολιτικά και ιδεολογικά αυτή η στάση και η πρακτική , τον εκφράζουν αυθεντικότερα.

Αν αυτό συμβαίνει τότε μπορεί κανείς εύκολα να συμπεράνει , πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην χώρα αύριο, όταν ο αρχηγός της Ν. Δημοκρατίας θα είναι- κατά την δήλωσή του- πρωθυπουργός, σε μια χώρα που θα παραδέρνει στην ταπείνωση, την ανεργία, την φτώχια, την οργή και την απελπισία και μια κοινωνία διαλυμένη αποσταθεροποιημένη και σε ανεξέλεγκτη πορεία…
Υ.Γ.

Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό μετά από τόσα και τέτοια προηγούμενα, να μην έχει διαμορφωθεί ένα αποτελεσματικό σχέδιο προστασίας της Αθήνας και των περιουσιών του κόσμου.
Πώς δεν έχουν αξιολογήσει όχι μόνο τις ουσιαστικές, τις πραγματικές συνέπειες αυτής της ανεξέλεγκτης αναρχίας, αλλά και τις πολιτικές κυρίως στο εξωτερικό.
Και πότε επιτέλους κάποιοι θα αναλάβουν, ή θα υποχρεωθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.