Ο ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ, Η ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΗ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ , ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΤΟΝ «ΑΙΦΝΙΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟ»;

Την Δευτέρα, όπως όλα δείχνουν, τελειώνει ευνοϊκά για την Ελλάδα το θρίλερ των τελευταίων ημερών, που η άμετρη και κυνική καθημερινή ρητορική του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών, καλλιέργησε σε βαθμό υστερίας σε πολλά ΜΜΕ και αρκετούς πολιτικούς της Ευρώπης.

Ταυτόχρονα ένα κύμα φιλελληνισμού, απότοκος της σκληρής και συχνά χυδαίας ανθελληνικής πολιτικής , κάνει την εμφάνιση του στην Ευρώπη, όχι μόνο σε επίπεδο πολιτικής αλλά και αυτό είναι το σημαντικότερο, σε επίπεδο λαών.

Όλα αυτά και η πιθανολογούμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Γαλλία, διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα για το αύριο της χώρας.

Δειλά δειλά, άρχισε να ακούγεται και η ανάγκη εξασφάλισης ενός «αναπτυξιακού πακέτου», η αντιμετώπιση δηλαδή του ελληνικού προβλήματος όχι μόνο στην δημοσιονομική του διάσταση, αλλά και στην ανάπτυξη, με στόχο φυσικά να ανεγερθεί ένα τείχος απέναντι στην καταστροφική ύφεση, που συνεχίζεται και θα εμποδίζει κάθε προσπάθεια ουσιαστικής εξόδου από την κρίση.

Αυτά είναι ας πούμε τα «καλά νέα», που μένει φυσικά να αποδειχθούν στις προσεχείς ημέρες, και για τα οποία οι Έλληνες κλήθηκαν να αποδεχθούν πρωτοφανείς θυσίες και ανατροπές της καθημερινότητας τους, με κορυφαία εκείνη της δραματικής αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας.

Από την άλλη αν ρίξει κανείς μια προσεκτική ματιά στο πως διαμορφώνεται η εικόνα στην πραγματική οικονομία και ιδιαίτερα στα μεγέθη της, προπαντός δε στην ικανότητα του κράτους να ανταπεξέλθει στους οικονομικούς στόχους και τις μεταρρυθμίσεις , που της έχουν επιβάλλει, οι συμφωνίες και τα Μνημόνια, θα απογοητευθεί όχι μόνο γι αυτά καθ εαυτά τα δεδομένα, όσο για το ότι η εξέλιξη τους θα μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο – δύο έως τέσσερις μήνες-,να επαναφέρει στο προσκήνιο το ερώτημα που μέχρι πρότινος διακινούνταν σε ολόκληρη την Ευρώπη αν δηλαδή αυτή η χώρα θέλει, ή μπορεί να τα καταφέρει.

Κι όλα αυτά θα συντελούνται θα επηρεάζονται μάλλον από το προεκλογικό κλίμα, που ως γνωστόν στην Ελλάδα νεκρώνει τα πάντα, πόσο μάλλον κάτω από τις δεδομένες συνθήκες και κυρίως από το αναμενόμενο αποτέλεσμα τους.

Όλα δείχνουν μια κατακερματισμένη πολιτική τάξη και Βουλή, με ενδεχόμενη πλειοψηφία των λεγόμενων «αντιμνημονιακών» κομμάτων, ή και απλώς ισχυρή παρουσία , κάτι που ασφαλώς δεν προδικάζει μια ομαλή πορεία, μια ουσιαστική ανταπόκριση στις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί.

Να ελπίσουμε ότι ο λαός «εν τη σοφία του « θα δώσει την απάντηση, ώστε να μην βρεθούμε μπροστά α αυτό το δραματικό δεδομένο;

Ίσως. Γιατί διαφορετικά μας περιμένουν περιπέτειες, πολύ χειρότερες από αυτές που περάσαμε, αφού θα επανέλθει η φιλολογία του «αιφνίδιου θανάτου» της κήρυξης δηλαδή μιας άτακτης χρεωκοπίας, ως αυτοεκπληρούμενη πλέον προφητεία.

Ας μην μας διαφεύγει ότι τα κονδύλια για τις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων θα κατατίθενται σταδιακά σε ειδικό λογαριασμό και θα απελευθερώνονται με αποφάσεις της Ευρώπης. Και ποιος θα μπορεί τότε να τους κατηγορήσει, αν αρνηθούν την πληρωμή μιας δόσης, όταν η χώρα δεν θα έχει ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις της, αλά θα μαλλιοτραβιέται από το πρωί ως το βράδυ μέσα σε μια χαοτική Βουλή;

Και πόσο ικανή αποτελεσματική και με πειθώ θα είναι η κυβέρνηση που θα προκύψει, ώστε να αναστρέψει το κλίμα του «δεν πληρώνω» να εμπνεύσει την δημόσια διοίκηση να λειτουργήσει, ή να ανταποκριθεί με ταχύτητα στις ελπιζόμενες επενδύσεις και γενικότερα σε δράσεις και προγράμματα ανάπτυξης;

Οπότε επιστρέφω και πάλι, μετά από τόσο καιρό, σ αυτό που θεώρησα ότι θα μπορούσε να δώσει την λύση στην αλληλοτροφοτούμενη εξέλιξη μεταξύ ελλείμματος και χρέους.

Ότι δηλαδή μόνο ένας ΑΘΛΟΣ, ή ένα ΘΑΥΜΑ μπορούν να μας σώσουν….

Υ.Γ.

Η Έλλη έχει την δική της θεωρία.

Όπως όλα δείχνουν δεν θα υπάρξει αυτοδύναμο κόμμα, άρα και μονοκομματική κυβέρνηση. Η πιο λογική εξέλιξη θα είναι αυτή της «συγκυβέρνησης»- με κάποιο τρόπο- Ν.Δ. και ΠΑΣΣΟΚ.

Ποιος λοιπόν ο λόγος να επισπεύδονται οι εκλογές;

Γιατί αυτό που φαίνεται ως η λογική εξέλιξη μετά τον Απρίλιο, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί από τώρα μέχρι τον Σεπτέμβριο, ώστε να μην χαθεί χρόνος, να μην αποδιαρθρωθεί ακόμη περισσότερο η κρατική μηχανή, να μην μεγαλώσει η απόσταση μεταξύ των δύο κομμάτων, λόγω της προεκλογικής διαμάχης, που θα εμποδίσει την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία της κυβέρνησης;

Λογικό το ερώτημα.