Έφυγε , πλήρης ημερών και ο Μίμης Φατούρος…

(Ελάχιστη μαρτυρία)

Όταν η θλιβερή είδηση πλημμύρισε τα κοινωνικά μέσα, το μυαλό μου πήγε αμέσως πίσω, στο 1990,όταν ο Μίμης επικεφαλής ενός συνασπισμού (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ-ΔΗΑΝΑ) διεκδίκησε τον Δήμο. Η επιλογή του  ως υποψηφίου Δημάρχου της Θεσσαλονίκης από τον Ανδρέα Παπανδρέου, μου προκάλεσε μια σπάνια για την περίπτωση ευφορία.

Έγραψα αμέσως ένα ενθουσιώδες κείμενο στην Θεσσαλονίκη, ως επικεφαλής της Δημοτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης, προσπαθώντας να καταδείξω κυρίως τι θα σήμαινε για τον Δήμο, την πόλη και την Αυτοδιοίκηση η παρουσία του Δημήτρη Φατούρου στον θώκο του Δημάρχου Θεσσαλονίκης.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι ακολούθησε εκείνες τις εκλογές. Και που οδηγήθηκε η Θεσσαλονίκη  κατά την επόμενη δεκαετία .

Είχα τότε μια γενική εικόνα για τον άνθρωπo, τον επιστήμονα, τον Πανεπιστημιακό Δάσκαλο, που επηρεάστηκε από την πρώτη γνωριμία μας , όταν το 1986 ο «πρύτανης», όπως ήταν γνωστός στην πόλη, πήρε μέρος στην Ημερίδα που οργάνωσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Β΄ Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Μεσογείου, για την ανάγκη ίδρυσης στην πόλη ενός κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Κρατώ από την εισήγηση του την κατάληξη της, όταν προχωρώντας ένα βήμα προς το μέλλον, πρότεινε και υποστήριξε θερμά την ιδέα στέγασης του στο εγκαταλειμμένο συγκρότημα κτιρίων της ΥΦΑΝΕΤ.

Έμεινε όμως μετά τις εκλογές στο Δημοτικό Συμβούλιο, βοηθώντας με την παρουσία και τον λόγο του στην αναβάθμιση των εργασιών και σώματος, ως μια ενωτική προσωπικότητα, ως διακεκριμένος  Δάσκαλος, ένας φωτισμένος άνθρωπος με το πλούσιο επιστημονικό  έργο  στην Αρχιτεκτονική, τον Πολιτισμό και τις Τέχνες.

Και στην συνέχεια με την ιδιότητα του επικεφαλής της Αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο βρέθηκε να συμμετέχει στα Διοικητικά Συμβούλια του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας μέχρι την ολοκλήρωση του έργου της, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς έντασης και κριτικής, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες ως μέλος της Επιτροπής Τεχνικών έργων, ένας νηφάλιος συνεργάτης και φίλος, με τις γνώσεις και την οραματική προσέγγιση των προβλημάτων της πόλης. Και υποστήριξε και τότε θερμά την ιδέα της ίδρυσης του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης που επιχείρησε και οργάνωσε μεταξύ άλλων πολιτιστικών θεσμών  η «Πολιτιστική Πρωτεύουσα», το «πολιτιστικό κεκτημένο» της πόλης, που στην συνέχεια θεσμοθέτησε ο τότε υπουργός Πολιτισμού Β. Βενιζέλος, ιδρύοντας ταυτόχρονα το Εθνικό Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης για την Αθήνα και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για την Θεσσαλονίκη, μεταξύ άλλων πολιτιστικών οργανισμών, όπως το Μουσείο Φωτογραφίας κλπ.

Επανέφερε στο προσκήνιο την ιδέα του 1986,περί εγκατάστασης του Μουσείου στο συγκρότημα της Υφανέτ, συμμετέχοντας  ενεργά στις δύσκολες και περίπλοκες συζητήσεις με την Εθνική Τράπεζα, στην οποία ανήκε το συγκρότημα και στην συνέχεια στην αντιμετώπισε και επίλυση των πολεοδομικών και άλλων εκκρεμοτήτων ώστε ο  χώρος να παραδοθεί έτοιμος για τους αρχιτεκτονικούς και κατασκευαστικούς σχεδιασμούς.

Αλλά είχε φτάσει ήδη το 1998 , το τέλος της Πολιτιστικής και οι σχετικές συζητήσεις διακόπηκαν.

Για την ιστορία και μόνο , αργότερα το συγκρότημα της ΥΦΑΝΕΤ αγοράστηκε από το ΥΠΠΟ  με σκοπό να στεγαστεί εκεί το  Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Είναι άγνωστο τι ακολούθησε.

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Μίμη Φατούρο τον Δάσκαλο, τον αρχιτέκτονα και συγγραφέα ,με αγάπη, θλίψη και ευγνωμοσύνη για όσα έπραξε για την πόλη, την οποία πλούτισε με την παρουσία, τον λόγο ,την διδασκαλία και το έργο του.