ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ  ΠΙΘΑΝΟ  ΠΑΡΑ  ΠΟΤΕ  ΤΟ

«ΑΤΥΧΗΜΑ» ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ  ΤΗΣ  ΧΩΡΑΣ  ΣΤΗΝ

  ΔΡΑΧΜΗ;

Η εσωτερική πολιτική κατάσταση και ο πανικός στην Ευρώπη.

Θα επανέλθω στο ερώτημα που είχα διατυπώσει σε Σημείωμα μου ένα χρόνο περίπου πριν και συγκεκριμένα στις 7 Αυγούστου 2011:  «PLAN B;» ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ: Τα εφιαλτικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας και το διεθνές δραματικό και αβέβαιο  περιβάλλον»,  αν δηλαδή μέσα στο προετοιμαζόμενο ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ εξόδου από την κρίση, εάν υπάρχει, ή όταν υπάρξει, έχει διαμορφωθεί και η παράμετρος της αναγκαστικής επιστροφής στην δραχμή.

Θα το κάνω με αφορμή  την συγκυρία εσωτερική και εξωτερική, που ξαναφέρνει στο προσκήνιο την έξοδο της χώρας από το ευρώ, γιατί ποτέ άλλοτε δεν «συνωμότησαν» ταυτόχρονα δυνάμεις, πολιτικές και συμφέροντα τόσο στο εσωτερικό, όσο και το εξωτερικό, ώστε να οδηγήσουν την χώρα στην εθελούσια ή υποχρεωτική έξοδο από την Ευρωζώνη.

Και φυσικά την επιστροφή της στην δραχμή.

Ως προς το εσωτερικό ως ξεκάθαρη και απροσχημάτιστη  πολιτική βούληση του ΣΥΡΙΖΑ και ως προς το εξωτερικό τα όσα συμβαίνουν γύρω από την περιβόητη «Έκθεση» της τρόικας  ,την ανεξέλεγκτη κρίση στην Ισπανία και την Ιταλία και την αιφνίδια υποβάθμιση της προοπτικής Γερμανίας, Λουξεμβούργου και Ολλανδίας από την MOODY΄S, συνδέοντας την με το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ.

Παρακολουθώ λοιπόν με προσοχή την τακτική και τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ και στα τρία μέτωπα της πολιτικής του, την εσωτερική κομματική αναδιοργάνωση, τις δηλώσεις και ενέργειες στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και τις διεθνείς κινήσεις και τις σχετικές απόψεις του.

Η διαμόρφωση του «νέου» ΣΥΡΙΖΑ, ξεκίνησε όπως φαντάζομαι να θυμούνται  όλοι, την ίδια νύχτα των εκλογών με την «ανοιχτή λαϊκή συνέλευση», που οργανώθηκε ως το πρώτο βήμα ενός ξεκινήματος που θα απλωνόταν σε λίγο σε όλη την χώρα με στόχο την συγκρότηση ενός «λαϊκού κινήματος» της κεντροαριστεράς, της κάλυψης δηλαδή του χώρου που θα δημιουργήσει η επιχειρούμενη περιθωριοποίηση  του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ουσιαστικά  της διαμόρφωσης ενός τεχνητού νέου διπολισμού.

Σημασία βέβαια στην περίπτωση έχει πάνω σε ποια πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα στήνεται το νέο «λαϊκό κίνημα».

Περί αυτού δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις.

Στην εσωτερική πολιτική πιέζει προς κάθε κατεύθυνση να εξωθήσει την κυβέρνηση σε μια άκαιρη και απροετοίμαστη «αναδιαπραγμάτευση», ουσιαστικά σε μια σύγκρουση με την Ευρώπη, που θα έφερνε στο προσκήνιο το υπαρκτό πάντοτε ζήτημα της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη.

Διαμορφώνει συνθήκες παρεμπόδισης με κάθε τρόπο αυτού που και ως πρόσχημα ακόμη, θέτουν οι δανειστές της χώρας, ως απαραίτητη προϋπόθεση εκταμίευσης των δόσεων του δανείου , των μεταρρυθμίσεων δηλαδή, των ιδιωτικοποιήσεων κλπ.

Απειλεί με κινητοποιήσεις, με ποινικά δικαστήρια και το ίδιο κάνει και με τις εκκρεμότητες του παρελθόντος, με  τις περιβόητες εξεταστικές επιτροπές, αξιοποιώντας φυσικά τις δυνατότητες που του δίνει το Σύνταγμα και ο κανονισμός της Βουλής ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος. Προβλήματα στο εσωτερικό της συμμαχικής κυβέρνησης, κωλυσιεργία, καθυστερήσεις, αμφισημίες και υπεκφυγές των υπουργών, κοινωνική αναταραχή και ανυπακοή,  έκθεση της χώρας για άλλη μια φορά, ως ανίκανης ή αρνούμενης να εκτελέσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Μια χώρα αναξιόπιστη, αναποτελεσματική, μια πολιτική ελίτ κατώτερη των περιστάσεων.

Με λίγα λόγια επιτάχυνση του αδιέξοδου, της αποτυχίας, της επιδείνωσης της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, που θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Παρακολούθησα το απόσπασμα της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα στο Θερινό Πανεπιστήμιο της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο Πήλιο.

Έμεινα άφωνος με την πρόταση του για το πώς βλέπει την δράση των κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ώστε να αλλάξει η πολιτική της Ευρώπης για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Πρότεινε στους συντρόφους των αριστερών κομμάτων της Ευρώπης, να «μπουκάρουν» στην προσεχή Σύνοδο κορυφής, να ζητήσουν από τους πρωθυπουργούς των 27 κρατών μελών «κάτω τα μολύβια και δεν θα βγούμε από εδώ αν δεν αλλάξει η πολιτική που εφαρμόζετε»….

Γιατί τα σημειώνω όλα αυτά;

Γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η κυρίαρχη ατζέντα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζεται στην επιστροφή  στην  δραχμή, είτε με πρωτοβουλία των Ευρωπαίων, είτε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του  Αλέξη Τσίπρα, την οποία βλέπει, όπως υποστηρίζει, πολύ σύντομα.

Και αυτό γιατί μόνο κάτω από τις συνθήκες που θα διαμορφώσει η ανατροπή αυτή, θα είναι δυνατή η εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως καταγράφεται και έτσι όπως την οραματίζονται οι δυνάμεις που κυριαρχούν στο εσωτερικό του.

Στο ΒΗΜΑ της Κυριακής υπάρχει ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Αντ. Καρακούση, προφανώς  από μια off the record  συζήτηση με τον Αλέξη Τσίπρα.

Επισημαίνω το σχετικό απόσπασμα:

«Βάσει των παραπάνω ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα είναι εν πολλοίς προδιαγεγραμμένες και είναι θέμα χρόνου να εξελιχθούν μεγάλα και καθοριστικά γεγονότα για την πορεία της χώρας. Θα προτιμούσα –λέει χαριτολογώντας- να παραμείνει η κυβέρνηση Σαμαρά για κάποιο διάστημα να είναι αυτή που θα λουστεί τις συνέπειες της άφρονης «μνημονιακής» πολιτικής, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια πότε θα γίνει τι»

Και συνεχίζει το δημοσίευμα:

«Όπως και να έχει πάντως προετοιμάζεται για τα χειρότερα. Και πιστεύει ακράδαντα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση και θα είναι αυτός που θα αναλάβει το σύνθετο έργο ανασυγκρότησης της χώρας, είτε εντός του ευρώ, είτε σε άλλο νομισματικό καθεστώς».

Φυσικά δεν εννοεί καθεστώς δολαρίου,  λίρας, ρουβλίου ή γιεν…

Δεν παραβλέπω ούτε υποβαθμίζω την σκοπιμότητα του δημοσιεύματος και φυσικά της εφημερίδας.

Είναι άλλωστε τόσο κραυγαλέα…

Αλλά όσο σημαντική και αν είναι δεν  μπορεί να υποβαθμίσει, ούτε να υποτιμήσει την σημασία της δημόσιας δήλωσης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Με δεδομένο ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως το προετοιμάζει εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε καθεστώς ευρωζώνης, η επιστροφή στην δραχμή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο το κόμμα αυτό θα επιχειρήσει  να στηρίξει το σύνολο της πολιτικής του.

Παραβλέπει το ιστορικό γεγονός ότι σε περιπτώσεις όπως αυτές που ονειρεύεται, οι ντόπιοι και ξένοι κερδοσκόποι θα πανηγυρίσουν πρώτοι και μόνοι τα σίγουρα  κέρδη τους, ενώ για την χώρα και τον λαό θα επιφυλάσσεται μια μακρά εφιαλτική «προσαρμογή».

Αποφεύγω να αναφερθώ στην «συγγενή» πολιτική των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής, επειδή πιστεύω ότι τα δύο αυτά συγκυριακά σχήματα θα περιθωριοποιηθούν σταδιακά και η επιρροή τους θα είναι μια μη υπολογίσιμη παράμετρος

Αλλά και στο εξωτερικό, στην Ευρώπη, στο ΔΝΤ, στις αγορές, στα ποικίλα κέντρα που διαμορφώνουν την πορεία των πραγμάτων, η υπόθεση της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο.

Ενέργειες όπως αυτή  της ΕΚΤ  που αποφάσισε να μην δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση για παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πάσχουσα αγορά, την επιδείνωση της ύφεσης και την ανεργία, διαρροές όπως αυτές του ΔΝΤ στον Σπήγκελ, για άρνηση του να συμμετάσχει σε ενδεχόμενα νέα δάνεια, όταν είναι γνωστό πως η επιμήκυνση προϋποθέτει νέο δανεισμό της τάξης των 10-50 δισ. Ευρώ, τις αντίστοιχες  δηλώσεις των μόνιμων συμμάχων της Γερμανίας της Αυστρίας, της Ολλανδίας και της Φιλανδίας, αλλά και των γερμανών πολιτικών, που επίμονα αναφέρονται στην σύνδεση της παραμονής  της χώρας στο Ευρώ, με την περιβόητη έκθεση της τρόικας, προϊδεάζουν για το αύρίο.

Ενδεχομένως να αποτελούν και αυτές μια τακτική πίεσης ώστε η χώρα  αμαχητί να οδηγηθεί σε νέα σκληρά μέτρα, όπως συμβαίνει εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια, ενδεχομένως να θέλουν να αποδυναμώσουν την διάθεση για την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση, κανείς όμως δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός της κατάρρευσης μιας κυβέρνησης συνεργασίας, όταν το κεντρικό στοιχείο της συγκρότησης και της πολιτικής της αναιρεθεί.

Και ούτε να υποτιμήσει την σημασία της επιταχυνόμενης  διεύρυνσης της κρίσης χρέους ιδιαίτερα στον Νότο της Ευρώπης, που παίρνει τρομακτικές διαστάσεις στην Ισπανία και συμπαρασύρει και την Ιταλία.

Η Ευρώπη κάτω από την ιδεολογική εμμονή της Γερμανίας , δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια κρίση που σέρνεται , επιδεινώνεται και εξελίσσεται ανεξέλεγκτα εδώ και τρία χρόνια

Κανείς και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να κρυφτεί από την δραματική πραγματικότητα.

Το κρατικό χρέος στο σύνολο της Ευρώπης έχει ανέλθει στο 88% του ΑΕΠ της, στο αστρονομικό ποσό δηλαδή των 8,32 τρισεκατομμυρίων ευρώ.

Τα μέτρα που λαμβάνει για την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτού του κρίσιμου οικονομικού μεγέθους, έρχονται πολύ αργά και όπως αμέσως αποδεικνύονται δεν είναι παρά ασπιρίνες σε καρκινοπαθή.

Μέσα σ αυτό το κλίμα και μέσα σ αυτό το εθνικό και διεθνές περιβάλλον κινείται η χώρα.

Αν καταφέρει να μην αναδειχθεί   ο  προσεχής Σεπτέμβριος ως ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» για την πρόσφατη ιστορία μας, μας περιμένει η σύγχρονη Κασσάνδρα, ο Ρουμπινί, με την προαναγγελία ενός μοιραίου Ιανουαρίου του 2013.

Υ.Γ.

Θα υπάρξει άραγε κάποια στιγμή μια αποφασιστική πολιτική της χώρας, που θα επιβάλλει την κατάργηση αυτού του άθλιου σεναρίου των επισκέψεων-εκθέσεων της τρόικας , με όσα θλιβερά και προσβλητικά  την συνοδεύουν, όχι μόνο για το κύρος της χώρας , αλλά και την αυτοεκτίμηση και την συνοχή της ελληνικής κοινωνίας;

Επιτέλους έχουν εγκαταστήσει στην χώρα μόνιμα κατώτερα τεχνικά κλιμάκια που παρακολουθούν και καταγράφουν τα πάντα.

Ας καθοριστούν λοιπόν οι Βρυξέλλες ως η έδρα της επίσημης συνάντησης του υπουργού οικονομικών με την τρόικα , για να απαλλάξουμε εκτός των άλλων την ελληνική κοινωνία από τον καθημερινό καταιγισμό διαρροών, ερμηνειών πληροφοριών που διοχετεύονται και πολλαπλασιάζονται από τα Μέσα ενημέρωσης, υποχρεώνοντας την χώρα να ζει έναν εφιάλτη απειλών και κινδύνων.