ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ;

 Η πραγματικότητα  δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον από την κοινωνία.

Το τελευταίο εγχείρημα για την ίδρυση του νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς, φαίνεται να κόλλησε την τελευταία στιγμή,στον βάλτο των προσωπικών και πολιτικών διαφωνιών και φιλοδοξιών.

Και κυρίως στην στασιμότητα, την αδράνεια, την αδυναμία να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα που ξεπήδησε απροσδόκητα μέσα από τις κάλπες των εκλογών για την ανάδειξη αρχηγού ενός Κινήματος, που επρόκειτο να ιδρυθεί …προσεχώς!

Μιας «συμφωνίας παρασκηνίου» μεταξύ Φ. Γεννηματά και Στ. Θεοδωράκη, που δεν πέρασε απαρατήρητη.

Μιας συμφωνίας που απέβλεπε  στο να εξασφαλίσει στον Στ. Θεοδωράκη την παρουσία του στα όργανα, όπως και έγινε, ανεξάρτητα από την βούληση των ψηφοφόρων.

Στην συνέχεια συγκροτήθηκαν οι περίφημες Επιτροπές για να ετοιμάσουν προτάσεις για το Συνέδριο του Μαρτίου.

Για εβδομάδες  δεν ακουγόταν το παραμικρό για τις προτάσεις  που κατατέθηκαν ή για τις αποφάσεις στις οποίες κατέληξαν.

Το ότι επρόκειτο για την ουσία του εγχειρήματος, για τα κεντρικά ζητήματα ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά που θα καθόριζαν τον χαρακτήρα και την ιδεολογία και την πολιτική του Κινήματος, που θα επιβεβαίωναν ή θα διέψευδαν τις προσδοκίες των 210.000 πολιτών, διέφυγε της προσοχής και του ενδιαφέροντος των επικεφαλής.

Αυτή η αδράνεια δεν έμεινε χωρίς συνέπειες. Τις είδαμε άλλωστε στην σχετική σφυγμομέτρηση.

Παρ όλα αυτά και όπως αρχικά είχε συμφωνηθεί κάλεσαν τον κόσμο   να στείλει αντιπροσώπους στο Συνέδριο,

Και αιφνιδιαστικά οι διαδικασίες εκλογής αναστέλλονται και αποφασίζεται όλοι να προσκληθούν να μετάσχουν στο Συνέδριο!. Πρωτότυπο, χωρίς προηγούμενο, ακόμη και στην ιστορία της  λειτουργίας των ελληνικών πολιτικών κομμάτων.

Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, είναι ο φόβος και η δυσπιστία που επιδεικνύεται απέναντι στους νέους.

Όταν το κεντρικό σύνθημα των επόμενων εκλογών θα είναι «το νέο απέναντι στο διεφθαρμένο παλιό», όταν στην Ευρώπη κυριαρχούν  τα νέα πρόσωπα στην πολιτική, όταν κυρίως αυτή η γενιά πληρώνει το τίμημα της πολιτικής των παλαιότερων, το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να προστεθεί στο 50% των «αριστίνδην» , ή των επιλεγμένων από τα κόμματα ένα 20, ή έστω ένα 10% από νέους κάτω των 40 ετών, προερχομένων από την επιχειρηματικότητα, τον πρωτογενή τομέα, τις νέες τεχνολογίες, την Τέχνη και τον Πολιτισμό.

Αποφασισμένοι και δεσμευμένοι  ταυτόχρονα να προωθήσουν στα όργανα που θα εκλεγούν ένα σημαντικό αριθμό από αυτούς.

Δεν βοηθά το εγχείρημα η αίσθηση της κοινωνίας πως, «οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια» που θα κυριαρχήσει στις προσεχείς ημέρες.

Και ο μοιραίος –πολύ φοβάμαι- Στ. Θεοδωράκης δείχνοντας μια αποστροφή κυριολεκτικά και υποτιμώντας τις αγωνίες και τις ελπίδες των όσων έμειναν στα κόμματα που συγκροτούν την Πολιτική Γραμματεία του Κινήματος, αρνείται την ανάδειξη των συνέδρων με εκλογική διαδικασία και ζητά τον διορισμό από τα κόμματα,, αναλογικά – με ποιο κριτήριο;- κάτι που κατήγγειλε σε όλη την μικρή αλλά και ενδιαφέρουσα  πολιτική του παρουσία.

Και απείλησε  ότι δεν θα υπάρξουν υποψήφιοι από το Ποτάμι.

Προηγήθηκαν και άλλα βέβαια που και αυτά επιδείνωσαν τις σχέσεις του με τους εταίρους και κυρίως με την κοινωνική βάση τους.

Οι συνεχείς «διακεκριμένες»  δηλώσεις του, οι διαφοροποιήσεις από την γραμμή του Κινήματος, οι υπαινιγμοί, οι αμφισημίες, όπως για  την υπόθεση ΝΟΒΑΡΤΙΣ, η στάση του στο «Μακεδονικό»,  κλπ.

Επιδεικτικά δε στην περίοδο που προηγήθηκε λειτούργησε επιδεικτικά ως επικεφαλής του Ποταμιού, ξεχνώντας, ή αδιαφορώντας για τον ρόλο του ως μέλους του Κινήματος.

Είναι φανερό ότι η κεντρική επιδίωξη του είναι να κρατήσει την «πολιτική αυτονομία» του Ποταμιού, και το προσωπικό του εγχείρημα ακέραιο, τροφοδοτώντας  όμως την υποψία ότι κάτι άλλο έχει στον νου του, ή ότι διαπραγματεύεται στο παρασκήνιο, αυτός ο διακηρυγμένος εχθρός των εν κρυπτώ  διαβουλεύσεων και συμφωνιών!..

Για χάρη του την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή το Κίνημα υποχώρησε και κατέφυγε σε μια «λύση» που βοά για την σκοπιμότητα της.

Οι υποψήφιοι να εκλεγούν στο Συνέδριο, καλούνται να συμμετάσχουν σε αυτό όλοι, χωρίς εκλογική διαδικασία, με διάφορες αλχημείες και γελοίες δικαιολογίες.

Το ενδιαφέρον να συμμετάσχει κάποιος στο ιδρυτικό Συνέδριο δεν υποκαθιστά την συμμετοχή της κοινωνίας και τις διακηρυγμένες δεσμεύσεις των συνιδρυτών.

Τα πλήγματα στην αξιοπιστία και την συνέπεια αυτών που ηγούνται τώρα του Κινήματος, η πλήρης ανυπαρξία ενημέρωσης και διαλόγου για το έργο των Επιτροπών, η επανάληψη με την χειρότερη εκδοχή της των «δημοκρατικών διαδικασιών» των Συνεδρίων που οργάνωναν στο παρελθόν τα κόμματα που μετέχουν, τα προσωπικά παιχνίδια, οι φιλοδοξίες, οι συμβιβασμοί εν τέλει που παραβιάζουν αρχές και πολιτικές αξίες, το blame game που έκανε ήδη την εμφάνιση του στα tweets που ανταλλάσσουν Φώφη Γεννηματά και Σταύρος Θεοδωράκης, διαμόρφωσαν τους όρους ενός αβέβαιου μέλλοντος.

Μοναδική ελπίδα, για την αποφυγή μιας επαπειλούμενης αποτυχίας του εγχειρήματος , το ώριμο και πιεστικό αίτημα της κοινωνίας και ο φόβος των δεινών ενός επερχόμενου διχασμού.