ΟΤΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΡΟΛΟ

Πολλά και ενδιαφέροντα προέκυψαν στο πλαίσιο των συζητήσεων και των άρθρων που δημοσιοποιήθηκαν τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την επανεμφάνιση στο προσκήνιο του προβλήματος με  την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ).

Όταν τον Απρίλιο του 1993 ο ΟΗΕ δέχτηκε το νέο αυτό κράτος ,το έκανε με την γνωστή προσωρινή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας»,  μια σύνθετη ονομασία δηλαδή, που περιλαμβάνει το όνομα της Μακεδονίας!..

Ούτε τότε, ούτε αργότερα συνειδητοποιήθηκε τι σήμαινε το γεγονός της αναφοράς   του ονόματος της Μακεδονίας στο όνομα του νέου κράτους..

Κατά την γνώμη μου αυτή η ονομασία έπαιξε ρόλο στο να αποδεχθούν στην συνέχεια την αναγνώριση των Σκοπίων με την απλούστερη συνταγματική του ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας, περίπου 100 κράτη μέχρι σήμερα.

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995, με την «συμβολή»  Αμερικανού διαμεσολαβητή του γνωστού μας Ρ. Χόλμπρουκ υπεγράφη η περίφημη Ενδιάμεση Συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ, ένα κείμενο 23 Άρθρων στο οποίο μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά και καταγράφονται ρυθμίσεις που αναφέρονται σαφώς και απευθείας στα άρθρα του αλυτρωτισμού, που είναι καταχωρημένα με προκλητικό τρόπο στο Σύνταγμα της χώρας αυτής.

Αυτές τις ρυθμίσεις μας  υπενθύμισε προ ημερών ο Β. Βενιζέλος σε ένα κείμενο του, όπου υποστηρίζεται έγκυρα  ότι οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί από την ΠΓΔΜ με το άρθρο 6 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας ,  «υπερισχύουν των διατάξεων του Εθνικού Συντάγματος, των μελλοντικών αναθεωρήσεων και των πιθανών ερμηνειών».

Το ίδιο θα ισχύσει και για άλλες τυχόν συμφωνίες επί άρθρων του Συντάγματος όπως π.χ. εκείνες που αναφέρονται στην ιθαγένεια και την γλώσσα.

Η συμφωνία ερμήνευσε το προοίμιο του Συντάγματος της ΠΓΔΜ,  όπως και τα άρθρα 3 και 49, που αναφέρονται σε τυχόν διεκδικήσεις περιοχών έξω από τα σημερινά της σύνορα, την επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις άλλου Κράτους, για την «υπεράσπιση των δικαιωμάτων του «Μακεδονικού λαού» κλπ

Υπάρχει συνεπώς εν χρήσει η διαδικασία με την οποία μπορεί να τροποποιηθούν  και τα υπόλοιπα  άρθρα του Συντάγματος, που περιλαμβάνουν αναφορές αλυτρωτισμού, μέχρις ότου διαμορφωθούν οι συνθήκες κανονικής αναθεώρησης του Συντάγματος.

Γιατί φαίνεται να λησμονούν  κάποιοι που επείγονται , ότι η διαδικασία αναθεώρησης του Σκοπιανού Συντάγματος, είναι περίπου ίδια με αυτήν της Ελλάδος.

Προϋποθέτει δηλ. χρονικό ορίζοντα που εκτείνεται σε δύο Συνόδους της Βουλής, αυξημένες πλειοψηφίες κλπ.

Η τρέχουσα όμως «ευνοϊκή συγκυρία» έχει ως έναν πρώτο ορίζοντα τον προσεχή Ιούλιο, οπότε συνέρχεται η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ , η οποία θα κληθεί να αποφασίσει την είσοδο στην Συμμαχία της ΠΓΔΜ, που ως γνωστόν ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις ΗΠΑ και την ΕΕ και η Ελλάδα έχει «αίσθηση» αυτού του ενδιαφέροντος.

Παρά την σημασία λοιπόν που έχει η εφαρμοσθείσα διαδικασία από το 1995 ήδη, ούτε αυτό το προηγούμενο  έγινε με σαφήνεια γνωστό στον λαό ούτε τότε, ούτε στα επόμενα χρόνια, όταν οι  αναφορές αλυτρωτισμού στο Σύνταγμα των Σκοπίων αποτελούσαν το μεγαλύτερο και ακανθώδες πρόβλημα.

Ούτε και το γεγονός ότι καμιά από τις ρυθμίσεις αυτές δεν παραβιάστηκε, από όσο τουλάχιστον μπορώ να θυμηθώ.

Και ακούμε σήμερα ότι στην διαδικασία οποιασδήποτε συμφωνίας,  πρέπει να προηγηθεί η αλλαγή του Συντάγματος, ,χωρίς να γίνεται έστω μνεία των όσων είχαν προηγηθεί.

Πράγμα που σημαίνει ότι όταν τα οι διαπραγματεύσεις φτάσουν στο σημείο αυτό, να προκληθεί και πάλι έκρηξη οργής εφόσον οι αλλαγές προχωρήσουν με τις διαδικασίες της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.

 Μπορεί συνεπώς κάποιος να αναρωτηθεί ποιοι λόγοι οδήγησαν στην τακτική αυτή των κομμάτων,  κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων.

Ο φόβος του πολιτικού κόστους, η δυσπιστία των πολιτών, η υποβάθμιση της σημασίας των ρυθμίσεων εκείνων;

Αλλά την εποχή αυτή το πολιτικό σύστημα ατενίζει με φόβο και πανικό το επερχόμενο νέο Συλλαλητήριο και τις επιπτώσεις του.

Και αυτό γιατί στην πολιτική ζωή του τόπου δεν υπάρχει ένας Ελευθέριος Βενιζέλος για να απαντήσει στο πλήθος που στο Συλλαλητήριο της 5^ης Σεπτεμβρίου του 1910 κραύγαζε οργισμένο: «Συντακτική- Συντακτική» , ώστε να αλλάξει το Πολίτευμα, που θα οδηγούσε σε Διχασμό, με το γνωστό, «Είπα: Αναθεωρητική»..

Υ.Γ.1

Ακόμη και η «εθνική θέση» που ο τότε πρωθυπουργούς Κ. Καραμανλής ανέπτυξε στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ  (8 Απριλίου 2008), σε συνεννόηση με τον πολιτικό κόσμο, που περιλάμβανε την «σύνθετη ονομασία» erga omnes, άρα και το όνομα της Μακεδονίας, και η εν συνεχεία καταδίκη της χώρας μας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης την 5 Δεκεμβρίου του 2011, για παραβίαση όρων της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, πέρασαν και ξεχάστηκαν, χωρίς να συνειδητοποιηθούν από τον λαό.

Υ.Γ.2

Διακινείται το ερώτημα αν η συγκυρία είναι κατάλληλη για την ρύθμιση των εκκρεμοτήτων μας με την ΠΓΔΜ.

Υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση.

Αυτή που αξιολογεί ως επείγον εθνικό ζήτημα  την επίλυση των οποιωνδήποτε προβλημάτων  με τους βόρειους γείτονες μας (ΠΓΔΜ- Αλβανία), γιατί ο προς ανατολάς παίζει τον τελευταίο καιρό επικίνδυνα παιχνίδια, και όλοι τώρα φοβούνται μια ανεύθυνη και ανεξέλεγκτη κίνηση, ένα «ατύχημα», όπως το χαρακτήρισε πρόσφατα ο Αμερικανός πρεσβευτής, τις ολέθριες συνέπειες του οποίου καλύτερα να μην τις σκεφτόμαστε.