«ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή ΣΥΡΙΖΑ»

ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΜΕΙΓΜΑ  ΓΙΑ ΜΙΑ «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ».

Το μοιραίο κτύπημα της ιστορικής ευθύνης, θα ακουστεί το βράδυ της 17^ης Ιουνίου στην πόρτα της πολιτικής ελίτ.

Το κατακερματισμένο και ιδεολογικά δυσερμήνευτο με τα συνήθη εργαλεία ανάλυσης πολιτικό σκηνικό, που προέκυψε από τις εκλογές της 6^ης Μαΐου, φαίνεται πως θα επαναληφθεί και στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου.

Και παρά τον «πλουραλιστικό» χαρακτήρα του, οι εναλλακτικοί συνδυασμοί συγκρότησης μιας σταθερής, συνεκτικής και με ορίζοντα κυβέρνησης, θα συναντήσουν πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες από εκείνες  που εμφανίστηκαν στην περίοδο των διερευνητικών εντολών.

Ό,τι θεωρήθηκε ενισχυτικό της συγκρότησης σταθερών  κυβερνήσεων του πάλαι ποτέ δικομματισμού , το περίφημο «δώρο» των αρχικά 40 και στην συνέχεια 50 εδρών, εξελίχθηκε τώρα σε μείζον αποσταθεροποιητικό πρόβλημα.

Πρώτα, γιατί δεν υπάρχουν πλέον τα άνω των 40% ποσοστά και δεύτερον γιατί η παρούσα πολιτική κατάσταση και το ισχύον εκλογικό σύστημα αποτρέπουν το ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης από την οποία θα απουσιάζει το πρώτο κόμμα.

Και με δεδομένο το τεχνητό «δίλλημα», που διαχωρίζει τα κόμματα σε «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά», η ρεαλιστική προοπτική συγκρότησης κυβέρνησης , περιορίζεται μόνο στην περίπτωση που η Ν.Δ. αναδειχθεί σε πρώτο κόμμα.

Μόνο στην περίπτωση αυτήν δημιουργούνται συνθήκες συγκρότησης κυβέρνησης τριών κομμάτων , κυβέρνησης  δηλαδή που δεν θα έχει απλώς την «δεδηλωμένη» ,αλλά και ισχυρά ποσοστά εδρών και απήχησης- στήριξης  στην ελληνική κοινωνία. 

Δεν χρειάζεται φαντάζομαι ειδική επιχειρηματολογία γ αυτό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, έχουν  κάνει καθαρό ότι η πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι η κατάθεση Νόμου για την κατάργηση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών Νόμων και η …κατ  επιλογήν εφαρμογή όρων της δανειακής σύμβασης.

Αναφέρομαι φυσικά στα των σχέσεων της νέας κυβέρνησης με την Ευρώπη και αφήνω προς το παρόν όλα τα άλλα.

Θεωρητικά λοιπόν τα μόνα κόμματα που θα αποδέχονταν συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα με αυτές τις θέσεις θα ήταν το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η …Χρυσή Αυγή!...

Αλλά η σουρεαλιστική αυτή εικόνα  κυβέρνησης ξεπερνά κάθε φαντασία , ακόμη και για τον ακραίο λαϊκισμό και τυχοδιωκτισμό, που χαρακτηρίζουν την συμπεριφορά και την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ…

Θ μπορούσε κανείς με βεβαιότητα να ισχυριστεί ότι το αναμενόμενο αδιέξοδο, στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας, οι κίνδυνοι που την απειλούν τώρα και θα καταστούν ανεξέλεγκτοι μετά τις εκλογές, οφείλεται στην εκλογική πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά  κυρίως στο που οδηγεί και τι υποκρύπτει αυτή.

Ένα πρόγραμμα, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις κυρίαρχες αντιλήψεις στον Ευρωπαϊκό χώρο, τον ρόλο των αγορών, τις κεντρικές οικονομικές κατευθύνσεις που έχουν καλώς ή κακώς επιβληθεί, την κουλτούρα της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών θεσμών, κυρίως όσον αφορά  στην λογική και την μεθοδολογία λήψης αποφάσεων, συζητήσεων, διαπραγματεύσεων, συμφωνιών.

Το  «δίλημμα», που προβάλλει στον κόσμο, είναι το λαϊκιστικό «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», αδιανόητο για την σύλληψη , το περιεχόμενο, τους στόχους και πάνω από όλα επικίνδυνο και εν γνώσει του τυχοδιωκτικό.

Η γλώσσα , η φρασεολογία, υποτιμητική, υβριστική σχεδόν για τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων και ιδίως του τέως δικομματισμού, μια γλώσσα που τροφοδοτεί διχασμό, εντάσεις και αξεπέραστες διαχωριστικές γραμμές, ακόμη και υπαρξιακού, προσωπικού χαρακτήρα.

Δεν μπορεί κανείς φυσικά να αμφιβάλλει για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά τις αντιφάσεις που εκφράζονται μέσα από τις έρευνες της κοινής γνώμης, που ζητά την παραμονή της χώρας στο ευρώ με το εντυπωσιακό ποσοστό του 85% και ταυτόχρονα είναι εναντίον του Μνημονίου σε ποσοστό 62%!...

Γι αυτό και οι θέσεις του και μάλιστα το περιβόητο «δίλλημα» του «Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ», δεν είναι παρά έκφραση του έσχατου λαϊκισμού.

Στην ίδια λογική μπορεί να περιληφθεί και  άλλη θέση «δεν υπάρχει ολίγον Μνημόνιο, όπως δεν υπάρχει ολίγον έγκυος».

Φυσικά αυτά μπορούν να θεωρηθούν δευτερεύοντα, μπροστά  στις σαφείς πολιτικές θέσεις που το πρόγραμμα περιλαμβάνει και που διαμορφώνουν την αίσθηση ότι δεν πρόκειται για θέσεις σοσιαλιστικού, ή και αριστερού ευρωπαϊκού κόμματος, αλλά για θέσεις, λογική και συμπεριφορές, λατινοαμερικανικού τύπου.

Άρα ο  εκβιασμός που υποκρύπτεται πίσω από την πολιτική των καταγγελιών των συμφωνιών και των συμβάσεων, αυτό καθ εαυτό το διακηρυγμένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνουν την υποψία, ότι δύο πράγματα μπορεί στην πραγματικότητα να περιμένει κανείς.

Την ηρωική αποχώρηση της χώρας από το Ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή, σε περίπτωση αυτοδυναμίας, ή τον εκβιασμό για τις συνέπειες που θα έχει για την ευρωζώνη συνολικά η αποχώρηση – εθελοντικά, ή υποχρεωτικά- από αυτήν της Ελλάδας.

Υπενθυμίζω χωρίς αξιολόγηση, την προβληθείσα θέση του Π. Λαφαζάνη στην ερώτηση που του υποβλήθηκε, τι θα κάνει η χώρα αν δεν εκταμιευτούν οι δόσεις του δανείου.

Η αποκαλυπτική δήλωση έγινε  πριν γίνουν γνωστές οι σημερινές εξελίξεις στην πραγματική οικονομία της χώρας, η απελπιστική κατάσταση του συνόλου των οργανισμών και των φορέων ασφάλισης, ιατρικής περίθαλψης, μισθοδοσίας, συντάξεων κλπ, καθώς τα πάντα κυριολεκτικά βρίσκονται ήδη στο κόκκινο, στην ουσιαστική στάση πληρωμών, την ουσιαστική και πραγματική  χρεωκοπία.

Ούτε και οι τελευταίες εξελίξεις για την αγορά και τις επιχειρήσεις, από την απόφαση των ξένων εταιριών που τροφοδοτούν την χώρα με προϊόντα και πρώτες ύλες, που τώρα μπορούν να εκτελεστούν μόνο με την αποστολή προκαταβολικά της αξίας των παραγγελλομένων.

Είχε τότε ο Π. Λαφαζάνης, με καθαρό και ειλικρινή τρόπο δηλώσει πως αν οι εταίροι διακόψουν την εκταμίευση των δόσεων και με δεδομένο ότι οι αγορές είναι κλειστές στον δανεισμό της χώρας, δεν απομένει, λογικά, παρά η έκδοση εθνικού νομίσματος αποφεύγοντας βέβαια να προχωρήσει την σκέψη του για το τι συνέβαινε με το νόμισμα αυτό, προτού στεγνώσει η μελάνι της εκτύπωσης του.

Η επίσημη απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως είναι γνωστό ότι «ο Π. Λαφαζάνης έχει τις προσωπικές του απόψεις»…

Μα μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον Δ. Στρατούλη,  τον Γ. Δραγασάκη, τον Γ. Μηλιό, τον Δ. Παπαδημούλη, τους επικεφαλής των συνιστωσών, όλα  τα επώνυμα και προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προαλείφονται για τις θέσεις των υπουργών της κυβέρνησης του;

Τίνος η γραμμή θα εφαρμοστεί;

Να υπενθυμίσω ακόμη τις πρώτες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα απαξιωτικές και καταγγελτικές για το πολιτικό σύστημα και την Ν.Δ. -αλλά και την Δημοκρατία εν γένει - επειδή στις εκλογές της 6^ης Μαΐου το πρώτο κόμμα, με μικρό ποσοστό εισέπραξε το «δώρο» των 50 εδρών;

Ελάχιστες ημέρες αργότερα και σε χρόνο που δεν ξεπερνούσε τον χρόνο που χρειάστηκε για να συνταχθεί η σχετική δήλωση προς το Άρειο Πάγο ,ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, μεταβλήθηκε σε κόμμα προσθέτοντας ένα  «ΕΚΜ» και οι επικεφαλής των συνιστωσών σε μέλη της Γραμματείας του..

Το όνειρο του  «δώρου» των 50 εδρών και η προσδοκία της εξουσίας, εξαφάνισαν δια μαγείας ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, που στην εποχή της διαμάχης με τον Α. Αλαβάνο, κόντεψαν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν με εντυπωσιάζει συνεπώς το γεγονός ότι δεν συνυπολογίζουν  την ιδιαίτερα σημαντική παράμετρο, ότι εάν η Ε.Ε. αποδεχόταν έστω και κατ ελάχιστον την μεθοδολογία της  ακύρωσης του Μνημονίου και της καταγγελίας της Σύμβασης, έστω κάτω από τον γνωστό εκβιασμό,  θα έπρεπε να καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα, λανθασμένο φυσικά σε μεγάλο μέρος του, πάνω στο οποίο όμως στηρίζεται τώρα η συνολική πολιτική της για την υπέρβαση της κρίσης χρέους.

Το στοιχειώδες ερώτημα είναι να σκεφτούμε γιατί οι εταίροι μας στην Ε.Ε. θα δέχονταν να διατηρήσουν στους κόλπους της ένα μέλος με αυτήν την συμπεριφορά και την ιδεολογία.

Υ.Γ. 1

Το ερωτηματικό των ημερών.

Το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν μετά τις εκλογές και μη υπάρχουσας αυτοδυναμίας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα δείξει ωριμότητα και υπευθυνότητα και θα αποδεχθεί ,αν δεν επιδιώξει, τον άμεσο σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, με την μεγαλύτερη δυνατή εκπροσώπηση (αριθμητική και κοινωνική), διαμορφώνοντας μια νέα πολιτική –κοινής συνισταμένης-, που επιβεβαιώνει την βούληση της  χώρας να παραμείνει στην Ευρωζώνη, επιδιώκοντας ταυτόχρονα αλλαγές και  τροποποιήσεις του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης.

Υ.Γ. 2

Επανέρχομαι σε κάτι που θεωρώ ιδιαίτερα κρίσιμο.

Αλήθεια, συνειδητοποιούν τα κόμματα και ιδιαίτερα οι διεκδικητές του «νέου δικομματισμού» ότι η Ελλάδα καταρρέει ολοταχώς στο εσωτερικό της, με όλους τους δείκτες της πραγματικής οικονομίας και της κρατικής πολιτικής στο κόκκινο, και ότι αμέσως μετά τις εκλογές θα παραλάβουν μια χώρα όντως χρεωκοπημένη  με πλήρη αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, τα ασφαλιστικά ταμεία στον αέρα, τις τράπεζες σε πρωτοφανή κατρακύλα και αδιέξοδο, τα Νοσοκομεία στα όρια της αδυναμίας στοιχειώδους λειτουργίας τους ,τα ταμεία υγείας να μην μπορούν να διαθέσουν φάρμακα  και να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες  ακόμη και των βαρύτατα ασθενών;

Μπορούν με νηφαλιότητα να δουν και να αξιολογήσουν τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία, όπου η καθημερινότητα των πολιτών θυμίζει περισσότερο Κολομβία, παρά μια ευρωπαϊκή χώρα;

Υ.Γ. 3

Η «δαιμονοποίηση» του Μνημονίου, που δεν είναι παρά οι απαιτήσεις των εταίρων στην Ε.Ε. για την εξασφάλιση ρευστότητας με τα δάνεια τους προς την χώρα, είναι ταυτόχρονα έργο της αριστεράς, της Ν.Δ. και φυσικά της άγνοιας της κοινωνίας, η οποία αρνείται το αυτονόητο, όταν ζητά την παραμονή της χώρας στο ευρώ, αποδέχεται τα θετικά ανταλλάγματα αυτής της συμμετοχής, αλλά απορρίπτει τις συμφωνίες και τους όρους υπό τους οποίους αυτά δίνονται.

Αρνούνται να καταλάβουν ότι την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική δεν εφαρμόζουν μόνο η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, που έλαβαν και λαμβάνουν φτηνά δάνεια από την Ευρώπη, αλλά και η Ιταλία, η Ισπανία, ακόμη και η Ολλανδία των τριών Α .

Αρνούνται να καταλάβουν την διαφορά ανάμεσα στον δανεισμό από τους εταίρους με επιτόκιο 2.5%  που εξασφάλισε η Ελλάδα και τον δανεισμό με 6.8% και πλέον, στον οποίο καταφεύγουν η Ισπανία και η Ιταλία από τις αγορές, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Υ.Γ. 4

Στα χρόνια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της κυριαρχίας των αγορών, μπορεί να συμβεί ακόμη και το αδιανόητο. Να χάσει ο Μπάρακ Ομπάμα τις εκλογές και να εκλεγεί ο ακραία συντηρητικός Μιτ Ρόμνευ, επειδή στην Ελλάδα εκλέγεται πρωθυπουργός το Αλέξης Τσίπρας και αμφισβητεί την τήρηση των συμφωνιών της χώρας, προκαλώντας ανεξέλεγκτες εξελίξεις και ντόμινο στην Ευρώπη και τον κόσμο;

Υ.Γ. 5 (και τελευταίο…)

Κάτω από την πίεση των αγορών, των Η.Π.Α. του ΔΝΤ και αρκετών κρατών μελών της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, στις προσεχείς ημέρες και μήνες μια νέα πολιτική με άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα χαρακτηριστικά θα ισχύσει για την Ευρώπη.

Είναι όρος εθνικής επιβίωσης να είμαστε εκεί.

Ισότιμοι, αξιοσέβαστοι, τιμώμενοι για τις πρωτοφανείς θυσίες του ελληνικού λαού, να έχουμε λόγο, άποψη και εφαρμόσιμο εθνικό σχέδιο.

Δεν είναι αργά να τεθούν στο περιθώριο τα κοντόφθαλμα κομματικά συμφέροντα και να υπερισχύσει το αίσθημα ευθύνης, όχι απλώς και αορίστως απέναντι στην χώρα, αλλά απέναντι στην πάσχουσα και απελπισμένη κοινωνία και την νέα γενιά, που οδηγείται σε θυσία στον βωμό των λαθών και της αμεριμνησίας της πολιτικής ελίτ της χώρας στο σύνολο της.