ΤΑ ΕΚΛΟΓΙΚΑ  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ  ΣΤΗΝ  ΙΤΑΛΙΑ

ΚΑΙ  ΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΠΕΙΡΑΜΑ  ΤΗΣ  ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

 

Κυριάρχησε ο Π.Λ. Μπερσάνι της Κεντροαριστεράς στις Ιταλικές εκλογές, αλλά κατά δήλωση του «ο Μπέπε Γκρίλο είναι ο νικητής των εκλογών», κυρίως για το όντως εντυπωσιακό αποτέλεσμα του.

Αλλά και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι έκανε ένα απίστευτο «come back», που συντάραξε την Ευρώπη κυρίως όμως την Γερμανία και τις Βρυξέλλες, όπου διαμορφώνεται και επιβάλλεται η πολιτική της λιτότητας, που είναι και η γενεσιουργός αιτία αυτού  του πρωτοφανούς για τα ευρωπαϊκά πράγματα φαινομένου.

Το πρώτο κατά την γνώμη μου συμπέρασμα από τις εκλογές της Ιταλίας, είναι η επιβεβαίωση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και κυρίως η πολιτική ελίτ που ηγείται, έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί ιδίως στις χώρες που πλήττονται από την κρίση, αλλά και γενικότερα, αποξενώνοντας τεράστιες, σχεδόν πλειοψηφικές μάζες από την σχέση τους με το όραμα και την αποδοχή της Ένωσης του Ευρωπαϊκού πειράματος οικονομικού και πολιτικού.

Και ότι αργά ή γρήγορα και προτού διαλυθούν ο κοινωνικός ιστός και οι θεμελιώδεις κατακτήσεις της Δημοκρατίας στα κράτη μέλη και αναδυθούν από το σκοτεινό παρελθόν της Ευρώπης, δυνάμεις οργής, τυφλές εκδικητικές, που θα γεννήσουν αντιδημοκρατικά , ακραία και ανατρεπτικά μορφώματα, θα πρέπει να επανεξεταστεί η πολιτική-φάρμακο για την κρίση χρέους των κρατών και η φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση εκατομμυρίων πολιτών της.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι τα φαινόμενα των εκλογών αυτών, των ιταλικών κατ αρχήν και των ελληνικών φυσικά, οδηγούν πέραν των άλλων και στην αναγκαστική «συμβίωση» των πιο ανόμοιων και   αντιτιθέμενων πολιτικών σχημάτων.

Οι παλιές γνώριμες διαχωριστικές γραμμές ιδεολογικές και πολιτικές, οι εκφράσεις κοινωνικών ομάδων, όπως τις γνωρίζαμε έχουν εξαερωθεί στην κυριολεξία. Οι κοινωνίες των χωρών που πλήττονται από την κρίση και κυρίως από την επιβαλλόμενη μέθοδο αντιμετώπισης της, έχουν πλήρως αποδιαρθρωθεί και η οργή, η μισαλλοδοξία, ο αποκλεισμός, η μυθολογία , ο λαϊκισμός,  έχουν αναδειχθεί σε κυρίαρχο κριτήριο της προεκλογικής αντιπαράθεσης και των επιλογών των ψηφοφόρων.

Αλλά η «Ιταλία δεν είναι Ελλάδα»...

Είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης και η πορεία της επηρεάζει , για να μην πω μπορεί να κλονίσει συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η αναζήτηση μιας λύσης , που να βγάλει την Ιταλία από αδιέξοδο, έστω για ορατό χρόνο, φαίνεται απίθανη, αλλά υπό την πίεση των πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει σε εξ ίσου απίθανα σχήματα πολιτικής συνεργασίας.

Μια κυβέρνηση συνεργασίας του Δημοκρατικού Κομματος της Αριστεράς του Π.Λ.  Μπερσάνι με την κεντροδεξιά του Σ. Μπερλουσκόνι , ο περίφημος «Μεγάλος Συνασπισμός», ή με το Κόμμα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, φαντάζει απόπειρα επιστημονικής φαντασίας, αλλά υπό την δραματική πίεση των αγορών, και της Ευρώπης, μπορεί να οδηγήσει σε αδιανόητους γάμους και συμβι9ασμούς, που φυσικά θα εξελιχθούν ανεξέλεγκτα, καθώς κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι βουλευτές των κομμάτων μια τέτοιας συνεργασίας, θα την αποδεχθούν και θα συνεργήσουν.

Και ήδη καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία, ο πλέον απρόβλεπτος «εταίρος» μιας κυβέρνησης συνεργασίας ο Μπέπε Γκρίλο, αφού απάντησε στην έμμεση πρόσκληση του  Π.Λ. Μπερσάνι για συνεργασία δήλωσε : «Μιλά ένας νεκρός», κόβοντας κάθε προοπτική συνεργασίας. Την ίδια στάση θα κρατήσει και απέναντι στον Σ.  Μπερλουσκόνι. Μένει ο «Μεγάλος Συνασπισμός» λοιπόν…

Και όσοι καταλήγουν στο συμπέρασμα πώς καλύτερη λύση από έναν ιδεολογικά και πολιτικά «ανόσιο» γάμο όπως αυτός που συζητείται είναι νέες εκλογές, δεν θα πρέπει να αγνοήσουν τα αποτελέσματα των «νέων εκλογών» στην Ελλάδα.

Στην Ιταλία θα οδηγηθούμε σε απερίγραπτες ανατροπές και καταστάσεις ανεξέλεγκτες, όπως απέδειξε η στάση των Ιταλών ψηφοφόρων .

Και έτσι συναντάμε την ελληνική προηγηθείσα εμπειρία της συγκυβέρνησης των τριών κομμάτων, που φαντάζει «ιδεατή» μπροστά στην κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ιταλία.

Διότι «η Ελλάδα δεν είναι Ιταλία»…

Ένα κόμμα της κεντροδεξιάς και δύο κόμματα της Κεντροαριστεράς φιλοευρωπαϊκής κατεύθυνσης συγκροτούν μια κυβέρνηση προγραμματικής συμφωνίας, για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και κυρίως στην πρώτη άμεση φάση της ολοκλήρωσης της  συμφωνίας με τους εταίρους για να αποφευχθεί η χρεοκοπία.

Και το πετυχαίνουν με τους καλύτερους δυνατούς όρους  κάτω από τις συνθήκες και τις πολιτικές που κυριαρχούν.

Οι εκλογές βέβαια ανέδειξαν και στην Ελλάδα φαινόμενα εντυπωσιακής αντίδρασης της κοινωνίας, μιας κοινωνίας που έχει οδηγηθεί βίαια στις ανατροπές, στην ανεργία και την φτωχοποίηση. Συγκριτικά όμως με την Ιταλία, οι Έλληνες έδειξαν αυτοσυγκράτηση , τουλάχιστον η πλειοψηφία τους, που ανέδειξαν  τον δρόμο της συνεργασίας και την αποφυγή του αδιεξόδου.

Γι αυτό είναι πάντα καλό να έχει κανείς συγκριτικά μεγέθη και στοιχεία.

 Μόνο έτσι μπορεί να αξιολογεί αντικειμενικά τα δεδομένα.

Όχι πως δεν υπάρχουν προβλήματα στην συνεργασία αυτήν.

Όχι πως δεν διαγκωνίζονται να επιβιώσουν τα κόμματα που την συναπαρτίζουν, και άρα να αναδεικνύουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την «άλλη πολιτική τους.

Καταφέρνουν πάντως μέχρι τώρα να ισορροπούν.

Και όπως δείχνουν οι μετρήσεις των τάσεων και των απόψεων της κοινής γνώμης να συνεχίζουν να απολαμβάνουν της υποστήριξης, εκείνων που τουλάχιστον τους ψήφισαν και άρα η απόφαση τους και η πολιτική τους φαίνεται να ανταποκρίνεται τουλάχιστον στα αισθήματα των ψηφοφόρων τους .

Η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ- με την ευκαιρία του κρίσιμου Συνεδρίου του- είναι διαφορετικής ποιότητας και χαρακτήρα.

Ένα αριστερό, πατριωτικό, φιλολαϊκό κόμμα, όπως εξελίχθηκε, υποχρεώθηκε , κάτω από τις γνωστές περιστάσεις και ανέλαβε  την ευθύνη να επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία πρωτοφανούς αγριότητας και έκτασης οικονομικά μέτρα, να προκαλέσει απίστευτες ανατροπές στην ζωή χιλιάδων οικογενειών, να οδηγήσει την ανεργία σε επίπεδα πανευρωπαϊκού ρεκόρ χωρίς προηγούμενο και φυσικά να υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής του.

Και καθημαγμένο από τις δεύτερες εκλογές, να αποφασίσει ότι αυτό που του μένει δεν είναι να κρυφτεί στην γωνία και να γιατρέψει τις πληγές του, αλλά να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ιστορικών στιγμών και να συναινέσει στην μοναδική λύση ώστε η χώρα να συνεχίσει να υπάρχει , να διαπραγματευθεί, α συμφωνήσει και να αναλάβει πλέον η ίδια τις τύχες της στα χέρια της.

Είναι συμφέρον όλων και της χώρας οπωσδήποτε, να παραμείνει αυτή η κυβέρνηση στην θέση της και να αποχωρήσει με την λήξη της τετραετίας , όταν εφ όσον όλα εξελιχθούν ευνοϊκά και δεν προκύψουν νέες δυσχέρειες σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα παραδώσει μια χώρα ωριμότερη πολιτικά ελπίζω, σε οικονομική κινητικότητα, δηλαδή μια οικονομία σε ανόρθωση και μια κοινωνία με ελπίδες.

Θα εκτιμηθεί από τον ελληνικό λαό, αυτή η πολιτική;

Απομένει να το δούμε .