Επίκαιρα Σημειώματα

Διάβασα και εγώ μαζί με μερικές δεκάδες χιλιάδες φίλους του βιβλίου, την Τριλογία του Νίκου Θέμελη. Από το ένα βιβλίο στο άλλο, από την «Αναζήτηση» στην «Ανατροπή» και από εκεί στην «Αναλαμπή», σταδιακά και ανεπαίσθητα, το ενδιαφέρον έπεφτε, ώσπου συνειδητοποίησα πως καθώς οι εποχές και οι «περιπέτειες» των ηρώων και των εποχών εξελισσόταν, η γραφή έχανε ελκυστικότητα και την γοητεία της και οι περιγραφές, τα αισθήματα, οι σχέσεις των ανθρώπων, οι καταστάσεις, ήταν πια τόσο προβλέψιμες και κοινότυπες, ώστε σχεδόν με αδιαφορία, να μην πω με το ζόρι τέλειωσα το τρίτο του βιβλίο. Δεν μπορώ να προσδιορίσω σαφέστερα, ή και «βιβλιοκριτικά» τους λόγους. Πάντως όταν κυκλοφόρησε το «Μια ζωή δυο ζωές» , αναζήτησα και πληροφορήθηκα το περιεχόμενό του, αποφάσισα αμέσως πως δεν με ενδιαφέρει και δεν το αγόρασα. ΄Ένας φίλος με τον οποίο ανταλλάσσουμε πότε πότε πληροφορίες για τα βιβλία που διαβάζουμε, που εκδήλωσε αργότερα την απογοήτευσή του. Και έτσι δεν μου προκάλεσε καμιά έκπληξη η «κατεδαφιστικ...

Το 1979 έγινε και για μένα πραγματικότητα το «όνειρο» κάθε Έλληνα. Απόκτησα ένα «εξοχικό» στην Ασπροβάλτα, στην πλαγιά ενός λόφου, με το όνομα «Αμπελάκια». Φυσικά δεν υπήρχε ίχνος αμπελιού τριγύρω, παρά μόνο ελαιόδεντρα και θάμνοι. Όπως ήταν φυσικό για τα χρόνια εκείνα και την απομονωμένη περιοχή, ζήσαμε εκεί για πάνω από 10 χρόνια, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, με ένα αγροτικό δρόμο να μας συνδέει με το χωριό και να μας αποκόπτει σε κάθε μεγάλη βροχή, παρά τις προσπάθειες του ηρωικού SIMCA 1100 Ήταν όμως αυτό που αναζητούσαμε, μια και η φύση γύρω μας αποζημίωνε πλουσιοπάροχα. Συνορεύαμε με ένα δασάκι από βαλανιδιές και οξιές, που κατέληγε χαμηλά σε ένα ξεροχείμαρρο, σκεπασμένο από γιγαντιαία πλατάνια. Και αυτό γιατί και από τις δυο όχθες του κατέβαινε το νερό πηγών, και σχημάτιζε μικρές λιμνούλες. Πολύτιμες, γιατί επί χρόνια χάρις σ αυτές, διασώσαμε το λίγο – τότε- πράσινο της αυλής. Γι αυτές τις πηγές, ήμασταν ιδιαίτερα περήφανοι, αφού στην μια από αυτές, που ανάβλυζε μέσα από έ...

Καθιερώνεται λοιπόν η «Μητροπολιτική Διοίκηση», αλλά υπό όρους!.. Θα συζητηθεί με την ΚΕΔΚΕ, η πρόταση του Υπουργείου Εσωτερικών και εφ όσον υπάρξει συμφωνία, το σχετικό Νομοσχέδιο θα κατατεθεί μέχρι το τέλος του χρόνου προς ψήφιση στην Βουλή, εφ όσον, εννοείται, κερδίσει τις εκλογές η Ν.Δ. Σε πλήρη εφαρμογή θα τεθεί μετά το 2011, μετά δηλαδή τις προσεχείς δημοτικές εκλογές! Δεν προβλέπεται απ ευθείας εκλογή των οργάνων της από τους πολίτες του Πολεοδομικού συγκροτήματος αλλά η «διοίκηση» θα ασκείται από ένα πολυμελές Διοικητικό Συμβούλιο, όπου θα εκπροσωπούνται κατ αναλογία του πληθυσμού του κάθε ένας από τους 17 Δήμους της Περιοχής.. Δηλαδή ένα 50μελές τουλάχιστον όργανο, που θα προεδρεύεται από τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης!… Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με απλή πλειοψηφία, αλλά θα υπάρχουν και θέματα, στα οποία θα απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία και άλλα πλήρης ομοφωνία αφού θα προβλέπεται δικαίωμα βέτο στους συμμετέχοντες Δήμους!… Οι αρμοδιότητες αυτού του οργάνου, θα είναι σαφώς προσδ...

Συμμερίζομαι τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων προς το πρόσωπο του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Την πολιτική του εντιμότητα, την κοινωνική του ευαισθησία, τις τολμηρές θέσεις του στα προβλήματα της διεθνούς πολιτικής.. Για αυτό και χειροκροτώ την προχθεσινή του δήλωση περί οικολογικής Δημοκρατίας, με αφορμή και εν μέσω γενικού πένθους για τον χαμό των δύο αεροπόρων, αλλά και τις συνεχιζόμενες καταστροφικές πυρκαγιές, στα όρια πλέον μιας εθνικής συμφοράς. Όμως, θεωρώ πως τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να στρέψει την προσοχή όλων προς την παγκόσμια δραματική κλιματολογική αλλαγή, η οποία σε μεγάλο βαθμό προκαλεί τις εκατοντάδες φετινές πυρκαγιές. Την μεγάλη ανομβρία, που προηγήθηκε, τις υψηλές, χωρίς προηγούμενο θερμοκρασίες. Τα Βαλκάνια φλέγονται κυριολεκτικά αυτήν την φορά, η Νότια Ευρώπη έχει παραδοθεί στις φλόγες ενώ η Βρετανία ζει τον εφιάλτη των καταστροφικών πλημμυρών, που ανατρέπουν δραματικά την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών της. Η δήλωση το...

Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί οργίζομαι περισσότερο. Γιατί η χώρα γίνεται παρανάλωμα, ή γιατί πολιτικοί και Μέσα Ενημέρωσης έχουν εμπλακεί σε ένα ανίερο παιχνίδι εντυπώσεων, που παρασύρουν τον κόσμο μακριά από την δραματική πραγματικότητα της εποχής; Μπορεί κανείς, έστω και ελάχιστα ενημερωμένος, να αμφιβάλλει ότι οι φετινές πυρκαγιές είναι το ορατό αποτέλεσμα των δραματικών αλλαγών στο περιβάλλον; Ότι ο κοινός νους μπορεί να σκεφτεί πως η προηγηθείσα φοβερή ανομβρία σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες, είναι ό πρώτος και αναμφισβήτητος ένοχος, για τις 1.500 περίπου φετινές πυρκαγιές; Μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι κυρίως καίγονται δάση με πεύκα, αυτό το «εύφλεκτο» δένδρο από δαδί και ρητίνη, αφού καμιά φροντίδα για τον καθαρισμό τους δεν υπήρξε; Δεν αμφισβητώ πως και οι κερδοσκόποι βρήκαν και πάλι ευκαιρία. Αλλά αυτοί – να μην κρυβόμαστε- δεν είναι παρά όργανα των μεγάλων συνεταιρισμών και όλων εκείνων που κατέχουν, ή διεκδικούν τεράστιες δασικές εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων στις πε...

Στεγάζεται λοιπόν η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης!.. Πενήντα χρόνια…νομάς!… Και εξόριστη στην «εύφορη» κοιλάδα των πολιτιστικών υποδομών της Θεσσαλονίκης, θα προσέθετα εγώ. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, είναι όντως ο αρχαιότερος καλλιτεχνικός Οργανισμός της Θεσσαλονίκης, και αυτή, όπως και το Κρατικό Θέατρο αντίστοιχα, έχει γαλουχήσει γενιές μουσικόφιλων, έχει δημιουργήσει το φιλόμουσο κοινό της Θεσσαλονίκης, έχει αναδείξει εξαιρετικούς μουσικούς και διευθυντές ορχήστρας . Και όμως έμεινε «εκτός νυμφώνος» ακόμη και μετά την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, όταν όπως είναι γνωστό, απέκτησαν μόνιμη στέγη όλοι οι πολιτιστικοί και καλλιτεχνικοί φορείς της. Γιατί αυτό; Για τους γνωρίζοντες η απάντηση είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Όταν μια πόλη ανεγείρει ένα Μέγαρο Μουσικής, όταν τρία από τα μεγάλα θέατρά της κατασκευάστηκαν με προδιαγραφές και εξοπλισμούς και για συναυλίες, ασφαλώς αναρωτιέσαι εάν έπρεπε να ανεγερθεί ένα ακόμη «μουσικό Μέγαρο» για την στέγαση της Κρατικής Ορχήστρας. Ας αναζ...

«Στην Ευρώπη των «27» και πιθανώς περισσοτέρων χωρών στο μέλλον, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κοινός βηματισμός. Εμείς μαζί με άλλους εταίρους καταβάλλουμε προσπάθειες κοινού βηματισμού για περισσότερη Ευρώπη. Το μοντέλο που πέτυχε είναι εκείνο της Ευρωζώνης», δήλωσε ο πρωθυπουργός στην τελευταία συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη συμπλήρωσε: «Είμαστε καταδικασμένοι αργά ή γρήγορα, να περάσουμε σε ένα σχήμα ενισχυμένων συνεργασιών, καθώς αναδεικνύονται δομικές αδυναμίες της Ευρώπης». Οι δηλώσεις αυτές ερμηνεήτηκαν από το σύνολο του τύπου, πως η Αθήνα προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο της Ευρώπης των «δύο ταχυτήτων», ή του «σκληρού πυρήνα» όπως την ονομάζουν άλλοι και την ασφαλή συμμετοχή της σ αυτήν. Αυτή όμως η Ευρώπη διακηρύσσει κάποιες αρχές, προβάλλει κάποιες αξίες, αυτές που απαιτούμε να σεβαστεί και να καθιερώσει η Τουρκία, στην προσπάθειά της να καταστεί μέλος της Ε.Ε. Πως συμβιβάζονται τώρα αυτά με τις σημερινές πληροφορίες για την κατάσταση των ε...

Διάβαζα, έκπληκτος ομολογώ, σήμερα την νέα παρέμβαση του Παν. Ψωμιάδη, στην «καρδιά της Θεσσαλονίκης», αυτήν την φορά στα προβλήματα της περιοχής του Λευκού Πύργου. Δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ Στο ίδιο το γεγονός αυτό καθ εαυτό; Στην περιγραφή μιας κατάστασης για τα αίτια της οποίας όμως δεν αναφέρεται τίποτε; Γιατί θυμούμαι παράλληλα τις εξεγέρσεις και τις διαμαρτυρίες εναντίον του προγράμματος χορήγησης μεθαδόνης του ΟΚΑΝΑ, σε κτίριο της γειτονικής λεωφ. Στρατού, που εκ των πραγμάτων διαμόρφωναν τις προϋποθέσεις για φαινόμενα αυτού του είδους που περιγράφει ο Νομάρχης. Ή μήπως στο γεγονός πως για άλλη μια φορά το κέντρο της Θεσσαλονίκης και τα προβλήματά του γίνονται στόχος του ενδιαφέροντος του Παν. Ψωμιάδη, επιβεβαιώνοντας με κατηγορηματικό τρόπο την απόφασή του να είναι σταθερά «παρών» ; Ή στην υπεραπλουστευμένη – και αποτυχημένη- πολιτική λήψης αστυνομικών μέτρων, που επικαλείται ο Νομάρχης και που απλώς θα μεταφέρουν σε άλλη περιοχή το πρόβλημα; Αλλά αυτά είναι η «παραπολιτική...

Μέσα στο κατακαλόκαιρο χτύπησε το θλιβερό αγγελτήριο, δύο φορές. Και δύο ωραίοι άνθρωποι της πόλης, μας αποχαιρέτησαν. Τους γνώρισα και τους δύο. Τον Γιώργο από την παλιά μας γειτονιά, τότε που ούτε ως υποψία θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό μας και την φαντασία μας ακόμη, μέχρι που θα έφτανε ο Γιώργος. Στο πρόσωπό του μπορούσες να διαβάσεις την τρομακτική αλλαγή, των κατοπινών χρόνων. Δεν χρειαζόταν να την αναζητήσεις στα βιβλία του. Για μας τουλάχιστον. Αλλά αρκούσαν ελάχιστες στιγμές, για να δεις την γαλήνη και το χαμόγελο που του έφερναν οι παλιές αναμνήσεις .Και τότε πολύ εύκολα γυρίζαμε στα χρόνια της αθωότητας, έστω για λίγο, όσο διαρκούσε και η φευγαλέα συνάντηση. Ο Τηλέμαχος, όμως ήρεμος, λιγόλογος, ευγενής, ένας ακαταπόνητος εργάτης και ταυτόχρονα ευπατρίδης των γραμμάτων, έλεγε πάντα τόσο λίγα, υπονοούσε τόσα πολλά, πάντα με ένα δικό του τρόπο, μοναδικό, απόλυτα προσωπικό, κάτι σαν αναλλοίωτη σφραγίδα. Από μακριά μπορούσες να δεις την ψιλόλιγνη φιγούρα, να διασχίζε...

Παρακολουθώ τις ολοσέλιδες καταχωρήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού στον Ημερήσιο τύπο, με τις οποίες, όπως φαίνεται, ξεκινά μια εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού, και ευαισθητοποίησής του, ώστε να επισκεφτεί τα Μουσεία της χώρας. Παραβλέπω τελείως την προσεκτική επιλογή εκείνων των Μουσείων , όπου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκεται ένα «έργο» της κυβέρνησης, ακόμη και όταν απλώς εγκαινιάστηκε ένα μακροχρόνιο έργο όπως ο εκσυγχρονισμός ενός Μουσείου κλπ. Περίοπτη λοιπόν θέση κατέχει ο «Κρατήρας του Δερβενίου» σχετικά με το Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Η εντυπωσιακή εικόνα του μου έφερε στο νου τις σκέψεις που έκανα, όταν η νέα Διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου η , μια δραστήρια και υπερκινητική αρχαιολόγος, με ένα σημαντικό επιστημονικό έργο, ξεκίνησε μια καμπάνια για την αύξηση της επισκεψιμότητας του Μουσείου, στηριγμένη στην οργάνωση διάφορων εκδηλώσεων, ποίησης, τραγουδιού, συμμετοχής σε εικαστικά γεγονότα άλλων φορέων κλπ. Αξιέπαινη πρωτοβουλία, που δείχνει βέβαια ...

Χρωστώ μια απάντηση στα ερωτηματικά που προκάλεσε το τελευταίο Σημείωμά μου με τίτλο «ΠΟΙΟΣ και γιατί άλλαξε την πολιτική ατζέντα» Σπάνια παραβιάζω τον χαρακτήρα του Blog και αυτό που σηματοδοτεί η επικεφαλίδα του «Για την πόλη και τον Πολιτισμό». Το έκανα λοιπόν και προχθές κάτω από την πίεση μιας οργής που με κατέλαβε από την πρωτοφανή κυνική, αντιδημοκρατική και επικίνδυνη «συναλλαγή ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα κορυφαία ΜΜΕ- κυρίως τα τηλεοπτικά κανάλια-, ώστε σε χρόνο κυριολεκτικά ελάχιστων ωρών, να ανατραπεί το πιλοτικό σκηνικό, που κυριαρχούνταν από την καταστροφή της Πάρνηθας και τον απόηχο του σκανδάλου των ομολόγων. Μια συναλλαγή που σχεδιάστηκε αριστοτεχνικά, προγραμματίστηκε ως την τελευταία της λεπτομέρεια σε κάποια γραφεία και πέτυχε απόλυτα τον στόχο της. Δεν χρειάστηκαν παρά δύο μόλις ημέρες για να αποκαλυφθεί από δύο τουλάχιστον κυριακάτικες εφημερίδες- που δεν εμπλέκονται στην υπόθεση της «συγκέντρωσης- αδειοδότησης»- η ανίερη αυτή συμφωνία. Σημείωναν μάλιστα και ...

Όλοι γίναμε μάρτυρες του «οικολογικού ολοκαυτώματος» του Δρυμού της Πάρνηθας. Γίναμε μάρτυρες και των αιτίων αυτής της καταστροφής. Των πραγματικών αιτίων εννοώ και όχι των ηλιθιοτήτων και των αποπροσανατολιστικών αθλιοτήτων, που εύκολα ξεστομίζονται από τα χείλη του κάθε «ειδικού» και επισήμου και πολλαπλασιάζονται από τα Μέσα. Αλλά η κοινή λογική γνωρίζει και αναγνωρίζει τις αιτίες. Η μεγάλη ξηρασία, που προηγήθηκε. Οι υψηλές θερμοκρασίες, όλα συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου, του οποίου δοκιμάζουμε ήδη τις συνέπειες-, η ασυνεννοησία μεταξύ των βασικών υπηρεσιών, που έχουν την ευθύνη της κατάσβεσης, η κυβερνητική βούληση να ρίξει το βάρος της κατάσβεσης στις περιοχές, όπου κινδύνευαν σπίτια, επειδή έτρεμε την εικόνα ενός καιομένου σπιτιού, η φύση του Δρυμού, δηλαδή η κυριαρχία του πεύκου. Όλες οι συζητήσεις μετά περιστράφηκαν στις ευθύνες, στην κακή οργάνωση των υπηρεσιών πυρόσβεσης και φυσικά στις τρομακτικές συνέπειες στην ζωή των τεσσάρων εκατομμυρίων ελλήνων που ζουν στο ...

Θα ολοκληρώσω αυτήν την ενότητα των «εντυπώσεων» από την επίσκεψή μου στην Γεωργία, αφού αναγκαστικά την διέκοψα, φαντάζομαι λόγω της «υπερφόρτωσης» του Blog με φωτογραφίες, περιγράφοντας τα όσα είδαμε και ζήσαμε στον ναό των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίτας. Θα συνεχίσω λοιπόν, με "την έκπληξη και ίσως την οργή, ή μήπως και τον φόβο, του Γεωργιανού ιερέα, που αντικρίζει για πρώτη φορά το εσωτερικό αυτού του ναού και βλέπει παντού τα διπλά κέρατα των «αφιερωμάτων», συχνά τεράστια και μαύρα, να συνοδεύουν σε κάθε γωνιά τα ιερά κειμήλια, τους σταυρούς, τις εικόνες, και τελικά την αγωνιώδη προσπάθειά του να πετάξει κρυφά έξω από τον ναό τα «βέβηλα» στοιχεία.." Το δέος και την συγκίνηση του συντρόφου μας, βαθύτατου γνώστη της αγιογραφίας και της βυζαντινής και χριστιανικής τέχνης, καθώς του επετράπη να φωτογραφήσει τα κειμήλια, τις τοιχογραφίες, τα διάφορα εκκλησιαστικά και άλλα άγνωστης χρήσης σκεύη και κατασκευές, τις λεπτομέρειες, τις πτυχές, τις επιγραφές.. Τα επιφωνήματα, καθώς...

Το προηγούμενο Σημείωμά μου για το ταξίδι στην Γεωργία, τελείωνε με το ξημέρωμα, να μας βρίσκει στην Μέστια το θέαμα της οποίας μέσα στο λαμπρό φως μιας φωτεινής ημέρας, μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την πόλη των Πύργων να απλώνεται στις πλαγιές, όσο έφτανε η ματιά μας και τα δεινά της νύχτας να έχουν εξαφανιστεί στο βάθος της μνήμης και στις σελίδες των πρόχειρων σημειωμάτων.. Και θα αρχίζαμε αμέσως μια διαδρομή πέντε περίπου ωρών, κατά μήκος των ποταμών, αλλά συχνά ανηφορίζοντας και κατηφορίζοντας στις άγριες πλαγιές και κορυφές των λόφων και των βουνών, που συνθέτουν αυτήν την υπέροχη περιοχή. Θα συναντούσαμε διάφορα χωριά, μια ζωντανή έκφραση μιας γεωκτηνοτροφικής κοινωνίας, που οργώνει με ξύλινα αλέτρια που τα σέρνουν βόδια, φυτεύει με το χέρι και ζει σε μια απροσδιόριστη εποχή. Ταυτόχρονα όμως συνθέτουν «ένα θαυμαστό θησαυρό λαϊκής αρχιτεκτονικής», με τους μοναδικούς πύργους-κατοικίες, που της δίνουν την ονομασία «η περιοχή των χιλίων Πύργων»... Δεν ήταν βέβαια μια διαδ...