ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ

Η καταλυτική απαξίωση της χώρας και των Ελλήνων, στα μάτια της πολιτικής ελίτ και των λαών της Ευρώπης;

Η πρωτοφανής απαξίωση και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που δέχεται  η αξιοπιστία της χώρας τον τελευταίο καιρό, αποτελούν ασφαλώς μοναδικό φαινόμενο στην διεθνή σκηνή, αν εξαιρέσουμε φυσικά τις απάνθρωπες δικτατορίες της Αφρικής και  τα πρόσφατα γεγονότα στην Συρία.

 Πολύ φοβούμαι ότι έχουμε  συνηθίσει να ακούμε καθημερινά δηλώσεις αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αρχηγούς κυβερνήσεων, να μιλούν για την ασυνέπεια, την αδυναμία, την αδιαφορία της χώρας και της πολιτικής της ελίτ, ώστε να μην μας εντυπωσιάζει πλέον τίποτε.

Αυτή όμως η εξέλιξη που τώρα έχει μεταδοθεί και στους λαούς της Ευρώπης, όπως έδειξε η πρόσφατη έρευνα, δεν αδυνατίζει απλώς την παρουσία, τον λόγο και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης , για την περίφημη «αναδιαπραγμάτευση».

Έχει βαθύτερες και ουσιαστικότερες επιπτώσεις και στον λαό ως σύνολο, αλλά και ως άτομα.

Ο Έλληνας, έχει πλέον λάβει την σφραγίδα του τεμπέλη, του αδιάφορου, του φοροκλέφτη, του ανίκανου, και αυτό θα ξεπεραστεί μετά από πολλά χρόνια δυστυχώς.

Και στο μεταξύ θα επηρεάζει αρνητικά τις δραστηριότητες όλων εκείνων, που συνεργάζονται με φορείς και άτομα στο εξωτερικό, επιχειρηματίες, επιστήμονες, καλλιτέχνες, απλούς πολίτες, που αναζητούν εργασία.

Μέσα στο γενικό αυτό κλίμα όμως πρέπει να ξεχωρίσουμε τις καθημερινές, κυριολεκτικά προσβλητικές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Φ. Σόιμπλε.

Πρέπει να σταθούμε λίγο πιο προσεκτικά σ αυτό το χωρίς προηγούμενο φαινόμενο, που ξεπερνώντας κάθε φραγμό που θέτει η δεοντολογία των διεθνών σχέσεων , καταγγέλλει, προσβάλλει με τον πιο άθλιο τρόπο την χώρα, την κυβέρνηση και τον λαό της.

Πολύ φοβούμαι πως πίσω από αυτό το «μένος», πίσω από αυτήν την προγραμματισμένη καθημερινή αναφορά στην Ελλάδα, κρύβεται κάτι σοβαρότερο και πολύ πιο επικίνδυνο.

Κρύβεται η προετοιμασία της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης και της πολιτικής ελίτ, ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί και κυρίως δεν θέλει να αλλάξει, να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της, να ξεπεράσει την κρίση, να επανέλθει ως ισότιμο μέλος στην οικογένεια της Ευρωζώνης..

Και κατά συνέπεια κάθε απόφαση αλληλεγγύης, κάθε αποδοχή ελάφρυνσης των σκληρών όρων του Μνημονίου, είναι χωρίς αντικείμενο, αδικαιολόγητη και άχρηστη.

Κρύβει μήπως και την απόφαση του Βερολίνου να οδηγήσει αναγκαστικά, με κάποιον τρόπο την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, , ή είναι απλώς μια  τακτική αποθάρρυνσης κάθε απόπειρας για αλλαγές στο Μνημόνιο και την δανειακή Σύμβαση;

Είναι φανερό ότι το πράγμα δεν θα αργήσει να ξεκαθαρίσει.

Η τρόικα καταφτάνει στην Αθήνα.

Η κατάσταση της οικονομίας θα αποκαλυφθεί απόλυτα και οι συνέπειες της τρίμηνης και περισσότερο «προεκλογικής» περιόδου θα φανούν ανάγλυφα.

Η επιδείνωση των πραγμάτων θα καταγραφεί και μαζί της η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων, όπως συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια.

Η περίφημη «αναδιαπραγμάτευση» θα ακουστεί ως παραφωνία, στην φάση αυτήν τουλάχιστον.

Τα συνεργαζόμενα κόμματα θα βρεθούν σε δύσκολη θέση, αφού το «Προγραμματικό πλαίσιο» της συνεργασίας τους θα χρειαστεί να μετακινηθεί χρονικά.

Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί, που καραδοκούν θα εκμεταλλευτούν την κατάσταση.

Θα είναι η κρίσιμη στιγμή της αλήθειας για την αντοχή των δύο μικρών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.

Και εκεί θα ξεκαθαριστούν τα πράγματα.