ΤΟ ΟΝΕΙΔΟΣ  ΤΗΣ  ΝΕΑΣ ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ

Ένοχοι κράτος και κοινωνία

Την πρώτη ημέρα που  διάβασα την πληροφορία των πυροβολισμών εναντίον εργατών συλλογής φράουλας στην Νέα Αμαλιάδα, το μυαλό μου πήγε σε κάτι γνωστό, κάτι που είχα ξανακούσει.

Και μετά ήρθαν οι οδυνηρές λεπτομέρειες και το ιστορικό  μιας πληγής που σε κάποιο σημείο της χώρας κακοφορμίζει, ήρθε η ντροπή και η οργή της συμπεριφοράς μιας ολόκληρης κοινωνίας, τοπικής κατ αρχήν, απέναντι σε λιμοκτονούντες και υποσιτισμένους εργάτες, η εκμετάλλευση, οι άθλιες συνθήκες ζωής, ο φόβος της απέλασης που κλείνει στόματα, η «συνέργεια» των τοπικών αρχών, που καλύπτει τα τοπικά συμφέροντα, ο διεθνής διασυρμός, οι απόπειρες  εμπάργκο εναντίον της φράουλας της Αμαλιάδας, η κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, η σύλληψη των ενόχων, η πλήρης αποκάλυψη του τι συνέβαινε εκεί στην δυτική Πελοπόννησο επί χρόνια.

Δεν χρειάζεται να περιγράψω νομίζω εδώ τα γεγονότα και το ιστορικό τους. Έγιναν γνωστά ήδη στην ελληνική κοινωνία- για άλλη μια φορά δυστυχώς- και το νέο ταξίδεψε αστραπιαία στον κόσμο.

Το ερώτημα που μας βασανίζει τώρα και δεν θα μας αφήσει εύκολα να ξεχάσουμε, είναι :

Υπάρχει στην Νέα Αμαλιάδα   ελληνικό κράτος;

Υπάρχει Δήμος, Περιφέρεια, Αστυνομική Αρχή, Δικαστική εξουσία;

Υπάρχουν βουλευτές που εκλέγονται στην περιοχή;

Υπάρχει νοσοκομειακή οργάνωση και κοινωνικές υπηρεσίες- όσες τέλος πάντων απέμειναν;

Υπάρχουν ελεγκτικές αρχές των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων;

Υπάρχει η τέταρτη εξουσία , τύπος, ραδιόφωνο, τοπική τηλεόραση, με όσους εργάζονται στα μέσα αυτά;

Γιατί αυτή η εκκωφαντική και ένοχη σιωπή;

Κανένας απ όλους αυτούς, δεν γνώριζε τι συμβαίνει, δεν έκανε τον κόπο να επισκεφτεί τα «θερμοκήπια» μέσα στα οποία στοιβάζονταν οι χιλιάδες- γιατί για χιλιάδες πρόκειται- μετανάστες από το Μπαγκλαντές , κάτω από τις χειρότερες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής;

Να πληροφορηθεί για την άγρια και απάνθρωπη εκμετάλλευση της ανάγκης των ανθρώπων αυτών να εργαστούν, να μην απελαθούν, να πληρώνονται κανονικά ;

Έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα , στην αθλιότητα των πυροβολισμών ως απάντηση στο δίκαιο αίτημα τους να πληρωθούν την εργασία που προσφέρουν;

Αλλά όταν ακραίες πλευρές του προβλήματος ξέφευγαν από την τοπική «σιωπή», το 2006, το 2007, το 2008,το 2009, το 2010, το 2011, και το 2012,  είτε από δηλώσεις τοπικών παραγόντων, είτε από τις απεργίες των «δούλων των φραουλοχώραφων» , για να ξεχαστούν αμέσως μετά, τι ακριβώς έκανε η ελληνική κοινωνία πλέον και οι φορείς της;

Μήπως οργανώθηκε  καμιά εκστρατεία τύπου «Free Gaza» και μετάβαση εκεί αντιπροσωπειών είτε κομμάτων, είτε κοινωνικών οργανώσεων και εθελοντών,  σε ένδειξη συμπαράστασης, ανάδειξης του προβλήματος και πίεσης στην κυβέρνηση και τα κόμματα;

Ά μήπως οργανώθηκε από τα κοινωνικά κινήματα ένα τοπικό «Παρατηρητήριο», όπως αυτό για τα αποδημητικά πουλιά, ή τα δικαιώματα των καταναλωτών, ή τα όρια της ατμοσφαιρικής ρύπανσης, που ενημερώνει τακτικά την εξουσία και την κοινωνία, ώστε  να αναδεικνύει το πρόβλημα και να πιέζει στην λύση του, πριν φτάσουμε στην απάνθρωπη βία και τον διεθνή διασυρμό;

Με εντυπωσίασε το σχόλιο του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή» του χθεσινού Σαββάτου.

Όλες οι δηλώσεις των υπεύθυνων κυβερνητικών παραγόντων, αλλά και των κρατικών οργάνων, του τελευταίου καιρού, που αφορούσαν τα φαινόμενα βίας και ρατσισμού στην χώρα, καταδίκαζαν τις συμπεριφορές και αθώωναν τον «Ελληνικό λαό» στο όνομα του δήθεν  αντιρατσιστικού DNA του, του πολιτισμού του, των  ηθών  του!….

Επιβεβαίωναν δηλαδή την ύπαρξη εκείνων ακριβώς των στοιχείων που συναπαρτίζουν την πρωταρχική ύλη πάνω στην οποία κτίζεται  ο  ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, η  ξενοφοβία, η  υποτίμηση και η περιφρόνηση του «άλλου».

Κανείς δεν αναφέρθηκε στον αυτονόητο σεβασμό που πρέπει να έχουμε στις πανανθρώπινες αξίες και  στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αλλά εδώ δεν πρόκειται για τα άλλοθι του «περιούσιου λαού», αλλά για την αγωγή , για την παιδεία, για την καθημερινή μάχη να διατηρήσουμε τις αρχές και τις αξίες του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του άλλου  και του σεβασμού των δικαιωμάτων του.

Πριν μετατρέψουμε την κοινωνία μας σε μια ζούγκλα , που δεν θα κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε «συνέλληνες» και μετανάστες, σε ηλικίες, σε φτωχούς και πλούσιους, σε άνδρες και γυναίκες.

Και ας έχουμε την προσοχή μας άγρυπνη, να παρακολουθήσουμε που θα καταλήξει και αυτή η πράξη του δράματος.