ΦΥΓΑΔΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗ ΤΑΣΣΟΥ

«Η καλλιέργεια του καπνού» ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΑΠΝΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΗΣ

Οι απρεπείς και προκλητικοί πανηγυρισμοί στην Εθνική Πινακοθήκη.

Το έργο του χαράκτη Τάσσου, με τίτλο «Η καλλιέργεια του καπνού», το πρωτοείδα πριν από αρκετά χρόνια στο ισόγειο μιας τεράστιας εγκαταλειμμένης καπναποθήκης, μία από τις πολλές που οι αλλαγές στην επεξεργασία του καπνού, άφησαν ορφανές στην Δυτική Θεσσαλονίκη.

Αναζητούσα τότε χώρους για την εγκατάσταση διαφόρων υπηρεσιών και νέων πολιτιστικών οργανισμών και δραστηριοτήτων και ο τότε Δήμαρχος Σταυρούπλης Σπ. Μπαρούτας προσφέρθηκε να με ξεναγήσει σε αρκετές από αυτές που ανήκαν στα όρια του Δήμου του.

Δοκιμάσαμε τότε όλοι μια έκπληξη πρώτου μεγέθους. Καθώς διασχίζοντας ένα γιγαντιαίο σκοτεινό και δαιδαλώδες κτίριο, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα εξαιρετικό χαρακτικό που δέσποζε σε έναν απέραντο διάδρομο , με την εκπληκτική τεχνική του Τάσσου και τα λαμπρά χρώματα του.

Μας ενημέρωσαν για την ιστορία του έργου και τον δημιουργό του και καταλήξαμε όλοι πως οποιαδήποτε λειτουργία και αν υποδεχόταν κάποια στιγμή το τεράστιο εκείνο κτίριο , το έργο του χαράκτη Τάσσου , θα το σηματοδοτούσε και θα το έκανε ευρύτερα γνωστό.

Αναρωτήθηκα μάλιστα αν έπρεπε να ληφθούν κάποια μέτρα προστασίας του, μια και από ότι είδα ήδη οι παλιές καπναποθήκες είχαν δεχθεί ήδη την «επίθεση» των διάφορων γκράφιτι, ή και την είσοδο διαφόρων απρόσκλητων επισκεπτών που αναζητούσαν εκεί φιλοξενία και καταφύγιο.

Αλλά το κτίριο εκείνο ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των δημόσιων υπηρεσιών, που ετοιμάζονταν να εγκατασταθούν εκεί, αλλά και του Δημάρχου, που διεκδικούσε την παραχώρηση του και η φύλαξή του γι αυτό ήταν αυξημένη.

Αυτά μου απάντησαν οι άνθρωποι που μας συνόδευαν.

Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια, πιθανόν περισσότερα από 10

Και ξαφνικά το μνημειακό χαρακτικό του Τάσσου βρέθηκε στο προσκήνιο.

Πρώτα το ξανασυνάντησα στην «Καθημερινή» της 11 Απριλίου, αρχικά μέσα από μια συνηθισμένη φωτογραφία που δεν θα διεκδικούσε φυσικά βραβείο αισθητικής αλλά και ούτε ελπίδα δημοσίευσης της, αν δεν προσφερόταν για σχόλια στην δεικτική και σκωπτική πένα του Στ.Κασιμάτη

Σχολίαζε με τον γνωστό του τρόπο τον υπουργό Γεωργίας Κώστα Σκανδαλίδη και την Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, , κάτω από μερικά ασπρόμαυρα χαρακτικά του Τάσου, κάπου μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη, μια φωτογραφία, που στο σύνολό της που παρέπεμπε σε υπογραφές, κάποιας «συμφωνίας».

Η αποκάλυψη του περιεχομένου του σκηνικού , προέκυψε στις επόμενες σελίδες.

Ο Κώστας Σκανδαλίδης υπουργός Γεωργίας, στην αρμοδιότητα του οποίου φαίνεται να έχει περιέλθει η περιουσία του Ελληνικού Οργανισμού Καπνού, χάρισε το Μνημειακό χαρακτικό του Τάσσου για την ιστορία του καπνού στην Εθνική Πινακοθήκη.

Πώς κατέληξε το χαρακτικό του Τάσσου από την καπναποθήκη της Σταυρούπολης στα χέρια τού υπουργού και από εκεί στην Εθνική Πινακοθήκη;

Πώς διέφυγε από τους αρμόδιους πολιτιστικούς παράγοντες της Θεσσαλονίκης, ότι το 12 μέτρων γιγαντιαίο Χαρακτικό ,ύψους δύο μέτρων, μια πραγματική «ζωφόρος» αγροτικής ζωής της εποχής, ξηλώθηκε και μεταφέρθηκε στην Αθήνα, χωρίς κανένας να το αντιληφθεί και χωρίς κανένας να το καταγγείλει;

Από και ως που ο Κ. Σκαδαλίδης έκρινε ότι ένα πολιτιστικό «κεκτημένο» της Θεσσαλονίκης, συνδεδεμένο με την ιστορία και της μνήμες του καπνεμπορίου που άνθησε στην Θεσσαλονίκη, μπορούσε με άνεση να αποσπαστεί από τον χώρο του και να μεταφερθεί και παραδοθεί ως δώρο, και μάλιστα σε ειδική τελετή, στην Εθνική Πινακοθήκη, χωρίς να ενημερώσει την πόλη και τους εκπροσώπους της;

Και γιατί θεώρησε ότι ήταν σημαντικότερο να το χαρίσει στην Εθνική Πινακοθήκη και όχι στην Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, που όπως είναι άλλωστε γνωστό διατηρεί μια από τις σημαντικότερες και πλουσιότερες συλλογές χαρακτικών;

Και ότι αυτής της συλλογής θα αποτελούσε κορυφαίο και συμβολικό της αξίας της συλλογής διακεκριμένο στοιχείο;

Και αν θεωρούσε δευτερεύουσα υπόθεση την Δημοτική Πινακοθήκη, ή αγνοούσε την ύπαρξη της, πως του διέφυγε η μεγάλη συλλογή του ζεύγους Τέλλογλου, που στεγάζεται σήμερα σε ένα από τα ωραιότερα πολιτιστικά κτίρια της Θεσσαλονίκης και του οποίου η πλούσια δραστηριότητα δίνει στην Θεσσαλονίκη ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα στον τομέα των εικαστικών τεχνών;

Και κυρίως πως ένας άνθρωπος με τις ευαισθησίες, που θεωρεί ότι έχει σε θέματα πολιτισμού, έκρινε πως μπορεί με άνεση να απομακρύνει βίαια, από τον χώρο όπου δημιουργήθηκε, ως μνημειακή κατά κυριολεξία ζωγραφική, ένα μοναδικό έργο;

Με τίνος την άδεια, την ευλογία, ή την ένοχη σιωπή , αποπειράθηκε και ολοκλήρωσε με ένα τόσο σκανδαλώδη τρόπο την «απόσπαση» του, από τον ιστορικό του χώρο, ως πράξη χωρίς προηγούμενο στην νεότερη ιστορία της χώρας, απλώς και μόνο για να κάνει μια χειρονομία χορηγού , ή μαικήνα, με ξένα φυσικά κόλλυβα;

Και τώρα τι θα κάνει η Θεσσαλονίκη;

Ο Δήμος, το Δημοτικό Συμβούλιο, η κίνηση των «Πέντε Μουσείων», τα Μέσα Ενημέρωσης, οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί, οι πολιτιστικοί παράγοντες;

Θα αφήσουν την πρόκληση και το σκάνδαλο, αναπάντητο;

Θυμίζω πως οι βυζαντινοί θησαυροί, που σήμερα κοσμούν το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στην Θεσσαλονίκη, κατακρατήθηκαν για περισσότερο από 50 χρόνια στην Αθήνα, όπου είχαν σταλεί για προστασία σε δίσεκτους καιρούς, και δεν επέστρεψαν παρά μόνο μετά από εξέγερση της πόλης και των φορέων της, πληρώνοντας μάλιστα ένα «τίμημα δαπάνης φύλαξης», με μερικά από τα πλέον σημαντικά τμήματα του.