ΜΕΤΡΟ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗΣ!...

Η τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης με περισσότερους από 130 επίσημους και θεσμικούς προσκεκλημένους, που θα είχαν και δικαίωμα λόγου και ταυτόχρονα ο αποκλεισμός του πρώην Δημάρχου αλλά και του  μέχρι προ ολίγων ημερών Προέδρου της Αττικό Μετρό  θα καταγραφεί στις πλέον θλιβερές και άτυχες στιγμές  αυτού του αντιπροσωπευτικού θεσμικού οργάνου της πόλης.

Και όπως ήταν φυσικό ακόμη και οι πλέον ακραίοι χαρακτηρισμοί δικαιώθηκαν από την εικόνα που εξέπεμπε προς τους Θεσσαλονικείς η Δημοτική Τηλεόραση στην απευθείας μετάδοση των 6ωρων περίπου εργασιών του Σώματος.

Το ερώτημα γιατί η Διοίκηση του Δήμου και το Προεδρείο του Δημοτικού Συμβουλίου κατέφυγαν σε αυτήν την πρωτοφανή μεθόδευση των εργασιών του Δημοτικού Συμβουλίου, έχει πολλές απαντήσεις δεδομένου ότι η όλη σύλληψη του εγχειρήματος είχε πολλαπλούς στόχους., εκτός από αυτόν που προβλήθηκε, την ενημέρωση δηλαδή του Δημοτικού Συμβουλίου και την διατύπωση των απόψεων και της απόφασης του.

Κύριος όμως στόχος της πρωτοβουλίας αυτής έγινε φανερό ότι δεν ήταν παρά η ανάδειξη προβλημάτων που προκαλούσε δήθεν η επιλογή της «κατά χώρα» διατήρησης του περίφημου αρχιτεκτονικού συγκροτήματος του 5^ου αιώνα και τα πλεονεκτήματα της εξαγγελθείσας αλλαγής, τόσο τεχνικά όσο και οικονομικά και κυρίως συντόμευσης του χρόνου έναρξης λειτουργίας του Μετρό.

Την μεθόδευση ανέδειξε από την αρχή η μη πρόσκληση προς τον πρώην Δήμαρχο  Γιάννη Μπουτάρη, αλλά και προς τον πρώην πρόεδρο της Αττικό Μετρό καθ. κ. Γ. Μυλόπουλο, τους δύο δηλαδή πρωταγωνιστές επιλογής της ολοκλήρωσης του Μετρό με την διατήρηση in situ των αρχαιοτήτων.

Η εξέλιξη όμως της συνεδρίασης ανέδειξε και αποκάλυψε και την ματαιότητα του όλου εγχειρήματος.

Κυρίως γιατί εξέθεσε τον  Πρόεδρο της Αττικό Μετρό και Δημοτικό Σύμβουλο κ. Ν. Ταχιάο, ο οποίος υποχρεώθηκε να παρουσιάσει τα τεχνικά, οικονομικά, αρχαιολογικά και χρονολογικά δεδομένα των δύο λύσεων, όταν τουλάχιστον εκείνα που αναφέρονται στην νέα επιλογή, στην απόσπαση δηλαδή και επανεγκατάσταση των αρχαίων, δεν έχουν ακόμη μελετηθεί σε όλη την έκταση και τις συνέπειες τους.

Έγινε φανερό ότι τα μεγέθη που εξήγγειλε συγκριτικά, ήταν αυθαίρετα και εκτός πραγματικότητας, ακόμη και για τον έχοντα ελάχιστες τεχνικές γνώσεις. Και η άγνοια των πραγματικών δεδομένων και των ουσιαστικών προβλημάτων επιβεβαιώθηκε, όταν κλήθηκε από τον ίδιο ο Διευθύνων Σύμβουλος κ. Ν. Κουρέτας να εξειδικεύσει  τα στοιχεία!...

Η στιγμή ήταν αποκαλυπτική της προχειρότητας και της βιασύνης με την οποία σχεδιάστηκε το όλο εγχείρημα.

Αναδείχτηκε όμως η οδυνηρή για την πορεία των πραγμάτων εξέλιξη, την οποία προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποτρέψει ο Γιάννης Μπουτάρης.

Η κομματικοποίηση, ο κίνδυνος που καραδοκούσε, ήρθε εντυπωσιακά στο προσκήνιο  με τον καυγά των δύο πρωταγωνιστών της βραδιάς, του Προέδρου της Αττικό Μετρό και Δημοτικού Συμβούλου, ακόμη,της Ν.Δ.  κ. Νίκου Ταχιάου και της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ και επίσης Δημοτικού Συμβούλου κ. Κατ. Νοτοπούλου, η οποία επέλεξε να μιλήσει με την ιδιότητα του Βουλευτή και να καταστήσει σαφές ότι το κόμμα της αναγορεύει σε πρωταρχικό πολιτικό θέμα για την Θεσσαλονίκη την νέα περιπέτεια  στην οποία έχει εμπλακεί το Μετρό , ως μια συνέχεια λαθών, προβλημάτων και επιλογών της Ν.Δ. από την δεκαετία του 1980 ακόμη.

Και έτσι με τον πιο κραυγαλέο τρόπο επιβεβαιώθηκε και θρονιάστηκε για άλλη μια φορά στην πόλη ο καταστρεπτικός διχασμός.

Πολλά και ενδιαφέροντα άκουσαν οι Θεσσαλονικείς από τους πολλούς «επικεφαλής παρατάξεων» Δημοτικούς Συμβούλους,  που έλαβαν στην συνέχεια τον λόγο, χωρίς όμως να δικαιωθεί η πρωτοβουλία της έκτακτης συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου.

Όσο θα συνεχίζεται αυτός ο «διάλογος», ο χρόνος θα σπαταλιέται τα πολιτικά παιχνίδια θα πρωταγωνιστούν, οι διαμάχες μεταξύ των «τεχνικών» και των «αρχαιολόγων» θα συνεχίζονται και ο ανάδοχος θα καταγράφει καθυστερήσεις και αποζημιώσεις..

Ταυτόχρονα όμως και όσο τα πράγματα εξελίσσονται αναδεικνύεται και ενισχύεται η άποψη  ότι ήταν λάθος η βιαστική εξαγγελία του πρωθυπουργού για την επιλογή της μεθόδου της απόσπασης και επανατοποθέτησης των αρχαιοτήτων, ότι  η Δικαιοσύνη είναι αυτή που θα έχει  τον τελικό λόγο, με την πιθανότητα ότι η απόφαση απόσπασης θα απορριφθεί, αλλά ο χρόνος που θα έχει στο μεταξύ  αναλωθεί στην διαμάχη, θα έχει μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος.

Υ.Γ.

Μια ουσιαστική συμβολή στον διάλογο και την ενημέρωση των Θεσσαλονικέων, θα είχε όντως αξία εάν στην συνεδρίαση του Δημ. Συμβουλίου για την ενημέρωση του και την ενημέρωση των πολιτών προσκαλούνταν πέντε μόνο πρόσωπα.

Οι τέως και ο νυν Πρόεδροι της Αττικό Μετρό, το ΤΕΕ/ΤΚΜ, ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και ο πρώην Δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, οι οποίοι θα είχαν την άνεση χρόνου να απευθυνθούν προς τους Δημοτικούς Συμβούλους – συνεπώς και προς την πόλη-  να δεχτούν και να απαντήσουν σε ερωτήσεις των Δημοτικών Συμβούλων.

Αλλά, μπορούμε να περιμένουμε γιατί όπως δείχνουν οι καθημερινές εξελίξεις, δεν θα αργήσει να επανέλθει το Δημοτικό Συμβούλιο στο θέμα αυτό. Ή καλύτερα, να επανέρχεται σχεδόν σε κάθε συνεδρίαση του.

 Ελπίζω μόνο στο ότι οι προβληματισμοί θα κυριαρχήσουν και κυρίως θα γίνουν όλοι σοφότεροι.

Υ.Γ. 2

Θα αναδειχθεί σε μοιραίο λάθος των διαχειριστών του έργου «Μετρό Θεσσαλονίκης», εάν δεν λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη την εντυπωσιακή από κάθε άποψη τοποθέτηση της εκπροσώπου του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων κ. Δέσποινας Κουτσούμπα και ιδίως την δραματική προειδοποίηση  με την οποία έκλεισε την ομιλία της.

Τα πραγματικά αξιολογικά δεδομένα του αρχαιολογικού ευρήματος σε συνδυασμό με τον εξαιρετικά αυστηρό Αρχαιολογικό Νόμο και το ουσιαστικό ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι διεθνείς Οργανισμοί για την προστασία της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς, αλλά και τα όσα συνέβησαν με την απόσπαση των ευρημάτων στον σταθμό της Αγίας Σοφίας, ελάχιστα περιθώρια αφήνουν να μην γίνει αποδεκτή η προσφυγή εκείνων που ανακοίνωσαν ήδη την σχετική απόφαση τους.

Υ.Γ. 3

Επανήλθε στην πρόταση που διατύπωσε και ενώπιον του Δημ Συμβουλίου ο  επικεφαλής της Δημ. Παράταξης «Πολύχρωμη Πόλη»  Σπύρος Βούγιας και με το κύρος του πανεπιστημιακού και την πολύχρονη εμπειρία του ως Συγκοινωνιολόγου, προσέφερε μια αξιόπιστη διέξοδο στο κουβάρι των επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων.

Θα αρκούσε μια τολμηρή πολιτική απόφαση για να θέσει τέρμα στο νέο κεφάλαιο της ιστορίας των καθυστερήσεων.

Αλλά η ελληνική πολιτική σκηνή δεν έχει δυστυχώς να επιδείξει παραδείγματα του είδους.