Επίκαιρα Σημειώματα

Βομβαρδίζομαι και εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, από τις προκλήσεις των ημερών. Αλλά όσο και αν το προσπαθώ δεν καταφέρνω να βρω χρόνο – και ησυχία- για να περιγράψω τα αισθήματα και τις σκέψεις μου για όλα αυτά. Δεν είναι σε προτεραιότητα τα αυτοδιοικητικά, ή τουλάχιστον τα αυτοδιοικητικά του προσκηνίου.Όχι πως μ αφίνουν αδιάφορο. Κάθε άλλο. Με εξοργίζουν όμως και με απογοητεύουν όλα αυτά, που τα ΜΜΕ θεωρούν ενδιαφέροντα, ελκυστικά , ή επίκαιρα.Σε πιάνει απελπισία όταν παρακολουθείς επί τρία τέταρτα δελτία ειδήσεων και ακούς δύο τρείς, ή τέσσερις το πολύ «ειδήσεις» εμπλουτισμένες με τα «σχόλια» των παραθύρων, τις συγκρούσεις των προσκεκλημένων, τις τεχνητές εντάσεις και τους καυγάδες, όπου όλοι μιλούν, κανείς δεν ακούγεται και φυσικά το «αστέρι» της τηλεόρασης δεν κάνει τον κόπο να βάλει μια τάξη. Και διερωτάσαι. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως όλο αυτό το άθλιο κουβάρι, που το λένε «ειδήσεις των 8» αρέσει στον κόσμο; Και στο βάθος μια φωνή σου ψιθυρίζει με κακεντρέ...

Διαβάζω με ενδιαφέρον τα προγράμματα των παρατάξεων στις εκλογές του Δήμου Θεσσαλονίκης, για τον Πολιτισμό και την Πολιτιστική ανάπτυξη. Σκοπεύω να τα σχολιάσω μετά τις εκλογές, μια και τα «σημειώματα» απέχουν της τρέχουσα πολιτικής, αλλά το σημαντικότερο, κάθε «επέμβαση» τρίτου την εποχή αυτή ούτε το τεκμήριο της «αθωότητας» έχει, ούτε μπορεί να διεκδικήσει αντικειμενικότητα και νηφαλιότητα. Κατά την προσφιλή μου τακτική όμως, θα κάνω με την ευκαιρία αυτή, μια αναφορά σε ένα Πολιτιστικό Πρόγραμμα του …1988, όχι Δημοτικής Παράταξης, αλλά πολιτικής πρωτοβουλίας και παρακαλώ μη βιαστεί κανείς να βγάλει εύκολα συμπεράσματα και να απορρίψει την ιδέα. Γιατί επρόκειτο για την πρωτοβουλία που ανέλαβε το «Συμβούλιο Ανασυγκρότησης» του ΠΑΣΟΚ στην Θεσσαλονίκη, η τελευταία πιστεύω, αυθεντική προσπάθεια ανασυγκρότησης ενός κόμματος , που ευαισθητοποίησε και κινητοποίησε πολύ κόσμο, επιστήμονες, διανοούμενους, καλλιτέχνες, στελέχη του επιχειρηματικού κόσμου, της δημόσιας διοίκησης, των πολιτιστικών...

Η θλιβερή για την ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού υπόθεση της ματαίωσης του «Ιδομενέα» του Μότσαρτ, από την Διεύθυνση της Γερμανικής Όπερας του Βερολίνου, έχει και μια άλλη πτυχή, όχι μόνο με καλλιτεχνικό, αλλά και ευρύτερο ενδιαφέρον. Η σκηνοθεσία του Χανς Νόιενφελς, κατά την πρώτη παρουσίαση του έργου το 2003 – άρα αυτό που ματαιώθηκε ήταν η επανάληψη – προκάλεσε ένα «τυπικό βερολινέζικο θεατρικό σκάνδαλο», κατά την διατύπωση γερμανού δημοσιογράφου. Κραυγές αποδοκιμασίας και σπασμένες πόρτες, συνόδευσαν τότε την πρεμιέρα του έργου, που εν τούτοις συνεχίστηκε κανονικά τις επόμενες ημέρες. Τότε η έκρηξη οργής των φιλόμουσων είχε στόχο την «καλλιτεχνική αυθαιρεσία» του Νόιενφελς και όπως έγραψε ένας κριτικός «το συγκεκριμένο έργο είναι περισσότερο του Νόιενφελς και λιγότερο του Μότσαρτ. Ένα αναμφισβήτητο αριστούργημα του συνθέτη δεν θα πρέπει να αμαυρωθεί από το υπερτονισμένο «εγώ» ενός σκηνοθέτη του 21ου αιώνα». Με πιο σκληρά λόγια αναφέρθηκε στον σκηνοθέτη, ένας αναγνώστης τη...

Ποιό είναι το κυρίαρχο ζήτημα αυτών των δημοτικών εκλογών; Όχι ασφαλώς το Μετρό και η υποθαλάσσια. Ούτε τα κάθε μορφής σκάνδαλα και «σκάνδαλα». Ούτε φυσικά τα Προγράμματα των Δημοτικών Παρατάξεων, για τα οποία όπως πάντα, έτσι και τώρα – και περισσότερο τώρα- οι μόνοι που δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον είναι οι γραφίστες και οι τυπογράφοι.. Ούτε οι μεταξύ των αντιπάλων αντιπαραθέσεις. Ούτε οι εσωκομματικές γκρίνιες και τα μαχαιρώματα. Δυστυχώς το κεντρικό ζήτημα ,το θέμα των ημερών, είναι το ΠΡΟΣΩΠΟ της Θεσσαλονίκης Κι αυτό γιατί ξεπέρασαν κάθε όριο αντοχής οι ακρότητες, οι λαϊκισμοί, οι θεατρινισμοί, οι επικίνδυνες θεωρίες, οι ανεύθυνες δηλώσεις που τροφοδοτούν ένα κλίμα καχυποψίας προς ένα κέντρο που βυσσοδομεί, που με άνεση εκτοξεύονται χωρίς συναίσθηση ευθύνης , υπερτονισμένοι από μια ακόρεστη βουλιμία της τηλεόρασης, να τις αναζητήσει να τις σκηνοθετήσει, να τις προβάλλει. Αυτό που συμβαίνει με την Θεσσαλονίκη τα τελευταία αρκετά χρόνια, είναι ένα φαινόμενο προς ανάλυση. Πως δηλα...

Έξη στους δέκα Έλληνες, λένε τα στατιστικά στοιχεία, δεν άγγιξαν ποτέ ηλεκτρονικό υπολογιστή. Το χειρότερο; Το 71,1% δηλώνει ότι δεν «μπήκαν» ποτέ στο Ιντερνέτ... Και το ακόμη χειρότερο , το ποσοστό εκείνων που μπαίνουν στα 60 τους και δεν έχουν χρησιμοποιήσει ούτε μια φορά υπολογιστή, φτάνει στο 80,7%... Και άντε αυτοί, αλλά και οι τριαντάρηδες μήπως πέφτουν παρακάτω; Και από αυτούς το 37,7% αγνοούν τελείως την λειτουργία του… Σκεφτείτε τώρα τι γίνεται με ακόμη πιο εξειδικευμένες υπηρεσίες και δυνατότητες επικοινωνίας, όπως είναι τα Blogs!.. Οπότε πιο είναι το συμπέρασμα; Μήπως πρόκειται για μια επικοινωνιακή χίμαιρα; Θα μου πείτε ότι γενικά η ηλεκτρονική πληροφορία και η γνώση,κινούνται πλέον στα όρια ενός ανεξέλεγκτου χάους… Αλλά και από την άλλη, μήπως είναι και αυτό ένα δείγμα μιας επικίνδυνης καθυστέρησης; Γιατί τι άλλο να συμπεράνει κανείς για μια χώρα, που εμφανίζεται να ζει κυριολεκτικά εκτός εποχής;

Η Σοφάτα.. Στα τελευταία χρόνια που έζησε μαζί μας , η Σοφάτα μου φαινόταν και ήταν μια συνηθισμένη γιαγιά. Η μόνη που γνωρίσαμε, αφού η άλλη, από την πλευρά του πατέρα μου χάθηκε σε κάποιο νοσοκομείο του Βατούμ από τύφο, λίγο καιρό μετά τον άνδρα της και κανείς ποτέ δεν έμαθε αν τουλάχιστον θάφτηκαν κανονικά και που. Τώρα όμως που τα χρόνια πέρασαν και οι εποχές άλλαξαν και φυσικά και οι άνθρωποι, καθώς φέρνω στο νου μου τα κατορθώματά της – γιατί επρόκειτο για κυριολεκτικά κατορθώματα- μου δίνει την εντύπωση ενός φανταστικού προσώπου. Κι όμως όλα όσα χτίζουν αυτήν την εικόνα, τα έζησα και τα πιο πολλά, τα έζησα μαζί της. Με είχε κατά κάποιο τρόπο υιοθετήσει , έμενα συχνά μαζί της και με παρουσίαζε στους γνωστούς της ως το «απιταχτέρ» της.. Στα ποντιακά σημαίνει τον άνθρωπο για τα θελήματα και χαϊδευτικά το «απιτεχτερόπον», όπως λένε το μικρό πουλί «πουλόπον» κλπ. Γυναίκα δυναμική και αυταρχική, που την έκανε τέτοια η ίδια η σκληρή ζωή της, αφού ο άντρας της ζούσε τον περισσότε...