Επίκαιρα Σημειώματα

«ΑΒΙΝΓΚΤΟΡ ΛΙΜΠΕΡΜΑΝ» ΑΝΑΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΩΝ, ΤΑΡΑΧΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ Στις 15 Ιανουαρίου 2009 είχα γράψει ένα οργισμένο Σημείωμα με τίτλο «Στο Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου», με αφορμή την κυνική και εγκληματική επίθεση των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων κατά του άμαχου πληθυσμού στην Γάζα , όπου εξολόθρευαν χωρίς διάκριση ανθρώπους και υποδομές, οδηγώντας και τους επιζώντες στην πολυετή δυστυχία και φυσικά το αιωνίως επωαζόμενο κράτος των παλαιστινίων , αν ποτέ κατάφερνε να πραγματοποιηθεί ,στην πλήρη αδυναμία επιβίωσης. Είχαν τότε ακολουθήσει όντως πρωτοβουλίες προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο από την Γαλλία κυρίως, και άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις, την τύχη των οποίων όμως δεν μάθαμε ποτέ. Και σήμερα ζούμε μια φάση της ιστορίας, που με τρόπο ειρωνικό μας μεταφέρει στον Ιανουάριο του 2009 και ταυτόχρονα βάζει σε κρίση αρχές και αξίες , ιδεολογίες και πολιτικές απόψεις, όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στον κάθε πολίτη, προσωπικά και

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ.. Επέρχεται το κρίσιμο τεστ της αξιοπιστίας των κομμάτων και της πολιτικής, αλλά και της ωριμότητας του λαού . Ενώ στο εσωτερικό της η χώρα συνεχίζει να ταλαιπωρείται από την παραδοσιακή πολιτική που θέτει σε προτεραιότητα την πολιτική αντιπαράθεση και όχι τα ζωτικά προβλήματα που έχουν διεθνή διάσταση και εξαιρετικές επιπτώσεις στην μελλοντική της πορεία, εν τούτοις αυτά τα δεύτερα εξελίσσονται με μια δυναμική και αυτονομία, πρωτοφανή για την ευρωπαϊκή, αλλά και την ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και αν δεχτούμε ότι στους τελευταίους 12 μήνες ο πολιτικός χρόνος έχει αποκτήσει τεράστια επιτάχυνση στην Ελλάδα. Ενώ λοιπόν οι πολιτικοί και τα Μέσα αφιερώνουν το σύνολο σχεδόν της κομματικής τους δραστηριότητας και της ειδησεογραφίας αντίστοιχα, στο πόρισμα του περιβόητου σκανδάλου της Ζήμενς, με μια εμμονή στον χαρακτηρισμό του ως ενός ακόμη φιάσκο και ως επιβεβαίωση της βαθύτατης κρίσης αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, στην Ευρώπη διεξά

Μπορεί κανείς να αποφύγει, έστω να το επιχειρήσει, να καταγράψει κάποιες λίγες διάσπαρτες σκέψεις, καθώς το περιβόητο 2011 βρίσκεται στο κατώφλι της ιστορίας; Αλλά και στην πόρτα της καθημερινότητας μας με σκοτεινές απειλές, με φόβους, με μαύρες προφητείες και αναλύσεις; Μάλλον όχι. Η Ευρώπη, με την οποία οι τύχες και το αύριο της χώρας είναι άρρηκτα πλέον συνδεδεμένες, και άρα οι ζωές και το μέλλον όλων μας, αποδείχτηκε κατώτερη των ελπίδων και των προσδοκιών των ιδρυτών της, απογοήτευσε τα εκατομμύρια των πολιτών της, οδήγησε λαούς και χώρες στο κατώφλι της χρεωκοπίας, όχι φυσικά χωρίς την ευθύνη και των ιδίων ως σύνολα και ως ατομικότητες. Λόγοι ιδεολογικοί, πολιτικοί, οικονομικές σκοπιμότητες, διαφορετικά εθνικά συμφέροντα; Αυτό μπορεί να ενδιαφέρει τους αναλυτές και τους ιστορικούς, αλλά δεν έχει νομίζω σημασία για τους λαούς. Καθυστερεί, εμποδίζει την λήψη των αναγκαίων αποφάσεων στον κατάλληλο χρόνο, πιέζει σε «ορθότητα» πολιτικής και στην πραγματικότητα οδηγεί στην φτώχ