ΣΥΝΟΜΩΤΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ,

 Ή ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ;

Η απόφαση της Βουλής για την λίστα Λαγκάρντ, ως

αφετηρία θετικών εξελίξεων;

  

Έχει κανείς την εντύπωση, ότι το σύμπαν συνωμότησε για να διαψεύσει την γνωστή ρήση ότι «Ο Θεός αγαπά την Ελλάδα»..

Τώρα βέβαια το κατά πόσον ο Θεός αγαπά την Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα, και γιατί,  είναι μια άλλη , περισσότερο σοβαρή ιστορία, αλλά χάριν της σύνθεσης του κειμένου αυτού, ας το δεχτούμε.

Και ας μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία τρία χρόνια κυκλοφόρησε ευρύτατα στο εσωτερικό της χώρας και το εξωτερικό ότι «μόνο ένα θαύμα σώζει την Ελλάδα»….

Και γιατί αυτή η προσέγγιση;

Μα όλοι φαντάζομαι ρητά, ή στο βάθος  αποδεχόμαστε πως οι αποφάσεις των εταίρων μας στην Ευρώπη, στο τέλος του χρόνου που πέρασε και  το μετά βεβαιότητας επερχόμενο νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους μετά τις Γερμανικές εκλογές, διαμόρφωσαν κάτι παραπάνω από ένα στάδιο ανάσας, στην τρίχρονη δραματική πορεία της χώρας μέσα στην κρίση χρέους.

Διαμόρφωσαν όπως το αποδέχτηκαν και οι περίφημες αγορές μια βεβαιότητα  της παραμονής της χώρας στο ευρώ, αλλά και το κλίμα μιας νέας εκκίνησης απόλυτα αναγκαίου και ουσιαστικού όρου για την υπέρβαση της κρίσης.

Και υπήρξαν μικρά, αλλά ουσιαστικά βήματα στην κατεύθυνση αυτήν.

Και η χώρα προσδοκά ότι τα βήματα αυτά θα γίνουν σταθερά, και μετρήσιμα, ώστε στο τέλος του 2013 να δώσουν το σήμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό ότι αφήνουμε πίσω μας τα σκοτάδια του τούνελ.

Και ξαφνικά η «συνομωσία» για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, έδειξε τα δόντια της.

Το πολιτικό σύστημα δείχνει πως δεν έχει διδαχθεί τίποτε από το παρελθόν, ούτε και από τις αιτίες που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού.

Άρκεσε να προκύψει  η υπόθεση της διαβόητης λίστας Λαγκάρντ, για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και να δηλητηριαστεί η πολιτική ζωή του τόπου, να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία, να συμβούν να αδιανόητα να ξεστρατίσει η συζήτηση, να χάσουμε και πάλι  τον ορίζοντα από τα μάτια μας.

Λαϊκισμός του χειρίστου είδους, μύθοι, κομματισμός ασύστολος χωρίς φραγμούς και όρια, απόπειρα εκμετάλλευσης, χυδαίοι υπαινιγμοί, παραπλάνηση της κοινωνίας.

Και όλα αυτά υποτίθεται  στον βωμό του κοινωνικού συμφέροντος, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλος από το αμείλικτο κυνήγι της φοροδιαφυγής και η είσπραξη επιτέλους κάποιων  από τα διαφεύγοντα δισεκατομμύρια φόρων, από μια απίστευτων διαστάσεων λίστα 50.000 πολιτών και εταιριών, που πρέπει να ερευνηθούν, και υποχρεωθούν να πληρώσουν.

Αυτός ο κορυφαίος στόχος ξεχάστηκε και αντί να καταγγέλλεται η κυβέρνηση ότι ολιγωρεί, ότι δεν έχει αποτελεσματικό σχέδιο ορατών αποτελεσμάτων, που από μόνα τους θα έθεταν σε κίνηση  τον μηχανισμό αποκατάστασης των αδικιών και θα απάλυναν έστω και μερικώς την αφόρητη κατάσταση στην οποία σύρθηκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες, κυρίως των πιο αδύναμων, επιχειρήθηκε  με ακρότητες, με παραβίαση κάθε κανόνα και αρχής μιας  ευνομούμενης και δημοκρατικής πολιτείας, ένα χυδαίο ακραίου λαϊκισμού παιχνίδι δηλητηρίασης της πολιτικής ζωής, διαμορφώνοντας επικίνδυνα μέτωπα και συμμαχίες, μεταβάλλοντας την καθημαγμένη έτσι κι αλλιώς Βουλή σε πεδίο άθλιων συγκρούσεων και απαράδεκτων εντυπώσεων.

Φυσικά, ούτε λόγος για νηφαλιότητα, για τήρηση δεδομένων και παραδεδεγμένων κανόνων της Δημοκρατίας της Δικαιοσύνης, των ατομικών δικαιωμάτων.

Τα πάντα στον βωμό του κομματικού συμφέροντος, είτε της επιβίωσης, είτε της κατάκτησης της εξουσίας.

Τα ίδια και χειρότερα με τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό με επίκεντρο την Βίλλα Αμαλίας , τα σχέδια σχετικά με τους χώρους υπό κατάληψη και την άμεση εμπλοκή των κομμάτων.

Με βεβαιότητα λοιπόν μπορεί κανείς να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τόσο η επιχείρηση όσο και η αντίδραση , στην συγκεκριμένη περίπτωση της «Αμαλίας» δεν είχαν παρά στόχους στενού κομματικού συμφέροντος, ανεξάρτητα ποιος τελικά κερδίζει και ποιος χάνει.

Και ήρθε αμέσως μετά, η επίθεση στα γραφεία της Ν. Δημοκρατίας και το γραφείο του πρωθυπουργού.

Μπορούμε να έχουμε και την παραμικρή έστω αμφιβολία , ή και την αυταπάτη- στην οποία διακρινόμαστε τελευταία-, για το πώς θα ακουστεί στο εξωτερικό η είδηση της επίθεσης με Καλάσνικωφ στα γραφεία του πρωθυπουργού; Και η επιρροή που θα ασκήσει το γεγονός στην εικόνα της χώρας διεθνώς στον Τουρισμό, στην αξιοπιστία και την σοβαρότητα της;

Και μετά την  έκρηξη της βόμβας στο MALL,πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε για επενδύσεις και ανάπτυξη ,που αποτελούν τον καίριο όρο υπέρβασης της κρίσης και  μιας νέας πορείας ;

Και μπορεί να μην μας ενδιαφέρει ποιος χάνει όταν πρόκειται για πολιτικά και κομματικά οφέλη, αλλά μας ενδιαφέρει και πολύ μάλιστα, όταν αυτός που χάνει είναι η ελληνική κοινωνία και η χώρα γενικότερα.

Τίποτε στην χώρα αυτή, δεν μπορεί να συζητηθεί με βάση κάποιες αρχές, έστω ιδεολογίες, αλλά να συζητηθεί, με στόχο να βρεθούν λύσεις, ή στην χειρότερη περίπτωση να διατυπωθούν καθαρά και χωρίς υπεκφυγές οι απόψεις και ο λαός να κρίνει.

Μέσα στην ένταση που δημιουργείται τα πράγματα άνετα μπορούν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο και η χώρα να ξαναζήσει ημέρες, που δεν θέλει ούτε να θυμάται.

Αλλά αυτήν την φορά με τρομακτικό τίμημα.

Τον ορατό κίνδυνο να κατρακυλήσει για άλλη μια φορά η χώρα στα αδιέξοδα, την παρακμή, την δυσπιστία και την αβεβαιότητα ότι μπορεί, ή θέλει να ξεφύγει από τον βρόγχο της κρίσης.

Υ.Γ. 1

Η συζήτηση στην Βουλή για την λίστα Λαγκάρντ και η ψηφοφορία που ακολούθησε, έθεσε κατά  την γνώμη μου ένα λυτρωτικό τέλος στην ομηρία του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου του κόμματος του, απέτρεψε τον κίνδυνο ενός κυβερνητικού «ατυχήματος», που θα οδηγούσε την χώρα σε περιπέτειες, με δεδομένη την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, και επιτρέπει στο ΠΑΣΟΚ να κινηθεί προς το κρίσιμο Συνέδριο του με μεγαλύτερη συνοχή και προσήλωση στους στόχους που έθεσε. Να δοθεί ένα τέλος στην εσωκομματική αστάθεια και στην αδυναμία του να εκφράσει μια νέα πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, να φέρει στο προσκήνιο νέα άφθαρτα πρόσωπα  και να αποτελέσει την σταθερά για την ενότητα των κεντροαριστερών κομμάτων και κινημάτων.

Και όλα αυτά ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί οριστικά η υπόθεση της λίστας και φυσικά αν υπάρχει στην ελληνική κοινωνία , ή σε κάποιο τμήμα της η πεποίθηση, ή η προσδοκία για ένα ουσιαστικό ρόλο  του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Είναι θλιβερό ότι τα σημαντικά αυτά πολιτικά συμπεράσματα, πρέπει να εξαχθούν μέσα από μία ακόμη επονείδιστη παράσταση πολιτικής παρακμής, όπως αυτή που δόθηκε στην Βουλή και ανέδειξε για άλλη μια φορά, την δραματική αδυναμία του πολιτικού συστήματος, να συνειδητοποιήσει την έκταση της απαξίωσης του στην συνείδηση των πολιτών.

Το επίπεδο των αντιπαραθέσεων, η φθορά του πολιτικού λόγου, η εμφάνιση φαινομένων λεκτικής βίας μέσα στο Κοινοβούλιο, τροφοδοτούν την βία στην κοινωνία και διαμορφώνουν το κατάλληλο κλίμα μέσα στο οποίο θα ανθίσουν τα πιο ακραία και δηλητηριώδη «άνθη του κακού».

Ο εκκωφαντικός ήχος των Καλάσνικωφ και της βόμβας στο MALL, ακούγεται ως εφιάλτης και ξυπνά ανατριχιαστικές μνήμες ενός παρελθόντος ,που πιστεύαμε ότι αφήσαμε οριστικά πίσω μας.

Η χώρα όμως χρειάζεται ηρεμία, προσήλωση σε εθνικούς στόχους, απερίσπαστη δημιουργική κινητοποίηση, ενθάρρυνση, τόλμη σε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, νέες ιδέες , ώστε να αξιοποιηθούν οι  θυσίες  των Ελλήνων και η  ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όπως εκφράστηκε πρόσφατα και μας έδωσε το περιθώριο μιας νέας εκκίνησης.

Να μην χαθεί και αυτή η ευκαιρία. Αυτό είναι το ζητούμενο.