ΣΤΟΝ 4^ο ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΑΝΑΖΗΤΕΊΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟ «ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ»

Και μερικά «ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ»

 

 

Οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής και του Euro group οι σχετικές με την Ελλάδα, είναι ιστορικά πρωτοφανείς τόσο για τα δεδομένα της χώρας μας, όσο και για την πολιτική της Ευρώπης στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.

Και δίνουν στην Ελλάδα, μια ανάσα, μια μοναδική και τελευταία ευκαιρία.

Και όπως δείχνουν τα πράγματα αρχίζουν επιτέλους να καταφθάνουν και «καλά νέα» από τις αγορές, την ΕΚΤ, τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης και κυρίως επιβεβαιώνεται η προοπτική

Ενός νέου κουρέματος του χρέους, αυτού που βρίσκεται στα χέρια των εταίρων μας πλέον, που θα εξασφαλίσει οριστικά την βιωσιμότητα και την διαχείριση του δημόσιου χρέους της χώρας.

 

Ταυτόχρονα όμως μεταφέρουν τυπικά και ουσιαστικά την ευθύνη ξεπεράσματος της κρίσης, αποκλειστικά στο εσωτερικό της χώρας, στους ώμους της Ελλάδας.

Η επόμενη ημέρα εξαρτάται τώρα από την πολιτική τάξη, τον επιχειρηματικό κόσμο, το συνδικαλιστικό κίνημα την Δικαιοσύνη τα Μέσα Ενημέρωσης , τα κοινωνικά δίκτυα, τους κοινωνικούς φορείς, τους επιστήμονες, τους διανοούμενους, και σε τελική ανάλυση από τον ελληνικό λαό.

Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά.

Τα καταγράφω λοιπόν αυτά αναλυτικά, γιατί με μια επιφανειακά και μόνο ματιά, μπορεί εύκολα κανείς να αντιληφθεί πως όχι μόνο δεν μπορεί να ελπίζει  στην αναγκαία και απόλυτη συστράτευση, την ενότητα, την αλληλεγγύη, την πίστη σ αυτό το γιγαντιαίων διαστάσεων έργο που μας περιμένει, το αντίθετο.

Έχει ανατραπεί με σαρωτικό τρόπο το πολιτικό περιβάλλον του 2009-10  και το σχήμα που το διαδέχθηκε χαρακτηρίζεται από χωρίς προηγούμενο ρευστότητα, κατακερματισμό, πτώση του επιπέδου της Βουλής, εκπροσώπηση ακραίων κοινωνικών ομάδων εξαέρωση της ιδεολογίας ως διαχωριστικής γραμμής και υποκατάσταση της από το ιδιόρρυθμο πολιτικό προϊόν της εποχής το «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» δηλαδή, σε πλασματικό και πρόσκαιρο ιδεολόγημα.

Το κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας δοκιμάζεται ως κουλτούρα, αλλά και διαγκωνισμός και οι εταίροι έχουν εκ των πραγμάτων ως προτεραιότητα τους την διαφύλαξη της ύπαρξης τους στον πολιτικό στίβο.

Για την χώρα εν τούτοις η κυβερνητική σταθερότητα, είναι κυριολεκτικά θέμα ζωής ή θανάτου, η αξιοπιστία, η αποτελεσματικότητα και η τόλμη απόλυτα αναγκαίες, γιατί εκτός των άλλων, στους εταίρους της κυβερνητικής συνεργασίας έλαχε να κάνουν πράξη ό,τι δεν έγινε την τελευταία εικοσαετία, να αλλάξει και να μεταρρυθμίσει σχεδόν τα πάντα στην χώρα, ως προϋπόθεση επιβίωσης της.

Στους κοινωνικούς χώρους κυριαρχούν τυφλά επαγγελματικά, κλαδικά και συντεχνιακά συμφέροντα, δίνονται μάχες διατήρησης των «κεκτημένων», ακόμη και αν αυτά είναι σκανδαλώδη προνόμια, στην Δικαιοσύνη παρατηρούνται φαινόμενα άρνησης και συντεχνιασμός.

Και φυσικά τα σκληρά μέτρα έχουν αποδιαρθρώσει και τα  τελευταία ίχνη κοινωνικής συνοχής και νηφάλιας αντιμετώπισης των προβλημάτων, των αιτίων και των συνεπειών της κρίσης.

Οι δανειστές και οι εταίροι έχουν ήδη δημόσια επισημάνει τους κινδύνους, που απειλούν την πορεία της χώρας στο εσωτερικό μέτωπο.

Γιατί και αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά μάλιστα, πως στην κοινωνία σήμερα κυριαρχούν μύθοι, σενάρια συνομωσίας χονδροειδείς «ερμηνείες» και παραπλανητικές θέσεις κομμάτων.

Για τα Μέσα Ενημέρωσης, δεν υπάρχουν πλέον «καλά νέα»…

Αλλά και τα «κακά νέα» προαναγγέλλονται, υπερτονίζονται και βομβαρδίζουν την ελληνική κοινωνία επί ημέρες, αν όχι επί μήνες ως πληροφορίες των.. επικείμενων αποφάσεων.

Οι αποφάσεις των εταίρων μας στην Ευρώπη, ακόμη και πιο θετικές παρερμηνεύονται, αναζητούνται δευτερεύουσες πτυχές που υπερτονίζονται, ακυρώνονται ως αίσθηση και θετική εξέλιξη.

Αναζητούνται ερμηνείες ,ακραίες και εκτός πραγματικότητας, τα πάντα γίνονται χάριν των τραπεζών του κεφαλαίου, της πλουτοκρατίας, των μεγαλοεργολάβων.

Η βία σε πολλά επίπεδα, γίνεται πια καθημερινή πραγματικότητα, παγιώνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων, επιτρέποντας σταδιακά την παθητικότητα απέναντι ακόμη και στην ρατσιστική και ναζιστική βία, το νέο φαινόμενο που γέννησε και συνεχίζει να τροφοδοτεί η κρίση, οικονομική και κοινωνική.

Αυτή λοιπόν η Ελλάδα, αυτή η πολιτική τάξη, αυτή η κοινωνία καλείται τώρα από την ιστορική συγκυρία να αναλάβει το όντως τιτάνιο έργο της ανόρθωσης, των μεγάλων αλλαγών, την κίνηση προς τα εμπρός, την διαμόρφωση των νέων συνθηκών και πεδίων μιας υγιούς οικονομίας, μιας συνεκτικής κοινωνίας,  με ελπίδες και οράματα, με πίστη σε κάποιο εθνικό σχέδιο, μια σταθερή Δημοκρατία που εξασφαλίζει τον σεβασμό των πολιτικών, των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων ενός κράτους διαφάνειας και δικαίου.

Θα μπορέσει η χώρα να τα καταφέρει;

Μόνη ελπίδα της, οι διάσπαρτες, αλλά αυξανόμενες πρωτοβουλίες μικρών ή μεγάλων ομάδων πολιτών, που στρατεύονται σε προγράμματα αλληλεγγύης, παροχής βοήθειας και κάθε είδους συμπαράστασης, μια νέα αντίληψη για την ζωή και τις αξίες της, μια κάθαρση από τον ιό της κατανάλωσης που μόλυνε τις τελευταίες δεκαετίες την κοινωνία, νέες εκφράσεις στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, ακόμη και οι κινήσεις πολιτικών πρωτοβουλιών από νέους άφθαρτους ανθρώπους, δείχνουν πως κάτι καινούργιο γεννιέται και μας επιτρέπει να ελπίζουμε.

 Υ.Γ. 1

Στα ΜΜΕ , πέρα από την βαθιά οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν, την ανεργία του κλάδου και τον ρόλο των ιδιοκτητών, εμφανίζεται τώρα και μια δραματική  αύξηση του φαινομένου των «στρατευμένων» δημοσιογράφων, γεγονός που επιδεινώνει την κρίση στον κλάδο, διαστρεβλώνει την ενημέρωση, αλλοιώνει την ίδια την φύση της Δημοκρατίας.

 Υ.Γ. 2

Άκουσα τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και του Λούλα ντα Σίλβα σ αυτό το ταξίδι του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρεί να  «εμπλουτίσει» την πολιτική και το πρόγραμμα του κόμματος για την έξοδο από την κρίση.

Δεν στέκομαι στο ερώτημα που προκύπτει αμέσως, για το ποια η σχέση και οι ομοιότητες ανάμεσα στην Λατινική Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα στον χώρο της  Ζώνης του Ενιαίου Νομίσματος.

Σημειώνω απλώς ότι τόσο οι συμβουλές του Λούλα, όσο και πολιτικές που εφάρμοσαν οι αριστερές κυβερνήσεις στην Ν. Αμερική, έχοντας τεράστια αποθέματα εθνικού πλούτου και ελευθερίας άσκησης  νομισματικής πολιτικής καμιά απολύτως σχέση δεν μπορούν να έχουν με την σημερινή Ελλάδα, μέλος της Ευρωζώνης με κανένα απολύτως περιθώριο άσκησης πολιτικής κρατικών επενδύσεων, ή νομισματικής πολιτικής.

Και παρ όλη την κρίσης ακόμη και σήμερα, καμία σύγκριση  δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στις δύο χώρες, ιδιαίτερα στον τομέα της φτώχειας και των αδύναμων κοινωνικών ομάδων.

Και συνεπώς μπορεί κανείς εύκολα να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ή η  διακηρυσσόμενη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για την παραμονή της χώρας στην Ζώνη του Ευρώ αποτελεί προπέτασμα καπνού, ή ότι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το χάος που χωρίζει τις δύο περιπτώσεις και  κατά την γνωστή τακτική του λαϊκίζει ασύστολα.

 Υ.Γ. 3

 Διάβασα και την δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου¨

«Δεν έχω πρόθεση να ρίξω την κυβέρνηση και να την ωθήσω σε εκλογές» και θαύμασα για άλλη μια φορά την σοβαρότητα του ανδρός, την παντελή απουσία αίσθησης του γελοίου…

Και επαγγέλλεται το νέο στην πολιτική….

 Υ.Γ. 4

 Διαμοιράζουν και πάλι τα «ιμάτια της διοίκησης οι εταίροι της κυβέρνησης συνεργασίας.

Μια από τις χειρότερες εκφράσεις του πελατειακού πολιτικού συστήματος και της εξαθλίωσης και διάλυσης του κράτους, επανέρχεται στο προσκήνιο ως εφιάλτης, και ξυπνά τις χειρότερες μνήμες.

Τα τρία κόμματα κατανέμουν μεταξύ τους τις κρίσιμες κρατικές διευθυντικές θέσεις και ορίζουν πολιτευτές, αποτυχόντες βουλευτές οι οποίοι θα φέρουν σε πέρας το τιτάνιο έργο ανόρθωσης της χώρας.

Προηγήθηκε όπως πολύ καλά θυμόμαστε η περιβόητη διαδικασία

του open gov. μία από τις ιδέες των πρώτων ημερών του Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργού, που εμφανίστηκε ως επαναστατική  αξιοκρατική μέθοδος στελέχωσης της κρατικής μηχανής, όπως και ήταν, που όμως βούλιαξε στα ρηχά της γραφειοκρατίας, των πιέσεων και των απίστευτων  καθυστερήσεων και εξελίχθηκε σε φάρσα.

Αλλά τα λάθη μιας αποτυχημένης στην εφαρμογή της πολιτικής, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την επιστροφή στο άθλιο παρελθόν, χρήσης του κράτους ως «λάφυρου»των νικητών και ευκαιρία βολέματος ημετέρων .

Άθλια τακτική και ακατανόητη συμπεριφορά.

Η πολιτική τάξη αδιαφορεί προκλητικά απέναντι στην καθολική απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών και μάλιστα σε μια από τις κύριες αιτίες του φαινομένου.

Η παλιά μεθοδολογία και η στρεβλή και παρακμιακή αντίληψη περί του ρόλου του κράτους ζουν και βασιλεύουν…

Υ. Γ.

Έτσι λοιπόν.

Μετά από τους ξεσηκωμούς, τα συλλαλητήρια, το αντάρτικο και τελικά τον εμφύλιο πόλεμο στην Συρία, που στοίχισε μέχρι στιγμής την ζωή σε 40.000 Σύριους, κυρίως γυναίκες και παιδιά, διέλυσε την κοινωνία, κατέστρεψε πόλεις χωριά, καλλιέργειες και κάθε μορφής οικονομική δραστηριότητα και κοινωνική υποδομή, πολεμικά πλοία της Ρωσίας ξεκινώντας από την Βαλτική κατευθύνονται προς την Ανατολική Μεσόγειο, έτοιμα να παραλάβουν τους Ρώσους υπηκόους που βρίσκονται στην Συρία για διάφορους πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους, γιατί η Ρωσία έχει πλέον πεισθεί ότι το καθεστώς Άσαντ μετράει ημέρες.

Έπρεπε να γίνει ολοκαύτωμα μια ολόκληρη χώρα για να αναγκαστούν να πειστούν οι δύο δυνάμεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ η Κίνα κι η Ρωσία, ότι το καθεστώς Άσαντ δεν μπορεί να συνεχίσει και ότι πρέπει να σταματήσει η διάλυση της χώρας και της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το πρόβλημα της Συρίας είναι από τα πλέον ακανθώδη και δυσεπίλυτα διπλωματικά και στρατηγικά προβλήματα,  που προέκυψαν από την περίφημη «Αραβική Άνοιξη».

Ιράν, Τουρκία, Ισραήλ, Η.Π.Α. και ακόμη τα γειτονικά  κράτη Λίβανος και Ιορδανία, έχουν ζωτικά συμφέροντα για το αύριο της Συρίας.

Η Κίνα όμως όπως και η Ρωσία χρησιμοποίησαν αυτό το απαράδεκτο κληροδότημα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το δικαίωμα δηλαδή του VETO των νικητών του πολέμου, για να εμποδίσουν κάθε ουσιαστική παρέμβαση του Ο.Η.Ε. στην κρίση και να οδηγήσουν τα πράγματα στην ανθρωπιστική και οικονομική κατάρρευση μιας χώρας, χάριν των στρατηγικών τους συμφερόντων.

Θα έρθει άραγε η εποχή που τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, θα βρίσκουν ανεμπόδιστα  τον δρόμο τους προς τα Διεθνή Δικαστήρια;