ΤΟ "ΖΟΦΕΡΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ"

ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Και στο Υ.Γ.

Η «κυβέρνηση της Αριστεράς»

Το φαρμάκι του Φαρμακονησιού

 

Είναι φανερό ότι είχα προτρέξει στο προηγούμενο Σημείωμα μου.

Άφησα, βιαστικά όπως αποδεικνύεται, το παρόν και μεταφέρθηκα  στο διάστημα μετά το 2016 και κυρίως στα προβλήματα της ανεργίας και της Ανάπτυξης, που δεν θα βρουν εύκολα την λύση τους, ή μάλλον για να ακριβολογώ είναι πολύ δύσκολο να βρουν την λύση τους.

Όμως τα πράγματα στο παρόν δείχνουν να περιπλέκονται, σχεδόν σε όλο το φάσμα των σχέσεων και των εξελίξεων στον πολιτικό, τον οικονομικό και τον διεθνή χώρο.

Η τρόικα, που τα τελευταία χρόνια έχει συνδεθεί με τρόπο αδιανόητο με την ζωή της χώρας και η παρουσία της έχει συνδεθεί στην συνείδηση των Ελλήνων με την εξάρτηση, την ταπείνωση και την περιορισμένη κυριαρχία, εξακολουθεί επιδεικτικά να απέχει, ο χρόνος της άφιξης της συνεχώς αναβάλλεται και ταυτόχρονα αφήνεται να εννοηθεί ότι αυτό συνδέεται και πάλι με τις διαφωνίες της με την κυβέρνηση σε μια σειρά σημαντικών πτυχών «εκτέλεσης» του Προγράμματος…

Θυμηθήκαμε και πάλι το τι ακολούθησε την πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα απόπειρα της χώρας να «διαπραγματευτεί πολιτικά» την πορεία και τις πτυχές του προγράμματος που περιελάμβανε τους όρους των δανειστών, προκειμένου η χώρα να αναπνεύσει και να αποφύγει την χρεωκοπία.

Το είχε όπως θυμόμαστε επιχειρήσει ο Β. Βενιζέλος, αλλά η χώρα αναγκάστηκε να υποχωρήσει.

Και παρά τα καλά λόγια που δημόσια χρησιμοποιούν οι πολιτικοί στην Γερμανία και την Γαλλία, το παιχνίδι παίζεται πάντα με την τρόικα, ίσως γιατί αυτή εκπροσωπεί και το ΔΝΤ, με το οποίο η Ευρώπη βρίσκεται  εδώ και καιρό σε διάσταση.

Το Νομισματικό Ταμείο εμμένει στην τήρηση των κανονισμών λειτουργίας του και στην προκειμένη περίπτωση απαιτεί «αποδείξεις» διαχείρισης του ελληνικού χρέους, κάτι που η Ε.Ε. αρνείται να προσφέρει.

Στο βάθος αιωρείται η πρόταση νέου δανείου και άρα νέου Μνημονίου, που η Ελλάδα απορρίπτει κατηγορηματικά.

Έτσι επιλέγεται όπως φαίνεται μια άλλη μεθοδολογία για την «ρύθμιση» του ελληνικού χρέους, αυτή δηλ. που μεταξύ άλλων και κυρίως περιλαμβάνει την μετάθεση για το μέλλον της αποπληρωμής των δόσεων και την παραπέρα μείωση του επιτοκίου.

Και τι ακόμη σημαίνει αυτή η λύση;

Ότι για τα προσεχή πολλά χρόνια η Ελλάδα δεν θα καταφέρνει να πληρώνει το χρέος της .

Στον ορίζοντα πάντως δεν φαίνονται ενδείξεις ότι η «καλή διάθεση» των εταίρων θα μετατραπεί και σε πολιτική.

ΟΙ εξελίξεις στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, , που βγαίνουν ήδη στις αγορές με επιτυχία, γεγονός που τις επιτρέπει να διαχειρίζονται τα του οίκου τους, επιδεινώνει την εικόνα και άρα την μεταχείριση της χώρας.

Η Ελλάδα παραμένει το «μαύρο πρόβατο» στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη και οι δανειστές φοβούνται  ότι χαλαρώνοντας τις πιέσεις και απαιτήσεις , η Ελλάδα θα ξαναγυρίσει στο παρελθόν.

Ταυτόχρονα όμως και έμμεσα, προκύπτει και ένα άλλο γεγονός, πολιτικών διαστάσεων, που αδυνατίζει τα επιχειρήματα της Ελλάδας.

Η από παντού καταγγελλόμενη πολιτική της λιτότητας, που ουσιαστικά επέβαλε η Γερμανία ως τον μοναδικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση, είχε «αποτελέσματα» ανεξάρτητα από το τι κληρονομεί στις χώρες αυτές στο επίπεδο της ζωής, την ανεργία, την διάλυση του κράτους πρόνοιας.

Ας επανέλθουμε στο παρόν.

Η τρόικα , οι δανειστές μας δηλαδή, παραμένει αδιάλλακτη σε μια σειρά ζωτικής οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής σημασίας ζητήματα. Οι προτάσεις της κυβέρνησης πηγαινοέρχονται, αλλά δεν πείθουν.

Οι διαφορές παραμένουν και κατά διαστήματα νέα ζητήματα προκύπτουν, όπως αυτό με τις 100 περίπου «προτάσεις» του ΟΟΣΑ, που ξαφνικά έγιναν «προαπαιτούμενα» και ζητείται η εφαρμογή τους.

Τα ταξίδια και οι συναντήσεις σε Ευρώπη και Η.Π.Α. σε τίποτε δεν άλλαξαν τα πράγματα.

Η ελπίδα ότι αμέσως μετά την επιβεβαίωση, τον Απρίλιο από την EUROSTAT θα άρχιζαν οι συζητήσεις για την ρύθμιση του δημόσιου χρέους διαψεύστηκαν και ο Όλι Ρεντ ξεκαθάρισε ότι το θέμα μεταφέρεται για το καλοκαίρι, μετά δηλαδή τις Ευρωεκλογές. Η κυβέρνηση δεν βρίσκει χείρα βοηθείας και καταλαβαίνει πολύ καλά ότι τα πάντα στοχεύουν στην πίεση για υποχώρηση της

«Τελειώστε την δουλειά», είναι το επίμονο  και ξεκάθαρο  μήνυμα της Ευρώπης.

Το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο παραμένει θολό  διασπασμένο και επικίνδυνο. Οι Ευρωπαίοι φοβούνται την ρευστότητα που υπάρχει και την ακόμη χειρότερη που θα προκύψει από τις εκλογές.

Η απόδραση του Ξηρού και τα όσα ακολούθησαν χειροτέρεψε τα πράγματα. Η τραγωδία και οι αθλιότητες στο Φαρμακονήσι, έκαναν την χώρα δακτυλοδεικτούμενη και επέτρεψαν ένα νέο γύρο σκληρών δημοσιευμάτων στον διεθνή τύπο.

Στο εσωτερικό των κομμάτων που κυβερνούν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.

Οι προσπάθειες συγκρότησης της κεντροαριστεράς, του παράγοντα που θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά, συναντούν εμπόδια από τις προσωπικές  επιδιώξεις και στρατηγικές κομμάτων και ομάδων .

Δεν πρέπει συνεπώς να μας εκπλήσσει η μεγάλη μεταστροφή της ελληνικής κοινωνίας σχετικά με την Ευρώπη. Ο ευρωσκεπτικισμός, αυξάνεται και εξελίσσεται σε εχθρότητα. Τις συνέπειες αυτής της αλλαγής θα τις δούμε στις προσεχείς εκλογές.

Η σημερινή δήλωση του Β. Βενιζέλου, ότι η κατάσταση στην Ελλάδα έγινε «ζοφερή και επικίνδυνη», είναι νομίζω αρκετή για να χαρακτηρίσει  την πραγματικότητα στην οποία έχουμε φτάσει.

Είναι απίστευτο πόσες δραματικές κυριολεκτικά «διαβολικές» στιγμές χρειάστηκε να περάσουμε στα τρία χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Ας ελπίσουμε ότι αυτή είναι δεν θα είναι  η χειρότερη.

Υ.Γ.

Στο μεταξύ στον «επόμενο πρωθυπουργό» και το κόμμα του συμβαίνουν αξιοπρόσεκτες εξελίξεις.

Κυριαρχεί φυσικά η δήλωση του Γ. Σταθάκη περί του πραγματικού «επαχθούς» χρέους, που τίναξε στον αέρα όλη την πολιτική της κατάργησης του Μνημονίου, της καταγγελίας και μη αναγνώρισης του χρέους κλπ.

Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης κρατούν  χαμηλά την αποδοχή των δύο κομμάτων που διεκδικούν την νίκη.

Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα ποσοστά αποδοχής του 20-25% όταν η κυβέρνηση αναγκάζεται να παίρνει καθημερινά  αυτά τα πρωτοφανή στην ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων μέτρα, δεν είναι νίκη, ούτε πολύ περισσότερο δικαιολογούν τα όνειρα για την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Κουβαλώντας το βαρύ φορτίο, των υποσχέσεων «αποκατάστασης όλων των αδικιών», «επιστροφής όλων στις δουλειές τους» κλπ, γνωρίζει πολύ καλά ότι τον αναμένει η τύχη της πολιτικής  του «λεφτά υπάρχουν» , γνωρίζει επί πλέον ότι κάθε απόπειρα υλοποίησης αυτών των υποσχέσεων, θα τον φέρει σε αδιέξοδο με την Ευρώπη.

Απομένει φυσικά η μνημειώδης κωλοτούμπα , που θα βρει τις γνωστές δικαιολογίες για να καλυφθεί.

 Εκτός και αν  κάποιοι αξιοποιώντας τον αντιευρωπαϊκό αέρα που πνέει στην χώρα  δελεαστούν από το όραμα μιας «ανεξάρτητης και περήφανης Ελλάδας» και επιχειρήσουν το αδιανόητο.

Υ.Γ. 2

Η τραγωδία και η αθλιότητα των όσων συνέβησαν στο Φαρμακονήσι, έδειξαν τα όρια της πολιτικής χαϊδέματος των αυτιών ενός δεξιού ακροατηρίου που γοητεύεται από τα συνθήματα των ακροδεξιών, που εμφανίστηκαν στην χώρα και δεν αναφέρομαι μόνο στην ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Αν δεν είχαν οδηγίες, είχαν μια αίσθηση ατιμωρησίας, όσοι συμπεριφέρθηκαν μ αυτόν τον απίστευτα  βάρβαρο και απάνθρωπο και εγκληματικό τρόπο στους δυστυχείς μετανάστες και κυρίως στα μικρά παιδιά

Γι αυτό και οι δηλώσεις του Μιλτ. Βαρβιτσιώτη, εξόργισαν τον κόσμο και προκάλεσαν την διεθνή κατακραυγή κατά της χώρας σε μια στιγμή τόσο κρίσιμη .

Και τι του ζήτησαν, ώστε να εκφραστεί με τον προσβλητικό και θρασύ τρόπο εναντίον μάλιστα προσωπικοτήτων του ΟΗΕ και του Κινήματος προστασίας των Μεταναστών, που χειροτέρεψεακόμη περισσότερο  τα πράγματα;

Μια αντικειμενική έρευνα για τα πραγματικά γεγονότα.

Και δυστυχώς μέχρι στιγμής η έρευνα αυτή δεν ανακοινώνεται.

Τι περιμένει η κυβέρνηση;