O μικρός "Θοδωράκης" που θέλει να γίνει ο Έλληνας "Μικρόν"...

Θυμάμαι πολύ καθαρά την τολμηρή κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη να σπεύσει να καλύψει το κενό που άφησε η απόφαση της Κίνησης των «58» να εγκαταλείψουν το εγχείρημα συγκρότησης ενός νέου φορέα της Κεντροαριστεράς.

Δημοσιογράφος με  ικανότητα να οσφραίνεται την εποχή και τα ενδιαφέροντα του κόσμου, άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, πήδηξε με τόλμη στο ουσιαστικό και κυρίως ψυχολογικό κενό, που προκάλεσε εκείνη η απόφαση  και ίδρυσε Το Ποτάμι.

Η κίνηση επιβραβεύτηκε και από το γεγονός ότι αξιόλογα μέλη της κίνησης των «58», δήλωσαν συμμετοχή και έτσι από την  αρχή κιόλας Το Ποτάμι έδωσε την εντύπωση ότι ισχυρές προσωπικότητες από τον πολιτικό, τον επιστημονικό, τον επαγγελματικό και τον κοινωνικό χώρο με την συμμετοχή τους στο νέο εγχείρημα  προσβλέπουν σε μια συνέχεια της κίνησης των «58».

Το πώς διαχειρίστηκε στην συνέχεια την επιτυχία εκείνη είναι γνωστό.

Σχεδίασε και οργάνωσε ένα κόμμα ως «αρχισυντάκτης» ενός υβριδικού κόμματος- ταμπλόϊντ, ίσως το πιο αρχηγικό κόμμα, που υπάρχει στην Βουλή αυτήν.

Ακόμη και τα πολιτικά του όργανα  απέκτησαν πρωτότυπα ονόματα ως ένδειξη του νέου, που δεν έχει καμιά σχέση με το «παλαιό πολιτικό σύστημα», τον πρώτο και σταθερό πολιτικό του αντίπαλο.

Καμιά σχέση και με την θεωρητική έστω πολιτική σημασία των οργάνων των κομμάτων , όπως τα Συνέδρια, οι Κεντρικές Επιτροπές, η Εκτελεστική Γραμματεία κλπ

Και αφού έκανε τον κύκλο του και αφού ο χρόνος ανέδειξε τόσο τα όρια του εγχειρήματος, όσο και τις δυνατότητες του επικεφαλής του και μπροστά στο φάσμα της ολικής εξαέρωσης του κόμματος του, έστω της δημοκοπικής, αποφάσισε να ενταχθεί στην τελευταία απόπειρα ανασυγκρότησης του χώρου και στην ίδρυση ενός νέου κόμματος της Κεντραριστεράς, του Προοδευτικού Κέντρου κλπ.

Η δήλωση εκείνη έδωσε παρόλα αυτά , όπως και η αντίστοιχη του Δημάρχου της Αθήνας, ισχυρή ώθηση στο εγχείρημα και την εκπληκτική προσέλευση πολιτών στην πρόσκληση για την εκλογή του Αρχηγού του νέου πολιτικού φορέα που …δεν υπήρχε ακόμη.

Ήρθε όμως η στιγμή να επιβεβαιώσει  ο Στ. Θεοδωράκης ότι η παρουσία του θα  προσέδιδε  όντως μια νέα δυναμική στην ίδρυση και την πορεία του νέου κόμματος.

Και τότε ανέδειξε τα πολιτικά του «χαρίσματα» επιβάλλοντας αλλοπρόσαλλες διαδικασίες, από τον ακατανίκητο φόβο του «ισχυρού ΠΑΣΟΚ» που θα μπορούσε να ελέγξει τα πάντα και φυσικά από  τον ανεξέλεγκτο εγωισμό του που δεν μπορεί να δεχτεί μια θέση δεύτερου ή τρίτου, ή ακόμη και ενός απλού μέλους μιας συλλογικής πολιτικής διεύθυνσης.

Η εκλογή Αρχηγού πριν ακόμη ιδρυθεί το κόμμα, η συγκρότηση του Διευθυντηρίου των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων που συμμετείχαν στο εγχείρημα, ο διορισμός των μελών του Συνεδρίου, ο διορισμός των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, ο διορισμός των μελών της Εκτελεστικής Γραμματείας, και η συγκρότηση κάθε είδους επιτροπής στην οποία επρόκειτο να ανατεθούν πολιτικά καθήκοντα επεξεργασίας θεμάτων της ιδεολογίας, ή της πολιτικής ή του Προγράμματος, πραγματοποιήθηκαν με πρωτοβουλία του και μόνο ύστερα από διαμάχες για την ποσόστωση με την οποία κάθε κόμμα θα μετείχε στην συγκρότηση  τους.

Όλα από τον φόβο ότι το «ισχυρό ΠΑΣΟΚ» θα μπορούσε να ελέγξει κάθε όργανο και να κυριαρχήσει στον νέο φορέα.

Ο Στ. Θεοδωράκης δεν ενοχλήθηκε ποτέ, όταν δεν επέβαλε ο ίδιος αυτήν την απαράδεκτη, πρωτοφανή και  βαθύτατα προσβλητική για τις εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών,  που προέτρεξαν και στήριξαν  την γέννηση του νέου κόμματος.

Αλλά εκεί όπου η «συμβολή» του στην επιτυχία του εγχειρήματος ανέδειξε τον άνδρα ήταν η επιβολή του ότι τα κοινοβουλευτικά κόμματα που εκπροσωπούνται στην Βουλή θα συνεχίσουν να λειτουργούν αυτόνομα, το πολύ να προσπαθούν να βρίσκουν έναν κοινό παρονομαστή και να συμπλεύσουν .Και αυτό φάνηκε που οδήγησε. Σε συμβιβασμούς, όπου η σκοπιμότητα τους έφτανε στα όρια του γελοίου, όταν δεν διακήρυσσε ότι διαφωνεί και θα ψηφίσει σύμφωνα με τις «αρχές Του Ποταμιού».

Και έτσι συνέχισε την πολιτική του δραστηριότητα ως αρχηγός του Ποταμιού, κράτησε σε κινητικότητα το κόμμα του, έκανε μηνιαίους πολιτικούς απολογισμούς της δράσης του, απουσιάζοντας από την ζωή και την πορεία του Κινήματος Αλλαγής.

Και με την ευκαιρία, ακόμη και στο όνομα του νέου κόμματος επέβαλε τον συμβιβασμό, «εμείς βάζουμε το «κίνημα» και εσείς την «αλλαγή»…

Ιστορίες για γέλια και για κλάματα.

Και παρόλα αυτά οι πολίτες συνέχισαν να στηρίζουν το εγχείρημα, όπως ανέδειξαν τουλάχιστον οι μετρήσεις των τάσεων της κοινής γνώμης.

Και στην κρίσιμη αυτήν στιγμή ο Σταύρος Θεοδωράκης, ανικανοποίητος από τον ρόλο του στο νέο κόμμα, απελπισμένος ότι θα έχει την δυνατότητα να αναδειχθεί ως αρχηγός του, αποφασίζει να το εγκαταλείψει επικαλούμενος τον «αρχηγισμό» του και τις διαφωνίες του για κάποιες από τις θέσεις που εξέφρασε η αρχηγός του.

Έτσι εισέπραξα την συμμετοχή του Σταύρου Θεοδωράκη στο Κίνημα της Αλλαγής. Πιστεύω χωρίς προκατάληψη, άλλωστε έγραψα για την σημασία της συμμετοχής του στην δημιουργία του κόμματος της Κεντροαριστεράς.

Υ.Γ.

Η τακτική του Στ. Θεοδωράκη σε τίποτε δεν απαλλάσσει την Φώφη Γεννηματά που την ανέχθηκε όλη αυτήν την περίοδο και υπέκυψε σε κάθε πίεση, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα το Κίνημα στα μάτια των πολιτών που το στήριξαν με τον διορισμό όλων των οργάνων του, διατηρώντας αυτήν την αδιανόητη «ομοσπονδία αρχηγών» και αρνούμενη ακόμη και μέχρι σήμερα να μιλήσει για τον «ενιαίο φορέα».

Υ.Γ. 2

Αν αληθεύουν οι πληροφορίες στην Μεγάλη Συνέλευση των Αντιπροσώπων ( ΜΕΣΥΑ) σήμερα, προσήλθαν κάτι λιγότερο από το 50% των 250 μελών, υπήρξαν μειοψηφίες και άρνηση να τεθούν υπό των κρίση των παρόντων προτάσεις συμβιβασμού και παραμονής υπό όρους στο Κίνημα Αλλαγής.

Πολύ φοβούμαι ότι η απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη να αποχωρήσει από το Κίνημα Αλλαγής  θα εξελιχθεί σε άλμα στο κενό, με απρόβλεπτες συνέπειες για τον ίδιο και Το Ποτάμι.

Υ.Γ. 3

Η αναμενόμενη προσπάθεια του να πηδήξει στο τραίνο "Μακρόν" αναδεικνύει το πανίσχυρο στοιχείο του οπορτουνισμού που χαρακτήριζε την πολιτική δραστηριότητα του.