Επίκαιρα Σημειώματα

Στην στήλη του «ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ» του «Αγγελιοφόρου», ο Τάσος Ρέτζιος επανέρχεται στο αίτημα της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης να αποκτήσει επιτέλους μια σύγχρονη θεατρική στέγη, που θα της επιτρέψει να αναπτύξει ακόμη περισσότερο την δραστηριότητά της. Γράφει σχετικά ο Τ.Ρέτζιος: «Στην ελεημοσύνη δεν μπορείς να στηρίξεις τίποτα- στην προσφορά και στη δωρεά τα πάντα. Αν ήμασταν θίασος θα προτιμούσαμε να μην μας δώσουν ποτέ επιχορήγηση και να μας παραχωρήσουν ένα χώρο έτσι όπως τον θέλαμε. Είναι ντροπή η ιστορία, οι δυνατότητες και η...θεατροσύνη της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» να στριμώχνεται στο «Αμαλία» και να μην απλώνεται κάπου που θα μας κάνει όλους περήφανους (το λιμάνι έχει υποδείξει εδώ και χρόνια ο Νικηφόρος Παπανδρέου». Αν και ο Τάσος Ρέτζιος θέτει εκτός της στέγασης της Π.Σ. της Τέχνης και άλλα εξαιρετικού ενδιαφέροντος ζητήματα, θα περιοριστώ σ αυτό. Όντως τα τελευταία χρόνια ο Ν. Παπανδρέου επαναφέρει σε κάθε ευκαιρία το δίκαιο αίτημα της Πειραματικής Σκηνής να βρει μι...

Η συνεδρίαση στην Θεσσαλονίκη του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, είχε να προσφέρει στην πόλη τρία εξαιρετικά νέα. Την αποδοχή της δωρεάς από τον Ερυθρό Σταυρό στο ΥΠΠΟ του κτιρίου,που στεγάστηκε η Πολιτιστική Πρωτεύουσα, την απόφαση αγοράς απ ευθείας από το ΥΠΠΟ, ή της απαλλοτρίωσης του βιομηχανικού συγκροτήματος ΦΙΞ και τον χαρακτηρισμό ως Διατηρητέων 15 κτιρίων στο Στρατόπεδο Κόδρα. Η δωρεά της βίλας Καπαντζή στο ΥΠΠΟ, έγινε υπό όρους και οι όροι έγιναν αποδεκτοί, πράγμα που σημαίνει ότι από τώρα έχουν προσδιοριστεί δεσμευτικά οι χρήσεις τόσο του κτιρίου, όσο και του περιβάλλοντος χώρου. Τι προβλέπουν οι όροι αυτοί; Πρώτον ότι η αξιοποίηση του κτιρίου και του περιβάλλοντος χώρου «θα αφορά πολιτιστικές και συναφείς υποστηρικτικές χρήσεις» και δεύτερον ότι δεν παρέχεται δυνατότητα παραχώρησης του κτιρίου σε τρίτους. Είναι σαφείς οι σκοπιμότητες που συμπεριλήφθηκαν στην δωρεά ως όροι. Το Υπουργείο Πολιτισμού δεσμεύεται να αξιοποιήσει το κτίριο και τον αύλιο χώρο αποκλειστικά...

Οι πόνοι της γέννας την έπιασαν ξαφνικά στα τέλη του Αυγούστου του 1938. Ήταν μόνη της στο μικρό ανατολικό δωμάτιο του μεγάλου τούρκικου αρχοντικού, εκείνου που έτυχε στην κλήρωση στα «ορφανά» από το Σοχούμ και προκάλεσε τον φθόνο των άλλων οικογενειών, όλων από την Ίμερα της Τραπεζούντας.. Ζούσε σ αυτό μια και παντρεύτηκε τον μικρότερο τον Βάσο. Ο πατέρας της ο δάσκαλος ο Μιχάλης, ήταν αυτός που τους λυπήθηκε όταν το καράβι τους μετέφερε όλους στο Λοιμοκαθαρτήριο της Καλαμαριάς και τα απελπισμένα παιδιά κοίταζαν τρομαγμένα, άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους, όπως και κατά την επιβίβασή τους στο καράβι. Τους πήρε λοιπόν μαζί του. Όπου εμείς και εσείς, τους είπε, μόλις έμαθε την ιστορία της απροσδόκητης και σκληρής ορφάνιας, τους, μέσα σε ελάχιστες ημέρες, όταν έχασαν πρώτα τον πατέρα τους και μετά την μητέρα τους από τύφο, ζώντας κάτω από μια αχλαδιά στα περίχωρα του Σοχούμ, περιμένοντας να βρεθεί τρόπος να πάνε στην Ελλάδα. Γι αυτό και ο δάσκαλος δεν θέλησε να ακούσει κουβέντα όταν του πα...

Θα ολοκληρώσω τις χθεσινές σκέψεις μου σχετικά με την πρόταση του Κώστα Γκιουλέκα να δημιουργηθούν χώροι δωρεάν στάθμευσης στο Λιμάνι και την ΔΕΘ, ώστε να ενθαρρυνθούν οι Θεσσαλονικείς να κατεβούν στα καταστήματα του κέντρου. Θα το κάνω με αφορμή την πληροφορία ότι κατατέθηκε προς κύρωση στην Βουλή η σύμβαση παραχώρησης για την κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας και τα στοιχεία, που αφορμή αυτό ανακοίνωσε το ΥΠΕΧΩΔΕ, σχετικά με την αναμενόμενη μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Και αυτό γιατί είναι γνωστό πως η συμμετοχή του αυτοκινήτου στην δραματική αύξηση της μόλυνσης στο κέντρο, ξεπερνά το 60%. Τι λέει λοιπόν η μελέτη του ΥΠΕΧΩΔΕ, ως επιχείρημα υπέρ της υποθαλάσσιας; Ότι εκ του γεγονότος ότι τα Ι.Χ. αυτοκίνητα θα ξεπερνούν το κέντρο, θα έχουμε μείωση του μονοξειδίου του άνθρακα κατά 40%, του διοξειδίου κατά 37%, του οξειδίου του αζώτου κατά 35% κλπ Κοντά σ αυτά, προσθέτουν οι μελετητές του έργου, τα κέρδη από την μείωση του χρόνου διαδρομής κατά 43-70% και ενεργειακό όφελος από...

Ο βουλευτής της Θεσσαλονίκης Κώστας Γκιουλέκας, κατέθεσε προ ημερών την πρόταση να επιτραπεί η στάθμευση αυτοκινήτων στους ελεύθερους χώρους του Λιμανιού και της Διεθνούς Έκθεσης, ώστε να διευκολυνθεί η πρόσβαση στην αγορά του κέντρου της πόλης, που όπως είναι γνωστό περνά μεγάλη κρίση. Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα στα ανατολικά και δυτικά της πόλης, που συμπεριλαμβάνουν και προσφέρουν ταυτόχρονα όχι μόνο μεγάλες ευκαιρίες αγορών, αλλά και ψυχαγωγίας, σιγουριάς για τα παιδιά, στάθμευση κλπ οδηγούν σταδιακά τις αγορές του κέντρου σε μαράζωμα. Το κέντρο όμως είναι γνωστό πως ταλαιπωρείται από το κυκλοφοριακό χάος, τις αυθαίρετες καταλήψεις κάθε ελεύθερου χώρου, τον ίδιο τον χαρακτήρα της αγοράς του. Είναι όμως λύση αυτό που προτείνει ο Κ.Γκιουλέκας; Το Ι.Χ. αυτοκίνητο είναι έτοιμο να καταβροχθίσει άμεσα κάθε τετραγωνικό εκατοστό, που θα του προσφερθεί, αφού πλέον ο αριθμός τους και η «κουλτούρα» του οδηγού, βρίσκονται ήδη εκτός οποιασδήποτε πρόβλεψης, ή ελέγχου. Και φυσικά δεν πρόκειται ν...

H κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ ανακηρύχθηκε πρόσφατα επίτιμη διδάκτορας του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στην σχετική τελετή εκφώνησε ένα ενδιαφέροντα λόγο με θέμα «Κοινωνία και Επικοινωνία». Όπως ήταν αναμενόμενο αφιέρωσε σημαντικό μέρος της ομιλίας της στην «ηλεκτρονική επικοινωνία», στην επανάσταση , που συντελείται στον τομέα της παροχής πληροφοριών και ενημέρωσης. Θεωρώ πως το τμήμα τουλάχιστον του λόγου της που αναφέρεται στο Internet, τα Blogs και την Wikipedia έχει θέση στα «Σημειώματα». Το παραθέτω λοιπόν : « Blog-κρατία», η 5η εξουσία Ειπώθηκε, ίσως με κάποια υπερβολή, ότι ο τύπος είναι η τέταρτη εξουσία, πρέπει πιο εύλογα να πούμε μάλλον ότι ζούμε σε μια εποχή «μιντιοκρατίας» και αυτό για να περιλάβουμε όλα τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει σήμερα ο κάθε μοντέρνος άνθρωπος (πολίτης βέβαια κυρίως των ανεπτυγμένων κοινωνιών), και όχι μόνο ο ειδικός χειριστής και διαχειριστής κάποιας δημοσιογραφικής ιδιότητας. Για του λόγου το αληθ...

Την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε Ημερίδα με θέμα τα έργα Πολιτισμού, που εντάχθηκαν στο Γ΄Κ.Π.Σ. Περιορίζομαι εδώ, στις δηλώσεις του Προέδρου του Δ.Σ. του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Γιώργου Τσάρα,ο οποίος χαρακτήρισε ως « νέα πρόκληση » την εγκατάσταση του Μουσείου στους χώρους της ΥΦΑΝΕΤ, που ως γνωστόν αγοράστηκε από το ΥΠΠΟ, ελάχιστες ώρες πριν την λήξη του 2006 και πέτυχε ‘έτσι την χρηματοδότηση της αγοράς από το εκπνέον επίσης Γ΄Κ.Π.Σ. Μένω λοιπόν στις σχετικές δηλώσεις του («Αγγελιοφόρος» της 22/1/07): « Η Υφανέτ προβλέπεται να γίνει ένα από τα πέντε μεγαλύτερα Μουσεία σύγχρονης τέχνης της Ευρώπης, ένα πολυδύναμο Μουσείο, ευέλικτο, στο οποίο η εκθεσιακή δραστηριότητα θα συνδυάζεται με την έρευνα και την εκπαίδευση». Πρέπει κανείς να πάρει υπ όψιν του και τις σχετικές δηλώσεις του Γ.Γ. του ΥΠΠΟ Χρήστου Ζαχόπουλου, ότι στην ΥΦΑΝΕΤ θα στεγαστούν εκτός του ΚΜΣΤ, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Design. Δεν έχουμε ακόμ...

Έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Mark Mazower « ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ -πόλη των φαντασμάτων », καθώς και το σύνολο σχεδόν των σχολίων, της βιβλιοκριτικής, των δηλώσεων. Ξαφνικά φαίνεται πως και η πολιτική ανακάλυψε ένα νέο στοιχείο για να εμπλουτίσει το παιχνίδι των αντιπαραθέσεών της. Προσοχή! Η «Θεσσαλονίκη» του M. Mazower, δεν έχει καμιά σχέση με την «Θεσσαλονίκη 2300 Χρόνια», την γνωστή «φυλακισμένη» ακόμη Ιστορία της Θεσσαλονίκης, που συνέγραψε μια πλειάδα λαμπρών ιστορικών και άλλων επιστημόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και που ξεσήκωσε σάλο στα τέλη της δεκαετίας του 80, μετά την απόφαση του τότε Δημάρχου Θεσσαλονίκης Σωτήρη Κούβελα, να μην επιτρέψει την κυκλοφορία της, επειδή, κατά την γνώμη του, περιείχε απόψεις, που δεν εξέφραζαν αντικειμενικά τα γεγονότα!.. Και τονίζω το «Προσοχή»και το "καμία σχέση", επειδή εκείνη η διαμάχη εκτυλίχθηκε εντός των τειχών, αυτή όμως είναι βέβαιο πως θα ξεσηκώσει θύελλα τουλάχιστον στις ευρωπαϊκές χώρες. ...

Μια ηχηρή απουσία Η Σίμπιου της Ρουμανίας, είναι εφέτος η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να πούμε ποιος λείπει από τις εκδηλώσεις της. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα το υποπτευόσασταν αμέσως. Η «Πρωτεύουσα των Βαλκανίων», ή όπως αρέσκονται κάποιοι να αποκαλούν την Θεσσαλονίκη, η «Πρωτεύουσα πόλη του Πολιτισμού», απαξίωσε να έχει μια παρουσία σε μια κορυφαία ευρωπαϊκή πολιτιστική εκδήλωση σε Βαλκανική πόλη, όπου όμως η ίδια, διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή. Πιθανόν όμως να αναρωτηθείτε. Μήπως επρόκειτο για κάποιο δύσκολο εγχείρημα; Μήπως υπήρξαν οικονομικά προβλήματα; Κάθε άλλο. Είναι τόσα πολλά και σημαντικά αυτά που με ελάχιστες δαπάνες θα μπορούσαν να παρουσιαστούν στην Σίμπιου, από τα Μουσεία μας, από τους Πολιτιστικούς Οργανισμούς, από τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες των Δήμων, από τους μεμωνομένους καλλιτέχνες. Πώς μπορείς αλήθεια να διεκδικείς ρόλο «Πρωτεύουσας» σε μια περιοχή, όταν την αγνοείς ουσιαστικά, όταν απουσιάζεις, όταν -το χειρότε...

Μια πόλη παθητική, μοιρολατρική και αδιάφορη. Αυτή είναι η εικόνα της Θεσσαλονίκης των τελευταίων ημερών. Η μόλυνση ξεπέρασε τα όρια συναγερμού επί πολλές ημέρες και τώρα τα όρια λήψης έκτακτων μέτρων.. Οι συγκεντρώσεις αιωρούμενων σωματιδίων κατέγραψαν μέση ωριαία τιμή 230 μg/κ.μ. και το όριο επιφυλακής είναι 90 μg/κ.μ. και το όριο λήψης έκτακτων μέτρων τα 110 μg/κ.μ. Ποια είναι τα έκτακτα μέτρα που έχουν ληφθεί; Ακούστηκε τίποτε περί αυτού; Βεβαίως. Η δήλωση του αρμοδίου Αντιδημάρχου Περιβάλλοντος και Πρασίνου του Δήμου Θεσσαλονίκης, της νέας Αντιδημαρχίας, που ιδρύθηκε στον Δήμο: « Οι μετρήσεις αυτές αντιστοιχούν στις ώρες αιχμής, κατά τις οποίες έτσι κι αλλιώς είναι αυξημένοι οι ρύποι. Αύξηση καταγράφεται και σε επίπεδο 24ώρου, αλλά δεν είναι στα όρια λήψης μέτρων. Έχουμε αυξητική τάση, δεν είναι όμως κάτι το ανησυχητικό»!!! Ο Δ/ντής όμως του εργαστηρίου μετάδοσης θερμότητας και περιβαλλοντικής μηχανικής της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ. Νικόλαος Μουσιόπουλος δηλώνει : «…πρέπει ν...

Πριν από αρκετά χρόνια, όσο ζούσε ακόμη, η Αναστασία Βαφοπούλου, η σύντροφος του ποιητή Γιώργου Βαφόπουλου, η οποία συνέχιζε και μετά τον θάνατο του να μετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου, έθεσε με επιτακτικό τρόπο στη διάρκεια μιας από τις συνεδριάσεις του, την «ανάγκη ανανέωσης του Κέντρου». Μετείχα τότε στο Διοικ. Συμβούλιο εκπροσωπώντας την μειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου, μετά από αρκετά χρόνια απουσίας από αυτό. Το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο ολοκληρώθηκε και άρχισε την λειτουργία του στην πρώτη και μόνη τετραετία της παρουσίας της λεγόμενης «Δημοκρατικής Παράταξης» στην εξουσία του Δήμου Θεσσαλονίκης. Είχαμε εργαστεί με ιδιαίτερη φροντίδα γι αυτό, ο Νίκος Παπακυριαζής και εγώ, βλέποντας την επιθυμία του ζεύγους των δωρητών, να λειτουργήσουν ένα Πολιτιστικό Κέντρο, με υψηλές οργανωτικές, στελεχιακές, και λειτουργικές προδιαγραφές, κυρίως όμως με ένα πρόγραμμα ποιοτικών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, που θα άνοιγαν μια νέα σελίδα στην πολιτιστική ...

Με αφορμή σποραδικές αναφορές, σε κείμενα σχετικά με την Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα, ή περιστασιακές ιστορίες, κυρίως όμως με αφορμή την συμπλήρωση φέτος 10 χρόνων από το 1997, την χρονιά δηλαδή, που η Θεσσαλονίκη διετέλεσε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, κάποιοι θυμήθηκαν την Θεσσαλονίκη και την Πολιτιστική Πρωτεύουσα του 1997. Η αναφορά στην Θεσσαλονίκη με αφορμή την Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα, περιελάμβανε συνήθως «συγκρίσεις», στα όρια του παράδοξου, αφού καμιά λογική σύγκριση δεν θα μπορούσε να σταθεί, είτε με κριτήριο τις εκδηλώσεις, είτε τα έργα υποδομής, τους θεσμούς, τις επιπτώσεις κλπ Έτσι περιορίστηκαν στο να αναμασήσουν την γνωστή συνθηματολογία περί «χαμένης ευκαιρίας» ή το ακόμη γνωστότερο- ως χιλιοειπωμένο- , «μεγάλο φαγοπότι»… Η πιο εκπληκτική όμως αναφορά ήταν εκείνη του Χρήστου Ροϊλού του Συντονιστή της «Πάτρας 2006» : Κανείς δεν θα θυμάται την Πάτρα, για τους ίδιους λόγους, που θυμούνται στην Ευρώπη την Θεσσαλονίκη». Τι γελοίο, πολιτικάντικο και φτηνό άλλοθι...

Παίρνω αφορμή από τις πληροφορίες, που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα σχετικά με τις περιπέτειες του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του συγκροτήματος ΦΙΞ, όπου πρόκειται να στεγαστεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας. Η κ. Ν. Κοντράρου-Ρασσιά σε σχετικό ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία» της 9/1/07, με τίτλο «πλήγμα στην ανακαίνιση του ΦΙΞ» αναφέρεται στις περιπέτειες, εμπλοκές και καθυστερήσεις, που σημειώνονται στα προγράμματα ανακαίνισης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, του Μουσείου Ακροπόλεως και πρόσφατα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Ειδικά γι αυτό το τελευταίο σημειώνει μεταξύ άλλων: « Ο «Άκτωρ»…έχει μπλοκάρει την ανακατασκευή του ερειπωμένου ΦΙΞ, επικαλούμενος αβλεψίες και ελλείψεις στοιχείων, ήσσονος σημασίας κατά την διάρκεια του μειοδοτικού διαγωνισμού για την ανάθεση του έργου. Απευθύνθηκε στην ελληνική δικαιοσύνη κι επειδή δεν δικαιώθηκε, προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για να το μπλοκάρει απ έξω, καθ ότι το έργο είναι ενταγμένο με 40 εκατομ. ευρώ στο Γ΄Κ.Π....

Επέστρεψα κανονικά, όπως το είχα προαναγγείλει, την Παρασκευή το απόγευμα. Βρήκα τον υπολογιστή υπό 24ωρη κατάληψη από τον Σάββα.. Το μόνο που κατάφερα ήταν ένα μικρό διάλειμμα, στην διάρκεια του οποίου «αναβαθμίστηκε» το Blog – σύμφωνα με την δήλωση του Σάββα πάντοτε-, και εγκαταστάθηκαν κάποια χρήσιμα εργαλεία στον υπολογιστή . Σήμερα το απόγευμα ο Σάββας έφυγε και εγώ επανέρχομαι στην θέση μου, στα Σημειώματα και τα σχόλια της επικαιρότητας.

Στους φίλους, που επισκέπτονται τις σελίδες αυτού του ημερολογίου χρωστώ μια εξήγηση Θα απουσιάσω για μερικές ημέρες. Φεύγω σήμερα το πρωϊ για το Άγιο Όρος. Πηγαίνω στις Κρυές συνοδεύοντας τα Κειμήλια της Έκθεσης «Άγιον Όρος- Κειμήλια Πρωτάτου», που παρουσιάστηκε για έξη μήνες στην Θεσσαλονίκη. Μια «ειδικότητα» σχετικά με το ΄’Αγιο Όρος, που αποκτήθηκε από την μεγάλη Έκθεση του 1997 «Θησαυροί του Αγίου Όρους», φαίνεται πως με ακολουθεί από τότε. Θα χαρώ την διαδρομή με το αυτοκίνητο προς την ουρανούπολη, θα πιω καφέ στην Αρναία,και στην συνέχεια θα μπω στο καράβι για την Δάφνη. Θα τα παραδώσω τα κειμήλια στον Πύργο του Πρωτάτου, με πολύ μεγάλη ανακούφιση και μετά θα περπατήσω στα δρομάκια των Καρυών, με τα μαγαζιά, τις σκήτες και τα κελλιά και και από κει θα επισκεφτώ κάποιους φίλους σε δύο τρία Μοναστήρια. Θα ξαναδώ δω τα γνωστά μέρη , θα περπατήσω στα μονοπάτια,θα καθίσω στα κιόσκια,θα αγναντέψω από τις «απλωταριές» το δειλινό και την θάλασσα, θα μπω μέσα στα «άγρια χαράματα» στα Κ...

Πριν λίγες ημέρες, ένας φίλος μου παραπονέθηκε πως ενώ προσπάθησε πολύ δεν κατάφερε να στείλει μέσα από την διαδικασία των comments κάποιες σκέψεις του για ένα από τα Σημειώματά μου, δεν θυμάμαι ακριβώς ποιό . Μου έκανε εντύπωση αλλά δεν έδωσα συνέχεια, γιατί το σύστημα κάποια φορά – μία και μοναδική- λειτούργησε. Σήμερα είδα ότι υπάρχει όντως κάποιο πρόβλημα. Πρώτα πρώτα έλαβα ένα μήνυμα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, που αναφερόταν σε μια «ανωνυμία ευγενείας» και διαμαρτυρόταν για όλους αυτούς, που κρύβονται πίσω από ανωνυμίες και κρίνουν τα πάντα. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα περί τίνος ακριβώς πρόκειται.Περιμένω συνεπώς να τα ξαναπούμε. Στο επόμενο ταχυδρομείο το μήνυμα ήταν σαφές: Το επαναλαμβάνω και εδώ: « Κύριε Σαλπιστή, βρίσκω απαράδεκτο να είναι τόσο δύσκολο να στείλει κανείς μία υποσημείωση σε ένα οποιοδήποτε θέμα του ημερολογίου σας.Πρέπει να το φροντίσετε, αλλοιώς να δηλώσετε ότι δεν σας ενδιαφέρει αυτή η δυνατότητα και δεν την παραχωρείτε στους αναγνώστες της σελίδος σας». Λοι...

Μόνο η τελική διαμόρφωση του Νομοσχεδίου και ο χρόνος, θα δείξουν αν η ίδρυση του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, είναι μια ουσιαστική προσπάθεια του ΥΠΠΟ,να διαμορφώσει επιτέλους μια εθνική πολιτική για το Θέατρο και τον Χορό και κυρίως να την εφαρμόσει, ή δεν είναι παρά το περίβλημα της παραχώρησης στην ιδιωτική πρωτοβουλία, ενός καίριου τομέα της καλλιτεχνικής παραγωγής και της πολιτιστικής ζωής του τόπου, όπως ισχυρίζονται οπαδοί του λεγόμενου «κρατισμού». Η επιχείρηση να επεκταθεί το μοντέλο του «Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου» και του «Εθνικού Κέντρου Βιβλίου», στο Θέατρο και τον Χορό, φαίνεται από μια πρώτη προσέγγιση, μια θεσμική κίνηση, που έστω και από μόνη της, είναι κατ αρχήν ευπρόσδεκτη, αν αναλογιστεί κανείς σε ποιά αδιέξοδα οδήγησε ο περίφημος «εκσυγχρονισμός» του θεσμικού πλαισίου των Κρατικών Θεάτρων από τον Θάνο Μικρούτσικο,κυρίως όμως τα τεράστια προβλήματα, που δημιουργούνται εδώ και πολλά χρόνια στις δραστηριότητες του λεγόμενου ελεύθερου θεάτρου, από ένα ...

Επί τέλους άρχισε η απελευθέρωση των πεζοδρομίων της Βασ.Όλγας και μπορείς να την διασχίσεις σ όλο της το μήκος χωρίς να χρειάζεσαι ορειβατικές ικανότητες,ή ευκινησία χορευτή. Καθώς λοιπόν τακτικά περπατώ εκεί, έκανα δύο παρατηρήσεις και τις μεταφέρω εδώ. Η πρώτη.Γιατί τα πεζοδρόμια χρειάζονται αυτήν την αισθητική και την χρήση τόσων πολλών υλικών, μαρμάτων λευκών και μαύρων, πλακιδίων γρανίτη, κυβόλιθων κεραμεικών, κλπ κλπ. Μια κατασκευή, που εκ των πραγμάτων εύκολα φθείρεται, συγκρατεί σκόνη και βρωμιά, κοστίζει πολλαπλάσια σε χρήμα και χρόνο κατασκευής, όταν στο Παρίσι όλα τα πεζοδρόμια είναι καλυμμένα με απλή άσφαλτο, φτηνή, πρακτική και μεγάλης αντοχής. Η δεύτερη . Αυτή αφορά και τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου, αλλά και τους πολίτες. Εφαρμόζοντας μια από καιρό ισχύουσα πρακτική στην Ευρώπη, τα νέα πεζοδρόμια έχουν ειδικές μαρμάρινες «διαβάσεις» για τους τυφλούς.Ειδικές κατασκευές από μάρμαρο με διαγράμμιση, τοποθετούνται ένθετα στο παλκόστρωτο του πεζοδρομίου και καθοδηγούν ...

Γνώρισα από κοντά τον Παναγιώτη Φασούλα, όταν to 1990 εκλεχθήκαμε και οι δύο Δημοτικοί Σύμβουλοι με την Παράταξη του Δημήτρη Φατούρου, στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Τις ημέρες που προηγήθηκαν των εκλογών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, με έκπληξη ομολογώ, την έκταση της λατρείας του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας, προς το πρόσωπό του. Και όταν παρά την ατυχή εξέλιξη εκείνου του αγώνα, καθίσαμε δίπλα δίπλα στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου- και εννοιωσα τον «εκμηδενισμό» της σύγκρισης-, θεώρησα πως, έστω και από την θέση της αντιπολίτευσης, ο Παναγιώτης είχε πολλά και σημαντικά να προσφέρει στην πόλη και ειδικά στην νεολαία της, ακριβώς λόγω αυτής της απήχησης, που είχε ο λόγος του στα Μέσα ενημέρωσης και στην κοινωνία. Και ως «παλαιός και έμπειρος», επιχείρησα να τον μυήσω στα της λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου, στα περιθώρια δράσης της αντιπολίτευσης, στις διαδικασίες, αλλά και στα προβλήματα της πόλης. Δεν κατάφερα τίποτε. Ένοιωθα την ανία του και την αδυναμία του να «συμμετέχ...

Ο Νίκος Βατόπουλος στην στήλη του «Σκέψεις» της «Καθημερινής» της 4/1/07 και με τίτλο «Θεσσαλονίκη και Σόφια» επιχειρεί για πρώτη φορά τόσο συγκεκριμμένα μια προσέγγιση στο αναδυόμενο νέο «δίπολο» στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Θα έλεγα πως ουσιαστικά ψηλαφίζει ένα μεγάλο οικονομικό και στρατηγικό ζήτημα, αλλά και έτσι μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η πρώτη αυτή δημόσια αναφορά, δεν εμφανίστηκε στην Θεσσαλονίκη, αλλά στην Αθήνα . Είναι μήπως και αυτό μια έκφραση του τρόπου με τον οποίο συνήθως αυτή η πόλη απωθεί , αγνοεί, κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται τα άμεσα , πραγματικά και ζωτικά προβλήματά της; Θα διατυπώσω εν τούτοις κάποιες πρώτες σκέψεις και προβληματισμούς. Η αποδοχή της διαμόρφωσης του Δίπολου Θεσσαλονίκη- Σόφια στην περιοχή αυτή,προϋποθέτει ασφαλώς την πολύ καλή γνώση και ανάλυση των ιστορικών δεδομένων των δύο τελευταίων αιώνων. Είναι όμως τόσο ισχυρή η επιρροή που άσκησαν οι αλλαγές, οι πολιτικές και οι κοινωνικοοικονομικές ανατροπές των τελευταίων χρόνων...

Ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον σχόλιο των «TIMES» του Λονδίνου, με την ευκαιρία της τυπικής εισόδου της Βουλγαρίας και Ρουμανίας στην μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης, μου έκανε εντύπωση και σαυτό θα αναφερθώ. Στο κλασσικό ερώτημα, στο οποίο δόθηκαν τις τελευταίες ημέρες πολλές και διαφόρου περιεχομένου απαντήσεις, «τι προσδοκούν και τι προσφέρουν οι δύο βαλκανικές χώρες στην Ευρώπη των 27», δίνει μια απάντηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για μας. Και αυτό γιατί δεν αναφέρεται στα συνήθη προβλήματα της οικονομίας, ή της ελεύθερης κίνησης των πολιτών, αλλά θίγει ζητήματα πολιτισμού και μειονοτήτων. Γράφει λοιπόν ο σχολιαστής των «TIMES» : «Οι δύο χώρες φέρνουν μαζί τους για πολιτισμική ποικιλία, τις ισχυρές παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μια δέσμευση- που δεν έχει ακόμη πλήρως εκπληρωθεί- για ίσες ευκαιρίες, όσον αφορά τις μειονότητές τους». Γιατί η παρατήρηση αυτή έχει ενδιαφέρον και για μας; Πρώτα πρώτα, γιατί πολύ πριν την Βουλγαρία και την Ρουμανία, μια άλλη βαλκανική χώρ...

Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα έχετε δει εκείνη την παλιά σχεδόν κλασσική φωτογραφία του εργοστασίου Αλατίνι, των Μύλων εννοώ, που δείχνει το συγκρότημα των κτιρίων πάνω στο κύμα, με μια πόρτα προς την θάλασσα. Κάθε φορά που την βλέπω θυμάμαι τις αυλές και τους πλούσιους και καταπράσινους κήπους γύρω από το «Μέγαρο», όλων των αρχοντικών που υπήρχαν ακόμη τότε, στην δεκαετία του 1940, από το σημερινό Λαογραφικό Μουσείο, μέχρι την αρχή της Μάρκου Μπότσαρη, που κατέληγε στο κάτω τμήμα της στην ιχθυόσκαλα της Σαλαμίνας. Πολλά και μεγάλα παραδοσιακά οικοδομήματα, διαφόρων τεχνοτροπιών, από τα οποία ουσιαστικά έχει επιβιώσει μέχρι τις ημέρες μας, μόνο το κτίριο του Λαογραφικού Μουσείου. Η κάτοικοι των Μόλχο, το διώροφο των Παπάζογλου, η τριώροφη οικοδομή των Άμποτ, ένα τριώροφο εκεί στην αρχή της Κοσμά Αιτωλού, του δρόμου, που δημιουργήθηκε πάνω στην κοίτη του «ρέματος Κυβερνείου», του φοβερού εκείνου θηρίου, που όταν αγρίευε και πλημμύριζε μετά από βροχή, η περιοχή θρηνούσε καταστροφές κ...