Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΚΛΗΡΟΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗΝ 

 ΣΥΜΜΑΧΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

 ΣΑΜΑΡΑ-ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ-ΚΟΥΒΕΛΗ

Αυτή η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει με τις πράξεις και τις παραλείψεις της το Ελληνικό δράμα.

Στην διάρκεια της, μέχρι το 2014, ή παραπέρα , ή και πολύ νωρίτερα, θα έχουν διαμορφωθεί οι όροι, είτε του ξεπεράσματος της κρίσης, είτε του οριστικού τέλους της μακράς περιόδου των ψευδαισθήσεων της ευημερίας και προόδου, αλλά  και των τριών χρόνων  κατάρρευσης ενός ολόκληρου οικοδομήματος, που εμπεριείχε τον σπόρο της αυτοκαταστροφής του.

Η κυβέρνηση των Α. Σαμαρά, Ε. Βενιζέλου ,Κουβέλη,  η  «κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας», που την διαμόρφωσε και την επέβαλε το εκλογικό αποτέλεσμα της 17^ης Ιουνίου, γνωρίζει όσο ποτέ άλλοτε ελληνική κυβέρνηση, την εθνική και διεθνή πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα στην βαθειά κρίση του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος.

Δεν έχει καμιά απολύτως ψευδαίσθηση για τις  αναπόφευκτες αναγκαιότητες των καιρών.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει να επιλέξει έναν από τους δύο  αναγκαστικού δρόμους.

Αυτόν του ευρώ, με τις θυσίες και την αβεβαιότητα που τον συνοδεύουν και αυτόν της δραχμής, με τις απείρως μεγαλύτερες θυσίες και ακόμη μεγαλύτερες  αβεβαιότητες και τις πολύ χειρότερες συνθήκες για την χώρα και την κοινωνία.

Επέλεξε τον πρώτο ως  μονόδρομο,  και θα  τον βαδίσει όσες επιφυλάξεις κι αν έχει, όσες απόπειρες κι αν  κάνει  να αποφύγει τις επιπτώσεις και το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται.

Αυτή άλλωστε στάθηκε η μοίρα όλων των κυβερνήσεων ανά την Ευρώπη, που έχουν εμπλακεί στην περιπέτεια  της «νομισματοπιστωτικής σταθερότητας» δεξιές, αριστερές, είτε συνεργασίας.

Το δυστύχημα εν προκειμένω δεν είναι αυτό. Είναι η αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα, για να μην πω η βεβαιότητα ότι και αυτός ο δρόμος των νέων σκληρών μέτρων, που θα πλήξουν άλλη μια φορά την ελληνική κοινωνία δεν θα δώσει οριστική και βέβαιη λύση, το διέξοδο από την κρίση, την επιστροφή έστω και μακροχρόνια στην ομαλή οικονομική πορεία της χώρας.

Η χώρα πιέζεται από κάθε πλευρά, φίλων και επικριτών, να προχωρήσει  στην επιβολή και νέων μέτρων λιτότητας και των «μυθικών»- όπως έχουν καταντήσει- αποκρατικοποιήσεων και το ουσιαστικό αποτέλεσμα των όσων αναμένει με την εφαρμογή τους, δεν είναι παρά η «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης» των εταίρων, η δυνατότητα της να παρακαθίσει στο τραπέζι των μελλοντικών συζητήσεων για το ενδεχόμενο να ληφθούν επιτέλους τα αναγκαία μέτρα στο επίπεδο της Ευρώπης, να αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική  της σκληρής λιτότητας που επιβάλλεται από τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης.

Πληρώνουμε για άλλη μια φορά, την ανικανότητα της πολιτικής ελίτ, τις λανθασμένες πολιτικές δεκαετιών, την ατολμία της, την αμφιθυμία της, τον εγγενή φόβο του πολιτικού κόστους, που κυριαρχεί ακόμη και απέναντι στους εθνικούς κινδύνους.

Δείγματα αυτών αναδεικνύονται ακόμη και τώρα.

Τώρα, που η πορεία αυτής της κυβέρνησης είναι δρομολογημένη και μη αναστρέψιμη, αλλά και στα τρία κόμματα παρατηρεί ο απλός πολίτης προσπάθειες να  «κρατηθούν αποστάσεις», να επιδειχθεί λεκτικά πάντα, μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία, να  προβληθούν «κόκκινες γραμμές», να αποφευχθούν τα αναπόφευκτα, με μοναδικό και βέβαιο αποτέλεσμα, την διαιώνιση της εικόνας μιας πολιτικής τάξης, αναποφάσιστης άτολμης, φοβικής και υστερόβουλης.

Η απλή αλήθεια, ότι η επιτυχία των στόχων και των επιδιώξεων αυτής της κυβέρνησης είναι επιτυχία της χώρας και αυτό αρκεί στην προκειμένη κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας, και το χειρότερο η αποτυχία της είναι η οριστική καταβαράθρωση της, μόνο στις διακηρύξεις , στα λόγια δηλαδή, προβάλλεται .

Και εδώ μια κρίσιμη παρένθεση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της πολιτικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, υπάρχει αμφιβολία, δυσπιστία αβεβαιότητα αν εφαρμόζοντας και αυτά τα μέτρα η χώρα θα βρεθεί  ένα έστω μέτρο μακριά από τον γκρεμό, αν θα αποφύγει το μοιραίο, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Αλλά αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μας έχει απομείνει. Έστω και με αμφιβολίες, έστω και με φόβο, ο δρόμος πρέπει να διανυθεί και να διανυθεί με πίστη, αποφασιστικότητα και ειλικρίνεια.

Μόνο αν η πολιτική ελίτ, τουλάχιστον η κυβερνώσα, δείξει ότι πράγματι πιστεύει στην πορεία αυτήν, μόνο αν δείξει ότι τιμά και σέβεται τις θυσίες των ελλήνων πολιτών, μόνο αν καταφέρει να μεταφέρει και στην ελληνική κοινωνία αυτήν της την πίστη, μόνο αν ορθοποδήσουμε ψυχολογικά, μόνο τότε θα διαμορφωθούν οι αναγκαίοι όροι να ξεπεραστεί η κρίση.

Με την κοινωνία δύσπιστη, απέχουσα, εχθρική, κανένα σχέδιο δεν μπορεί να επιτύχει, καμιά προσπάθεια, καμιά μεταρρύθμιση, καμιά θυσία, δεν θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο.

Τα κόμματα και οι αρχηγοί τους κρίνονται ακριβώς από αυτήν την ειλικρινή και ενεργή συμβολή τους στο όντως δύσκολο έργο που ανέλαβαν.

Διαφορετικά αν δεν  το πιστεύουν, αν προκρίνουν το κριτήριο του πολιτικού κόστους και της τύχης του κόμματος τους, δεν θα αποφύγουν τα χειρότερα.

Να το πούμε καθαρά.

Στην κυβέρνηση αυτήν έλαχε εκτός των άλλων και  ο κλήρος να δώσει με την συμπεριφορά και τις πράξεις της ένα τέλος στην συνεχιζόμενη απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών.

Υπόθεση εξ ίσου σοβαρή και διαχρονικά επιτακτική, όσο και η πορεία προς το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης.

Πρέπει συνεπώς να «μετρούν τα λόγια» τους, με την ίδια αυτοσυγκράτηση την οποία οφείλουν όταν μιλούν για την οικονομία με το βλέμμα στραμμένο στους «εταίρους», τις αγορές και τις Βρυξέλλες, να ελέγχουν την συμπεριφορά τους, να αποδεικνύουν ότι έθεσαν οριστικά σε δεύτερη μοίρα τα προσωπικά κομματικά, πολιτικά και άλλα συμφέροντα, να γίνουν άτεγκτοι στην διαφθορά να αποποιηθούν κάθε ιδέα πελατειακής λογικής και πρακτικής.

Αλλά να το δείχνουν καθημερινά.

Να το αποδεικνύουν καθημερινά.

Και δυστυχώς από την μικρή αυτή διάρκεια της ζωής της «κυβέρνησης συνεργασίας» δεν μπορούμε να διακρίνουμε τέτοιες προτεραιότητες.

Το αντίθετο.

Κραυγάζουν ακόμη και τα φιλικά μέσα ενημέρωσης καθημερινά, οι άτυπες μετρήσεις δείχνουν τεράστια δυσπιστία και απογοήτευση.

Να αλλάξουν συμπεριφορές πριν είναι πολύ αργά.

Όχι μόνο για την εθνική μας υπόθεση, αλλά και για τους ίδιους και τα κόμματα τους.

Και κάτι ακόμη.

Όλες αυτές τις ημέρες δεν ακούστηκε λέξη για ένα «Εθνικό Σχέδιο», που θα συμπεριελάμβανε όχι μόνο τις απαιτήσεις της τρόικας, αλλά και τους στρατηγικούς στόχους της χώρας, και θα τους ενσωμάτωνε ακόμη και αυτήν την περίοδο των καθημερινών σχεδόν πιέσεων της τρόικας,  στους σχεδιασμούς των υπουργείων και της χώρας συνολικά.

Και εδώ προκύπτει το ερώτημα.

Έχει π.χ. δικό της σχέδιο η κυβέρνηση συνεργασίας για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους;

Υπολογίζει την επιρροή που ασκεί πάνω του η συνεχιζόμενη ύφεση, η τυχόν επίτευξη του στόχου της επιμήκυνσης που συνεπάγεται νέον δανεισμό είτε από τους εταίρους, είτε από τα ταμεία στήριξης;

Συνυπολογίζει το γεγονός των καταστατικών δεσμεύσεων που ΔΝΤ, που μπορεί  αιφνιδιαστικά να αποσυρθεί από το πρόγραμμα δανειοδότησης, διότι το χρέος της χώρας θα κριθεί πλέον μη βιώσιμο;

Προετοιμάζεται συνεπώς για το ενδεχόμενο νέου κουρέματος, αυτήν την φορά του χρέους προς τους εταίρους και την ΕΚΤ;

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το χρέος της χώρας έχει ήδη καταστεί μη βιώσιμο, αλλά κανείς δεν το συζητά, αφού τώρα κυνηγάμε τα 11.5 δισ.  τις μεταρρυθμίσεις και την επιμήκυνση.

Αλλά αυτό είναι ήδη μια πραγματικότητα, που όταν μπει στο τραπέζι θα ανατρέψει κάθε άλλη συζήτηση και θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιστάσεις και πιέσεις εξόδου της χώρας από το ευρώ και πιθανόν και την Ε.Ε.

Η απόφαση της Standard & Poor΄s να υποβαθμίσει  την πιστοληπτική αξιολόγηση του ελληνικού χρέους από  σταθερή σε αρνητική ,επειδή προβλέπει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα ξεπεράσει το 170% του ΑΕΠ το 2013, θα το καταστήσει δηλαδή μη βιώσιμο και άρα θα επιτρέψει στον ΔΝΤ να υπαναχωρήσει , αλλά και τις Βρυξέλλες να επικαλεστούν ότι η χώρα δεν μπορεί πλέον να επιτύχει τον δεσμευτικό στόχο του επιπέδου του δημόσιου χρέους στο 120% το 2020,γεγονός που ανατρέπει την ισχύουσα συμφωνία; 

Θα έχουν τότε την δυνατότητα να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο «Ιφιγένεια», που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες, ως μία από τις «λύσεις» που βρίσκονται στο τραπέζι ως απάντηση στο ερώτημα τις θα γίνει επιτέλους με την Ελλάδα.

Να μην μας διαφεύγει πως ποτέ στο παρελθόν, όταν κάθε φορά που η τρόικα βρισκόταν στην Ελλάδα για «αξιολόγηση» της πορείας της και τα διεθνή μέσα, οι αγορές, οι πολιτικοί κυρίως της Γερμανίας πίεζαν, απειλώντας με το περίφημο «GREXIT» , ποτέ  η χώρα δεν αντιμετώπισε τόσο σοβαρές και τόσο απροσχημάτιστες προειδοποιήσεις για μια «επίλυση» του προβλήματος Ελλάδα, που θα περιελάμβανε την «τελική και μοιραία λύση», την χρεωκοπία της δηλαδή και την έξοδο της  από το ευρώ.

Οι σαφείς υπαινιγμοί και οι δηλώσεις κορυφαίων στελεχών του ΔΝΤ που υπενθυμίζουν το Καταστατικό του, το πρόβλημα με το χρέος που εκτινάσσεται , η απίστευτη δήλωση του Γιούνγκερ, ότι η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει έξοδο από ευρώ «τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο» ανεξάρτητα αν στην συνέχεια πρόσθεσε και το «μετά», το όργιο των απειλών, των κατηγορηματικών δηλώσεων των Γερμανών πολιτικών, η ρητή δήλωση ότι το Eurogroupe  θα αποφασίσει για την επόμενη δόση τον Οκτώβριο, μετά δηλαδή την προθεσμία καταβολής της δόσης των 31.5 δισ. oι απόψεις διεθνών αναλυτών ,δεν προοιωνίζονται παρά την περιπέτεια και την «λύση» στο δράμα της χώρας.

Δίνω σημασία και στην επίμονη αναφορά του ΣΥΡΙΖΑ των τελευταίων ημερών ότι «αυτή η κυβέρνηση θα βγάλει την χώρα από το ευρώ» ερμηνεύοντας, ή καλύτερα αξιοποιώντας την  ευκαιρία για να αποδώσει το «μοιραίο» στην εφαρμογή του Μνημονίου….

Ελπίζω πως η άφιξη του Γιούνγκερ στην Ελλάδα και οι συζητήσεις του με τον πρωθυπουργό, οι συναντήσεις του Αντ. Σαμαρά με Μέρκελ και Ολάντ, θα μας δώσουν μια καθαρή και  ειλικρινή εικόνα των  πραγματικών προθέσεων τους και θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να κινηθεί με κάποια βεβαιότητα προς την κατεύθυνση της οριστικής λύσης του ελληνικού δράματος, που θα συνδέεται ασφαλώς και με τις προσεχείς κρίσιμες αποφάσεις της Ευρώπης για την συνολική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και των ελλειμμάτων της Συνθήκης   στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής.

Όσο είναι καιρός και πριν τα πράγματα ξεφύγουν εντελώς από τον οποιονδήποτε υπάρχοντα ακόμη έλεγχο της κυβέρνησης, πρέπει να τεθεί με τον πιο επιτακτικό και επίσημο τρόπο το πρόβλημα του δημόσιου χρέους , ακόμη και με προτεραιότητα απέναντι στην επιμήκυνση, με ότι αυτό συνεπάγεται  στην συνέχιση των θυσιών του ελληνικού λαού.

Για να μην πάνε και αυτές και η ελπίδα σωτηρίας της χώρας χαμένες.