ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ

 ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ-ΓΙΩΡΓΟΣ  ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ- ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ- ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ: Η Δεξιά προς το χάος

.ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ:  Οι αμφιθυμίες της εκλογικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ

ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ  (Στα καθ ημάς)– ΖΑΝ-ΛΥΚ ΜΕΛΑΝΣΟΝ (στην Γαλλία).         Ο στρουθοκαμηλισμός και οι αυταπάτες της ελληνικής Ανανεωτικής Αριστεράς.

Όλοι συμφωνούν πιστεύω, ότι οι εκλογές που επέρχονται χαρακτηρίζονται από την πρωτοφανή ρευστότητα και κυρίως από ένα εκλογικό σώμα που βρίσκεται σε αναβρασμό, άγνοια, με ένα  αίσθημα τιμωρίας  και εκδικητικότητας κυρίαρχο, απόλυτης αδιαφορίας  για τις συνέπειες αυτής,  ή εκείνης της επιλογής.

Ακόμη και η ίδια η υπό διάλυση εντός των προσεχών ημερών Βουλή, εμφανίζει φαινόμενα πολλαπλών διασπάσεων και εκπληκτικών μεταμορφώσεων, καθώς ελάχιστες ημέρες πριν από την προκήρυξη των εκλογών επισημοποιούνται  και αναγνωρίζονται από τον κανονισμό της Βουλής νέα κόμματα, μια αναγνώριση που θα έχει ασφαλώς τις επιπτώσεις της στην διεξαγωγή της προεκλογικής αντιπαράθεσης και την διαμόρφωση συνθηκών, που θα καθιστούν σχεδόν αδύνατη ακόμη και την κλασσική προεκλογική εμφάνιση των αρχηγών τους στην τηλεοπτική αναμέτρηση.

Σημαντικότερη ίσως συνέπεια είναι η οικονομική ενίσχυση τους,  που ασφαλώς σε σημαντικό βαθμό θα αυξήσει την δυναμική τους στην προσέγγιση σε ευρύτερες κοινωνικές μάζες.

Τα κόμματα εξουσίας γνώριζαν ανέκαθεν ότι ένα από τα στοιχεία που διαμόρφωναν την στάση των εκλογέων απέναντι τους ήταν φυσικά και η διάθεση «τιμωρίας των ενόχων», της κυβερνητικής πολιτικής, που έθιγε συμφέροντα, δεν ικανοποιούσε αιτήματα.

Τώρα όμως μιλάμε για ένα διάχυτο σε όλο το φάσμα της κοινωνίας κλίμα οργής, που απειλεί να συμπαρασύρει τα πάντα.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας, η χώρα ζει σε μια παραζάλη θυμού, αγανάκτησης, απελπισίας , προσωπικών δραματικών αδιεξόδων, και δυστυχώς τραγικής άγνοιας των πραγματικών δεδομένων της κρίσης, των αιτίων που την προκάλεσαν και   των μέτρων που λήφθηκαν.

 Γι αυτό και προκαλεί έκπληξη, η «αγωνία» την οποία διατυπώνουν τώρα παράγοντες του ΔΝΤ και της Ευρώπης για το αποτέλεσμα των εκλογών, που δείχνει τουλάχιστον δημοσκοπικά ότι επέρχεται μια ισχυρή παρουσία των «αντιμνημονιακών» κομμάτων και μια χαοτική ακυβερνησία.

Μα είναι φανερό πως το αποτέλεσμα αυτό το προκάλεσαν οι ίδιοι, με μια πολιτική τυφλότητα, που αρνείται να κατανοήσει τις δραματικές συνέπειες των μέτρων που επέβαλαν και στην προκειμένη περίπτωση κυρίως αυτών που καθόρισαν ότι θα ληφθούν το προσεχή Ιούνιο, ελάχιστες ημέρες μετά τις εκλογές.

Καθιστώντας έτσι ομήρους τα κόμματα , στην συνεργασία των οποίων προσδοκούν να δουν την εφαρμογή του σκληρού προγράμματος λιτότητας, που επέβαλαν στην χώρα.

Στέρησαν δηλαδή από μια εκλογική αναμέτρηση το στοιχείο, της ελπίδας, των προσδοκιών για το τέλος της περιπέτειας, όρο απολύτως αναγκαίο για την διαμόρφωση μιας προεκλογικής πολιτικής πλατφόρμας , που θα επέτρεπε στα κόμματα να απευθυνθούν στην ελληνική κοινωνία με ένα στοιχειωδώς αποδεκτό πολιτικό πρόγραμμα.

Μόνο εκεί μπορεί να αποδοθεί ο απίστευτος λαϊκισμός που χαρακτήριζε την πρώτη προεκλογική ομιλία του Α. Σαμαρά, η στροφή του στα επικίνδυνα μονοπάτια της ακροδεξιάς γλώσσας για την δημόσια τάξη, τους μετανάστες, ακόμη και την σχέση του με το άλλο κόμμα «εξουσίας», το ΠΑΣΟΚ  του οποίου την εξαφάνιση υποσχέθηκε στο ακροατήριο του, ως τον επόμενο στόχο της πολιτικής του!....

Αυτήν την πολιτική είχε από καιρό αποκαλύψει ότι θα εφαρμόσει,-δεν ξεχνιούνται εύκολα φράσεις όπως «θα τους κατεβάσω την κουκούλα», ή «θα τους τελειώσω»-,  αλλά τώρα,  μετά την ισχυρή εμφάνιση εκ δεξιών του   «κινήματος» των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Π. Καμμένου και της απειλής της αυθεντικής ακροδεξιάς της Χρυσής Αυγής,  να καταστεί για πρώτη φορά διακεκριμένη πολιτική παρουσία στην Ελληνική Βουλή,, φαίνεται να χάνει κάθε έλεγχο και να κινείται σε επικίνδυνα για την ίδια την δημοκρατική σταθερότητα της  χώρας,  σκοτεινά μονοπάτια.

Ο Β. Βενιζέλος από την άλλη, που αντιλήφθηκε με καθυστέρηση λίγων ωρών, την σοβαρότητα της προεκλογικής τακτικής της Ν.Δ.  και προσέθεσε στην δήλωση της εκπροσώπου του, μια σκληρή προσωπική καταγγελία, φαίνεται πως δεν έχει ακόμη δώσει μια πειστική απάντηση στο δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ίδιος και το ΠΑΣΟΚ

Από την μια η γνώση της σκληρής και δραματικής πραγματικότητας , από την άλλη η πρωτοφανής αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα.

Η πολιτική που διατύπωσε στο πρόσφατο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ, ελάχιστα πειστική ακούστηκε στα αυτιά  του κομματικού του ακροατηρίου.

Η απόφασή του να σταθεί στην θέση του υπεύθυνου πολιτικού που λέει την αλήθεια στον λαό, που δεν δίνει υποσχέσεις που εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται να τηρηθούν , λόγω των δεσμεύσεων που έχουν υπογραφεί, στερεί από τον πολιτικό του λόγο την ελπίδα για το αύριο, κίνητρο ίσως μοναδικό, που θα επιτρέψει στην μεγάλη πλειοψηφία των πρώην οπαδών του κινήματος να βρουν μια δικαιολογία για να ξαναψηφίσουν το κόμμα, με το οποίο το συνδέουν δεκαετίες αγώνων.

Μπορώ πάντως να συμπεράνω, πως μετά την ομιλία του Α. Σαμαρά και παρά την καταγγελία της, θα επανεξετάσει την προεκλογική τακτική του.

Το είχα επισημάνει στο τελευταίο «Σημείωμά» μου, πως η απίστευτη  απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα της οικονομικής και κοινωνικής  και τις απαιτήσεις τους, από την  στάση της ελληνικής κοινωνίας και το πώς αυτή θα γεφυρωθεί είναι το μεγαλύτερο δίλημμα, αλλά και η πρόκληση που θα αντιμετωπίσει ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Ο τρίτος σημαντικός πόλος, που εκ των πραγμάτων καθορίζει, έστω και θεωρητικά, το αν η χώρα θα κινηθεί προς κεντροδεξιά , ή κεντροαριστερά κατεύθυνση, η «Ανανεωτική» Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, αποφεύγει να απαντήσει στις προκλήσεις που η ιστορία θέτει στο κόμμα αυτό σήμερα, στρογγυλεύει  ένα λόγο που δεν λέει τελικά τίποτε, πατάει σε δύο βάρκες: ναι στην Ευρώπη και την ευρωζώνη, όχι στους όρους που τίθενται γι αυτό, αγωνίζεται να κεφαλαιοποιήσει τα δημοσκοπικά ευρήματα, αγνοώντας το προηγούμενο του ΣΥΡΙΖΑ, πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την ευκαιρία διαμόρφωσης ενός κεντροαριστερού πολιτικού άξονα εξουσίας, έστω και μετά τις εκλογές.

Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά  σε τι βάθος έχει διεμβολίσει την πολιτική ζωή του τόπου, ο κομματικός καιροσκοπισμός, τα κομματικά μικροσυμφέροντα, η επιφάνεια και το πρόσκαιρο των πραγμάτων.

Πόση αδυναμία έχουν να διαγνώσουν σε βάθος το ουσιώδες πολιτικό πρόβλημα της χώρας και να διαμορφώσουν μια  εναλλακτική, αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστική και  υλοποιήσιμη πολιτική διεξόδου από την κρίση, όταν στην Ευρώπη διαμορφώνονται σταδιακά οι σχετικοί όροι

Συμπέρασμα;

Ούτε η απίθανη αυτοδυναμία της Ν.Δ., ούτε  μια  κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. θα καταφέρουν να δώσουν απάντηση στα απαιτητικά αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας, να διαμορφώσουν ένα νέο περιβάλλον μέσα στο οποίο να έχουν ελπίδα ότι θα υλοποιηθούν οι πολιτικές   ανάπτυξης, αποκατάστασης των αδικιών, μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα και ο τόπος, ισχυροποίησης και αποτελεσματικότητας της Δημοκρατίας.

 Και αυτό γιατί το ρήγμα ανάμεσά τους θα μεγαλώνει καθημερινά, και η απόσταση ανάμεσα στα προγράμματα τους , στις επιδιώξεις, στις προτεραιότητες, στα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα θα γίνει αγεφύρωτη.

Θα έχουν άλλωστε προηγηθεί οι Γαλλικές εκλογές και πιθανόν η ανάδειξη του Φρανσουά Ολάντ ως Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, θα θέσουν μπροστά στο ΠΑΣΟΚ και τον Β. Βενιζέλο την άλλη προοπτική, την άλλη πολιτική, που θα αναδύεται στην Ευρώπη.

Ασφαλώς και δεν θα κάνει στο ιστορικό λάθος μιας συνεργασίας που θα αναιρεί στην πραγματικότητα και δραματικά, την ιδεολογία, τις αξίες και την ιστορία της πολιτικής αυτής παράταξης.

Μοναδική διέξοδος η σοφία του λαού.

Εφ όσον αυτή καταφέρει και κυριαρχήσει και να καθορίσει τις αποφάσεις του, έστω και την τελευταία στιγμή, μπροστά στην κάλπη και την ιστορία.