Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

ΤΗΣ «ΑΝΑΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ»

Και τι υποκρύπτει η εμμονή του διαχωρισμού «μνημονιακός»- αντιμνημονιακός»

 

Οι αλλαγές στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για το Ευρώ και την Ε.Ε. δεν μπορούν πια να γίνουν αντιληπτές, ούτε και από τα μέλη και τα στελέχη του.

Η τελευταία διατύπωση περί «αναστολής του Μνημονίου» η πιο σουρεαλιστική απ όλες όσες προηγήθηκαν, επιβεβαιώνουν την άποψη του υπαρκτού ελλείμματος γνώσης και της δυνατότητας να διαμορφώνει συγκροτημένη πολιτική για τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πράγμα είναι εξαιρετικά σοβαρό σε μια τόσο περίπλοκη σύνθετη και απαιτητική εποχή όπως η δική μας, που ο πολιτικός, υπουργός, ή πολιτικός αρχηγός, δεν αρκεί να έχει μια γενική θεώρηση των πραγμάτων, πολύ περισσότερο όταν η ιδεοληψία είναι κεντρικό στοιχείο του χαρακτήρα του.

Τι σημαίνει αναστολή στην περίπτωση των διεθνών συμβάσεων που συνθέτουν και εμπεριέχουν τις δεσμεύσεις και την εν γένει πολιτική των Μνημονίων;

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει . Οι ερμηνείες και τα σενάρια είναι τόσα πολλά και συγκρουόμενα, ώστε όλες να καταλήγουν τελικά είτε σε χιούμορ, είτε σε απελπισία…

Είναι πραγματικά ατύχημα για την χώρα, αυτή η διαχωριστική γραμμή σε «μνημονιακά» και αντιμνημονιακά» κόμματα, μια αυθαίρετη και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου πλέον διάκριση, που παρεμποδίζει το ξεκαθάρισμα των διαχωριστικών γραμμών και των ιδεολογικοπολιτικών ορίων μεταξύ των κομμάτων.

Όταν ένα ψευδοδίλλημα χωρίζει τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, τότε το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής δεν μπορεί παρά να είναι ο λαϊκισμός, η ανευθυνότητα και η παραπέρα απαξίωση.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις και ιδιαίτερα τα όσα συνέβησαν στην περίπτωση της Κύπρου, δεν υπάρχουν περιθώρια «παιχνιδιών» και υπεκφυγών για ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ,για την εφαρμοστέα πολιτική ξεπεράσματος της κρίσης, όταν θεσμικά και εκ των πραγμάτων, είναι και διεκδικητής της εξουσίας.

Είναι τόσο μεγάλες και τόσο περίπλοκες οι αλλαγές που συντελούνται μέσα σε ελάχιστο χρόνο, στην Ε.Ε. και στο εσωτερικό της ευρωζώνης, που η εμμονή σε ξεπερασμένες αντιλήψεις και πολιτικές εμποδίζουν και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διαμορφώσει μια συνεκτική οικονομική και πολιτική πρόταση, εξ ίσου αναγκαία για το ίδιο και την χώρα.

Αυτός φυσικά είναι και ο λόγος που το κόμμα αυτό, κάτω από τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην χώρα , έχει μείνει σε ένα ποσοστό λίγο πάνω, λίγο κάτω από το 25%, συχνά πίσω από το κόμμα που κυβερνά και συνεπώς συγκεντρώνει την κριτική, την αγανάκτηση και την οργή των πολιτών. Δεν μπορεί να ξεφύγει παρά τον απίστευτο παλαιοπολιτικό λαϊκισμό του, που με ευκολία και χωρίς αναστολές αγκαλιάζει κάθε αίτημα και αναγορεύει τον εαυτό του σε υπερασπιστή  των πάντων.

Αλήθεια αυτά τα στοιχειώδη πολιτικά συμπεράσματα δεν βρίσκονται ποτέ στο τραπέζι των συζητήσεων, ή την ημερήσια διάταξη των οργάνων του;

Η «κυβέρνηση της αριστεράς» την οποία ευαγγελίζεται θα στηρίζεται γύρω σ αυτό το ποσοστό, αρκεί να είναι πάνω από την Ν.Δ. ώστε να εισπράξει το «αντιλαϊκό» και αντιδημοκρατικό» δώρο των 50 εδρών, και να σχηματίσει ένα μέτωπο των «αντιμνημονιακών δυνάμεων», μεταξύ των οποίων φυσικά και των Ανεξάρτητων Ελλήνων και όποιων άλλων, ανεξαρτήτως πολιτικών και ιδεολογικών χασμάτων που τους χωρίζουν;

Μήπως, εκτός των άλλων, κυρίως εσωτερικών ισορροπιών, αυτό το «προκάλυμμα» είναι και ο λόγος που επιμένει να διαχωρίζει τα κόμματα και τις πολιτικές σε «μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά»;