ΤΟ  ΠΑΣΟΚ ΑΠΕΦΥΓΕ ΤΗΝ

 

 ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ

 

 ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΗΝ

ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ…

Με ρώτησαν σε τι αναφέρεται το Σημείωμα μου με τίτλο «ΚΟΛΑΣΗ»….

Φυσικά για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ της εσωτερικής πολιτικής και ειδικότερα της εσωκομματικής πολιτικής, το πράγμα ήταν επίκαιρο και φανερό.

Η έκρηξη του Γ. Παπανδρέου μετά την συνάντηση του με τον Β. Βενιζέλο για την διαχείριση των οικονομικών του κόμματος την τελευταία δεκαετία περίπου έδειχνε ξεκάθαρα πως επίκειται σύγκρουση και διαζύγιο.

Το κλίμα επιδεινώθηκε με την δεύτερη ανακοίνωση του Γ. Παπανδρέου την σχετική με την πρωτοβουλία των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών να ιδρύσουν την «Προοδευτική Συμμαχία», καταγγέλλοντας ουσιαστικά και περιθωριοποιώντας την Σοσιαλιστική Διεθνή, και την πρόθεση-απόφαση στην συνέχεια- του Β. Βενιζέλου να συμμετάσχει και το ΠΑΣΟΚ μαζί με τα υπόλοιπα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα , ως ιδρυτικό της μέλος, στις 22 Μαΐου στην Λειψία.

Μια δήλωση μάλιστα ασυνήθιστη για την σκληρότητα και την καταγγελία της για …δεξιά παρέκκλιση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών , αλλά και πλούσια  σεναριολογία και συνομωσιολογία ,που παρελαύνουν στις γραμμές μιας φλύαρης ανακοίνωσης.

Η οικονομική χρεωκοπία του ΠΑΣΟΚ, το ανυπέρβλητο χρέος των 110 εκατομμυρίων ευρώ, δεν θα μπορούσε φυσικά να μην έλθει στο προσκήνιο.

Άλλο όμως ήταν αυτό που συντάραξε τον Γ. Παπανδρέου

Ήταν  οι διαρροές σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας  και την διαχείριση  των δανείων που ελάμβανε το ΠΑΣΟΚ από το τραπεζικό σύστημα, υποθηκεύοντας την κρατική επιχορήγηση των επόμενων χρόνων, που με την βύθιση της δύναμης του  το καταδικάζει σε μια μακροχρόνια εξάρτηση και ανέχεια.

Τα όσα δημοσιεύτηκαν απηχούσαν κατ ευθείαν στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου, όχι απλώς γιατί υπήρξε ο την περίοδο εκείνη ο πρόεδρος του κόμματος, αλλά γιατί τα έξοδα, στην πραγματικότητα οι σπατάλες αναφερόταν κυρίως  στις δικές του πρωτοβουλίες είτε ως Προέδρου, είτε ως επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Για τον νέο Πρόεδρο, η ανάδειξη της οικονομικής κατάστασης του κόμματος ήταν φυσικά αναγκαστικός μονόδρομος.

Άλλωστε το γεγονός ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να αποσιωπηθεί.

ΟΙ διαρροές όμως  για την διαχείριση έδειχναν κατ ευθείας το πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου και αυτό τον εξόργισε.. Ήρθε στην συνέχεια και η υπόθεση της «Προοδευτικής Συμμαχίας» και τα δύο μαζί και ταυτόχρονα ερμηνεύτηκαν ως οριστική ρήξη.

Με την Δικαιοσύνη  να παρακολουθεί την κατάσταση στην οικονομική λειτουργία των κομμάτων και με μια έρευνα της αρμόδιας δικαστικής αρχής σε εξέλιξη, ήταν φυσικό να φοβηθεί ακόμη και τα χειρότερα ο Γ. Παπανδρέου.

Έλα όμως που η διαχείριση της υπόθεσης, η δημόσια δηλαδή συζήτηση για τον τρόπο διαχείρισης των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, αναδείχθηκε σε ακόμη μία υπόθεση «εσωστρέφειας», αλλά και «υπενθύμισης» των θλιβερών πτυχών της πρόσφατης ιστορίας του κόμματος, κάτι που ορθώνει νέα τείχη στην προσπάθεια «νέας πορείας» του κόμματος, απαλλαγμένης επιτέλους  από τα βάρη του παρελθόντος;

Και έτσι προέκυψε, το «εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα».

Αυτήν την φορά όμως ο Β. Βενιζέλος έδειξε να αποτιμά με ψυχραιμία τις συνέπειες.

Με μια συγκροτημένη και συγκρατημένη εισήγηση του στο Πολιτικό Συμβούλιο έκλεισε την πόρτα της  «κόλασης» και άνοιξε την πόρτα της «Προοδευτικής Συμμαχίας» χωρίς ενστάσεις και διαφωνίες!..

Ο καθένας καταλαβαίνει πολύ εύκολα ότι στην πραγματικότητα πέτυχε και τους δύο  ανομολόγητους(;) στόχους του.

Να χαράξει πιο έντονα την διαχωριστική γραμμή με τον Γ. Παπανδρέου και την πολιτική του και να βρεθεί στην πανηγυρική ίδρυση του νέου κινήματος της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ως ιδρυτικό της μάλιστα μέλος…

Υ.Γ.

Φαίνεται ως μια δευτερεύουσα πτυχή του εσωτερικού πολιτικού μας προβλήματος.

Αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι η σημερινή πορεία της χώρας με τα πρώτα μηνύματα εξόδου από την κρίση να εμφανίζονται δειλά αλλά για πρώτη φορά στον ορίζοντα, η σταθερότητα της κυβέρνησης αναδεικνύεται σε πρωταρχικό παράγοντα εγγύησης της πορείας αυτής.

Μια διάσπαση στον ΠΑΣΟΚ  θα είχε αλυσιδωτές παρενέργειες και θα οδηγούσε σε κίνδυνο την πορεία της χώρας.

Δεν είναι άλλωστε χωρίς σημασία και οι «μικροεκρήξεις» όσων εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην διαχείριση των οικονομικών.

Υ.Γ.2

Στο μεταξύ προέκυψαν ζητήματα  εξαιρετικά κρίσιμα, που σχολιασμός τους απουσίασε από την στήλη αυτήν.

Η περιπέτεια της Κικής Δημουλά, που ανέδειξε τον κίνδυνο μιας τυφλής «προοδευτικής» πολιτικής, που θέτει πάνω απ όλα τις «πολιτικά ορθές θέσεις», χωρίς να μπορεί να αντιλαμβάνεται και να αξιολογεί το ήθος, την προσωπική ματιά, την «αθωότητα»  εκείνου που διηγείται τις ανατροπές στην ζωή του , ανατροπές που δεν αναζητούν αναγκαστικά ενόχους, αλλά παρ όλα αυτά συμβαίνουν και έχουν την δική τους βαρύτητα.

Η ιστορική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για την συμβίωση στον σταθμό του Μετρό της ιστορίας και της προόδου και κυρίως γιατί συνοδεύτηκε από την κατηγορηματική απαίτηση να επανέλθει στον ΚΑΣ η συζήτηση και να εκδοθεί νέα απόφαση.

Τα πρωτοφανή γεγονότα στην Βουλή με πρωταγωνιστές τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να νομίζει ότι παίζει σε ελληνική  κωμωδία  του 1950 και μπορεί να γελά με το «Χάϊλ Χίτλερ» μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου.

Την  ελάχιστα σοβαρή, τουλάχιστον, διαχείριση του Νομοσχεδίου για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής συμπεριφοράς ,της φασιστικής βίας και της «εχθροπάθειας», όπου μικροϋπολογισμοί και μικροκομματικά συμφέροντα επιχείρησαν να εμποδίσουν την κατάθεση και ψήφισή του.