ΕΞ ΟΝΥΧΟΣ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ..Η "Γερμανική επικυριαρχία" στην Ενωμένη Ευρώπη.

Η αναμενόμενη εκλογή του  Μανουέλ Μακρόν στην Γαλλική προεδρεία, θα επιταχύνει τουλάχιστον και θα ουσιαστικοποιήσει  τις συζητήσεις και τις αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης. Θα χρειαστεί φυσικά να ολοκληρωθεί η εικόνα με την ανάδειξη και των βουλευτών και των κομμάτων της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, με τα οποία θα χρειαστεί να συνεργαστεί ο νέος Πρόεδρος και σε μεγάλο βαθμό από τα περιθώρια αυτής της συνεργασίας , θα εξαρτηθεί η κεντρική κατεύθυνση των προτάσεων που θα διατυπώσει η Γαλλία.

Μια από τις πολυσύνθετες πλευρές του φαινομένου της κρίσης που μαστίζει πλέον την Ευρώπη, είναι ασφαλώς και η επικυριαρχία της Γερμανίας, πολιτική, οικονομική, διαχειριστική στο σύνολο των πολιτικών και των λειτουργιών της.

Κάποιοι θεωρούν ότι η διόγκωση των κεντρικών θεσμικών οργάνων, που εδρεύουν στις Βρυξέλλες, χωρίς όμως αποφασιστικές αρμοδιότητες, εξελίσσεται ήδη σε κρίσιμο στοιχείο των αδυναμιών και των κρίσεων που διαδέχονται η μία την άλλη και θέτουν υπό αμφισβήτηση την πορεία της Ενωμένης Ευρώπης.

Και τούτο γιατί ενώ υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι υπερεθνικά όργανα και θεσμοί υποκαθιστούν σημαντικές πλευρές της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών, στην πραγματικότητα οι μεγάλες αποφάσεις λαμβάνονται στην Γερμανία.

Ακόμη και η μέθοδος που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, να προηγείται μια κάποια  συνάντηση- διαβούλευση, είτε με την αδύναμη Γαλλία, είτε και διευρυμένη με Ιταλία και Ισπανία, δεν είναι παρά μια προσχηματική , για τα μάτια των οργισμένων ευρωπαίων κίνηση, που σε τίποτε δεν αλλάζει τα ουσιαστικά δεδομένα.

Δεν πρόκειται φυσικά για μια πρωτόγνωρη κατάσταση.

Το είχα βιώσει προσωπικά στην Σύνοδο των υπουργών Πολιτισμού στην μακρινή δεκαετία του 1990, όταν οι υπουργοί συζητούσαν την υποψηφιότητα της Θεσσαλονίκης για την «Πολιτιστική Πρωτεύουσα» του 1997 και παρά τις ένθερμες δηλώσεις πολλών και σημαντικών υπουργών, η υπόθεση σκόνταφτε στις αντιρρήσεις της Γερμανίας και χρειάστηκε μια σχεδόν αυθαίρετη δήλωση του προεδρεύοντος τότε Πορτογάλου υπουργού Πολιτισμού, να κλείσει την συζήτηση, δηλώνοντας ότι έχει ληφθεί η απόφαση για το 1997 και την Θεσσαλονίκη και ότι οι προτάσεις της Γερμανίας θα συζητηθούν στην προσεχή Σύνοδο των υπουργών.

Εκείνη την ημέρα στην Η.Δ. υπήρχαν και άλλα ζητήματα.

Για όλα, χωρίς εξαίρεση εγκρίθηκε η πρόταση της Γερμανίας…

Ουδείς φυσικά αμφισβητεί, εκτός της Γερμανίας φυσικά, ότι η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ε.Ε. ελέγχει το σύνολο σχεδόν των πολιτικών που ασκούνται και σχεδόν όλοι οι αναλυτές, οι ερευνητές και οι σχολιαστές των εξελίξεων στην Ευρώπη, όταν δεν αποδίδουν απολύτως τις ευθύνες στην Γερμανία ,συμφωνούν πάντως ότι αυτή στέκεται ως το κύριο εμπόδιο για τις αναγκαίες αλλαγές που επιβάλλονται επειγόντως μάλιστα, ώστε να μειωθούν σε κάποιο βαθμό η γραφειοκρατία, να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο οι κεντρικοί θεσμοί και οπωσδήποτε να αντιμετωπιστούν τα τεράστια προβλήματα που επέφεραν η παγκοσμιοποίηση και η πολιτική λιτότητας σε εκατομμύρια πολίτες της Ένωσης, που είδαν την ζωή τους να χειροτερεύει και την φωνή τους να εξαφανίζεται και να μην λαμβάνεται υπόψιν.

Τα σημείωσα όλα αυτά, γνωστά και σχεδόν κοινότυπα, με αφορμή τις τελευταίες κρίσιμες συζητήσεις για την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης του περιβόητου τρίτου Μνημονίου του ευρωπαϊκού Προγράμματος «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας.

Χωρίς αναστολές, χωρίς το παραμικρό πρόσχημα, οι πάντες παρακολουθούν τις όντως σκληρές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανού υπουργού οικονομικών Β. Σόιμπλε, για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του δημόσιου χρέους της χώρας και τα περιβόητα πλεονάσματα, ωσάν η Ελλάδα να είχε δανειστεί από την Γερμανία και όχι από την Ευρώπη!..

Παραθέτω την σχετική αποκαλυπτική παράγραφο:

«Προεξοφλούν πως τελικώς θα υπάρξει ένα mondus vivendi μεταξύ της κ. Κριστίν Λαγκάρντ με τον Γερμανό υπουργό οικονομικών Β. Σόιμπλε για την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα».

Δηλαδή οι συζητήσεις μεταξύ Ευρώπης και της Διευθύντριας του ΔΝΤ  Κριστίν Λαγκάρντ, δεν γίνονται με τα αντιπροσωπευτικά της Ένωσης όργανα και πρόσωπα, δεν γίνονται με τον Πρόεδρο του Ευρ. Συμβουλίου  Ντόναλντ Τουσκ, ούτε με τον επικεφαλής της Κομισιόν  Ζ.Κ. Γιούνκερ, ούτε και με τον Κλάους Ρέγκλινγκ , τον επικεφαλής του ESM, ούτε ακόμη και τον Επίτροπο για την Οικονομία  Πιέρ Μοσκοβισί, ούτε φυσικά με τον Πρόεδρο του άτυπου Eurogroupe, Γ.Νταϊσελμπλουμ!..

Τα μέσα, ελληνικά και ξένα, είναι καθημερινά γεμάτα με ειδήσεις, πληροφορίες, εκτιμήσεις και σχόλια για την «διαμάχη» ΔΝΤ και Γερμανίας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα της πορείας της ελληνικής οικονομίας, των καθυστερήσεων στην αξιολόγηση, των πιέσεων για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους ,όπου πάντα πρωταγωνιστούν το ΔΝΤ με τους όρους του-καταστροφικούς για την οικονομία- και η Γερμανία, που με την επίκληση των επερχόμενων εκλογών της καθορίζει και επιβάλλει την άποψη της, χωρίς να διαβουλεύεται, έστω για τα προσχήματά, με κάποιο θεσμικό όργανο που κατοικοεδρεύει στις Βρυξέλλες και δήθεν εκπροσωπεί τα κράτη της Ένωσης.

Και πάντα τις «παράπλευρες απώλειες» μιας συμφωνίας μεταξύ τους τις πληρώνει η Ελλάδα, αδύναμος κρίκος  έτσι και αλλιώς.

Η πρόσφατη δήλωση του Π. Τόμσεν ότι « Οι δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της χώρας ( μείωση συντάξεων και αφορολόγητου στην φάση αυτήν) είναι μόνο μια «προκαταβολή», μας προετοιμάζει για το τι επέρχεται!..

Ό,τι τελικά θα συμφωνηθεί μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας, θα επιβληθεί μέσω των «θεσμών» στην Ελλάδα, θα ψηφιστούν  οι εφαρμοστικοί νόμοι από την Βουλή των Ελλήνων και η τελική συμφωνία θα πάει στο Eurogroup για τυπική επικύρωση…

Η κυριαρχία της Γερμανίας δεν είναι απλώς πολιτική, ή στρατηγική και ιδεολογικών προσανατολισμών.

Έχει και τεράστιο   οικονομικό περιεχόμενο, που σε μεγάλο βαθμό λειτουργεί εις βάρος των υπόλοιπων.

Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη και ταυτόχρονα μια από τις πολλές και ασφαλώς πολύ πιο σοβαρές αιτίες του εκτεταμένου ευρωσκεπτικισμού, που εξελίσσεται ραγδαία σε απόρριψη της σημαντικότερης κατάκτησης των τελευταίων δύο και πλέον αιώνων στην Ευρώπη.

Είναι όμως εξ ίσου δύσκολα αντιμετωπίσιμο πρόβλημα.